Γέννημα-θρέμμα…

… δυτικής Αττικής. Η σχέση του, όμως, με το γνωστό τραγούδι ολοκληρώνεται στον πρώτο στίχο, καθότι το υπόλοιπο θα το έβρισκε πολύ μοδάτο για τα γούστα του ο Αργύρης Πεδουλάκης. Τα δυτικά προάστια και ειδικότερα το Περιστέρι είναι από τις 26 Μαΐου του 1964, όταν και γεννήθηκε το σπίτι του. Κι όχι μόνο μεταφορικά, όπως συνηθίζουμε να το λέμε. Γιατί ο θρύλος τον θέλει, όταν στο μεγάλο σεισμό του 1999 υπέστη σοβαρές ζημιές το σπίτι του, για μερικές μέρες να κοιμάται στο γήπεδο. «Το Περιστέρι είναι η ομάδα από την οποία έχω ξεκινήσει, είναι η ομάδα της πόλης που έχω γεννηθεί, στην οποία έχω τις παιδικές, και σχολικές αναμνήσεις. Εδώ είναι οι παιδικοί μου φίλοι, η οικογένειά μου». Στο Περιστέρι ήταν για τον Πεδουλάκη τα πάντα…

Το θρυλικό ΙΑ Γυμνάσιο και Λύκειο στο οποίο φοίτησε, τα ανοικτά γήπεδο που άρχιζε να παίζει μπάσκετ, το γήπεδο ποδοσφαίρου όπου παρακολουθεί τον αγαπημένο του Ατρόμητο, το κλειστό «Ανδρέας Παπανδρέου» στο οποίο έκλεισε την καριέρα του. Για τον Αργύρη Πεδουλάκη η ζωή είχε από νωρίς πάρει την πορεία της. Μπάσκετ και μόνο αυτό ήταν το σκεπτικό του, για το οποίο δούλεψε σκληρά σε όλη του τη ζωή. Ξεκίνησε την καριέρα του από τον ΓΣΠ σε ηλικία 13 ετών, έπαιξε στην Α’ Εθνική στα 19 του και στα 22 του, πριν έρθει η πρώτη και μοναδική μεταγραφή της καριέρας του. Κι αν οι περισσότεροι τον θυμούνται ως έναν σκληρό παίκτη, με αμυντικούς προσανατολισμούς, ο Παναθηναϊκός το 1986 πλήρωνε 12 εκ. δραχμές (κι ένα ford escord ως πριμ μεταγραφής στον ίδιο) για ένα αυθεντικό επιθετικό ταλέντο.

Εκείνο που είχε φτάσει να φορτώσει τον μεγάλο Άρη με 35 πόντους και εννέα τρίποντα στην ίσως πιο σεληνιασμένη βραδιά της πορείας του. Εκείνο που ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας το 1986 στο Μουντομπάσκετ, αλλά κόπηκε – αδίκως για τους περισσότερους – μετά το τέλος του τουρνουά Ακρόπολις το 1987, στο χρυσό Ευρωμπάσκετ. Στον Παναθηναϊκό έζησε τα πέτρινα χρόνια χωρίς να κατορθώσει να κατακτήσει κάποιο τίτλο κι έφυγε με μυστήριο και σιωπηρό τρόπο. Ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς αποφάσισε το 1992 να τον αφήσει εκτός ομάδας κατηγορώντας τον ως «σαμποτέρ», ενώ οι φήμες της εποχής τον θέλουν να ξενυχτάει στα μπουζούκια παρέα με τον Ντίνο Καλαμπάκο, παραμονές ενός κρίσιμου ματς στο Περιστέρι. Ο Παναθηναϊκός έχασε κι έμεινε εκτός Ευρώπης και ο Πεδουλάκης έμεινε ένα χρόνο εκτός γηπέδων.

«Υπήρχε ένα θέμα με τα συμβόλαιο και εγώ ήμουν μαχητικός», αιτιολόγησε φέτος μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια την τότε ιστορία κι ενώ το 1993 έγινε ο πρώτος παίκτης που κέρδισε προσφυγή και παράλληλα την ελευθερία να γυρίσει σπίτι του. Έπαιξε τα τελευταία δύο χρόνια της καριέρας του στο Περιστέρι κι έκλεισε με αξιοπρέπεια και το… αριστερό χέρι (σ.σ. το επέλεξε ως ύστατη λύση για να σουτάρει και να ευστοχεί στις βολές) την καριέρα του.

Μαθητής και δάσκαλος…

Το 1995 ο Αργύρης Πεδουλάκης αποφασίζει να κρεμάσει τη φανέλα του. Άμεσα του προσφέρεται η θέση του βοηθού δίπλα στον Ντράγκαν Σάκοτα και από τα 31 του χρόνια μπαίνει στο επάγγελμα της προπονητικής. Στοπ και rewind! «Από την ηλικία των 21 ετών βρίσκομαι σε αυτό το χώρο, που τον αγαπώ και μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν θα αισθανθώ ότι κάτι θα με έχει κουράσει, ότι θα λείπει το ενδιαφέρον για το δημιουργικό κομμάτι, που είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη δουλειά του προπονητή, τότε θα αποχωρήσω». Δέκα χρόνια πριν αποφασίσει κουρασμένος και από τους τραυματισμούς να βάλει τέλος στην καριέρα του, ο Πεδουλάκης προετοίμαζε το έδαφος για να παραμείνει στο χώρο. Ήξερε, άλλωστε, από το λύκειο ότι αυτό θέλει να κάνει στη ζωή του.

Στην εποχή που ακόμα έπαιζε στο Περιστέρι, είχε αναλάβει να προπονεί και την Άμιλλα Περιστερίου. Μια ομάδα ΕΣΚΑ κι ένα ανοικτό γήπεδο, όπου ο Πεδουλάκης γινόταν πιο σκληρός δουλεύοντας υπό αντίξοες συνθήκες χειμώνα-καλοκαίρι. Στο πλευρό του Ντράγκαν Σάκοτα θα συμπλήρωνε τις γνώσεις του, ώστε να είναι έτοιμος την κατάλληλη στιγμή. Και αποδείχθηκε πως ήταν, όταν το 1997 η διοίκηση του Περιστερίου αποφάσισε να αντικαταστήσει τον απελθόντα τεχνικό με τον νεαρό και άπειρο 33χρονο πρώην παίκτη.

«Μόλις μου έγινε η πρόταση, αισθανόμουν έτοιμος. Δε φοβήθηκα και πιστεύω ότι θα ανταπεξέλθω στις δυσκολίες, στις προσδοκίες και στις φιλοδοξίες που έχει αυτός ο σύλλογος», έλεγε στην παρουσίαση του εκείνο το καλοκαίρι και πράγματι ανταποκρίθηκε. Σε βάθος εφταετίας, ο Αργύρης Πεδουλάκης χάρισε στο Περιστέρι τις πιο μεγάλες στιγμές που έζησε το τμήμα μπάσκετ, «έβγαλε» παίκτες όπως ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Μανόλης Παπαμακάριος και ο Μιχάλης Πελεκάνος, σύστησε τον Πιτ Μάικλ και τον Αλφόνσο Φορντ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ κι έφτιαξε μια ομάδα που συμπαθούσε όλη η Ελλάδα. Μια ομάδα που δύο φορές άγγιξε το θαύμα.

Το 2001 το Περιστέρι θα χάσει την πρώτη θέση στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, όταν θα κερδίσει μεν τον Παναθηναϊκό με 66-61, όμως δε θα καλύψει τη διαφορά που είχε χάσει στο πρώτο ματς. Στο γήπεδο εκείνη την Τετάρτη κάποια πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι κερκίδες πέρα από κατάμεστες με κόσμο είχαν γεμίσει με πανό. «Έκανα υπομονή δύο χρόνια στην ομάδα. Η απόφασή μου είναι οριστική και αμετάκλητη», έλεγε μετά το ματς ο Αργύρης Πεδουλάκης, που ένιωθε τον κύκλο να κλείνει. Το Περιστέρι αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό, ο Έλληνας τεχνικός δηλώνοντας «ουδείς αναντικατάστατος, ούτε εγώ» έμοιαζε να εμμένει στην απόφασή του και το καλοκαίρι του έπαιρνε άλλο χρώμα.

Η ΑΕΚ ήταν η ομάδα που τον φλέρταρε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, όμως προτίμησε τον Σάκοτα. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έμοιαζε να μένει από επιλογές και την ίδια στιγμή μια καινούργια προσπάθεια που ξεκινούσε στο Περιστέρι ανέτρεψε τα δεδομένα. «Ξεκινάει μια νέα προσπάθεια και πρέπει όλοι να ανταποκριθούμε σε αυτή», θα έλεγε στις 9 Ιουλίου, όταν γινόταν γνωστό ότι ανανέωσε για δύο χρόνια με την ομάδα της καρδιάς του. Το Περιστέρι συνέχιζε στον ίδιο δρόμο κι έμοιαζε να φτιάχνει μια παραδοσιακή δύναμη, ικανή να πρωταγωνιστεί στην Ελλάδα.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης αφήνει πίσω του στην κούρσα για το βραβείο του καλύτερου προπονητή του 2001 όλους τους συναδέλφους του και παίρνει τον τίτλο, τον οποίο θα κατακτήσει ξανά το 2003. Έστω κι αν το Περιστέρι δε θα κατορθώσει να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Η ομάδα των δυτικών προαστίων κατετάγη τρίτη κερδίζοντας στον μικρό τελικό τον Ολυμπιακό κι ενώ είχε αποκλειστεί από τον τελικό από τον Παναθηναϊκό, παρότι είχε κάνει το break στα Πατήσια.

Οι παραλίγο επιτυχίες!

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες στη ζωή τους. Ιστορίες που στον ουδέτερο ακροατή μπορεί να μοιάζουν δικαιολογίες αποτυχίας. Στην πραγματικότητα, όμως, μοιάζουν με συγκυρίες που στέρησαν την επιτυχία. Όπως πιο απλά το έθεσε ο Μανώλης Παπαμακάριος «αν υπήρχε βραβείο ατυχίας θα το μοιραζόμουν με τον Αργύρη Πεδουλάκη». Κεφάλαιο πρώτο, η Εθνική ομάδα. Το Μάιο του 2004 αναπτύσσεται έντονα η φημολογία – και δια στόματος Γιώργου Βασιλακόπουλου – ότι το επόμενο μοντέλο για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι με Γιάννη Ιωαννίδη τεχνικό διευθυντή και Παναγιώτη Γιαννάκη, Αργύρη Πεδουλάκη, Λευτέρη Κακιούση να αποτελούν το τεχνικό τιμ.

«Έγιναν πολλά τότε. Πολλά και διαφορετικά από αυτά που ακούστηκαν, όμως δε θέλω να κάνω καμιά αναφορά σε αυτό το θέμα», απάντησε πρόσφατα, ενώ και τότε όταν διατελούσε τις τελευταίες του μέρες σε ένα Περιστέρι που έμπαινε σε φάση οικονομικής παρακμής έλεγε… «Δεν έχω κάτι το επίσημο στα χέρια μου, γι' αυτό και δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα». Η συνεργασία δεν προχώρησε. Η Εθνική παρά την αποτυχία στους Ολυμπιακούς του 2004, προχώρησε να γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου το 2006. Ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν ήταν μέλος της επιτυχίας.

Κεφάλαιο δεύτερο, ο Μακεδονικός. Στις 16 Ιουνίου ο Αργύρης Πεδουλάκης θα υπογράψει σε μια από τις πιο υγιείς οικονομικά ομάδες με την εγγύηση που προσέφερε ο Κώστας Μεσάικος. «Δεσμευόμουν με έναν λόγο τιμής με το Περιστέρι που περνούσε δύσκολες στιγμές και κάποιοι έπρεπε να το βοηθήσουν. Ωστόσο, με τον Μακεδονικό υπήρχε θετικό κλίμα. Τώρα νιώθω έτοιμος να κλείσω μια σελίδα και να ανοίξω μια καινούργια», δήλωνε ο Πεδουλάκης μετά τις υπογραφές και αναλάμβανε το εγχείρημα της πρώην ομάδας της Θεσσαλονίκης που μετακόμιζε στην Κοζάνη.

Παρά τα οικονομικά προβλήματα, που εμφανίστηκαν νωρίς μέσα στη σεζόν ο Μακεδονικός έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του Uleb Cup. Στον τελικό αν και έχανε 57-30 στο 27’, μείωσε μέχρι το μείων τρία δώδεκα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα, όμως ηττήθηκε με 78-74 από τη Λιέτουβος Ρίτας. «Πρέπει να ηρεμήσουμε, να μαζέψουμε την ψυχολογία μας και η ζωή συνεχίζεται. Μπήκε πάντως ένα λιθαράκι στην προσπάθεια που κάνουμε για να χτίσουμε κάτι. Σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Και το δικό μας ταξίδι ήταν πραγματικά πολύ όμορφο». Το ταξίδι στην Κοζάνη ολοκληρώθηκε εκείνη τη σεζόν για τον Αργύρη Πεδουλάκη. Τον βρήκε πιο δυνατό ψυχικά, αλλά εξασθενημένο σωματικά, αφού στη διάρκεια της σεζόν λόγω του άγχους είχε πρόβλημα με την καρδιά του.

Κεφάλαιο τρίτο, ο Πανελλήνιος. Ακόμα πιο υγιή ομάδα, ακόμα μια success story, που πέρασε ξυστά από τον Αργύρη Πεδουλάκη. Ο έμπειρος τεχνικός αντικατέστησε στον πάγκο των «ολυμπιονικών» τον Κώστα Πετρόπουλο και υπέγραψε διετές συμβόλαιο τον Νοέμβριο του 2005. «Θεωρώ ότι ο Πανελλήνιος έχει τα εχέγγυα για να αλλάξει επίπεδο στην συνείδηση του μπασκετικού κόσμου, αφού πρόεδρος του είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να εγγυηθεί την εύρυθμη λειτουργία και το όραμα του συλλόγου», δήλωνε ο Πεδουλάκης, ο οποίος θα οδηγήσει τον Πανελλήνιο στην πέμπτη θέση και συνεχίζει και τη δεύτερη χρονιά. Το φινάλε θα είναι και πάλι άσχημο.

«Ενημέρωσα πριν από το παιχνίδι τους ανθρώπους του Πανελληνίου ότι το σημερινό είναι το τελευταίο μου παιχνίδι. Τους τελευταίους τρεις μήνες ούτε εγώ, ούτε κανένα μέλος του προπονητικού τιμ δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο. Μετά από τρεις μήνες που ξεκίνησε η σεζόν, χθες πληρώθηκαν όλοι εκτός από μένα. Συν κάποια δημοσιεύματα και δεν βγήκε κάποιος να διαψεύσει. Δεν είναι συνθήκες αυτές να δουλέψεις», δήλωνε μετά από το ματς με τον Ολυμπιακό μόλις στις 18 Οκτωβρίου.

Δικέφαλα μπερδέματα…

Το τέταρτο κεφάλαιο ήταν ένα μάλλον σύντομο πέρασμα από τον πάγκο του Ρεθύμνου, όπου ανέλαβε την επικίνδυνη αποστολή να σώσει τον ΑΓΟΡ και παρότι έφτασε κοντά στο θαύμα δεν τα κατάφερε. «Όταν κατέβηκα και συναντήθηκα με τους ανθρώπους, γνώρισα μια ζεστή ατμόσφαιρα. Κατάλαβα ότι έχουν όραμα για την ομάδα τους, ότι είναι ζεστοί. Μου φάνηκε ένα πολύ καλό ταξίδι και αποφάσισα να συμμετέχω και εγώ», εξηγούσε στο τέλος της διαδρομής και άφησε φιλικές σχέσεις με όλους, γνωρίζοντας παράλληλα και τον τόπο καταγωγής του.

Οι επόμενες επιλογές θα ήταν εκείνες που θα έφθειραν περισσότερο απ’ όλες την καριέρα του. Κι όμως δεν ξεκίνησαν ως τέτοιες… Ο ΠΑΟΚ του Δημήτρη Δρόσου υποσχόταν μεγαλεία. Ο Αργύρης Πεδουλάκης τα πίστεψε. «Με εξιτάρει το γεγονός να δουλέψω στην καινούρια σελίδα του ΠΑΟΚ που ανοίγεται με τον κύριο Δρόσο. Ο ΠΑΟΚ ταλανίζεται τα τελευταία χρόνια από οικονομικά προβλήματα, αλλά αυτά έχουν τελειώσει με την έλευση του κ. Δρόσου. Μου αρέσει το χτίσιμο της ομάδας σε ευρωπαϊκά πρότυπα. Μπορώ να εγγυηθώ πως ο ΠΑΟΚ στο γήπεδο θα έχει αγωνιστικότητα, πειθαρχεία και θα είναι όλοι μαζί μία ομάδα. Ξεκινάμε με στόχο την Ευρωλίγκα, αλλά δεν ξέρω πότε θα μπορέσουμε να την πιάσουμε. Στόχος μας είναι να πάμε τον ΠΑΟΚ ψηλά».

Το καλοκαίρι όλα έμοιαζαν καλά. Το Νοέμβριο άρχισαν οι παραλογισμοί. Ο Δημήτρης Δρόσος αποφάσισε να τον διώξει, αργότερα το διέψευδε, αλλά τελικά μετά την ήττα από τον Άρη στο Αλεξάνδρειο τον απομάκρυνε προσλαμβάνοντας τον Γιώργο Καλαφατάκη. «Ξεκινήσαμε να φτιάξουμε μία ομάδα με νοοτροπία και σοβαρότητα. Κάπου στη διαδρομή χάλασε η σχέση μας και από εκεί και πέρα το πράγμα ήταν προμελετημένο. Τα λάθη είναι κομμάτι της δουλειάς. Υπάρχουν κάποια πράγματα, όμως, που δεν τα διαπραγματεύομαι».

Στον ΠΑΟΚ ήταν κάποια συνθήματα στον τοίχο που έκαναν άσχημο το τέλος. Μπροστά στην ΑΕΚ, όμως, όσα έγιναν στη Θεσσαλονίκη έμοιαζαν με παιδική χαρά. Στις 7 Ιανουαρίου, ο Αργύρης Πεδουλάκης προσλήφθηκε στην ΑΕΚ. «Αναμφισβήτητα, αναλαμβάνουμε μια δύσκολη αποστολή σε μια περίοδο κρίσιμη για την ΑΕΚ. Τα προβλήματα που θα συναντήσουμε είναι σημαντικά και εντοπίζονται, τόσο σε διοικητικό τομέα, όσο και στο αγωνιστικό δεδομένου ότι η ΑΕΚ ξεκίνησε με δύο ήττες λόγω της περιπέτειας με τα δελτία. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Εμείς πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, να δουλέψουμε σκληρά και να κερδίσουμε έδαφος. Πρωτίστως, όμως, επιβάλλεται να γνωριστούμε μεταξύ μας και κυρίως, να κάνουμε οτιδήποτε περνάει από το χέρι μας, προκειμένου να φθάσουμε στο στόχο μας».

Στην πρώτη του προπόνηση δέχτηκε επίθεση από 15-20 άτομα και εξέφρασε την επιθυμία να αποχωρήσει. Πήγε Θεσσαλονίκη, παρακολούθησε από την κερκίδα την αναμέτρηση με τον ΠΑΟΚ, αλλά θα έμενε μόνο αν τον δεχόταν ο κόσμος. Οι παίκτες της ΑΕΚ εξέδωσαν ανακοίνωση υπέρ του και τον έπεισαν να μείνει. Στις 23 Ιανουαρίου έχασε από τον Ηλυσιακό και ο κόσμος ξέσπασε σε αποδοκιμασίες. «Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, δεν θέλει και δεν τον νοιάζουν τα προβλήματα της ΑΕΚ. Με προβληματίζει είναι η αλήθεια, αλλά σκέφτεσαι την επόμενη μέρα. Προσωπικά έχω την εμπειρία να το κάνω». Στις 25 Ιανουαρίου παραιτήθηκε.

Έμεινε μακριά από τους πάγκους για κάποιο χρονικό διάστημα, πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση. Ίσως εξαντλημένος από το κυνήγι των ευκαιριών που επέμεναν να γλιστρούν και της επιτυχίας που πάντα έμοιαζε να του χαμογελάει από μακριά, επέστρεψε στο σπίτι του. Το 2010 ανέλαβε και πάλι το Περιστέρι με τριετή συμφωνία και με το ρόλο του να είναι διαφορετικός. Ήθελε να δει την παραγωγική διαδικασία να μπαίνει και πάλι σε λειτουργία, ήθελε να δει το Περιστέρι να πρωταγωνιστεί στην Α1, ήθελε να γυρίζει ήρεμος στο σπίτι του και γεμάτος με τη δουλειά του. Κι όταν ήταν απόλυτα ήρεμος, ήρθε η μεγαλύτερη αναστάτωση.

«Είναι ύψιστη τιμή για έναν Έλληνα προπονητή να αναλαμβάνει μία ομάδα με το brand name του Παναθηναϊκού», δήλωνε πέρυσι στις αρχές Ιουλίου, όταν γινόταν και επίσημο ότι αναλάμβανε να διαδεχτεί τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δε βιαζόταν να νιώσει πετυχημένος, δεν κυνήγησε αυτή τη φορά την επιτυχία, απλά αποδέχτηκε την πρόκληση και δοκιμάσει ξανά.
«Δε με αφορούν τα αποτελέσματα, αλλά οι απόψεις των παιδιών», είχε πει σε ανύποπτο και παρελθοντικό χρόνο. Αμφότερα τον δικαίωσαν. Καιρός ήταν…