Πήγαμε στο Βαγιέκας και μάθαμε τι σημαίνει να παίζεις στη Ράγιο Βαγιεκάνο

Αν για κάποιους η Ράγιο θεωρείται μικρή ομάδα μέσα στο γήπεδο, τουλάχιστον μπορεί να λογίζεται ως μεγάλη όσον αφορά τις αξίες που πρεσβεύει. Εσύ, προσωπικά, πώς ορίζεις τον όρο μεγάλη ομάδα σε μια εποχή όπου κυριαρχούν τα μεγάλα πορτοφόλια;
«Από τις ομάδες της Μαδρίτης, μάλλον είμαστε αυτοί με τη μικρότερη απήχηση όσον αφορά τους τίτλους και τις επιτυχίες. Ωστόσο, όπου κι αν πηγαίνουμε, το όνομα της Ράγιο ακούγεται όλο και περισσότερο. Είμαστε άνθρωποι ταπεινοί και εργατικοί, και γνωρίζουμε ότι για τους οπαδούς μας το να υποστηρίζουν την ομάδα τους είναι μεγάλη θυσία. Αφιερώνουν χρόνο και χρήματα, συχνά στερούνται πράγματα για να μπορέσουν να μας δουν μέσα στη χρονιά. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στη La Liga εδώ και αρκετά χρόνια και ότι κάνουμε μια εξαιρετική σεζόν μάς γεμίζει ικανοποίηση. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, το μόνο που θέλουν οι φίλαθλοί μας για να γεμίζουν με περηφάνια είναι να παίζουμε για αυτά τα χρώματα. Και φυσικά, αν έρχονται και οι νίκες και μια καλή πορεία στο πρωτάθλημα, ακόμα καλύτερα».

Η Ράγιο είναι η ομάδα που βρίσκεται εκτός συστήματος. Πώς διατηρείτε αυτήν την αντίσταση στο κατεστημένο του ποδοσφαίρου και πώς αυτή η στάση σας επηρεάζει την καθημερινή σας προετοιμασία και το παιχνίδι;
«Ξέρουμε πως όλα ξεκινούν από μία ομάδα ανθρώπων που έχει έντονο το αίσθημα του ανήκειν, κάτι που για μένα είναι το ιδανικό για να καταφέρεις να πετύχεις πράγματα. Παίζω στη Ράγιο Βαγιεκάνο τα τελευταία οκτώ χρόνια. Όσοι, λοιπόν, βρισκόμαστε στη Ράγιο εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε ξεκαθαρίσει σε όλους τι πρεσβεύουμε, τον λόγο που το κάνουμε και τι να περιμένει ο κόσμος από εμάς. Πιστεύω ότι αυτό μας έχει φέρει στη θέση που είμαστε σήμερα, έχοντας πετύχει σημαντικά αποτελέσματα τα προηγούμενα χρόνια, όπως την άνοδο στη La Liga, τις δύσκολες εκτός έδρας νίκες, αλλά και την πρόκριση στον ημιτελικό του Copa del Rey. Ελπίζω ότι ο σύλλογος θα συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο για να προχωρήσουμε παραπέρα».

Σε πολλές περιπτώσεις, η Ράγιο έχει πάρει θέση σε ζητήματα όπως η στήριξη φτωχών οικογενειών, η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και η αλληλεγγύη σε καταπιεσμένες ομάδες. Πόσο δύσκολο είναι για έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό να παραμένει αληθινός σε τέτοιες αρχές, όταν το ποδόσφαιρο σήμερα βασίζεται στα χρήματα και τις χορηγίες;
«Αυτό είναι που μας κάνει διαφορετικούς. Η κοινωνία γύρω από το κλαμπ και οι άνθρωποι του αναλαμβάνουν πολλές κοινωνικές δραστηριότητες στην περιοχή προσφέροντας βοήθεια και υποστήριξη σε ιδρύματα, ΜΚΟ, συσσίτια και σχολεία. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είμαστε διαφορετικοί, αφού συνεχίζουμε να κάνουμε πολλά πράγματα για τους ανθρώπους του Βαγιέκας. Έτσι, νιώθουμε ότι εκπροσωπούμε τη γειτονιά μας και οι Bukaneros, οι φίλαθλοι μας, ενημερώνουν τους νέους παίκτες για αυτό. Τους κάνουν ξενάγηση για μία ή μιάμιση ώρα στη γειτονιά για να καταλάβουν από πού προέρχεται όλη αυτή η αγάπη για το κλαμπ! Τους εξηγούν γιατί η Ράγιο είναι αυτό που είναι και γιατί ο κόσμος αγαπά τόσο πολύ το κλαμπ».

Φαντάζομαι πως αυτή η διαδικασία μύησης είναι πολύ σημαντική για όλους, έτσι;
«Ναι. Οι νέοι παίκτες γνωρίζουν ήδη πού έρχονται και μετά από μερικούς μήνες, συμμετέχουν σε αυτή την ξενάγηση μίας ή μιάμισης ώρας και τότε συνειδητοποιούν καλύτερα τι σημαίνει η Ράγιο για το Βαγιέκας. Μιλούν με τους ανθρώπους της γειτονιάς, επισκέπτονται σημεία με ιστορία του Rayismo, και τότε καταλαβαίνουν την πραγματική διάσταση του τι σημαίνει να παίζεις στο Βαγιέκας».

Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι για μια ομάδα σαν τη Ράγιο που μένει πιστή στις αξίες της και δεν υποκύπτει στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού;
«Για μένα, το πιο σημαντικό είναι το γκρουπ ανθρώπων που μοιράζεται τα ίδια αποδυτήρια. Στο τέλος, οι άνθρωποι απ' έξω μπορεί να λένε διάφορα για το κλαμπ, αλλά αν δεν υπάρχει ισχυρό δέσιμο μέσα στην ομάδα, είναι αδύνατο να πετύχεις. Αν έρχεσαι στη Ράγιο Βαγιεκάνο απλά για να λες ότι παίζεις ποδόσφαιρο σε μια πόλη όπως η Μαδρίτη, τότε δεν έχεις θέση εδώ. Σύμφωνοι, βρισκόμαστε στη Μαδρίτη, αλλά ανήκουμε στη γειτονιά του Βαγιέκας και αυτό εκπροσωπούμε. Το μόνο που θέλουμε είναι να πάει καλά η Ράγιο, γιατί αν η ομάδα τα πάει καλά, τότε και ο καθένας από εμάς θα πάει καλά επίσης».

Σε ποιο σημείο πιστεύεις ότι το ποδόσφαιρο χάνει την ανθρωπιά του, και πώς η Ράγιο προσπαθεί να επαναφέρει αυτό το στοιχείο, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου;
«Σήμερα πας στα γήπεδα και είναι σχεδόν σαν θέατρα. Αυτό που μας κάνει διαφορετικούς είναι ότι κουβαλάμε μαζί μας το Βαγιέκας. Μπορείς να το νιώσεις παντού. Στο κέντρο, στο γήπεδο, στα μπαρ, στις καφετέριες, στον πάγκο στη γωνία με τα κασκόλ. Μα κυρίως στην καρδιά. Έτσι, πιστεύω ότι, μέσα στην ισπανική λίγκα, η οποία είναι μία από τις καλύτερες, κάθε άνθρωπος που έρχεται σε εμάς –συγγενείς, φίλοι και οικογένειες καταλαβαίνει ότι η πραγματική ουσία του ποδοσφαίρου παραμένει ζωντανή στο γήπεδό μας».

Η Ράγιο αποδέχεται τον τίτλο του μικρού συλλόγου στη Μαδρίτη σε σχέση με τη Ρεάλ και την Ατλέτικο, αλλά με έναν πολύ περήφανο και αποφασιστικό τρόπο. Πώς αισθάνεσαι για την εικόνα της ομάδας ως υπόδειγμα για άλλους μικρούς συλλόγους που θέλουν να διατηρήσουν τις αξίες τους απέναντι στους κολοσσούς του ποδοσφαίρου;
«Είμαστε ταπεινοί, αλλά σε αξίες πιστεύω πως είμαστε μεγάλοι, γιατί στο τέλος αυτές οι αξίες είναι που μας κρατούν στη πρώτη κατηγορία: η ταπεινότητα και η δουλειά. Αυτά είναι δύο βασικά στοιχεία στα οποία πρέπει να εστιάζουμε πάντα, ώστε το κλαμπ να παραμείνει στην πρώτη κατηγορία όχι για τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια, αλλά για τριάντα συνεχόμενα χρόνια, κάτι που θα σήμαινε ότι τα πράγματα γίνονται σωστά».

Πιστεύεις ότι το μέλλον της Ράγιο θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα για άλλες ομάδες του ποδοσφαίρου που βρίσκονται εγκλωβισμένες στην εμπορευματοποίηση του αθλήματος, ή θα παραμείνει μια μοναδική περίπτωση;
«Ναι, μπορεί να γίνει. Προφανώς είμαστε η εξαίρεση, αλλά πάντα λέμε ότι αυτό που θέλουμε από τους ανθρώπους που αγαπούν το κλαμπ είναι να κάνουν το βήμα μπροστά με δουλειά και πλάνο. Για παράδειγμα, να ανακτήσουμε τη θέση μας στις ακαδημίες, γιατί όταν μιλάμε άλλες εποχές, η Ράγιο Βαγιεκάνο ξεχώριζε από τις άλλες ομάδες της Μαδρίτης. Νομίζω ότι αν κάνουμε αυτά τα βήματα, η Ράγιο μπορεί να γίνει πρότυπο. Μια ομάδα ταπεινή, αλλά με δουλειά, αφοσίωση και, κυρίως, με μια μακροπρόθεσμη οπτική για το μέλλον. Πιστεύω ότι τα βραχυπρόθεσμα σχέδια σε οδηγούν σε βιαστικές αποφάσεις, αλλά με το χρόνο, αυτά τα πράγματα μπορούν να διορθωθούν και να γίνει μια καλή δουλειά».

Πολλοί λένε ότι η Ράγιο δεν είναι απλώς μια ομάδα, αλλά μια στάση ζωής. Τι σημαίνει για εσένα προσωπικά να φοράς αυτή τη φανέλα και να εκπροσωπείς αυτές τις αξίες;
«Για μένα ήταν μια απόλυτα σωστή απόφαση να έρθω εδώ. Πάντα λέω ότι είμαι ένας άνθρωπος που το σπίτι του βρίσκεται 12.000 χιλιόμετρα μακριά από Βαγιέκας. Ήρθα από άλλη χώρα, με άλλη ιδεολογία. Το ότι ήρθα εδώ και βρήκα τη θέση μου στον κόσμο, για μένα ήταν ό,τι καλύτερο μου συνέβη! Δεν μπορούν να το πουν όλοι αυτό. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια, πολλούς συμπαίκτες και αντιπάλους στο ποδόσφαιρο, και αν τους ρωτήσεις σήμερα ποια ομάδα τους έχει σημαδέψει, δεν ξέρω τι θα σου πουν. Προσωπικά, σου λέω ότι γνώρισα τη Ράγιο το 2010/11 και από την πρώτη μέρα που ήρθα, πάντα το λέω και δεν θα το βαρεθώ ποτέ, ήταν το κλαμπ που ήθελα να μείνω. Δεν ήθελα να φύγω από το 2011 και να επιστρέψω το 2017. Θα ήθελα να είχα μείνει αυτά τα έξι χρόνια εδώ, αλλά, ξέρεις, το ποδόσφαιρο είναι έτσι, δεν εξαρτιόταν από εμένα. Όταν όμως περνούσε από το χέρι μου, δεν δίστασα και γύρισα πίσω με την οικογένειά μου».

Σε μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο γίνεται όλο και πιο ελιτίστικο, η Ράγιο παραμένει η ομάδα των από κάτω. Πιστεύεις ότι αυτό είναι αβαντάζ ή εμπόδιο για την εξέλιξη του συλλόγου;
«Όχι, είναι ένα πλεονέκτημα, γιατί τελικά βρισκόμαστε σε μια πόλη όπως η Μαδρίτη που έχει πέντε ομάδες στη La Liga (σ.σ. Ρεάλ, Ατλέτικο, Ράγιο, Χετάφε, Λεγανές). Αυτό δείχνει ότι διαθέτει εξαιρετικό αθλητικό επίπεδο, κάτι που είναι σπάνιο, καθώς ελάχιστες πόλεις έχουν τόσες ομάδες στην πρώτη κατηγορία, και δεν αναφέρομαι καν στη δεύτερη. Αλλά, όπως είπα, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι θέλουν να έρθουν στη Ράγιο λόγω του πώς μας βλέπουν από έξω. Τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια έχουμε κάνει σημαντική πρόοδο. Ελπίζω αυτή η εξέλιξη να συνεχιστεί με σταθερά και σωστά βήματα, και κυρίως, με ανθρώπους που αγαπούν το κλαμπ».

Αν με ρωτάς, θεωρώ πως αν κάνει συμβιβασμούς η Ράγιο, τότε θα τελειώσουν όλα.
«Νομίζω πως ναι. Στο τέλος της ημέρας, κι εμείς χαράζουμε μια πορεία, μια γενική γραμμή, χτίζουμε μια ταυτότητα, μια αθλητική εικόνα. Όπως μου λες ότι στην Ελλάδα μας βλέπουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, έτσι και στην Αργεντινή υπάρχει μια αντίστοιχη οπτική. Όπου κι αν πάμε στην Ισπανία, νιώθουμε αυτή τη σύνδεση, τη συμπάθεια του κόσμου. Και αυτό δεν είναι εύκολο να το πετύχεις. Για εμάς, λοιπόν, είναι ένα προνόμιο, γιατί, παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας, το να βλέπουμε αυτή την αντίδραση από τον κόσμο σημαίνει ότι ο σύλλογος είναι αγαπητός και τον βλέπουν με διαφορετικό μάτι έξω από την Ισπανία από ό,τι εδώ».

Παίζεις σε μια ομάδα που ξέρει ότι δεν θα διεκδικήσει μεγάλους τίτλους. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν αξίες που μετρούν περισσότερο από τα τρόπαια. Για εσένα, ποιες είναι αυτές;
«Η σκληρή δουλειά, η ταπεινότητα, η ειλικρίνεια και η αγάπη για την ομάδα. Στο τέλος της ημέρας, έχουμε παίξει σε φιλικά προετοιμασίας στην Αγγλία, στο Μάντσεστερ, και ο κόσμος ήρθε να μας δει με λεωφορεία, με αυτοκίνητα. Παίξαμε και στο Νιούκαστλ πρόσφατα. Ο κόσμος δεν είναι εδώ για τα τρόπαια· ακολουθεί αυτή τη φανέλα και αυτό το έμβλημα γιατί τα νιώθει δικά του. Μακάρι μια μέρα να φτάσουμε σε έναν τελικό Copa del Rey, να επιστρέψουμε στην Ευρώπη –που για εμάς θα είναι σχεδόν σαν να κατακτούμε τίτλο. Οι άνοδοι που έχουμε ζήσει, που εγώ προσωπικά έχω ζήσει τρεις, είναι απίστευτες στιγμές. Είμαστε άνθρωποι που, ας το πούμε έτσι, έχουν μάθει να υποφέρουν, να δέχονται χτυπήματα το ένα μετά το άλλο, και γι’ αυτό, όταν πετυχαίνουμε κάτι αγωνιστικά, το ζούμε σαν να είναι τίτλος».

Είδαμε εκείνον τον αγώνα με τη Ρεάλ, το 3-3. Το πώς πανηγύριζε ο κόσμος, όταν ήσασταν μπροστά με 3-1. Παράνοια!
«Είναι αυτό που σου είπα πριν. Τέτοια παιχνίδια τα ζεις στο κόκκινο, γιατί αυτοί οι ίδιοι οπαδοί έχουν δει την ομάδα στη Segunda, έχουν ταξιδέψει σε γήπεδα με χώμα, ακόμα και με τσιμέντο. Και αυτό δίνει αξία. Πρέπει να εκτιμάμε πού βρίσκεται ο σύλλογος σήμερα και πώς έχει εξελιχθεί. Πριν δύο χρόνια νικήσαμε τη Ρεάλ, νικήσαμε και την Μπαρτσελόνα. Αυτές είναι στιγμές που αξίζει να τις ζεις, γιατί ένας ποδοσφαιριστής δουλεύει ακριβώς γι’ αυτές τις βραδιές, για να μένουν στη μνήμη του κόσμου, αλλά και στη δική μας».

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που έχει πάρει από τους οπαδούς της Ράγιο για τη σημασία της αλληλεγγύης και της κοινωνικής ευθύνης;
«Θα σου πω μια ιστορία. Παίζαμε στη Λεβάντε, το 2019, σε ένα γεμάτο γήπεδο. Ήταν δύο ή τρεις αγωνιστικές πριν από το τέλος. Παρόλο που είχαμε υποβιβαστεί, ο κόσμος μάς χειροκροτούσε και μας έλεγε: "Για εμάς δεν έχει σημασία αν παίζουμε στην πρώτη ή στη δεύτερη κατηγορία. Το μόνο πράγμα που θέλουμε είναι να σας χειροκροτήσουμε και να μας κάνετε περήφανους που φοράτε αυτό το έμβλημα. Σήμερα στη Βαλένθια, αύριο στη Βιγιαρεάλ, ή την άλλη μέρα στο Λούγκο". Το μόνο που ζητάει ο κόσμος από εσένα είναι να τους κάνεις να νιώσουν ότι κουβαλάς με περηφάνια το έμβλημα και τα χρώματα της Ράγιο Βαγιεκάνο».

Από τη μια πλευρά, οι οπαδοί της Ράγιο δεν νοιάζονται για την κατηγορία που θα δουν την ομάδα τους, αρκεί να τους κάνει να νιώθουν περήφανοι. Από την άλλη, οι ποδοσφαιριστές είναι επαγγελματίες και έχουν φιλοδοξίες. Πώς συνυπάρχει όλο αυτό;
«Καταλαβαίνω τι θες να πεις. Φέτος ελπίζουμε ότι θα κερδίσουμε μια θέση στην Ευρώπη. Αυτό θα μας δώσει την ευκαιρία να παίξουμε στο Europa ή στο Conference League. Υπάρχουν παίκτες που έρχονται στη Ράγιο Βαγιεκάνο επειδή δεν μπορούν να βρουν θέση σε άλλη ομάδα ή επειδή είναι νέοι και μένουν μαζί μας για ένα, δύο ή τρία χρόνια. Στην πορεία, μπορεί να υπογράψουν σε άλλη ομάδα. Μας έχει συμβεί με τον Φραν Γκαρθία, ήρθε δανεικός από τη Ρεάλ και τώρα παίζει εκεί. Τον είδα να παίζει απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι, να περνάει αλλαγή στο ματς στα τελευταία λεπτά και αυτό είναι μεγάλη ικανοποίηση για εμάς. Επίσης, ο Σάντι Κομεσάνια της Βιγιαρεάλ πέρασε από το Βαγιέκας. Προφανώς, θα ήθελα πολύ να κερδίζω τίτλους, αλλά ήρθα στη Ράγιο για να εξελιχθώ και να αφήσω ένα αποτύπωμα σε έναν σύλλογο που για μένα είναι το καλύτερο που μου έχει συμβεί! Δημιουργώντας μια ιστορία σε έναν σύλλογο, είναι σαν να κερδίζεις έναν τίτλο, γιατί στο τέλος υπάρχουν παίκτες που είναι περαστικοί από ένα κλαμπ και μετά φεύγουν προς άλλη κατεύθυνση. Τις προηγούμενες ημέρες ανανέωσε ο Άλβαρο Γκαρσία –αν ολοκληρώσει τη συμφωνία, θα περάσει μια δεκαετία στο Βαγιέκας, κάτι που σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο για έναν παίκτη που δεν παίζει στη Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα. Αυτό είναι το νόημα. Στο τέλος νιώθεις ότι ανήκεις κάπου, καταλαβαίνεις την αφοσίωση των ανθρώπων που σε βλέπουν και σε αγαπούν. Εμείς λοιπόν θέλουμε να δημιουργήσουμε αυτό το κλίμα και, προσωπικά, με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό από έναν τίτλο».

Η Ράγιο δεν είναι μια ομάδα που κυνηγά ασταμάτητα τίτλους, αλλά διατηρεί έναν ισχυρό κοινωνικό αντίκτυπο. Αυτό σημαίνει ότι οι επιτυχίες δεν μετριούνται μόνο από τρόπαια, αλλά και από την ποιότητα της κληρονομιάς που αφήνει πίσω της. Πώς αισθάνεσαι που συμβάλλεις σε αυτή την κληρονομιά;
«Με τεράστια ευθύνη. Πάντα πιστεύω πως όταν έρχεσαι χαρούμενος να κάνεις αυτό που αγαπάς, τα πράγματα πάνε από μόνα τους. Αντίθετα, αν έρχεσαι θυμωμένος ή λυπημένος, είναι αδύνατον η ενέργειά σου να είναι θετική και να πάνε όλα καλά. Βρίσκομαι σε ένα μέρος που το ήθελα και το ονειρευόμουν, περνάμε μια καταπληκτική περίοδο και νιώθω ότι κουβαλώ μια υπέροχη ευθύνη, μια κληρονομιά. Πάνω απ' όλα, για μένα είναι σημαντικό, διότι έχω οικογένεια και παιδιά που προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι στη ζωή χρειάζονται δουλειά και θυσίες για ό,τι επιλέξεις να κάνεις -είτε σπουδές, είτε αθλητισμό, είτε πατίνι. Αν δεν το κάνεις με πάθος, είναι αδύνατον να πετύχεις. Η πιθανότητα να πετύχεις χωρίς να αγαπάς αυτό που κάνεις είναι πολύ μικρή. Για μένα, αυτό αποτελεί μάθημα. Σε λίγο καιρό γίνομαι 37. Έχω ζήσει πολλές στιγμές σε αυτόν τον σύλλογο και νιώθω ακόμα τη φλόγα μέσα μου».

Αν τελικά παίξετε στην Ευρώπη του χρόνου… Με τι μπορεί να συγκριθεί; Θα είναι το δικό σας Champions League;
«Απολύτως. Θα είναι σαν να είχαμε κερδίσει το Copa del Rey ή σαν να είχαμε φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου, κάτι που ποτέ δεν έχει συμβεί στην ιστορία Ράγιο. Διότι στα ημιτελικά είχαμε φτάσει ξανά πριν από 40 χρόνια, δεν το είχαμε ζήσει. Το καταφέραμε ξανά το 2022 και ο κόσμος είχε εκστασιαστεί! Ο κόσμος αγαπάει τόσο πολύ τον σύλλογο που μας ωθεί να πετύχουμε τέτοια πράγματα -να φτάσουμε σε έναν τελικό Κυπέλλου, να μπορέσουμε να κοντράρουμε μεγάλες ομάδες με μεγαλύτερα μπάτζετ από εμάς, είτε να παίξουμε στην Ευρώπη. Θα ήταν πραγματικά τρελό! Από εκείνα τα πράγματα για τα οποία αξίζει τον κόπο να παίξεις ποδόσφαιρο μια μέρα ακόμα».