Κώστας Παπανικολάου: Ο αρχηγός της αγέλης
Ο τελικός της Κρήτης έχει ήδη αρχίσει να γέρνει υπέρ του Ολυμπιακού. Οι «ερυθρόλευκοι» αναγκάζουν τον Παναθηναϊκό σε μία ακόμα κακή επίθεση. Η μπάλα μένει στα χέρια των «πρασίνων». Σε μία γωνία του παρκέ υπάρχει ένας που γνωρίζει τη σημασία μιας άμυνας.
Και της δίνει τέτοια αξία, βάζοντας όλη του την ενέργεια για να την πανηγυρίσει. Με σφιγμένη τη γροθιά και το υπόλοιπο σώμα έτοιμο να εκραγεί από συναισθήματα. Τα οποία και ποτέ δεν προσπάθησε να κρύψει στο παρκέ. Τμήμα της προσωπικότητας που εξωτερικεύει.
Ο Κώστας Παπανικολάου έμαθε να τα ζει όλα στην υπερβολή. Στα κόκκινα. Αλλάζοντας τον δικό του ρόλο μέσα στην εξέλιξη του χρόνου και από το ταλαντούχο παιδί στο... μείγμα, είναι πλέον ο αρχηγός. Αυτός που καθοδηγεί την αγέλη, όπως συχνά πυκνά αναφέρεται.
Χωρίς όμως ποτέ να κρύψει το... ποτάμι συναισθημάτων που κρύβει μέσα του. Ο Παπανικολάου μεγάλωσε με τα χρόνια μέσα σε αυτήν την ομάδα και συνεχίζει να προχωρά, με το ίδιο πάθος του αμούστακου νεαρού που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας των '10s. Ζώντας όμως τις στιγμές της απόλυτης ωριμότητάς του, μπασκετικής και μη.
Η αγέλη
Η δύναμη της αγέλης είναι ο λύκος και η δύναμη του λύκου είναι η αγέλη. Ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε πολύ πιο έτοιμος ως ομάδα στα «Δύο Αοράκια» και κατέκτησε τελικά το Κύπελλο. Η δική του αγέλη αποδείχθηκε πιο έτοιμη και δεμένη. Πράγμα λογικό σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε.
Με τον Παπανικολάου μπροστάρη της, από την αρχή έως το τέλος. Αυτός ο λύκος που ξεχωρίζει. Το χρίσμα που πήρε από τους Σπανούλη και Πρίντεζη είχε τεράστιο ειδικό βάρος. Αν υπήρχε κάποιος που μπορούσε να το σηκώσει, ήταν μονάχα αυτός. Δεν εκπέμπει την ηρεμία του Σπανούλη ή το επιβλητικό παρουσιαστικό του Πρίντεζη. Αλλά είναι ο vocal leader μιας ομάδας στην οποία η δική του αλεγρία ήρθε να κουμπώσει ως το συστατικό που την κάνει να ξεχωρίζει.
Ο Ολυμπιακός μέτρησε αρκετούς πρωταγωνιστές στον τελικό. Από τον Φαλ και τον Ράιτ, στον Πετρούσεφ και από τον Γουόκαπ στον Μήτρου Λογνκ. Αλλά ο Παπανικολάου ήταν εκεί και πάλι. Ο καθοδηγητής της άμυνας. Ο καλύτερος δημιουργός με 5 ασίστ. Αυτός που φεύγει πρώτος στον αιφνιδιασμό στο φινάλε της 3ης περιόδου, όταν τα υπόλοιπα μυαλά σταματούν να σκέφτονται. Η κόλλα που ένωσε όλα τα παραπάνω κομμάτια και συγχρόνισε τα... γαυγίσματα. Όταν αυτός νιώθει καλά, με κάποιον μαγικό τρόπο το φόντο βάφεται «ερυθρόλευκο».
Ο λύκος
Ο κόσμος πρώτα δέθηκε μαζί του. Και ύστερα ήρθε η αναγνώριση στο πρόσωπο του συνεχιστή μιας ομάδας που έμαθε σε άπαντες πως θα παλέψει στο παρκέ ακόμα και στη μέρα που δε θα της πηγαίνει τίποτα.
Ο Παπανικολάου αποτελεί την προσωποποίηση των παραπάνω. Τον πρώτο που θα θυσιάσει το κορμί του. Που το θυσιάζει όλα αυτά τα χρόνια και έφτασε να δίνει «μάχες» ως σέντερ στο ΟΑΚΑ, όταν οι τραυματισμοί αποψίλωσαν μέσα σε μια βραδιά το ρόστερ.
Περνώντας και τα χρόνια, το ΣΕΦ τοποθετεί σταδιακά τον Παπανικολάου εκεί που του αξίζει. Στο πάνθεον των ιστορικών αρχηγών του Ολυμπιακού. Χωρίς να τον συγκρίνει με τα... ιερά τέρατα του παρελθόντος. Η αποθέωση στο άκουσμά του δεν είναι ποτέ λιγότερη. Και ποτέ υπερβολική. Με ντεσιμπέλ λίγο χαμηλότερα από ό,τι στον κόουτς Μπαρτζώκα, αλλά πάντοτε τόσα όσα χρειάζονται για να την αναγνώριση σε ένα παιδί που μεγάλωσε και είναι πλέον η δική του σειρά να κατεβαίνει πρώτος από το πάλκο για να σηκώνει τα τρόπαια.
Η δύναμη του Ολυμπιακού είναι ο Παπανικολάου και η δύναμη του Παπανικολάου ο Ολυμπιακός.
@Photo credits: eurokinissi
