Η εξιλέωση του Σπύρου Γιαννιώτη ήρθε στο Ρίο γιατί... έτσι έπρεπε να γίνει
Το 2015, ο Ολυμπιονίκης Σπύρος Γιαννιώτης εκπληρώνει ένα παιδικό του όνειρο. Αποχωρεί από την ενεργό δράση με τη δόξα που του άξιζε, με το κεφάλι ψηλά. Ξέροντας ότι η ζωή τον αντάμειψε για το πείσμα και την προσήλωσή του στον στόχο του. Το ίδιο νιώθουν πολλές φορές και οι άντρες που επιλέγουν να ακούσουν τον γιατρό τους και να κάνουν τον προληπτικό έλεγχο για τον καρκίνο του προστάτη.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ετος 2012. Ο Σπύρος Γιαννιώτης ταξιδεύει για το Λονδίνο όπου πάει με τον τίτλο του φαβορί για να πάρει το χρυσό ή έστω ένα μετάλλιο, στην ανοιχτή θάλασσα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πίστευε ότι εκεί ήταν η μεγάλη του στιγμή. Το πίστευε όσο ποτέ άλλοτε.
Ο αγώνας στο Λονδίνο
Στον αγώνα και τα τελευταία 1.000 μέτρα ήταν μέσα στα μετάλλια.
Μελουλί και Λουρτζ αποσπάστηκαν για 3-4 δευτερόλεπτα στο τελευταίο χιλιόμετρο και ο Γιαννιώτης ήξερε πως για να πετύχει το όνειρό του, πρέπει να κρατηθεί στο ίδιο τέμπο. Ομως ξέμεινε από δυνάμεις και ο Καναδός Βάινμπεργκερ κατάφερε να τον περάσει και να του πάρει το χάλκινο. Ηταν η στιγμή που ο Γιαννιώτης σκέφτηκε πως κάπου εκεί, πρέπει να μπει ένα τέλος στην καριέρα του. Όπως μπορεί να σκέφτονται κάποιοι άντρες όταν πάρουν στα χέρια τους κάποια εξέταση προστάτη που ενδεχομένως δεν είναι αυτή που ήλπιζαν.
«Είχα τρομερή ένταση και στενοχώρια μέσα μου. Ζήτησα συγνώμη στη μικτή ζώνη γιατί ένιωσα πως τους απογοήτευσα όλους. Τη χώρα μου, τους γονείς μου, τον προπονητή μου… Με την γυναίκα μου ήταν η πιο έντονη στιγμή μετά όταν την είδα να έρχεται με την φανέλα μου και να γράφει πάνω Go Spyros. Η απογοήτευση που ένιωθα ήταν τεράστια» έλεγε.
Το βασανιστικό ερώτημα και η μεγάλη απόφαση
Οι επόμενες ημέρες σκέτο βασανιστήριο. Δύσκολες οι νύχτες, ιδιαίτερα η πρώτη καθώς το πρωί σηκώθηκε και έβαζε τον εαυτό του να αναρωτηθεί: «Τι έφταιξε;». Για τους άντρες πάνω από κάποια ηλικία, αυτό το συναίσθημα μπορεί να είναι γνώριμο.
«Σηκώθηκα με βουρκωμένα μάτια, αλλά είπα ότι είναι μία νέα μέρα, μία νέα αρχή» είπε χωρίς να έχει στο μυαλό του αν θα συνεχίσει τελικά ή όχι.
Ακόμη και στις διακοπές του, που πήγε να χαλαρώσει με την οικογένειά του, αυτό το «γιατί;» τον βασάνιζε. Ξέσπαγε στη θάλασσα πηγαίνοντας στις 6 το πρωί για κολύμπι.
Πέρασαν αρκετοί μήνες για να κατασταλάξει στο τι θα κάνει. Τελικά αποφάσισε, ευτυχώς, να συνεχίσει για άλλη μία απόπειρα να διεκδικήσει ένα μετάλλιο στο Ρίο. Εστω κι αν εκείνη τη περίοδο δεν έβρισκε, όπως έλεγε, λόγο να κολυμπήσει πια. Ηταν και η σκέψη ότι είχε πάει 33 ετών και είχε ζήσει τα πάντα. Εκτός από αυτό το Ολυμπιακό μετάλλιο. Τελικά αποφάσισε πως άξιζε τον κόπο έστω να δοκιμάσει. Δύσκολη απόφαση θα πείτε; Μα φυσικά. Άλλωστε τίποτα στη ζωή τίποτα δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται κόπος, αγώνας, αλλά και αντιμετώπιση των δυσκολιών, προκειμένου να φτάσουμε σε κάτι καλό. Όπως και να το κάνουμε κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν. Κάπως έτσι συμβαίνει και την εξέταση του καρκίνου του προστάτη, όπου η έγκαιρη διάγνωση είναι το «κλειδί» για την θεραπεία του.
Η πρόκριση και το βάθρο στο Ρίο
Το 2015, λοιπόν, θα κρινόταν η πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα ήταν οι 5οι της καριέρας του Σπύρου Γιαννιώτη. Τα κατάφερε και πήγε στο Ρίο. Εκεί όπου μία…χεριά του στέρησε το χρυσό, όμως το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Στα τελευταία 300 μέτρα, τα τελευταία της καριέρας του, περίπου 10 αθλητές έδιναν μάχη για τα τρία μετάλλια. Αυτός όμως κατάφερε να πάρει το ένα από αυτά. Και αυτό βοήθησε μία σκέψη. Αυτή της γυναίκας του η οποία ήταν έγκυος εκείνη την περίοδο.
«Σκεφτόμουν ότι θα γεννιόταν ο Διονυσάκης και θα με ρωτούσε αν πήρα Ολυμπιακό μετάλλιο. Αυτά τα 300 μέτρα ήταν σα να κολυμπούσα από την αρχή. Χωρίς πόνο και κούραση, αλλά με ψυχολογία και θέληση» έλεγε στο Gazzetta ο Γιαννιώτης.
Βγήκε μπροστά και έφτασε να διεκδικεί το χρυσό στο τέλος μαζί με τον Ολλανδό αντίπαλό του, ο οποίος… άπλωσε το χέρι του στο τέρμα για εκατοστά του δευτερολέπτου.
Η απώλεια του χρυσού δεν τον απογοήτευσε. Εκπλήρωσε ένα παιδικό όνειρο που στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν κατάφερε. Εστω και στην τελευταία κούρσα της καριέρας του. Ετσι έπρεπε να γίνει. Να φύγει με την δόξα που του άξιζε. Για όλα όσα πρόσφερε στο άθλημα, αλλά και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα.
Βλέπετε τόσο στον αθλητισμό όσο και στη ζωή, κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν. Ο Σπύρος Γιαννιώτης πήρε την απόφαση να επιστρέψει, προκειμένου να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει. Και το κατάφερε με το αργυρό μετάλλιο. Δύσκολο; Σίγουρα. Όμως το έκανε. Κάποια πράγματα, ακόμα κι αν μας φοβίζουν πρέπει να γίνουν. Όπως ακριβώς και η εξέταση για τον καρκίνο του προστάτη. Και καλύτερα να γίνουν νωρίτερα, παρά αργότερα.
Εδώ θα βρεις περισσότερες πληροφορίες για την εξέταση για τον καρκίνο του προστάτη.
