ΠΑΟΚ-96 χρόνια: «Και ο ΠΑΟΚ να μην υπήρχε, πάλι ΠΑΟΚ θα ήμασταν…» (vids)

Ο Π.Α.Ο.Κ. εκφράζει 96 χρόνια τη διαφορετικότητα, με απλά λόγια, δεν μπορείς να νιώσεις Π.Α.Ο.Κ. αν δεν είσαι Π.Α.Ο.Κ.!

Ο Π.Α.Ο.Κ. δεν είναι τίτλοι, νίκες, γήπεδο, χαρές και λύπες. Εκφράζει πάντα το «κάτι παραπάνω». Αυτά τα τέσσερα ιερά γράμματα, πρεσβεύουν αμέτρητα ιδανικά και αξίες, ανθρώπους που έχασαν ξαφνικά τα πάντα και βρήκαν ζεστασιά ανάμεσά τους, ένας σύλλογος γεμάτο συμβολισμούς και μύθους. Αυτός είναι ο Π.Α.Ο.Κ.

Στην ουσία ο «Δικέφαλος του Βορρά» ήταν μια Αθλητική κοινή ομοσπονδία προσφυγιάς κάτι που το οραματίστηκαν το 1923 πολιτικά, έγινε κιόλας, αλλά αθλητικά υλοποιήθηκε με την ίδρυση του. Προέκυψε μέσα από τις κόντρες και τις διαφωνίες μεταξύ ποδοσφαιριστών και λοιπών αθλητών άλλων αθλημάτων της Ένωσης Κωνσταντινουπολιτών.

Επτά άνθρωποι προεξέχοντος του 29χρονου, τότε, δημοσιογράφου Τριαντάφυλλου Τριανταφυλλίδη, συγκεντρώθηκαν το βράδυ της 30ης Μαρτίου του 1926 στη Λέσχη Κωνσταντινουπολιτών, συνέταξαν και υπέγραψαν το πρώτο καταστατικό του συλλόγου, το πρωτόκολλο ιδρύσεως του νέου «ποδοσφαιρικού και Αθλητικού Σωματείου υπό την επωνυμίαν «Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών». Όλοι τους, πλην των Τριανταφυλλίδη και Τσούλκα, ήταν ιδρυτικά μέλη της ΑΕΚ Θεσσαλονίκης, που τρία χρόνια αργότερα θα ενσωματωθεί και θα απορροφηθεί πλήρως από τον Π.Α.Ο.Κ.

Μετά την 30η Μαρτίου του 1926 θα ακολουθήσουν κι άλλα σημαντικά βήματα. Στις 5 Απριλίου πραγματοποιήθηκε η πρώτη Γενική Συνέλευση, στην οποία πήραν μέρος και οι ποδοσφαιριστές της ομάδας, ενώ στις 10 Απριλίου υπογράφηκε από τα μέλη του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου του Π.Α.Ο.Κ. η αίτηση αναγνώρισης του συλλόγου στο Πρωτοδικείο. Δέκα ημέρες αργότερα, στις 20 Απριλίου 1926 το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης με την απόφαση αριθμό 822 αναγνώρισε και επίσημα τον σύλλογο.

Εκείνο το «ασπρόμαυρο» κίνημα το οποίο «γεννήθηκε» πριν από ενενήντα τέσσερα χρόνια, με την πάροδο των ετών άρχισε να γιγαντώνεται σ’ ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα, να μεγαλώνει, να ανδρώνεται και να μετατρέπεται σε απόλυτο κυρίαρχο μέσα από δεκάδες κερδισμένες και χαμένες «μάχες».

Το μυθικό και αξέχαστο 2019 ήταν η χρονιά της απόλυτης κυριαρχίας του «Δικεφάλου» και τα επιτεύγματά του θα μνημονεύονται για πολλά ακόμα χρόνια.

Εξάλλου, το ποδόσφαιρο είναι συναίσθημα, πάθος, λατρεία, αγάπη, μα πάνω απ’ όλα είναι στιγμές, όπως αυτές που έμειναν για 12.363 ημέρες (33 χρόνια, 10 μήνες, 6 μέρες για την ακρίβεια) αιχμάλωτες στο χρόνο μέχρι να ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα από τον Θανάση Τζήλο, που σήμαινε πως οριστικά και αμετάκλητα ο Π.Α.Ο.Κ. ήταν πρωταθλητής Ελλάδας για τρίτη φορά στην Ιστορία του.

Αυτό το πρωτάθλημα που στοίχειωνε επί τριάντα τέσσερα χρόνια ως το μεγαλύτερο απωθημένο για τους απανταχού της Γης ΠΑΟΚτσήδες, δεν ήταν πια ούτε ψέματα, ούτε τρέλα, ούτε παράνοια, ούτε τίποτα. Ήταν μια πραγματικότητα!

Οι εικόνες του Γιώργου Κούδα το ’76 και του Κώστα Ιωσηφίδη το ’85, που σε μια γωνιά της Τούμπας είχαν βάλει τα κλάματα, μπορεί να έμοιαζε κιτρινισμένες από το χρόνο που πέρασε από πάνω τους, αλλά παραμέναν το ίδιο δυνατές μ’ αυτές εκείνο το αξέχαστο βράδυ της 21ης Απριλίου του 2019 περιμένοντας να τελειώσει το ματς και να φτάσει η «κούπα» στα χέρια του ενός και μοναδικού Αρχηγού: του Αντρέ Βιεϊρίνια.

Επί μήνες κάθε ηλικίας οπαδοί μετρούσαν τις βδομάδες, τις μέρες και τις ώρες, λες και ήταν φαντάροι που περιμένουν το απολυτήριο. Οι 240 μέρες από τη μέρα όπου ξεκίνησε η πιο μαγική (και αήττητη πορεία) προς την κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου, για την κατάκτηση του πιο μάγκικου, αρσενικού και τίμιου πρωταθλήματος.

Ένας χρόνος γεμάτος στιγμές και έντονα συναισθήματα που θα έχουμε να τα διηγούμαστε στα εγγόνια μας: Αήττητος πρωταθλητής, νταμπλούχος, αήττητος ένα ημερολογιακό έτος (25 νίκες, 7 ισοπαλίες σε 32 παιχνίδια), περισσότερα σερί ματς (65) που σκοράρει μία ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, περισσότερα σερί εκτός έδρας παιχνίδια που σκοράρει μία ομάδα, κορυφαίο εκτός έδρας αήττητο ρεκόρ στην Ευρώπη.

Ας μην αδικήσουμε, όμως, τον Π.Α.Ο.Κ. της δεκαετίας του ’70. Μία από τις καλύτερες ομάδες που εμφανίστηκαν ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. ΟΜΑΔΑΡΑ. Και όμως, αυτή η ομάδα κατέκτησε μόνο ένα Πρωτάθλημα (1976) και δύο Κύπελλα (1972, 1974). Αδικήθηκε και αδίκησε τον εαυτό της.

Η τρομερή παρέα του Γιώργου Κούδα έφτασε πολλές φορές κοντά στο να πιει το νέκταρ ενός τίτλου, ωστόσο είχε απέναντι το «κατεστημένο της Αθήνας», ενίοτε και τον κακό εαυτό της.

Ο Π.Α.Ο.Κ. του ’70 γέννησε θρύλους, έκανε χιλιάδες οπαδούς, γέμισε στάδια και γήπεδα κι όπως λέει και ο ύμνος του από το ’73 και μετά, «άλλη τέτοια ομάδα σε όλη την Ελλάδα δεν θα ξαναβγεί»! Ακολούθησε το πρωτάθλημα του ’85, τα δύο κύπελλα στις αρχές τις δεκαετίας του 2000 πριν έρθει η «έκρηξη» στην εποχή Σαββίδη, όπου ο «Δικέφαλος» κατέκτησε επί τρεις συνεχόμενες χρονιές (2017, 2018, 2019) και το πήρε ξανά πέρσι (2021) το κύπελλο Ελλάδας.

Το 1959 ο Π.Α.Ο.Κ. κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία του το πρωτάθλημα σε ομαδικό άθλημα. Ήταν η ομάδα μπάσκετ που έφερνε τον πρώτο Πανελλήνιο τίτλο. Ένα τμήμα παρεξηγημένο, ένα τμήμα που, αν μη τι άλλο, κράτησε όρθιο ολόκληρο τον Σύλλογο σε πολύ δύσκολα χρόνια.

Ένα τμήμα που μεσουρανούσε τη δεκαετία του ’90 στην Ευρώπη και κατέκτησε συνολικά επτά τίτλους. Δύο πρωταθλήματα (1959, 1992), δύο ευρωπαϊκά κύπελλα (1991, 1994) και τρία κύπελλα Ελλάδας (1984, 1995, 1999).

Όλα αυτά τα χρόνια έχουν κατακτηθεί δεκάδες τίτλοι σ’ όλα τα αθλήματα. Ο Π.Α.Ο.Κ. πρωταγωνιστεί παντού και έχει να επιδείξει δεκάδες επιτυχίες σ’ όλα τα σπορ.

Ο Θανάσης Κατσαρής, που για πάνω από δύο δεκαετίες ηγείται του Ερασιτέχνη Π.Α.Ο.Κ. όλα αυτά τα χρόνια γιγάντωσε τα ερασιτεχνικά τμήματα. Όταν ανέλαβε ως εκλεγμένος πρόεδρος το 1998 τη διοίκηση, ο Ερασιτέχνης είχε οκτώ τμήματα, πέντε επί της ουσίας, σήμερα υπερηφανεύεται ότι έφτασαν τα 21, τα περισσότερα με τεράστιες επιτυχίες, με συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία στα περισσότερα ομαδικά αθλήματα, την ώρα που άλλοι σύλλογοι «αιμορραγούν» και τα τμήματα τους διαλύονται

Ο Ερασιτέχνης, που ηγείται ο Θανάσης Κατσαρής, αποτελεί τη «μάνα» του Συλλόγου, ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αθλητικός σύλλογος στην Ελλάδα, που διατηρεί στην πρώτη κατηγορία τα πέντε βασικά ανδρικά ομαδικά αθλήματα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ, πόλο).

Εβδομήντα έναν τίτλους μετρούν τα τμήματα που βρίσκονται στην ασφαλή αγκαλιά του Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ, ο οποίος καμαρώνει για τις επιτυχίες σ' όλα τα ομαδικά αθλήματα, με τη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου να έχει σαρώσει τους τίτλους (16 πρωταθλήματα, 6 κύπελλα) και να θεωρείται η κορυφαία ομάδα της χώρας. Πρόσφατη είναι η τεράστια επιτυχία των κοριτσιών στο χάντμπολ που αναδείχθηκαν για τέταρτη σερί χρόνια Πρωταθλήτριες και Κυπελλούχες Ελλάδας, συνολικά από τις δύο ομάδες (άνδρες-γυναίκες) χάντμπολ, ο «Δικέφαλος» έχει κατακτήσει 17 πρωταθλήματα και κύπελλα.

Μετά από πολλά άγονα χρόνια το τμήμα βόλεϊ αποτελεί το καμάρι του ερασιτέχνη ΠΑΟΚ και τη μεγάλη αγάπη του προέδρου του. Μετά τα τρία σερί πρωταθλήματα (2015, 2016, 2017) φέτος, υπό τις οδηγίες του Γιάννη Καλμαζίδη, του ανθρώπου που οδήγησε τον «Δικέφαλο» στο μοναδικό νταμπλ της ιστορίας του, επέστρεψε στις κατακτήσεις και έφτασε να μετράει τέσσερα κύπελλα Ελλάδας (2015, 2018, 2019, 2022).

Ο Π.Α.Ο.Κ. έχει ανάγκη ένα καινούργιο γήπεδο. Η Τούμπα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα αποτελεί μοναδική πηγή έμπνευσης. Ένας καμβάς ασπρόμαυρων εικόνων και αναμνήσεων, από μικρά παιδιά μέχρι τα βαθιά γεράματα, ωστόσο ο «Δικέφαλος του Βορρά» πρέπει να γιορτάσει τα 100 χρόνια σ’ ένα νέο, υπερσύγχρονο «σπίτι».

Η κατασκευή της «Νέας Τούμπας» συνεχίζει να αποτελεί το μεγάλο όνειρο και στοίχημα ολόκληρης της «ασπρόμαυρης» οικογένειας.

Πιστός στρατιώτης της «ασπρόμαυρης» ιδέας όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του στα διοικητικά δρώμενα της ομάδας, ο Θανάσης Κατσαρής και η διοίκησή του είχε και θα έχει πάντα ευθύνες και για κεφαλαιώδη ζητήματα, όπως αυτό του γηπέδου της Τούμπας. Δεν είναι απλό θέμα. Το «φωνάζουν» οι τόσες και τόσες καθυστερήσεις. Όμως δεν πρόκειται, ούτε ο Ιβάν Σαββίδης, ούτε ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη, να κάνουν πίσω στις αρχές και στα πιστεύω που εκφράζει ο Σύλλογος της προσφυγιάς και των χαμένων πατρίδων.

Για τη δυναμική της Τούμπας έχουν γραφθεί πολλά, έχουν ειπωθεί διθύραμβοι, τις έχουν αποδοθεί τιμές από αντιπάλους, η αξία της παραμένει διαχρονική, αλλά πρέπει να τη ζήσεις από κοντά, για να τη μάθεις καλά. Ως γνωστόν οι εξέδρες δεν αποτελούν παρά την αντανάκλαση της κοινωνίας και η η Τούμπα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Απόγονοι προσφύγων, απόγονοι μεταναστών, κατά βάση απλοί άνθρωποι, λαϊκοί, οι ΠΑΟΚτσήδες γαλουχήθηκαν σ’ ένα γήπεδο, που το έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια, το ένιωθαν δικό τους, «σαν το σπίτι τους», φρόντισαν μάλιστα να μεταδώσουν αυτό το συναίσθημα και στις επόμενες γενιές.

Για τον ΠΑΟΚτσή, η Τούμπα δεν παύει να είναι πρώτα απ’ όλα συναίσθημα. Για την εποχή της ένα μεγαλοπρεπές στάδιο. Επιβλητικό, γοητευτικό, με μια περίεργη αύρα εχθρότητας για κάθε αντίπαλο. Κάποιες ομάδες, επί δεκαετίες ολόκληρες, «έχαναν απ’ τα αποδυτήρια». Ακόμη και σήμερα, εξήντα τρία χρόνια μετά, συνεχίζει να είναι, αν όχι το μεγαλύτερο, ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της οικογένειας του Δικέφαλου. Και για τους περισσότερους φίλους του το (ιερό) μέρος, όπου θα κατασκευαστεί το νέο γήπεδο.

Το θέμα της «Νέας Τούμπας» έχει περάσει από πολλά κύματα, μπλεγμένο κι αυτό στα γρανάζια της ελληνικής γραφειοκρατίας, προχωρά αργά αλλά σταθερά προς διευθέτηση όλων των ζητημάτων και κάπου μέσα στον Μάιο αναμένεται να έχει στα χέρια του το πολυπόθητο και άκρως απαραίτητο Προεδρικό Διάταγμα.

Το αν ο Μάιος γίνει Ιούνιος και πάει λέγοντας, ουδείς το γνωρίζει, ωστόσο τα μηνύματα είναι θετικά και οι επόμενοι μήνες να αποδειχθούν, ενδεχομένως, καθοριστικοί για το τεράστιο έργο-παρακαταθήκη που θέλει να δημιουργήσει και να αφήσει ο Ιβάν Σαββίδης στον σύλλογο.