Η ζωγραφιά της κόρης μου στη γιαγιά και ο άνθρωπος που της έδωσε νόημα…

Σήμερα (Σάββατο) το πρωί πήγα να δω την μητέρα μου, μετά από μία εβδομάδα που εγώ είμαι σε περιορισμό στο σπίτι και σχεδόν δύο εβδομάδες, στις οποίες εκείνη δεν βγαίνει ούτε για ψωμί. Βασικά δεν πήγα μόνο να την δω, αλλά και να της πάω προμήθειες.

Τον πατέρα μου τον έχω χάσει πολλά χρόνια και η μητέρα μου έχει συνηθίσει στη μοναξιά του σπιτιού, αλλά επειδή είναι πολύ ενεργός άνθρωπος ακόμη, (οδηγεί κανονικά, έχεις τις παρέες της, κάνει ταξίδια), δεν έχει συνηθίσει τον… εγκλεισμό στο σπίτι.

Της λείπουν αφάνταστα λοιπόν τα εγγόνια της, οι φίλες της, μία βόλτα με το αυτοκίνητο, ένα σινεμά, ένα θέατρο, η δυνατότητα να πάει στα αδέρφια της στην επαρχία, όλα όσα έκανε μέχρι να μας χτυπήσει την πόρτα η πανδημία.

Την είδα φευγαλέα λοιπόν και χωρίς σχεδόν να μπω σπίτι για λόγους… ασφαλείας. Τα είπαμε για κάμποσα λεπτά εγώ έξω από την πόρτα και εκείνη μέσα από αυτήν.

Της έδωσα και μία ζωγραφιά που της είχε φτιάξει η μικρή μου κόρη. «Γιαγιά σε αγαπάω πολύ και μου λείπεις, η Φραντσέσκα σου…», αλλά και με την ξεκάθαρη οδηγία της μικρής «μπαμπά να μην το πιάσει με το χέρι της να βάλει γάντι για να το διαβάσει γιατί ο κορονοϊός μένει στο χαρτί…».

Συγκινήθηκε όπως αντιλαμβάνεστε και όταν έφευγα από το σπίτι αυτό το βλέμμα της απογοήτευσης της με σημάδεψε. Το πήρα μαζί μου στο αυτοκίνητο για κάμποσα λεπτά. Σκεφτόμουν συνεχώς, μήπως είμαι υπερβολικός, μήπως πρέπει να της πω να έρθει να μείνει μαζί μας, με τα εγγόνια της, πόσο ακόμη θα κρατήσει αυτό, πόσο μόνη της και μέσα στο σπίτι κλεισμένη θα μείνει; Για πόσο ακόμη η μοναδική στιγμή χαράς της θα είναι να με βλέπει μια φορά στις πέντε ημέρες έξω από το σπίτι να της πηγαίνω την αγαπημένη λιχουδιά της.

Μετά σκέφτηκα ότι για αυτήν γίνονται όλα αυτά, αλλά χωρίς να είμαι σίγουρος μέσα μου και εμφανώς επηρεασμένος συναισθηματικά. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου, ότι αυτό μας λένε οι επιστήμονες αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αλλά ήταν τόσο ψυχρό, αυτό το «έτσι μας λένε οι επιστήμονες…» που δεν ζέσταινε καθόλου τη σκέψη μου.

Ωσπου ήρθε η απογευματινή ενημέρωση του Σωτήρη Τσίοδρα. Αυτού του μειλίχιου και υπέροχου ανθρώπου. Ηρθε η στιγμή που μας άγγιξε και μας συγκίνησε όλους με την αναφορά του στους πατεράδες και τις μανάδες μας, στις γιαγιάδες και στους παππούδες, απαντώντας σε αυτόν που του είπε «πολύ φασαρία κάνουμε για μερικούς γέρους…».

Για να επιβεβαιωθεί για μία ακόμη φορά, ότι η ανθρώπινη προσέγγιση ενός επιστήμονα, ενός γιατρού, έχει κάποιες φορές μεγαλύτερη σημασία και αξία και από την επιστημονική προσέγγιση. Προφανώς και δεν είμαι ικανός να τον κρίνω ως επιστήμονα, αλλά είμαι σε θέση να τον καταλάβω ως άνθρωπο και υποκλίνομαι.

«Δεν μπορούμε να υπάρχουμε, ούτε να έχουμε ταυτότητα χωρίς αυτούς, γι’ αυτό κάνουμε ότι μπορούμε για να τους σώσουμε…» είπε ο Σωτήρης Τσιόδρας και μου έδιωξε κάθε αμφιβολία από το κεφάλι μου. Τον ευχαριστώ και γι’ αυτό και για όλα όσα κάνει.

Και για να το ελαφρύνω. Μάνα, μετά από όλα αυτά και όπως είπε και ο Κουτσόπουλος τραγουδιστά «παλουκώσου σπίτι, θα περάσει…»