Πάμε απ’ την αρχή;

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Πάμε απ’ την αρχή;
Ένα είναι το σίγουρο. Το 2019 καλό ή κακό για τον καθένα μας δε θα ξανάρθει. Είναι οριστικό και αμετάκλητο. Αν ήταν καλό ή κακό δεν ευθύνεται μια χρονολογία, τέσσερις αριθμοί στο ημερολόγιο.

Δεν υπάρχει άλλη στιγμή του χρόνου περισσότερο κατάλληλη από την πρώτη του μέρα για υποσχέσεις! Αλλά ας αφήσουμε τις υποσχέσεις που θα δώσουν άλλοι σε εμάς κι ας ασχοληθούμε με τις υποσχέσεις προς τον εαυτό μας. Καλύτερα ας τις κάνουμε δεσμεύσεις κι ας τις «ζυγίζουμε» μέρα μέρα για να προλαβαίνουμε να διορθώνουμε τον μεγαλύτερο μπαταχτσή. Εμάς.

Όπως έγραψα και στο twitter, αν δεν είστε σίγουροι τι να ευχηθείτε στον εαυτό σας, μάλλον σημαίνει ότι είστε υγιείς, οπότε η δική μου ευχή είναι να παραμείνετε έτσι! Ξέρετε όταν ήμασταν μικροί, οι ευχές περί υγείας μάς φαίνονταν ένα άσκοπο λιβάνισμα, ένα διεκπεραιωτικό ευχολόγιο άνευ σημασίας και προτεραιότητας. Μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο κι ότι και η υγεία εμπίπτει στους τομείς, που μπορούμε να είμαστε παρεμβατικοί. Το κάπνισμα, η διατροφή, η άσκηση, η σωματική μας κατάσταση αλλά κυρίως η ενασχόληση με το μυαλό και την ψυχή μας. Είμαστε κάποιες φορές γαλαντόμοι με το σώμα μας, τι θα φορέσουμε, πως φαινόμαστε και παντελώς αδιάφοροι ή αμέτοχοι στο τι γίνεται μέσα μας. Από μέσα όμως προέρχονται όλες οι σύγχρονες επιδημίες του δυτικού μας πολιτισμού. Τα αυτοάνοσα, οι δηλητηριώδεις διαταραχές του ύπνου, η κατάθλιψη, το άμορφο αυτό τέρας που κατατρώει μήνες και χρόνια αλλά χωρίς να είναι ορατό, προσποιούμαστε ότι είναι και ανύπαρκτο. Ασχολούμαστε πολύ με τον καθρέφτη αλλά δε βλέπουμε στο ύψος των ματιών μας, δεν ακούμε το μυαλό μας.

Συνεχίζουμε να πορευόμαστε πλάι σε ανθρώπους που δε μας κάνουν καλύτερους, τελευταία υπάρχει η ρητορική περί τοξικών ανθρώπων αλλά η τοξικότητα δε διευκρινίζουμε ποια και πόση είναι. Και το κυριότερο αυτοκριτική. Κι αν είμαστε εμείς οι τοξικοί άνθρωποι; Ζητήστε μια συγγνώμη κι αν δεν ξέρετε πως, απλά χαμογελάστε λίγο περισσότερο, συμπεριφερθείτε με σεβασμό. «Αλλάζουν οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές επειδή είναι Πρωτοχρονιά;» Κι αν όχι από σήμερα, πότε; Για να επιστρέψω όμως στην αρχή της παραγράφου, κάποιοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να είναι μαζί. Δεν θα τους δέσει επαγγελματικά ένας καλός μισθός, δεν θα τους εξαναγκάσει σε συμβίωση ένα γαμήλιο χαρτί, μπορούν να είναι ευτυχισμένοι αλλού χωρίς παραχωρήσεις.

Ένα είναι το σίγουρο. Το 2019 καλό ή κακό για τον καθένα μας δε θα ξανάρθει. Είναι οριστικό και αμετάκλητο. Αν ήταν καλό ή κακό δεν ευθύνεται μια χρονολογία, τέσσερις αριθμοί στο ημερολόγιο. Ευθύνονται άνθρωποι γύρω μας. Πάνω απ’ όλα εμείς που με πράξεις ή παραλείψεις αφήσαμε άλλους ανθρώπους να το διαμορφώσουν καλό ή κακό. Ακόμα και για θέματα υγείας αν αρχίσουμε να μεμψιμοιρούμε, υπάρχει μεγάλος αντίλογος για το πόσο ευθύνεται η μοίρα ή εμείς. Σε κάποιες περιπτώσεις ναι, ευθύνεται η ρημάδα η Τύχη για περιπτώσεις παιδιών που νοσούν και «φεύγουν», χωρίς να έχουν ζήσει μερικές καλές ή κακές χρονιές, όπως με θράσος τις ορίζουμε συνήθως από την πορεία των χρηματοοικονομικών μας.

Πάμε απ’ την αρχή λοιπόν; Αν ξυπνάς το πρωί και πας βρίζοντας εκεί που πρέπει να πας, δεν πληρώνεται από κανένα μισθό. Πόσο κάνει η δυστυχία σου; Και κάτι παραπάνω να σου δώσω, είσαι πάλι χαμένη υπόθεση. Αν μπορείς να δημιουργήσεις κάτι κι εσύ απλά διεκπεραιώνεις, είσαι ξοδεμένη ζωή. Σαν να μπορείς να ζωγραφίσεις κι αντ’ αυτού να βάφεις. Αν δεν κάνεις έρωτα αλλά κρυφοκοιτάζεις το σεξ όπως δε θα ‘πρεπε να είναι, χάνεις μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής σου. Αν δε διαβάζεις ένα βιβλίο παρά μόνο κάνεις κλικ, περιορίζεις το μυαλό σου σε 600 λέξεις. Σύντομα δε θα μπορείς να χρησιμοποιήσεις πάνω από τόσες για να εκφραστείς. Αν ο απέναντι δεν είναι αντίπαλος αλλά εχθρός, δε θα νικήσεις ποτέ, μόνο θα «σκοτώσεις». Είτε για την μπάλα, είτε για τα κόμματα, είτε για το parking στην πυλωτή θα σε τρέφει ο θυμός, ποτέ η χαρά. Μίλα μου πάλι για τοξικότητα.

Έχουμε μπροστά μας άλλες 364 ημέρες για να τις διαμορφώσουμε, όπως μας αξίζει. Θα γράψουμε για σπορ, για πολιτική, για βιβλία, για ταινίες, για μουσική. Θα ζήσουμε. Όταν τελειώσει το 2020, ένα είναι το σίγουρο. Δε θα επιστρέψει ποτέ. Οριστικά και αμετάκλητα. Σκεφτείτε το.

Υ.Γ. Μουσική ρε φίλε, Τέχνη. Κάποιοι νομίζουν ότι πέθανε ο Θάνος Μικρούτσικος. Απλά δε θα τον ξανασυναντήσουμε. Δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι που δημιούργησαν τόσο έντονα, τόσο πολύ. Δε θα ξανακάτσει σε τραπέζι να φάει, δε θα ξανασυζητήσει αλλά τα έχει πει όλα. Δε θα ξαναγκαλιάσει τους δικούς του, ναι αυτό είναι προσωπική απώλεια. Αλλά δεν μπορεί να είναι θάνατος, όταν είναι τόσο παρών στην καθημερινότητα. Υπάρχουν άλλοι που θα ζήσουν άλλα σαράντα χρόνια και δεν «υπάρχουν» πουθενά. Ξυπνάνε, τρώνε, δουλεύουν, πάνε τουαλέτα, ξανατρώνε, κοιμούνται και δε ζούνε!

Πριν καν συνειδητοποιήσω το «Σταυρό του Νότου», ο Μικρούτσικος διευθύνοντας το Φεστιβάλ της Πάτρας μού σύστησε live στην κερκίδα του Αρχαίου Ωδείου τον Bob Dylan και την Joan Baez. Περίπου στα 38 του ε; Παράλληλα συνέθεσε-έγραψε–είπε και η γενιά μου άκουγε-τραγουδούσε-χόρευε... 72 χρόνια μιας ζωής γεμάτης με δημιουργία, τέχνη, μουσική με πόσα παθητικά χρόνια να τα ανταλλάξει κάποιος;

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.