Τρέμω στην σκέψη, ότι θα γίνω γονιός

Σοκαριστήκαμε πάλι. Ποια ήταν για φέτος; Η ένατη; Η δέκατη; Η ενδέκατη; Αρχίζουμε και χάνουμε το μέτρημα. Κι αυτές που μαθαίνουμε, είναι όσες φτάνουν μέχρι τ’ αυτιά μας. Ποιος ξέρει άραγε πόσες είναι αυτές που πεθαίνουν άκλαυτες, αυτές που κακοποιούνται, αυτές που υπομένουν τα πάνδεινα κάθε μέρα…

Αλλά… σοκ. Όλοι τώρα το μαθαίνουμε. Και τρελαινόμαστε, όταν ακούμε για γυναικοκτονία. «Δεν είναι γυναικοκτονία, είναι ανθρωποκτονία». Ακόμα και στο θάνατο, μας διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα, αν δώσουμε στις γυναίκες το δίκιο που τους αξίζει.

Η ελληνική κοινωνία ξαφνικά συνειδητοποιεί πως η δομή της είναι μουχλιασμένη. Ποιος να το φανταζόταν; Η αγία ελληνική οικογένεια, το θεμέλιο της παράδοσης, ο αεικίνητος αυτός βράχος αρχών, αποδεικνύεται ότι είναι ένα σάπιο οικοδόμημα περασμένων αιώνων, εμποτισμένο με βάρβαρες αντιλήψεις περί ανισότητας, ανδρικής υπεροχής και γυναικείας εκδούλευσης.

Σοκ…

Πραγματικά, κανένας μας δεν το ήξερε. Όπως κανένας ποτέ δεν είχε καταλάβει ότι το «καλό παιδί της διπλανής πόρτας» ήταν ένας δολοφόνος. Έτσι, από το πουθενά μας σκάνε όλα. Τι κακό έχουμε πάθει άραγε; Ποιος… δαίμονας μας κυνηγά; Μην είναι ο Σατανάς; Μην είναι ο Ερντογάν; Μην είναι ανάδρομος ο Ερμής στην Αφροδίτη;

Οι διάφοροι κοτζαμπάσηδες περπατούν στο δρόμο μπερδεμένοι. Αμφισβητείται ξαφνικά η εκ των πατεράδων τους ορμώμενη ανδρίλα τους κι αρχίζουν τις εκλογικεύσεις. «Δεν έφταιγε ο δολοφόνος, αυτή την προκάλεσε», «τι να κάνει το παιδί, τον εκμεταλλεύτηκε και τον παράτησε», «η πουτ… φταίει που κουνιόταν σε όλους», «την αγαπούσε, γι’ αυτό το έκανε».

Χαλεπά ανδρείκελα, ανάξια του φύλου τους, εγωπαθείς ναρκισσιστές, που πιστεύουν ότι τους ανήκει η κάθε σύντροφός τους.

Κι εμείς όλοι τριγύρω παρατηρούμε με τρομερή έκπληξη. «Μα πώς είναι δυνατόν;», αναρωτιόμαστε και δεν κοιτάμε ποτέ τους εαυτούς μας. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε είναι να πει: «Ευτυχώς, εγώ δεν είμαι έτσι». Η πατριαρχία είναι εμποτισμένη στο DNA της ελληνικής κοινωνίας και θα χρειαστούν πολλές γενιές για να εξοστρακιστεί. Μέχρι τότε, κανένας μας δεν είναι ασφαλής. Και κυρίως και πιο σημαντικό, καμία δεν είναι ασφαλής.

Το ζιζάνιο, αυτή η πατρική φωνή, αυτή η μητρική αποστροφή «οι άντρες δεν κλαίνε», «ο άντρας είναι κυνηγός», «ο άντρας είναι ο δυνατός και η γυναίκα η αδύνατη» γαργαλάνε τα μηνίγγια κάθε άνδρα στην Ελλάδα. Καμία δικαιολογία, βέβαια, σε όλους τους δολοφόνους, στα τρισάθλια «αρσενικά παλαιάς και νέας κοπής» που σηκώνουν το χέρι τους και χτυπάνε γυναίκες και παιδιά.

Και καμία δικαιολογία σε όσους… δικαιολογούν. Σε όλους αυτούς, που σπεύδουν να κατηγορήσουν το θύμα. Την Δώρα, την Καρολάιν, την Ελένη, την Γαρυφαλλιά. «Κάτι θα έκανε για να τη σκοτώσει», «Δεν μπορεί, θα φταίει κι αυτή», «Ναι, αλλά…».

Κανένα «Ναι, αλλά». Δεν υπάρχει «αλλά», δεν υπάρχει «μήπως κι αυτή», δεν υπάρχει «μπορεί να». Υπάρχουν οι άνδρες δολοφόνοι και οι γυναίκες θύματα. Τελεία.

Πολλοί μας φτάνουμε στην ηλικία που σιγά σιγά θα αποκτήσουμε παιδιά. Και τρέμουμε στην ιδέα, ότι θα δημιουργήσουμε τους επόμενους δολοφόνους ή ότι θα θρηνήσουμε τα επόμενα θύματα. Τα ένστικτα της κοινωνίας μας είναι σάπια κι εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε την μύτη μας πάνω από τα σκατά.

Το θετικό σενάριο είναι πως κάποια στιγμή θα θεωρούμε όλες όσες δολοφονήθηκαν μάρτυρες μιας αναγκαίας κοινωνικής αλλαγής που πήρε πολύ καιρό, αλλά κάποια στιγμή επετεύχθη. Το αρνητικό σενάριο είναι πως και η Δώρα απλά μπήκε σε μια ατελείωτη λίστα γυναικών θυμάτων, δολοφονημένες από την ίδια την κοινωνία μας.

Στην πατριαρχία, το όπλο το σηκώνει και το οπλίζει ο κάθε άνανδρος άνδρας. Την σκανδάλη την πατάμε όλοι μας.