Εισαγωγή υπουργών όπως εισαγωγή προπονητών;

Πριν ξεκινήσουμε τη μάχη για το αν ο Κύπριος πολίτης είναι «ξένος» ή πιο Έλληνας από πολλούς Έλληνες, ας ευχηθούμε ο άνθρωπος να αποδειχθεί ικανός στο έργο του, ειδικά μετά το φετινό τραγικό καλοκαίρι. Η υπόμνηση για προηγούμενες θητείες των αείμνηστων Κυπρίων Λ. Ακρίτα και Γ. Κρανιδιώτη ακούγεται λίγο ως αναγκαίο ξεκάρφωμα για ένα κυβερνητικό κόμμα που δεν μπορεί να βρει στελέχη στις τάξεις του αλλά ας προχωρήσουμε παρακάτω.

Η αλήθεια είναι, ότι όπως στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ και γενικότερα στον αθλητισμό έτσι φαίνεται ότι και στην πολιτική πρέπει να κάνουμε εισαγωγή τεχνογνωσίας. Να δώσουμε τα κλειδιά σε ξένους manager για να διαχειριστούν το Κράτος μας ειδικά σε πεδία που δεν κρίνονται «ευαίσθητα» από εθνικής άποψης, αν βέβαια υπάρχουν τέτοια.

Κάπου, κάπως χρειαζόμαστε έναν Μαρτίνς, έναν Λουτσέσκου ή να δοκιμάσουμε τους αντίστοιχους Μιλόγεβιτς και Γιοβάνοβιτς στο δημόσιο βίο μας, αφού τα στελέχη του κόμματος που κυβερνά, μετά από ένα vertigo μετεγγραφών ποδοσφαιρικού επιπέδου φαίνεται να μην αποδεικνύονται ιδιαιτέρως ικανά ούτε στα μάτια του Αρχηγού τους.

Το ακόμα πιο κρίσιμο πεδίο, στο οποίο πρέπει να μας απασχολήσει η συνεργασία με ξένες δυνάμεις, είναι σαφέστατα η Δικαιοσύνη. Εκεί μάλλον πρέπει να κινηθούμε αντίθετα, να εξάγουμε υποθέσεις αντί να εισάγουμε δικαστές, μια που δεν μπορούμε και απολύτως σίγουρα να εγγυηθούμε την ασφάλειά τους. Να εξασφαλίσουμε με μια νομική υπεργολαβία το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και κάθε δικαστική διαμάχη που διαπλέκονται συμφέροντα πολιτικά, οικονομικά αλλά και ποδοσφαιρικά σε υποθέσεις ποινικού και αστικού χαρακτήρα να τα παραπέμπουμε εκεί, έξω, μακριά…

Μπορούμε να κρατήσουμε εδώ τα πιο «ελληνικά», όπως κάτι διαμάχες για παρκάρισμα σε πυλωτές, για άπλωμα μπουγάδας, για αντιδικίες συζυγικές περί διαζυγίων και διατροφών, για χωράφια, κληρονομικά και λοιπά συγγενικά δικαιώματα.

Φλυαρώ θέλοντας να εκφράσω την παντελή μου αδιαφορία στο ποιος θα κάνει τη δουλειά, αρκεί η δουλειά να γίνει. Έχοντας αγανακτήσει σε μια χώρα όπου το αυτονόητο είναι το ζητούμενο σχεδόν κάθε μέρα, μπροστά μου υπάρχουν συγκεκριμένες επιλογές. Να μεταναστεύσω για να ζήσω κάπου, όπου οι νόμοι εφαρμόζονται και τα χρήματα που φορολογούμαι επιστρέφουν σε μένα με τη μορφή ποιοτικών παροχών. Να μείνω εδώ στην υπέροχη χώρα μας και να επικροτήσω με την ψήφο μου κάθε αλλότρια συνεισφορά στο να ξεφύγει η Ελλάδα από τα νύχια των ακραίων και τα δόντια των εμφυλιολάγνων που βρίσκουν λόγο ύπαρξης στο μηδενισμό, στις ύβρεις και στην ανώνυμη λάσπη που έχει λερώσει το σύμπαν.

Αλήθεια σας λέω, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό η λεπτομέρεια της εθνικότητας του νέου Υπουργού κυρίου Στυλιανίδη. Μη σας πω ότι αισθάνομαι και λίγο καλύτερα που δεν προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα της Νέας Δημοκρατίας ή όποιου άλλου κόμματος. Στη χώρα που κάθε καλοκαίρι καίγεται και κάθε φθινόπωρο συσκέπτεται αποτυχημένα για το πως θα ξανακαεί, ποσώς με ενδιαφέρει αν ο νέος Υπουργός ξέρει τη μορφολογία της Εύβοιας, της Πελοποννήσου ή των νησιών. Μήπως οι προηγούμενοι τελικά ήξεραν;

Με την Υγεία επίσης έχουμε κάτι θεματάκια κύριε Πρωθυπουργέ, με την Παιδεία οπωσδήποτε, ενώ και στην Οικονομία πάντα κάθε νέος γκολτζής είναι ευπρόσδεκτος. Βάλτε λοιπόν τους scouters του επιτελείου σας να οργώσουν κάθε ξένο πρωτάθλημα εεε κοινοβούλιο ήθελα να πω κι ό,τι αξιόλογο εντοπίσετε, φέρτε το έστω και με δανεισμό. Αν και για να σας είμαι ειλικρινής κύριε Πρωθυπουργέ, αν δεχόταν το πόστο σας ο Ομπράντοβιτς, ευχαρίστως σας έστελνα στην Παρτιζάν με ανταλλαγή!