To σχέδιο του Bono για την προσφυγική κρίση
Σε άρθρο του στους New York Times ο Bono μιλά για προσφυγικούς καταυλισμούς που έχουν γίνει «ανθρώπινα πάρκινγκ». «Πήγα ως ακτιβιστής και ως Ευρωπαίος» στους προσφυγικούς καταυλισμούς λέει και προσθέτει πως οι Ευρωπαίοι μόλις που συνειδητοποίησαν με οδυνηρό τρόπο τα τελευταία ένα-δυο χρόνια ότι το προσφυγικό «δεν είναι μόνο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής ή της Αφρικής, είναι και της Ευρώπης και μας αφορά όλους».
«Μαζί με την απελπισία κάποιοι κουβαλούν και ελπίδα. Μπορεί να ακούγεται τρελό ή αφελές να μιλάει κανείς για ελπίδα σε μια τέτοια κατάσταση. Και μπορεί να είναι και τα δύο. Αλλά στα περισσότερα μέρη όπου ζουν πρόσφυγες, η ελπίδα δεν έχει φύγει». Πρόκειται για την ελπίδα «να επιστρέψουν στην πατρίδα τους μια μέρα, η ελπίδα να βρουν δουλειά και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή».
Οι λανθασμένες αντιλήψεις για την προσφυγική κρίση
Η πρώτη είναι ότι οι Σύροι πρόσφυγες ζουν κατά κύριο λόγο σε στρατόπεδα. Οι περισσότεροι, σε χώρες όπως η Ιορδανία και ο Λίβανος, όπως επισημαίνει ζουν σε αστικά κέντρα. Παρά το ότι οι καταυλισμοί είναι τεράστιοι χώροι με χιλιάδες ανθρώπους και πάλι είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι μέσα σε αυτούς ζει ένα μέρος μόνο των προσφύγων.
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η κρίση είναι προσωρινή. Εξαρτάται πώς το εννοείτε αυτό το «προσωρινή», λέει χαρακτηριστικά, «αλλά εγώ δεν είδα ανθρώπους που είναι για χρόνια πρόσφυγες να τους φαίνεται ότι είναι σε μια μεταβατική κατάσταση». Κάποιοι είναι διπλά πρόσφυγες, μία φορά από την πατρίδα τους και μία δεύτερη από την χώρα που όπου ζουν αλλά τους αρνείται το δικαίωμα στην εργασία ή την μετακίνηση. Αλλοι, τα παιδιά κυρίως, είναι πρόσφυγες σε όλη τη ζωή τους, επισημαίνει.
Η απάντησή μας στην κρίση διαμορφώνεται από την αποκατάσταση της αλήθειας. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι ανεπτυγμένες χώρες πρέπει «να δράσουν πιο έξυπνα, να σκεφτούν διαφορετικά και να κινηθούν πιο γρήγορα», λέει και προχωρά στην επισήμανση τριών πεδίων όπου μπορούμε και πρέπει να αναλάβουμε δράση.
Πρώτον, οι πρόσφυγες αλλά και οι χώρες όπου ζουν έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη υποστήριξη σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες δεν μπορεί να κάνει τα πάντα γιατί πάσχει από χρόνια έλλειψη πόρων.
Δεύτερον, «μπορούμε να βοηθήσουμε τις χώρες που φιλοξενούν πρόσφυγες να μην τους βλέπουν σαν βάρος, αλλά σαν όφελος». Η διεθνής κοινότητα μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα, μέσα από αναπτυξιακή βοήθεια και εμπορικές συμφωνίες, για να ενθαρρύνει τις επιχειρήσεις στις χώρες που φιλοξενούν πρόσφυγες να δουν τους πρόσφυγες σαν εργατικά χέρια. Οι πρόσφυγες θέλουν να δουλέψουν: ήταν μαγαζάτορες, δάσκαλοι και μουσικοί και θέλουν να κάνουν και πάλι τις δουλειές τους ή να κάνουν άλλες δουλειές.
Με άλλα λόγια χρειάζονται ανάπτυξη που θα τους ενδυναμώσει, που δεν θα τους φέρεται σαν παθητικούς δέκτες, αλλά σαν ηγέτες και συνεργάτες. Χρειάζονται αμέσως στέγη και τροφή, γράφει ο Μπόνο, αλλά και τα μακροπρόθεσμα οφέλη της εκπαίδευσης, της εργασίας και της οικονομικής ασφάλειας.
Τρίτον, ο κόσμος να προσφέρει αναπτυξιακή βοήθεια στις χώρες που δεν έχουν καταρρεύσει (αλλά κινδυνεύουν να πέσουν σε κατάσταση πλήρους ανομίας), αλλά βασανίζονται από τις συγκρούσεις, τη διαφθορά και την αδύναμη διακυβέρνηση. Ο Μπόνο επισημαίνει ότι είναι «πιο οικονομικό να επενδύεις στη σταθερότητα παρά να αντιμετωπίζεις την αστάθεια» και προσθέτει ότι το χάος είναι μεταδοτικό.
Δεν αντέχουμε να δούμε χώρες νότιας της Σαχάρας να παίρνουν το δρόμο της Συρίας, λέει και φέρνει σαν παράδειγμα την τεράστια αναστάτωση που παρακαλούνταν αν η Νιγηρία διασπώντας κάτω από τη δράση της εξτρεμιστικής ισλαμιστικής οργάνωσης Μπόκο Χαράμ, καθώς η Νιγηρία είναι πολύ μεγαλύτερη από τη Συρία.
Πηγή: thetoc.gr
