Η Άννη Θεοχάρη στο Gazzetta: «Πρέπει να έχουμε στο νου μας σε ποιον δίνουμε εξουσία»
- «Όσο αθώο και φωτεινό είναι ένα όνειρο τόσο σκοτάδι μπορεί να φέρει»
- «Τα παραμύθια είναι απαραίτητα σε όλους μας»
- «Οι γυναίκες χρειαζόμαστε ένα δίκτυο υποστήριξης»
Η Άννη Θεοχάρη είναι πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα. Ηθοποιός, συγγραφέας και εικονογράφος παιδικών βιβλίων, αφηγήτρια παραμυθιών… Φέτος, συμπρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Η φάρμα των ζώων» -στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη- στην τηλεοπτική κωμωδία «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» (κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 20:00 στον Alpha), ενώ κυκλοφορεί το παιδικό της βιβλίο «Το λάθος της Άννας» (Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική).
Τι σας αρέσει περισσότερο στη «Φάρμα των ζώων»;
Μου αρέσει η αγάπη και η χαρά που υπάρχει στα ζώα στο πρώτο μέρος της παράστασης. Μπορούμε να το ονομάσουμε και ουτοπία, αλλά αυτός ο χρωματιστός κόσμος όπου όλα τα ζώα ζουν ειρηνικά και ενωμένα, δημιουργεί μέσα μου μια ελπίδα. Η αλληλεγγύη που δημιουργείται μεταξύ τους όταν αντιλαμβάνονται πόσο τα εκμεταλλεύονται οι άνθρωποι και πως μόνο αν ενωθούν μπορούν να νικήσουν το κακό και να αποδεσμευτούν από τα φίμωτρα, τα λουριά και τις παρωπίδες, είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά.
Τι κρατάτε από το έργο;
Η φάρμα των ζώων είναι ένα αλληγορικό παραμύθι, μια σκοτεινή ιστορία με ήρωες γεμάτους όνειρα που γρήγορα ματαιώνονται με τον πιο άγριο τρόπο. Τα γουρούνια γίνονται δυνάστες και τα υπόλοιπα ζώα καταλήγουν να ζουν χειρότερα από ό,τι ζούσαν πριν. Μέχρι να συμβεί αυτό, όλα τα ζώα περνούν μέσα από το όραμα της επανάστασης και μας αφηγούνται όλα όσα λαχταρούν και προσδοκούν από την καινούργια τους ζωή. Κάποια στιγμή, η Κλόβερ, η πιο μεγάλη φοράδα στη φάρμα, λέει στα υπόλοιπα ζώα: Σκέφτομαι τα πουλαράκια μου, αν ήταν εδώ κοντά μας θα με ρωτούσαν, εσύ μαμά τι έκανες, τι έκανες για τη φάρμα μας, τι έκανες για μας. Αυτό το σημείο του έργου είναι πάντα το πιο συγκινητικό για μένα και το ξεχωρίζω σαν την πραγματική σπίθα που κινεί την ουσιαστική επανάσταση. Τι κόσμο αφήνουμε πίσω μας για αυτούς που θα έρθουν.
«Όσο αθώο και φωτεινό είναι ένα όνειρο τόσο σκοτάδι μπορεί να φέρει»
Θα σταματήσει να είναι ποτέ επίκαιρο;
Δεν νομίζω πως θα σταματήσει ποτέ να είναι επίκαιρο. Υπάρχει πιθανότητα άραγε να δημιουργηθούν κοινωνίες που να μην υπάρχουν εκείνοι που επιθυμούν την εξουσία αλλά κυρίως εκείνοι που διψούν για ελευθερία;
Πόσο δύσκολο ήταν να σωματοποιήσετε την κίνηση των ζώων;
Δεν δυσκολευτήκαμε πολύ διότι ο Άρης Μπινιάρης, ο σκηνοθέτης της παράστασης, μαζί με την Εύη Οικονόμου, την χορογράφο μας, μας έδωσαν από την αρχή των προβών μια κατεύθυνση πολύ συγκεκριμένη και με μέθοδο και οργάνωση βρήκε ο καθένας τα στοιχεία του κάθε ζώου που υποδύεται.
Τι πιστεύετε ότι μπορούν να μας διδάξουν;
Τα ζώα πάντα θα μας διδάσκουν πόσο σημαντική είναι η εναρμόνιση μας με τη φύση. Τα συγκεκριμένα ζώα της συγκεκριμένης φάρμας, είναι καταπιεσμένα, είναι ταλαιπωρημένα, τολμούν μια ουτοπική επανάσταση και το όνειρό τους ματαιώνεται. Αν θα κρατούσα κάποιο μήνυμα από όλη αυτήν την πορεία των ζώων της φάρμας είναι πως πρέπει να έχουμε στο νου μας σε ποιον δίνουμε εξουσία και ψήφο εμπιστοσύνης. Όσο αθώο και φωτεινό είναι ένα όνειρο τόσο σκοτάδι μπορεί να φέρει όταν πέσει σε λάθος χέρια.
«Τα παραμύθια είναι απαραίτητα σε όλους μας»
Ασχολείστε με συγγραφή παιδικών βιβλίων, αφηγήσεις και δραματοποιήσεις παραμυθιών. Τι βρίσκετε στο παραμύθι;
Όταν γράφω παραμύθια και όταν ζωγραφίζω τις εικόνες τους αισθάνομαι πως με έναν μαγικό τρόπο γυρίζω πίσω στην παιδική μου ηλικία, γίνομαι πάλι παιδί και ξαναμαθαίνω τον κόσμο από την αρχή.
Θεωρείτε ότι τα παραμύθια αφορούν μόνο τα παιδιά;
Τα παραμύθια δεν είναι παρά ιστορίες και οι ιστορίες μας αφορούν όλους! Μια καλή ιστορία θα μας διασκεδάσει, θα μας ηρεμήσει, θα μας αφυπνίσει και θα μας οδηγήσει σε μια καλύτερη και σοφότερη οπτική των πραγμάτων. Τα παραμύθια λοιπόν είναι απαραίτητα σε όλους μας.
Χρησιμοποιείτε στοιχεία αυτής της πλευράς σας όταν παίζετε;
Η δουλειά του ηθοποιού είναι να αφηγείται ιστορίες. Το πώς, το γιατί και με ποιον τρόπο είναι κάτι που μας απασχολεί σε δεύτερο χρόνο. Ο πυρήνας είναι ένας: αφηγούμαι ιστορίες, είμαι ένας καλός παραμυθάς. Και κάπως έτσι όλα συνδέονται για μένα.
«Οι γυναίκες χρειαζόμαστε ένα δίκτυο υποστήριξης»
Σας παρακολουθούμε και στην τηλεοπτική σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Υποδύεστε τη «Μένη». Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Η Μένη είναι ένας ρόλος που αγαπώ πολύ, από την πρώτη στιγμή ένιωσα πως ο χαρακτήρας αυτός είναι μια αποκάλυψη, μια σουρεάλ περσόνα που μόνο απόλαυση και χαρά μου προσφέρει. Δεν μπορώ να σου πω πως έχω δυσκολευτεί. Ίσα ίσα χαίρομαι και εμπνέομαι κάθε φορά που πάω για γύρισμα!
Γιατί έχει πετύχει η σειρά;
Στη «μουρμούρα» υπάρχει ένα οικογενειακό κλίμα και οι άνθρωποι που δουλεύουμε για αυτήν τη σειρά έχουμε αγάπη και πολύ μεράκι. Επίσης πιστεύω πως στους χαρακτήρες ο θεατής μπορεί εύκολα να βρει στοιχεία δικά του και να ταυτιστεί. Υπάρχει μια αμεσότητα και μια επικοινωνία με το κοινό. Αυτό επίσης που ακούω συχνά από τον κόσμο είναι πως βλέπει «μουρμούρα» για να διασκεδάσει, να γελάσει και να χαρεί. Κάτι που θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό και σπουδαίο.
Τι λάθος έχει κάνει η κοινωνία και μετράμε τόσες πολλές δολοφονίες γυναικών;
Δεν είμαι κοινωνιολόγος ούτε ψυχολόγος και δυστυχώς δεν έχω απάντηση για το τι κάνει λάθος η κοινωνία. Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως οι γυναίκες χρειαζόμαστε ένα δίκτυο υποστήριξης και μεταξύ μας αλλά και από το κράτος. Να δημιουργηθούν δομές ακόμα πιο κατάλληλες ώστε κάθε γυναίκα που νιώθει πως κινδυνεύει να μπορεί να απευθυνθεί σε αυτές. Να σκύψουν συνταγματολόγοι και νομοθέτες πάνω από τα γεγονότα και τους νόμους και να φτιάξουν ένα πιο ουσιαστικό σύστημα δικαιοσύνης και ο καθένας μας να έχει τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά και να βρίσκει το θάρρος να καταγγέλλει οποιαδήποτε κακοποίηση πέφτει στην αντίληψη του. Ίσως και οι άντρες να σταματήσουν να θεωρούν αστείο και να βλέπουν χαλαρά κάθε σεξιστικό παραλήρημα κάποιου φίλου τους και ίσως ακόμα τα αγόρια να μεγαλώνουν χωρίς να θεωρούν τα κορίτσια ιδιοκτησία τους και χωρίς να μπερδεύουν την αγάπη με την κτητικότητα. Ίσως έτσι καταφέρουμε του χρόνου και κάθε χρόνο από τώρα να είμαστε όλες εδώ, όλες ζωντανές.
