Το gazzetta.gr φτιάχνει τη λίστα με τους κορυφαίους σε κάθε θέση στις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές. Συνέχεια με τους καλύτερους Βρετανούς χαφ – εξτρέμ όλων των εποχών. Το countdown στήνει ο Γιώργος Καραμάνος και εσείς κάνετε τη δική σας επιλογή.
Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους. Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).
Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.
Μετά το σχετικό αφιέρωμα σε ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΙΑ, σειρά παίρνει η Μεγάλη Βρετανία, στην οποία περιλαμβάνουμε όχι μόνο την Αγγλία, αλλά και τις Σκωτία, Ουαλία, (+Βόρεια Ιρλανδία & ΕΪΡΕ που είναι εκτός νησιού), καθώς το ποδόσφαιρο στο Νησί έχει σημαδευτεί ανεξίτηλα και από δικούς τους παικταράδες. Ξεκινήσαμε με τους τερματοφύλακες, τους πλάγιους μπακ, τουςκεντρικούς αμυντικούς, τους κεντρικούς μέσους και συνεχίζουμε με τους πλάγιους χααφ - εξτρέμ...
Περισσότερο μπήκε στη λίστα για αυτό που προοριζόταν να γίνει: ένας από τους κορυφαίους της εποχής του και ίσως όλων των εποχών για το βρετανικό ποδόσφαιρο. Εκπληκτικό ταλέντο που θα άφηνε εποχή, δυστυχώς όμως στα 21 του υπήρξε θύμα στο τραγικό δυστύχημα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Μόναχο. Είχε προλάβει όμως να καταγράψει 151 παρουσίες στο πρωτάθλημα (20 γκολ), αλλά και 18 με την Εθνική (5 γκολ). Πήρε δύο πρωταθλήματα, άλλα τόσα League Cup και έχει τοποθετηθεί στο αγγλικό Hall of fame, αλλά και στους 100 σημαντικότερους του αθλήματος στο Νησί. Μόλις στα 20 του (1957) είχε ψηφιστεί 3ος στη «Χρυσή Μπάλα».
Ο καλύτερος Αγγλος εξτρέμ της εποχής του, ωραίος ντριμπλέρ, φαντεζί για την καταγωγή του, με σπουδαία θητεία σε Νιούκαστλ, Τότεναμ, αλλά ανήκει στους κορυφαίους της ιστορίας της Μαρσέιγ, με την οποία έχασε τον τελικό του Πρωταθλητριών (1991), αλλά πήρε τρία πρωταθλήματα στη σειρά. Βασικός με την Εθνική (62/ 6) στην 4η θέση του Μουντιάλ του 1990.
Επαιζε τόσο στον άξονα, όσο και στα πλευρά. Από τα βασικότερα εργαλεία της χρυσής εποχής της Λίβερπουλ, έζησε μαζί της όλο το μεγαλείο των σπουδαίων τίτλων και μνημονεύεται για τις κούρσες και το ίσως δυνατότερο σουτ που είδαν ποτέ οι Βρετανοί. Τέσσερα πρωταθλήματα, ένα League Cup, τέσσερα Σούπερ Καπ, αλλά κυρίως το ευρωπαϊκό μεγαλείο. Τρία Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981), ένα UEFA (1976) και ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης τον κατέστησαν κεφάλαιο στην ιστορία των Reds. Με την Εθνική Αγγλίας δεν έκανε σπουδαία καριέρα.
«Κοντορεβυθούλης» (1,62μ.), αλλά όσο μπόι του έλειπε, τόσο πανικό προκαλούσε στους αντίπαλους αμυντικούς. Ο εμβληματικός «Τζίνκι», ο «Άρχοντας της Πτέρυγας» αποτέλεσε μέλος της χρυσής Σέλτικ των ‘60s και ‘70s, παίζοντας για 13 χρόνια με απολογισμό 129 γκολ σε 515 συμμετοχές. Μαζί της κατέκτησε το πρωτάθλημα για εννιά (!) συνεχόμενες χρονιές, επίδοση ρεκόρ μέχρι και σήμερα και έφτασε δύο φορές στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών: το 1967 στον νικηφόρο τελικό επί της Ίντερ που σηματοδότησε την πρώτη κατάκτηση του τίτλου από σύλλογο της Βρετανίας και το 1970, όταν το τρόπαιο χάθηκε στην παράταση από την Φέγενορντ. Διαχρονικά ο αγαπημένος της εξέδρας με τις «σβούρες» και την ακατάπαυστη αλεγρία στο παιχνίδι του, σε σημείο που οι οπαδοί των Κελτών τον ψήφισαν ως τον σπουδαιότερο παίκτη στην ιστορία του συλλόγου. Με την Εθνική Σκωτίας (23/ 4) πήγε σε ένα Μουντιάλ.
Ακόμα είναι 30, αλλά οι δυνατότητές του είναι αδιαπραγμάτευτες. Εάν δεν είχε τους διαρκείς τραυματισμούς εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια, θα μιλάγαμε για τον απόλυτο σούπερ σταρ της εποχής μας. Δυστυχώς τα μυϊκά προβλήματα δεν του επέτρεψαν να ξεδιπλώσει το αχαλίνωτο γκάζι και να εξαπολύει το αδιανόητο αριστερό του, αλλά ακόμα κι έτσι κατάφερνε να κάνει τη διαφορά. Καλπάζοντας, ανέβηκε από αριστερός μπακ σε αριστερό εξτρέμ, για να βρεθεί δεξιός εξτρέμ και να συγκλίνει για να πυροβολήσει τα τρελά φαλτσαριστά του με το αντίθετο πόδι. Πραγματικά εκπληκτικός, απολαυστικός και άπιαστος, στα καλύτερά του απλά δεν είχε αντίπαλο. Με 165 γκολ σε 497 ματς καριέρας έχει κατακτήσει με τη Ρεάλ από ένα πρωτάθλημα, Κύπελλο, Σούπερ Καπ, αλλά κυρίως υπήρξε στέλεχος των τεσσάρων Champions League (2014, 2016, 2017, 2018), σκοράροντας σε δύο τελικούς. Τρία Σούπερ Καπ Ευρώπης και άλλα τόσα Μουντιάλ Συλλόγων κοσμούν ένα εκπληκτικό παλμαρέ. Τρίτος κορυφαίος Ευρωπαίος (2016), δύο φορές στην ενδεκάδα της Ευρώπης και άλλες τόσες κορυφαίος της Premier League (2011, 2013), μπόρεσε ακόμα και την άσημη Ουαλία (83/ 33) να την οδηγήσει στα ημιτελικά του EURO 2016.
Fashion icon, αξεπέραστος στην βρετανική ποπ κουλτούρα και στην εμπορικότητα, αλλά και ένας από τους σημαντικότερους ακραίους χαφ που έβγαλε το αγγλικό και όχι μόνο ποδόσφαιρο. Σπάνια δεινότητα στις εκτελέσεις φάουλ, η ακρίβειά του σε μπαλιά κάθε δυσκολίας και απόστασης παραμένει μοναδική, το φάλτσο του έγινε σήμα κατατεθέν. Αναδείχθηκε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την οποία κατέκτησε έξι πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Αγγλίας και φυσικά το Champions League και το τρεμπλ του 1999. Συνολικά σήκωσε 19 τρόπαια, με Ρεάλ Μαδρίτης (1 πρωτάθλημα, 1 Σούπερ Καπ), Λ.Α. Γκάλαξι (2 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα) και Παρί (1 πρωτάθλημα), επίδοση που τον καθιστά τον μόνο Βρετανό που έχει πανηγυρίσει τίτλους σε 4 Λίγκες από το Top-5 της Ευρώπης. Με την Εθνική αγωνίστηκε επί 13 χρόνια (115/17) και μέχρι το 2016 ήταν ο ρέκορντμαν συμμετοχών κάτω από τον θρυλικό κίπερ Πίτερ Σίλτον, πριν τον ξεπεράσει ο Γουέιν Ρούνεϊ. Αμέτρητα τα ατομικά βραβεία, ήρθε 2ος στη Χρυσή Μπάλα το 1999, κορυφαίος Άγγλος παίκτης για το 2003 , ενώ από το 2008 βρίσκεται στο αγγλικό Hall Of Fame.
Δεν υπήρξε κλασικός winger, αλλά σε αυτή τη λίστα ήταν ο πιο εργατικός από κάθε άλλον. Γι’ αυτό κέρδισε και τη θέση του στα δεξιά στο κέντρο της Αγγλίας που το 1966 κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δυνατός, αμυντικά και τακτικά άρτιος, αλλά και με τεράστια άνεση για το γκολ (175 σε 722 ματς), έκανε το εκπληκτικό να πάρει ευρωπαϊκό τίτλο με Γουέστ Χαμ (Κυπελλούχων 1975) και Τότεναμ (UEFA 1972, χαμένος τελικός 1974), με την οποία πρόσθεσε δύο League Cup. Με τα Λιοντάρια (67/ 20) πήγε σε τρία Μουντιάλ και εκτός της κατάκτησης, έφτασε στην καλύτερη θέση σε EURO (3η το 1968).
Επαιξε επαγγελματικά μέχρι τα 50 του! Αχαλίνωτος στην εποχή του στα δεξιά και ανάγκασε κάποτε τον Φραντς Μπεκενμπάουερ να παραδεχτεί ότι: «Κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει, παρά την ηλικία του και είναι ο κορυφαίος στις σέντρες που έχω δει ποτέ μου». Επέλεξε να περάσει την καριέρα του μεταξύ Στόουκ, Μπλάκπουλ, αρνήθηκε τις προτάσεις ων μεγάλων και η συνέπεια ήταν να ξεμείνει μόνο με ένα Κύπελλο (803 ματς/ 80 γκολ). Ωστόσο, το ίδιο το παιχνίδι τον αντάμειψε και του δόθηκε η πρώτη «Χρυσή Μπάλα» (1956), ενώ ήταν δύο φορές κορυφαίος Αγγλος. Με την Εθνική (54/ 11) εξαιτίας και του Β’ Παγκοσμίου Κυπέλλου πήγε μόνο σε ένα Μουντιάλ.
Η σύγχρονη ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντικατοπτρίζεται στην μυθική του καριέρα. Αριστεροπόδαρος, ταχυδυναμικός, αέρινος αλλά ενίοτε και σκληροτράχηλος, όργωνε την αριστερή πτέρυγα από τη μέση και μπροστά με ξεχωριστή συνέπεια στο γκολ (161). Μέλος της περίφημης γενιάς του ’92 του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον (αν και εκείνος ξεκίνησε λίγο νωρίτερα), έμεινε για μια ζωή στους Κόκκινους Διαβόλους, των οποίων είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών (963), ξεπερνώντας συνολικά τις 1000 επίσημες στην καριέρα του και σήκωσε τα πάντα: 13 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 2 Champions League, 3 Λιγκ Καπ, ένα Σούπερ Καπ, ένα Διηπειρωτικό και ένα Παγκόσμιο Συλλόγων συνθέτουν το πλούσιο παλμαρέ του, από κοινού με δεκάδες ατομικές διακρίσεις. Καλύτερος Ουαλός παίκτης το 1996 και το 2006, αν και δεν είχε μεγάλα highlights με την εθνική Ουαλίας (64/12).
Ισως και να είχε δίκιο όταν υποστήριζε πως: «Εάν ήμουν άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ». Οι γυναίκες και το αλκοόλ αποδείχτηκαν μεγαλύτερες αγάπες του ακόμα και από την μπάλα. Ακόμα κι έτσι όμως το παιχνίδι θα τον μνημονεύει για πάντα ως έναν από τους καλύτερούς του και δεν είναι λίγοι όσοι τον θεωρούν τον κορυφαίο που πάτησε ποτέ το πόδι του στο χορτάρι. Ενας υπέροχος ζογκλέρ, που το απολάμβανε όσο ελάχιστοι, ασταμάτητος με τρομερή ικανότητα στο ένας εναντίον ενός και φαντεζί τελειώματα. Με την αγαπημένη του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1963-’74) πήρε δύο πρωταθλήματα, δύο Σούπερ Καπ και το Πρωταθλητριών του 1968. Την ίδια χρονιά πήρε τη «Χρυσή Μπάλα» (3ος το 1971), ενώ μία σεζόν νωρίτερα βγήκε πρώτος σκόρερ και MVP στην Αγγλία. Και όλα αυτά χωρίς να προπονείται και πηγαίνοντας πολλές φορές μεθυσμένος στα παιχνίδια. Κατάφερε όμως να σκοράρει 251 φορές στην καριέρα του και να παίξει 705 ματς. Με τη Βόρεια Ιρλανδία αγωνίστηκε ελάχιστα (37/ 9).
