Παυλάκης: «Κανονισμοί, μάρκετιγκ, προϊόν: Αυτό είναι το αγγλικό ποδόσφαιρο!»

O Πάνος Παυλάκης ανέλαβε τις τύχες της ιστορικής Μπέρμιγχαμ Σίτι σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Ο ιδιοκτήτης από το Χονγκ Κονγκ, Κάρσον Γιανγκ δικαζόταν για ξέπλυμα χρήματος και τόσο διοικητικά, όσο και αγωνιστικά οι Blues ήταν στην αφάνεια, με όλα τα στελέχη και τον τότε managing director να μην τολμούν να πατήσουν το πόδι τους στο Νησί. Ο Παυλάκης, έχοντας δουλέψει στο City of London για το Bloomberg στην Αγγλία, άνοιξε τα φτερά του για το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ, όπου και ήρθε σε επαφή με τον Κάρσον μέσω της πρώην δουλειάς του σαν τραπεζικός επενδυτής σε τράπεζα της χώρας. Εξαιρετικά ικανός στα οικονομικά, βρέθηκε στο συμβούλιο του συλλόγου και της εταιρείας που ανήκει, την Birmingham International Holdings, τον Δεκέμβριο του 2013, δύο μήνες δηλαδή πριν οι Blues βρεθούν στην πιο ασταθή περίοδο τους, με τον κόσμο να πιέζει για αλλαγή σελίδας και το μέλλον να φαντάζει εξαιρετικά αβέβαιο.

Έχοντας να αντιμετωπίσει έναν... χαμό κακοδιαχείρισης, στόχος αρχικά ήταν να επισπεύσει την πώληση του κλαμπ. Τελικά, ο Έλληνας οικονομολόγος όχι απλά έμεινε στην θέση του, αλλά κατάφερε να νοικοκυρέψει το σύλλογο, να τον κάνει ξανά ανταγωνιστικό και να επαναφέρει τα χαμόγελα στις κερκίδες. Η πρόσληψη του προπονητή Γκάρι Ρόουετ και οι καλά μελετημένες μεταγραφές, καθώς και οι χειρισμοί εκτός γηπέδου, άλλαξαν το επίπεδο και έκαναν τον κόσμο να... βγάλει σύνθημα για τον Έλληνα διοικητικό παράγοντα, αλλά και μπλουζάκια με το όνομά του. Φέτος για ένα πολύ σημαντικό χρονικό διάστημα η Μπέρμιγχαμ, παρότι υπολειπόταν σημαντικά σε ό,τι αφορά το μπάτζετ, ήταν σε θέσεις πλέι οφ ανόδου, ενώ πίεσε για την εξάδα σχεδόν μέχρι το τέλος. Ο Παυλάκης αναδείχθηκε ως μία από τις 10 κορυφαίες αθλητικές προσωπικότητες των Μίντλαντς.

Πλέον, με τις διεργασίες αλλαγής ιδιοκτησιακού καθεστώτος να συνεχίζονται, η ομάδα βρίσκεται σε πολύ καλύτερη ρότα από ό,τι δύο χρόνια πριν, έχοντας στόχο να συνεχίσει την ανοδική πορεία. Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το... extreme makeover της αποκαλύπτεται στο FourFourTwo του gazzetta.gr!

Εργαζόσουν ως τραπεζικός επενδυτής στο Χονγκ Κονγκ. Πώς ήταν η μετάβαση στον κόσμο του ποδοσφαίρου;

«Αυτή ήταν και η πρώτη ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου, όταν ανέλαβα το πρότζεκτ! Γιατί φαινομενικά υπάρχουν διαφορές πολλές, αλλά στο τέλος της ημέρας και οι δύο δουλειές έχουν να κάνουν με manage the expectations και διαχείριση στο ανθρώπινο δυναμικό. Ίσως η μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι στην προηγούμενη δουλειά έπρεπε να κάνω πράγματα μεταξύ της εταιρείας ή άλλων εταιριών στο τραπεζικό κομμάτι, ενώ στο ποδόσφαιρο ό,τι και να κάνω γίνεται εμφανές από πάρα πολύ κόσμο, τους φιλάθλους μας, αλλά και όλους όσοι ασχολούνται με ποδόσφαιρο».

Ποια ήταν η πιο δύσκολη αποστολή που έπρεπε να αντιμετωπίσεις όταν ανέλαβες την Μπέρμιγχαμ;

«Είχα να αντιμετωπίσω δυσκολίες και εντός και εκτός γηπέδου. Εντός η ομάδα εκείνη την εποχή δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Είχε προπονητή τον Λι Κλαρκ και δεν πετύχαινε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Εκτός του γηπέδου υπήρχαν όλες αυτές οι προκλήσεις που συνέβαιναν στον Χονγκ Κονγκ, οπότε εγώ ερχόμενος από εκεί ως νέος director είχα να αντιμετωπίσω τη δυσπιστία των οπαδών. Και προσωπικά αυτό ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ήρθα στο Μπέρμιγχαμ για να κάνω κάτι καλό για την ομάδα, έχοντας την προηγούμενη εμπειρία με διάφορους άλλους»

Μπορείς εν συντομία να μας πεις τι συνέβαινε με το προηγούμενο καθεστώς;

«Από το 2014 εμείς σαν πλειοψηφία του Δ.Σ της εταιρείας φέραμε τους διαχειριστές, οι οποίοι ήρθαν με σκοπό να διευθετήσουν όλες τις αντιπαλότητες που συνέβαιναν σε επίπεδο Δ.Σ. Ξεκίνησαν έναν μεγάλο διαχειριστικό έλεγχο για τα πρόσφατα 4-5 χρόνια και πιθανόν βρήκαν αρκετά πράγματα. Εμείς παραιτηθήκαμε από το συμβούλιο της εισηγμένης εταιρείας, αλλά εγώ σαν director έμεινα στα περιουσιακά της στοιχεία, που είναι η ποδοσφαιρική ομάδα. Ενώ μέχρι πρόσφατα υπήρχαν διάφορες νομικές διεκδικήσεις μεταξύ των διαχειριστών και πρώην στελεχών και μεγαλομετόχων, τους τελευταίους δύο μήνες υπάρχουν ανακοινώσεις στο Χονγκ Κονγκ. Συμβιβασμοί μεταξύ αυτών των εμπλεκομένων πλευρών. Και για μένα κάθε φορά που κάποιος βλέπει σε οποιοδήποτε εταιρεία ότι υπάρχουν συμβιβασμοί σημαίνει ότι υπάρχει πρόοδος. Για την αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος δεν μπορώ να είμαι ακριβής, ό,τι γίνεται στο Χονγκ Κονγκ συμβαίνει κάτω από τους κανονισμούς του χρηματιστηρίου. Ωστόσο έχοντας δει τους συμβιβασμούς και τις συμφωνίες φαίνεται ότι όλοι έχουν συμφωνήσει ότι πρέπει να προχωρήσουμε και να τελειώσουμε με αυτό το θέμα».

Το ποδόσφαιρο και τα οικονομικά έχουν κοινά;

«Φυσικά, έχουν απόλυτη σχέση μεταξύ τους. Ειδικά στο αγγλικό ποδόσφαιρο, Premier League και Championship, όπου παίζονται τεράστια ποσά, ειδικά στην πρώτη, το finance γίνεται ακόμα πιο σημαντικό. Βλέπουμε πολλά παραδείγματα, ειδικά στη δική μας κατηγορία, όπου ομάδες ξοδεύουν φοβερά ποσά. Π.χ η Ντέρμπι, η Φούλαμ, η ΚΠΡ και στο τέλος καταλήγουν να μην μπορούν να ανέβουν και να πάρουν τα 100 εκατομμύρια του Sky. Και όχι μόνο αυτό. Βλέπεις και πάλι παραδείγματα όπως την Φούλαμ, ή την Κάρντιφ, οι οποίες είναι σε εμπάργκο, προφανώς λόγω του Financial Fair Play. Κι όπως λένε όλοι, τώρα πια στο ποδόσφαιρο όταν τρέχεις την ομάδα, το κάνεις περισσότερο με βάση το επιχειρηματικό πνεύμα, που είναι καθαρά οικονομικά».

Μιλώντας για μπάτζετ, η επόμενη θα είναι ίσως από τις πιο συναρπαστικές στην Championship. Μαζί με τις άλλες ιστορικές θα υπάρχουν η Νιούκαστλ, η Νόριτς και φυσικά η Άστον Βίλα, με την οποία και έχετε τοπική αντιπαλότητα...

«Ναι, όντως. Ειδικά η Νιούκαστλ είναι παραδοσιακή Premier League ομάδα. Για τους... άλλους (σ.σ τη Βίλα) δεν θα απαντήσω γιατί δεν ασχολούμαι! (γέλια). Βλέπουμε παραδείγματα από παραδοσιακά μεγάλες ομάδες που έχουν Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όπως η Φόρεστ, η Ίπσουιτς, η Λιντς έχουν πέσει στη Championship και δεν ξαναγύρισαν. Επίσης η Φούλαμ και η ΚΠΡ, που τερμάτισαν κάτω από εμάς με τριπλάσιο και τετραπλάσιο μπάτζετ. Οπότε οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, όπως λέμε και στην Ελλάδα».

Δεν είχες προηγούμενη εμπειρία στο ποδόσφαιρο. Πώς κατάφερες να προσλάβεις έναν τόσο αποδοτικό προπονητή όπως είναι ο Γκάρι Ρόουετ;

«Οπως σου είπα και στην πρώτη ερώτηση συνάντησα πολλές δυσκολίες εντός και εκτός γηπέδου. Αλλά ένα πράγμα που βρήκα ήταν μια καλή ομάδα, το λεγόμενο senior management, το οποίο με την εμπειρία και την ακεραιότητά του έτρεχε την ομάδα σαν να μην συμβαίνει τίποτα στο Χονκ Κονγκ, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Όταν αποφασίσαμε σαν διοίκηση να απολύσουμε τον προηγούμενο προπονητή, για μένα προτεραιότητα ήταν τον καινούργιο που θα φέρουμε να πάμε μέσα από μία κανονική διαδικασία, με συνεντεύξεις, σαν κανονική εταιρία. Μπορώ να σου πω ότι εκείνη την εποχή, ίσως επειδή ήμουν καινούργιος και θα ήταν η πρώτη φορά που θα προσλάμβανα, προπονητή είχα πολλούς πρώην της Μπέρμιγχαμ υποψήφιους. Παίκτες, legends και διάφορους. Όχι απευθείας σε εμένα, αλλά μέσω τρίτων, οι οποίοι μου έλεγαν ότι "αφού έπαιξα εδώ και ήμουν θρύλος μπορώ να πάρω τη δουλειά". Αυτό που είπα σε όλους είναι ότι όποιος θέλει τη θέση, πρέπει να κάνει την αίτηση και με κοιτούσαν περίεργα! Αυτό όμως είναι, πρέπει να τρέχεις την ομάδα με αυτό τον τρόπο.

Είχαμε τον Γκάρι Ρόουετ σε 3-3.30 ώρες συνέντευξη, σαν να πρόκειται για senior management δουλειά σε οποιαδήποτε εταιρία. Και μετά τη συνέντευξη μπορώ να πω ότι έμαθα περισσότερο για την ομάδα της Μπέρμιγχαμ από όσα είχα μάθει τους προηγούμενους πέντε-έξι μήνες. Ακόμα και όταν ήρθε ο Γκάρι είχα πάρα πολλούς, κυρίως στο Μπέρμιγχαμ, οι οποίοι θεωρούνται ειδικοί στο ποδόσφαιρο, που αναρωτιόνταν πώς γίνεται να πάρεις κάποιον από τη League Two στην Championship. Γιατί είναι δύο σκαλιά, είναι σαν να πάρω από τέταρτη σε δεύτερη εθνική. Αυτό που έλεγα και τότε και λέω και τώρα είναι ότι εμείς κάναμε συνέντευξη και είδαμε ότι έχει όλα αυτά που ζητάμε όχι μόνο από τεχνικής απόψεως, αλλά και σαν άνθρωπος. Το πως θα είναι με τους παίκτες, το πώς θα τρέξει την ομάδα. Ήμασταν όλοι σίγουροι ότι θα ταιριάξει με το στιλ της Μπέρμιγχαμ και αυτό αποδείχθηκε στη συνέχεια».

Οι οπαδοί, όπως είπες, ήταν δύσπιστοι και έπρεπε να κερδίσεις από την αρχή την εμπιστοσύνη τους. Τώρα σου έχουν βγάλει σύνθημα και έχουν μπλουζάκια "No Panos no Party". Πώς το κατάφερες;

«Με αυτό και εγώ μερικές φορές ξαφνιάζομαι. Όταν βλέπω ειδικά αντιδράσεις στα Social Media, ή στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι που φόραγαν τις μπλούζες με αυτό το σύνθημα. Νομίζω είναι δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι όταν ήρθα στην ομάδα δεν ξεκίνησα να μιλάω ή να κατηγορώ τους προηγούμενους ή να λέω και να κάνω. Γιατί αυτό θα ήταν η εύκολη λύση. Ίσως για δυο-τρεις μήνες θα έλεγαν επιτέλους ήρθε κάποιος καινούργιος, αλλά μετά τι θα γινόταν; Όπότε παρέμεινα μακριά από φανφάρες και άλλα PR. Έκανα απλά τη δουλειά μου. Και είδαν τι δουλειά γίνεται. Είδαν ότι προσπαθήσαμε και πήραμε όταν έφυγε ο προηγούμενος προπονητής καινούργιο και ότι προσπαθήσαμε να τον υποστηρίξουμε ακόμα και με το περιορισμένο μπάτζετ μας. Ακόμα και όταν πουλήσαμε έναν παίκτη, την επόμενη μέρα μεγάλο μέρος των χρημάτων επενδύθηκαν σε νέο, όταν έφυγε ο Γκρέι και ήρθε ο Φαμπρίνι. Και αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αν και εγώ σαν οπαδός του ποδοσφαίρου, το ίδιο θα έκανα. Αν ερχόταν κάποιος για πρώτη φορά, θα ήμουν δύσπιστος. Τελικά ίσως έτσι είναι καλύτερα, γιατί έπρεπε να προσπαθήσω για να με εμπιστευτούν και αυτό φαίνεται τώρα. Άλλο όταν κερδίζουμε φυσικά, που γράφουν διάφορα, αλλά και όταν χάνουμε, ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ίσως ακόμα παίζει ρόλο το γεγονός ότι είμαι πολύ ανοιχτός με τους οπαδούς. Δεν πρέπει να υπάρχουν τόσοι πολλοί directors οι οποίοι έχουν λογαριασμό στο facebook, ανοιχτό για τον καθένα να γράψει. Έχω τwitter, instagram και ξέρουν ότι κάθε φορά που θα μου γράψουν κάτι θα το δω. Αυτό το ξέρουν, ακόμα και μερικές φορές όταν είναι άσχετα. Αν τύχει στο δρόμο και έρθει ο οπαδός και μου πει "θυμάσαι που σου έγραψα στο facebook για τον πατέρα μου που είχε γενέθλια", το θυμάμαι και απαντώ θετικά. Απλά πράγματα, δεν χρειάζεται να τα κάνεις περίπλοκα. Αν μιλάς στα ίσια, το εκτιμούν».

Ο τρόπος που εσύ και ο Γκάρι φτιάχνετε την ομάδα έχει προκαλέσει το θαυμασμό στην Αγγλία. Ποια είναι η στρατηγική σας στις μεταγραφές; Πώς καταφέρατε να αποφύγετε τα αχρείαστα έξοδα και την ίδια στιγμή να συνεχίσετε την ενίσχυση της ομάδας;

«Μακάρι να ήμασταν κάθε φορά που κοιτάμε για μια μεταγραφή 100% μέσα στους στόχους, θα ήταν το ιδανικό. Αλλά ναι, σε γενικές γραμμές τα πάμε αρκετά καλά. Και τώρα αυτό κάναμε, τρανό παράδειγμα ο Κίφτενμπελντ, που δώσαμε περίπου 250.000 ευρώ για να σπάσουμε τη ρήτρα με την Γκρόνιγκεν και βγήκε από τα καλύτερα εξάρια του πρωταθλήματος. Σε αυτά, εκτός από τον Γκάρι υπάρχει και όλη η ομάδα, το recruitment team, οι οποίοι χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους. Όχι μόνο το software, αλλά θα πάνε Δανία, Γερμανία και όπου χρειαστεί για να δουν παίκτες. Οπότε χρειάζεται ενδελεχής έλεγχος για κάθε παίκτη. Αυτό που κοιτάμε κυρίως είναι ο παίκτης που θα πάρουμε να ταιριάξει με το dna μας. Οπότε θέλουμε να δουλεύει σκληρά και γι' αυτόν η ομάδα να είναι πάνω από όλα. Αφού θυμάμαι όταν ρώτησα τον head of recruitment, τον Ντάρεν, να μου πει τι κυρίως κοιτάμε έτσι ώστε να ξέρω όταν έχω επαφές με ατζέντηδες που μου προτείνουν εκατοντάδες παίκτες. Η ικανότητα του παίκτη δεν ήταν προτεραιότητα, ήταν πιο κάτω. Το βασικό ήταν να ταιριάζει με το dna της ομάδας, να έχει τον ανάλογο χαρακτήρα όχι μόνο σαν ποδοσφαιριστής, αλλά και σαν προσωπικότητα και να έχει και την ανάλογη αθλητικότητα, γιατί στην Championship χρειάζεται πολύ, όπως ξέρεις. Βέβαια, τον περασμένο Ιανουάριο όταν νομίζαμε ότι μπορούσαμε να πιέσουμε για τα πλέι οφ γιατί ήμασταν 5οι-6οι-70οι και δαπανήθηκε ένα σεβαστό ποσό για τα δεδομένα της Μπέργμιχαμ τα τελευταία 4-5 χρόνια και πήραμε μερικούς δανεικούς από ομάδες της Premier League, ειδικά τον Λάφερτι από Νόριτς και τον Μπάκλεϊ από Σάντερλαντ, δεν βγήκαν όλα όπως περιμέναμε. Αλλά και πάλι για μας ήταν ένα τεστ και όπως είπα και πρόσφατα εδώ στο Μπέρμιγχαμ αν και τζογάραμε να δώσουμε λεφτά για δανεικούς, τουλάχιστον για πρώτη φορά δείξαμε ότι είμαστε φιλόδοξοι για το κάτι παραπάνω. Και αυτό φυσικά το εκτίμησε και ο κόσμος».

Το Performance Analysis είναι κλειδί γι' αυτό, ή πρόκειται για ένα υπερεκτιμημένο μέρος του ποδοσφαίρου;

«Σίγουρα τα τελευταία χρόνια με όλα τα προγράμματα και την εξέλιξη της τεχνολογίας όλο και πιο πολλές ομάδες χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους έτσι ώστε εκτός από το παραδοσιακό scouting που πάει κάποιος και βλέπει έναν παίκτη χρησιμοποιούν πολλά δεδομένα, στατιστικά. Φυσικά για εμάς είναι σημαντικό και γι΄ αυτό τον περασμένο χρόνο διπλασίασα το μπάτζετ στο recruitment team μόνο και μόνο για να μπορούμε να έχουμε κάποια έξτρα βοηθήματα. Και πάλι αν πάρουμε τη λογική ότι μόνο με δεδομένα, DVDς και στατιστικά μπορείς να κάνεις ομάδα, δεν είναι κάτι το οποίο θέλουμε να εφαρμόσουμε. Δηλαδή το moneyball μπορεί να είναι καλό για το μπέιζμπολ, που είναι πιο στατικό σπορ και μπορείς να μετράς καλύτερα διάφορα κριτήρια, αλλά το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο δυναμικό. Οπότε σαν βοήθεια είναι σίγουρα πολύ σημαντικό, αλλά στο τέλος θες και τον έμπειρο σκάουτ να πάει και να τσεκάρει ιδίοις όμμασι τον παίκτη ή τους παίκτες που κοιτάμε, γιατί εκεί θα δεις πάνω στο παιχνίδι πως συμπεριφέρεται».

Γιατί θεωρείς ότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, ενώ μπορούν να παίξουν σε πολύ υψηλό επίπεδο στη Γερμανία ή την Ιταλία, δύσκολα προσαρμόζονται στην Αγγλία; Πολύ λίγοι Έλληνες έχουν καταφέρει να αγωνιστούν στην Premier League.

«Αυτή είναι ενδιαφέρουσα ερώτηση, γιατί με έχουν ρωτήσει και διάφοροι directors όταν παίζουμε με άλλες ομάδες. Π.χ όταν παίξαμε με την Μπλάκμπερν με ρώτησαν για τον Δώνη, ή στη Μπόλτον θυμούνται ακόμα τον Γιαννακόπουλο, ρωτούν τι κάνει ο Stelios, επειδή ξέρουν από το όνομά μου ότι είμαι Έλληνας και προφανώς ο μοναδικός Έλληνας director στην Championship.Ίσως είναι οι συνθήκες, ίσως ο τρόπος που παίζουν οι αγγλικές ομάδες... Έχει πολύ τρέξιμο και πάρα πολλή πειθαρχία. Ξέρω ότι και η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν, αλλά αυτό μπορείς να το δεις και με άλλες εθνικότητες που συνήθως δεν πιάνουν Αγγλία. Ίσως δεν ταιριάζει στο στιλ των Ελλήνων. Αλλά ειδικά για την Championship μπορώ να πω ότι και αρκετοί Άγγλοι δεν μπορούν να παίξουν. Εχει πάρα πολλά τρεξίματα και 46 αγώνες για τη Λίγκα. Τον Απρίλιο που μας πέρασε παίξαμε οκτώ παιχνίδια σε 27 μέρες, οπότε ακόμα και για Άγγλους ή για Βορειοευρωπαίους το να παίζουν στην κατηγορία μας είναι μεγάλη πρόκληση. Ίσως για τους Έλληνες μπορεί να φταίει ότι δεν έχουμε καλό φραπέ στην Αγγλία (γέλια); Ίσως ο καιρός; »

Παρακολουθείς το ελληνικό ποδόσφαιρο; Τι γνώμη έχεις για το επίπεδό του και για την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί εδώ;

«Φυσικά παρακολουθώ, ανέκαθεν. Πάντα με το ποδόσφαιρο σαν κλασικός Έλληνας οπαδός δεν ήταν μόνο η δική μου ομάδα, παρακολουθούσα και τις υπόλοιπες. Είναι αυτό το ενδιαφέρον, ή το έχεις ή δεν το έχεις. Έχω δει παιχνίδια, ειδικά από τότε που πήγα στη Μπέρμιγχαμ έχω έρθει Ελλάδα 3-4 φορές, έχω μιλήσει με μερικούς directors και άλλα στελέχη από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες και νομίζω ότι για την Ελλάδα το επίπεδο φαίνεται ότι είναι καλό, κυρίως όταν κάνουν καλά ευρωπαϊκά παιχνίδια. Τώρα δεν μπορώ να συγκρίνω άμεσα το πως παίζουν στην Championship ή την Premier League, ειδικά στην τελευταία που είναι το καλύτερο και πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα στον κόσμο. Να το συγκρίνεις με το ελληνικό; Αδικία θα είναι. Θα είναι σαν να συγκρίνεις με το ρουμάνικο, το πολωνικό κ.ο.κ. Γι' αυτά που γίνονται στην Ελλάδα ακούγονται διάφορα, αλλά και πάλι εδώ στην Αγγλία τελευταία κοιτάνε συνέχεια τα μεγάλα νέα. Και τα μεγάλα νέα είναι όλο αυτό με τη FIFA και την UEFA, με τον Μπλάτερ και τον Πλατινί. Οπότε εκεί έχουν ρίξει την προσοχή τους. Βέβαια, ό,τι ακουστεί για την Ελλάδα, φυσικά θα το κοιτάξουν, όπως και σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα. Τελευταία θυμάμαι στο Sky Sports αυτό που έδειχναν συνέχεια και είχε γίνει viral όπως λένε ήταν αυτοί οι δύο που μπήκαν μέσα για να πάρουν έναν τραυματία που δεν σηκωνόταν, τον πέταξαν στο φορείο και μετά τον άδειασαν έξω! Νομίζω ήταν στη δεύτερη κατηγορία. Αυτό το έβλεπαν για 2-3 μέρες».

Στην Ελλάδα υπάρχει γενικότερα μια έλλειψη εκπαιδευμένων στελεχών πάνω στο ποδόσφαιρο. Γιατί νομίζεις ότι συμβαίνει αυτό;

«Και στην Αγγλία μπορώ να σου πω ότι τελευταία αρχίζουν και αλλάζουν σιγά-σιγά. Γιατί ακόμα και στην Championship που παίζουμε με τις λεγόμενες πιο τοπικές ομάδες, βλέπεις το ίδιο πράγμα. Τους βλέπω κάθε φορά που μαζευόμαστε και στην Πορτογαλία για να κάνουμε την ετήσια συνάντηση από τα άλλα 72 κλαμπ που είναι από Championship, League One και League Two. Και μιλάω μαζί τους, γιατί βλέπω και τους ιδιοκτήτες και τους directors ή άλλα στελέχη. Τελευταία αρχίζουν και προσπαθούν να πάρουν πιο εξειδικευμένα άτομα και όχι μόνο από το χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά και εκτός. Τώρα στην Ελλάδα πιστεύω ότι τα πράγματα κάπως έτσι είναι, ίσως επειδή κάποιος ιδιοκτήτης ήξερε τους δικούς του οπότε αν στην εταιρία του είχε κάποια συγκεκριμένα άτομα θα ήθελε να τους εμπιστευτεί και στο ποδοσφαιρικό του πρότζεκτ. Οπότε νομίζω σε αυτό το θέμα έχει να κάνει κυρίως με την εμπιστοσύνη. Όταν κάποιος αγοράσει ομάδα, φυσιολογικά θα έχει κάνει περιουσία και άλλες μπίζνες, στα οποία έχει άτομα τα οποία εμπιστεύεται. Όταν μπαίνει στο ποδόσφαιρο θα θέλει να φέρει τους ίδιους και τις περισσότερες φορές αυτοί δεν είναι οι πιο ειδικοί. Όχι μόνο για ποδόσφαιρο, αλλά γενικά για επιχειρήσεις. Όμως έτσι γίνεται».

Θα σκεφτόσουν να δουλέψεις σε ελληνική ομάδα;

«Είμαι στη Μπέρμιγχαμ τώρα δύο χρόνια και έχουμε περάσει πολλά, οπότε μέσα από όλα αυτά που έχουν γίνει δεν είναι απλά μια ακόμα δουλειά. Έχει γίνει πιο προσωπικό. Οπότε είναι η εποχή που έχουμε περάσει τις δυσκολίες και να κάνουμε το κάτι καλύτερο. Όμως για να απαντήσω και στην ερώτησή σου, για ελληνική ομάδα δεν μπορώ να πω κάτι, γιατί δεν υπάρχει κάτι αυτή τη στιγμή».

Τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για τους Άγγλους; Πόσο διαφορετικά το αντιλαμβάνονται από ότι εμείς;

«Νομίζω από μικροί όλοι μεγαλώσαμε βλέποντας αγγλικό ποδόσφαιρο, ειδικά τα Σάββατα παλιά και ξέρουμε πως οι Άγγλοι δένονται με τις ομάδες τους. Ειδικά για ομάδες όπως η Μπέρμιγχαμ, όπου η πλειοψηφία είναι από την εργατική τάξη, υπάρχουν οπαδοί οι οποίοι όταν κάνουν κάθε χρόνο το μπάτζετ για την οικογένειά τους ίσως κόψουν χρήματα για τις ανάγκες των παιδιών ή άλλες του σπιτιού τους μόνο και μόνο για να πάρουν εισιτήριο διαρκείας. Αυτό πρέπει να το σεβόμαστε. Και πάλι, γυρίζοντας σε μια προηγούμενη ερώτηση ίσως αυτός είναι ο λόγος που με αντιμετώπισαν καλά στο τέλος, είδαν ότι σέβομαι πάρα πολύ αυτό, τις θυσίες που κάνουν όταν έρχονται σε εμάς. Όντως είναι πολύ δεμένοι με την ομάδα τους, στην Ελλάδα τους βλέπουμε και όταν πάνε διακοπές που φοράνε μπλουζάκια, ακόμα και φανέλες 20-30 χρόνια πίσω. Οι Έλληνες; Πιστεύω έχουμε τα κολλήματά μας με τις ομάδες. Από τη μεριά των Άγγλων αυτό που βλέπουν κυρίως από τους Έλληνες είναι η ατμόσφαιρα που φτιάχνουν στα γήπεδα. Τα καπνογόνα κι όλα αυτά τους κάνουν εντύπωση, οπότε μας έχουν κατατάξει στους αρκετά σκληροπυρηνικούς οπαδούς, όπως οι Αργεντίνοι, οι Ιταλοί. Όχι πια οι Ισπανοί, αυτοί έγιναν πιο κυριλέ! (γέλια)».

Γιατί πιστεύεις το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει τόσο καλή φήμη στο εξωτερικό; Είναι λόγο του ποδοσφαίρου αυτού καθεαυτού ή και λόγω των ανθρώπων που δουλεύουν στην εικόνα του;

«Η εύκολη απάντηση σε αυτό είναι ότι είναι ανταγωνιστικό, έχει πολλές ομάδες με διάσημους ποδοσφαιριστές. Ανέκαθεν η αγγλική σχολή από το 70' κα το 80', με το θαύμα της Φόρεστ, μετά τη Λίβερπουλ, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ήταν διάσημη. Για μένα νομίζω εκτός από το μέρος του παιχνιδιού είναι στο ότι οι Άγγλοι έχουν καταφέρει, ειδικά στην Premier League και έχουν φτιάξει ένα φοβερό προϊόν για το οποίο κάνουν απίστευτο μάρκετινγκ. Και για να κάνεις μάρκετινγκ σε κάτι πρέπει πρώτα να είναι πολύ καλό προϊόν. Δεν είναι μόνο ότι είναι συναρπαστικό. Είναι ότι υπάρχουν κανονισμοί, οι οποίοι τηρούνται από όλους, ανεξάρτητα από το αν είναι η λεγόμενη μεγάλη ομάδα ή κάποια τοπική, του.. χωριού. Και αναφέρομαι σε όλες τις κατηγορίες, από Premier League μέχρι League Two. Υπάρχουν επίσης συγκεκριμένα έσοδα, τα τηλεοπτικά. Όλες οι ομάδες έχουν 100+ εκατομμύρια λίρες με το που ξεκινά το πρωτάθλημα. Νομίζω μόνο η Αγγλία δίνει αυτά τα χρήματα γι' αρχή. Τελευταία η Ισπανία ξεκίνησε να δουλεύει σε αυτό, αλλά στις πιο πολλές χώρες οι μεγάλες ομάδες θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος και οι υπόλοιπες θα μοιραστούν ψίχουλα.

Στην Αγγλία από την αρχή δίνουν ένα πολύ σημαντικό ποσό. Δεν θα είναι ισάξιες, γιατί δεν μπορείς να συγκρίνεις τη Μάντσεστερ Σίτι με τη Γουότφορντ. Θα ξέρεις όμως από την αρχή ότι η Γουότφορντ θα μπορεί να πάρει παίκτες ανταγωνιστικούς. Και γι' αυτό είναι συναρπαστικό νομίζω. Αυτός είναι ένας λόγος που κατάλαβα μετά από λίγους μήνες ότι δεν είναι τυχαίο πως αυτό το προϊόν είναι αυτό που είναι. Δεν έχει τυχαία αυτή τη φήμη. Είναι γιατί έχει καθιερωθεί και έχει δουλευτεί πολύ καλά. Δεν γίνονται πράγματα στην τύχη. Και πάντα θυμάμαι φυσικά όταν ζούσα Χονγκ Κονγκ ότι πήγαινα σε κάτι απομακρυσμένα μέρη στην Κίνα και έβλεπα ότι ο καθένας ήξερε τις αγγλικές ομάδες. Και αυτή είναι η διαφορά με τα άλλα πρωταθλήματα, γιατί π.χ και το ισπανικό που έχει ανέβει πιο πολύ στο Χονγκ Κονγκ και τη Σιγκαπούρη απλοί άνθρωποι, που μπορεί να μην μιλούν αγγλικά, θα ξέρουν τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα. Ίσως όταν το πήρε η Ατλέτικο πριν από δύο χρόνια δεν την ήξεραν, αλλά γνώριζαν πως στη Ρεάλ είναι ο Ρονάλντο και στη Μπαρτσελόνα ο Μέσι. Την ίδια στιγμή, όταν παίζουν αγγλικές ομάδες, μπορεί να ξέρουν την Τσέλσι, την Άρσεναλ, τη Λίβερπουλ, τις ομάδες του Μάντσεστερ. Τελευταία έμαθαν και τη Λέστερ. Οπότε έχουν εδραιώσει οι Άγγλοι σε όλο τον κόσμο αυτή την εικόνα του συναρπαστικού πρωταθλήματος».

Ποια ομάδα της Premier League, εξαιρουμένων των μεγάλων, θεωρείς ως μοντέλο όσον αφορά την οργάνωση;

«Η πιο πιθανή απάντηση που θα μπορούσε κανείς να δώσει είναι η Λέστερ, που έκανε το λεγόμενο θαύμα. Είναι από τις μεγαλύτερες... όχι εκπλήξεις, γιατί στην τελική το πήρε με διαφορά πόντων. Τη Λέστερ θα την κρίνω σε δύο-τρία χρόνια, για εμένα θα είναι πολύ μεγάλη επιτυχία αν καταφέρει τα επόμενα χρόνια και κρατηθεί στο Top 10 των ομάδων, τότε θα μπορούμε να πούμε για πρότυπο ομάδας. Εγώ από την αρχή, όταν πρωτοήλθα και ανέλαβα την Μπέρμιγχαμ και κοιτούσα διάφορα πρότζεκτς, θα μπορούσα να πω η Σαουθάμπτον είναι μία από τις ομάδες που μου κίνησαν το ενδιαφέρον και έτυχε να ακούσω τον εκτελεστικό διευθυντή της σε ένα από τα διάφορα συνέδρια που γίνονται κάθε χρόνο, νομίζω ότι ήταν το leaders στο Τσέλσι. Αυτό που είπε είναι ότι "κάναμε μια στιβαρή ομάδα, όλοι παίζουν γι' αυτήν". Και κάποια στιγμή τον ρώτησε κάποιος αν ένας ποδοσφαιριστής γίνει μεγάλο όνομα και θέλει να φύγει, τι θα κάνει. Απάντησε ότι "θα βγάλω λεφτά και θα πω ορίστε η πόρτα κύριε".

Η Σαουθάμπτον ήταν μια ομάδα που μέχρι το 2009 ήταν στην τρίτη κατηγορία, στη League One, επειδή είχε πάει και σε διαχείριση ξεκίνησε στο -10. Tην πήρε ο Αυστριακός Μάρκους Λίμπχερ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή και ανέλαβε η κόρη του. Με σωστή δουλειά, προγραμματισμό και με καλούς προπονητές έβαλαν τις βάσεις όχι μόνο για διάρκεια στην Premier League, αλλά βγήκαν και Ευρώπη. Και για μένα το πιο σημαντικό είναι ότι έβγαλαν και παίκτες, νομίζω τα τελευταία χρόνια έχουν βγάλει πάνω από 100 εκατομμύρια. Λαλάνα, Λόβρεν, Λάμπερτ, Κλάιν, Σο, Σνάιντελεν, Τσέιμπερς. Και μετά τα επένδυσαν σε άλλους και βλέπεις ομάδες πλέον να ζητούν π.χ τον Μανέ. Από ό,τι θυμάμαι τον πήραν 12.5 εκατομμύρια και τα προηγούμενα Χριστούγεννα τους έδιναν 30. Είναι καλοδουλεμένη ομάδα και κρατά το DNA της. Έφυγε ο Ποκετίνο και ήρθε ο Κούμαν όχι για να τα αλλάξει όλα σε μία νύκτα, αλλά για να κολλήσει με το στιλ της ομάδας και της διοίκησης και να την πάει πιο πέρα».

Πώς βλέπεις την Αγγλία ενόψει Euro 2016;

«Από μικρός θυμάμαι στην Ελλάδα ότι οι πιο πολλοί αφού η Ελλάδα δεν έπαιζε σε Ευρωπαϊκά ή Παγκόσμια η πλειοψηφία των γνωστών μου ήταν με την Αγγλία και πιστεύω αυτό ισχύει για τους περισσότερους, αφού μεγαλώσαμε με το αγγλικό ποδόσφαιρο. Φέτος για πρώτη φορά ίσως υπάρχει ελπίδα για τους Άγγλους. Χαριλογώντας λένε στο Νησί ότι η Αγγλία θα είναι η επόμενη Λέστερ, αλλά για την Ευρώπη. Ο λόγος είναι απλός. Γιατί για πρώτη φορά υπάρχουν παίκτες που δεν προέρχονται από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες. Δεν είναι αυτοί που παίρνουν τα εκατομμύρια. Παίρνουν βέβαια αρκετά παιδιά αλλά δεν είναι οι... κακομαθημένοι, όπως ήταν παλιά ο Τέρι, ο Λάμπαρντ, ο Τζέραρντ, ακόμα και ο Ρούνεϊ. Οπότε βλέπουμε τώρα ο κορμός της νέας Αγγλίας να αποτελείται από παίκτες των οποίων οι ομάδες έκαναν τρελά πράγματα και μιλώ για τη Λέστερ με Ντρίνγκουοτερ και Βάρντι και την Τότεναμ, με τον Ρόυζ, τον Γουόκερ, τον Ντάιερ, τον Ντέλε Άλι και μπροστά τον Χάρι Κέιν.

Η διαφορά είναι ότι είναι πολύ πιο διψασμένοι από τους προαναφερθέντες και δεν έχουν τη στάμπα "βαρύ όνομα", όπως κάποιοι παίκτες που έχουν παίξει 100 και 200 παιχνίδια με το εθνόσημο. Οπότε πάνε στα παιχνίδια με μεγαλύτερη χαλαρότητα, αλλά και πιο πολλή επιθετικότητα. Στο πρόσφατο παιχνίδι με τη Γερμανία όπου η Αγγλία νίκησε 2-1 και όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να νικά τους Γερμανούς ειδικά εκτός έδρας, είχαμε το παράδειγμα του Βάρντι, ο οποίος μπήκε αλλαγή, έβαλε ένα φοβερό γκολ με τακουνάκι, αλλά ο τρόπος που πανηγυρίζει είναι "οκ, γκολ. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Ένα ακόμα γκολ". Φαντάζεστε να είχε πετύχει αυτό το γκολ κάποιος από τους παλιούς; Ο Τζέραρντ ή ο Ρούνει, ή ο Οόουεν; Ακόμα θα πανηγύριζαν! Για τον Βάρντι ήταν σαν μην έγινε τίποτα. Και αυτό το είδος της, ας πούμε ποδοσφαιρικής αλητείας και "έλλειψης σεβασμού" στις μεγάλες ομάδες όπως η Γερμανία το κάνουν γιατί πολύ απλά το έκαναν όλη την ποδοσφαιρική χρονιά, με τη Λέστερ και την Τότεναμ».

Ποια είναι τα πλάνα σου για την Μπέρμιγχαμ και το μέλλον;

«Νομίζω ότι μετά από δύο χρόνια το μέλλον είναι... μπλε, για να δανειστώ και τη λέξη από το προσωνύμιο της ομάδας, που είναι οι πραγματικοί Blues. Όχι η Τσέλσι και η Έβερτον. Blues είναι η Μπέρμιγχαμ Σίτι! Όπως είπα και πιο πριν έπρεπε στην αρχή να σταθεροποιήσουμε την κατάσταση, να κόψουμε πολλά περιττά έξοδα και φυσικά τώρα να περάσουμε από την περίοδο της σταθεροποίησης στην περίοδο της προόδου. Και αυτό το δείξαμε όχι μόνο με τους παίκτες το περασμένο Ιανουάριο και με τα χρήματα που δώσαμε, αλλά και με το ότι ξαναεπενδύσαμε τα χρήματα από μια καλή μεταγραφή. Επίσης, στα τέλη Δεκεμβρίου, όταν υπήρχε πολύς θόρυβος από πολλές ομάδες για τον Γκάρι Ρόουετ, λόγω των όσων έκανε μέσα σε ένα χρόνο και με το νέο συμβόλαιο που δώσαμε σε εκείνον και σε όλο το επιτελείο του δείξαμε ότι είμαστε φιλόδοξοι για κάτι παραπάνω. Και νομίζω αυτό θα προσπαθήσουμε τώρα. Φυσικά αν όλα πάνε κατ' ευχήν και ολοκληρωθούν θετικά οι διαδικασίες στον Χονγκ Κονγκ με την πιθανή αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος θα είναι έξτρα μπόνους για εμάς, γιατί θα είναι πιο εύκολο να σηκώσουμε λεφτά στην αγορά. Αλλά ακόμα και όπως είμαστε τώρα νομίζω θα πάμε καλά. Έχω πάρει ήδη το μπάτζετ για τον καινούργιο χρόνο και δουλεύουμε ήδη σε παίκτες. Φυσικά, όλη η πρόοδος της ομάδας όχι μόνο εντός, δεν φαίνεται μόνο εντός γηπέδου, με τα αποτελέσματα και με το ότι πριν τους τελευταίους δέκα αγώνες πιέζαμε για τα πλέι οφ, φαίνεται και σε εταιρικό επίπεδο. Φαίνεται και ό ταν βλέπεις σπόνσορες να έρχονται.

Πάλι φέτος θα διαθέτουμε τρεις στη φανέλα και το σορτσάκι, αλλά θα έχουμε και την Αdidas πάλι στην εμφάνιση, που επέστρεψε στη Μπέρμιγχαμ μετά από 33 χρόνια με τετραετές συμβόλαιο. Αυτό δείχνει ότι βλέπει πως υπάρχει ένα πολύ καλό πρότζεκτ εδώ. Για μένα προσωπικά όπως είπα στην πρώτη ερώτηση ξεκίνησα με δυσκολίες πολλές αφού ήμουν σε μια ειδική περίπτωση έχοντας από τη μία τους δύσπιστους οπαδούς και από την άλλη είχα διάφορα γεγονότα τα οποία λάμβαναν χώρα στο Χονγκ Κονγκ και ήταν αρκετά δύσκολα για μένα, οπότε ήταν μια περίοδος εξετάσεων. Αλλά όπως είπα σε φίλους και σε Άγγλους δημοσιογράφους, σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είσαι "χοντρόπετσος". Να έχεις ένα καλό πλάνο, να έχεις ένα team που εμπιστεύεσαι και ακούς. Γιατί ότι έμαθα δεν το έκανα μόνος μου, δεν έμαθα χθες ποδόσφαιρο. Απλά έχω του σωστούς ανθρώπους γύρω μου, τους ακούω και τους εμπιστεύομαι. Στο τέλος της ημέρας για εμένα η Μπέρμιγχαμ Σίτι είναι ένα καλοδουλεμένο και νοικοκυρεμένο πρότζεκτ. Ξέρουμε ότι έχουμε τα όρια μας όταν μιλάμε για μεταγραφές, ξέρουμε ότι δεν έχουμε τον sugar daddy να μας δώσει τα εκατομμύρια, αλλά ένα πράγμα που επίσης ξέρουμε εμείς σαν διοίκηση είναι ότι θέλουμε να κρατάμε την αξιοπρέπειά μας εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Οπότε σαν Μπέρμιγχαμ Σίτι ποτέ δεν θα αναγκάσουμε κάποιον να έρθει ή να μείνει στην ομάδα. Γιατί όλοι ξέρουν ότι πρόκειται για την Μπέρμιγχαμ Σίτι, ένα από τα ιστορικότερα σωματεία στην Αγγλία. Ακολούθα το πλάνο και... Keep Right On (σ.σ πρόκειται για μότο και ύμνο της Μπέρμιγχαμ Σίτι).