We all live in a Yellow Submarine

Το υποβρύχιο μάχεται κρυμμένο. Χτυπάει και φεύγει και οι αντίπαλοι ψάχνουν να δουν τι κακό τους βρήκε. Μέχρι να καταλάβουν είναι αργά. Και εάν ο λόγος που η Βιγιαρεάλ έχει λάβει το παρατσούκλι «Κίτρινο Υποβρύχιο» έχει να κάνει με τα χρώματα της και το διάσημο άσμα των Beatles που παίζει από τα μεγάφωνα του «Μαδριγάλ», πλέον μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αγωνίζεται και σαν τέτοιο. Πλέον χτυπάει και προσέχει. Η απώλεια των κορυφαίων παικτών της ομάδας στο καλοκαιρινό παζάρι, υποχρέωσε τον προπονητή να την μεταλλάξει. Το παράδοξο όμως είναι ότι η φυγή των καλύτερων, αντί να το βουλιάξει, έκανε το σύνολο του Μαρθελίνο Γκαρθία Τοράλ να φαίνεται υπερηχητικό.

Και κάπως έτσι έφτασαν στην υπέρβαση μετά από πέντε σερί νίκες (και την ισοπαλία στην πρεμιέρα) να ξημερώσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στην κορυφή της La Liga. Δεν το είχαν ξανακάνει σε 92 χρόνια ιστορίας και πιθανόν να μην το επαναλάβουν και ποτέ. Για την ακρίβεια, τα γειτονάκια της Βαλένθια ήταν εκείνα με τις περισσότερες αγωνιστικές ever στην Primera Division που δεν είχαν καταφέρει να πιάσουν έστω και για μία στιγμή την 1η θέση. Είχαν 576 αγώνες στην μεγάλη κατηγορία, ενώ πλέον το ρεκόρ... ξέμεινε στη Μάλαγα (538 αγωνιστικές).

Σε αντίθεση με πέρσι όμως δεν εντυπωσιάζει. Μόνο σε εκείνο το 3-1 επί της Μπιλμπάο έπαιξε φουλ επιθετικά. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις χειρίστηκε διαφορετικά τα ματς. Την περασμένη σεζόν υπήρξαν στιγμές που αποθεώθηκε για το πολύ όμορφο και κυρίως ισορροπημένο ποδόσφαιρο, σήμα κατατεθέν του κόουτς Μαρθελίνο. Μόνο που όταν είδε ότι δεν μπορεί με τίποτα να χτυπήσει τετράδα και ότι παράλληλα δεν κινδύνευε να χάσει την Ευρώπη, το έριξε από Μάρτιο λίγο στο... σορολό και έχασε την ταυτότητα της, χαρίζοντας βαθμούς σε όποιον είχε ανάγκη.

Η πώληση όμως κυρίως του Λουτσιάνο Βιέτο (12 γκολ, 3 ασίστ) και το τέλος του δανεισμού του Ντένις Τσερίσεβ (4 γκολ, 9 ασίστ), των δύο καλύτερων δηλαδή για πέρσι, άφησε την εντύπωση ότι το κενό δεν γίνεται να καλυφτεί. Επίσης οι σημαντικοί Μόι Γκόμεθ, Ζεράρ Μορένο, Χαβιέρ Ακίνο, Ουκετσούκβου Ούτσε και ο Τζιοβάνι Ντος Σάντος ακολούθησαν τον δρόμο μακριά από την κωμόπολη της γειτονιάς του Λεβάντε. Τα περίπου 60 εκατ. ευρώ που εισπράχτηκαν γενικότερα, επενδύθηκαν όλα και έτσι αυτοί που ήρθαν φαίνεται ότι με το καλημέρα μπορούν να κάνουν τη διαφορά.


Συγκρατήστε το όνομα του Μπαϊγί, δεν θα αργήσουμε να τον δούμε σε μεγάλο vlub

Τα πιο πολλά (15 εκατ.) δόθηκαν για τον επαναπατρισμό του Ρομπέρτο Σολδάδο και ακολούθησε μία έκπληξη. Τον 24χρονο Γάλλο επιθετικό, Σεντρίκ Μπακαμπού ελάχιστοι τον γνώριζαν. Για χάρη του όμως πληρώθηκαν οκτώ χαρτιά στη Μπούρσασπορ, ενώ η διπλή επένδυση ήρθε από τη Μάλαγα. Για τον 20χρονο μέσο, Σαμού Καστιγιέχο που θεωρείται από τα σούπερ ταλέντα της χώρας και τον 24χρονο περιφερειακό επιθετικό, Σάμουελ Γκαρθία πληρώθηκαν πακέτο 16 εκατ. Ο εξτρέμ Ντένις Σουάρεθ αγοράστηκε από τη Μπαρτσελόνα και δανεικός αποκτήθηκε ο πασπαρτού μπροστά Αντριάν από την Πόρτο (σ.σ.: θα τον θυμάστε από την Ατλέτικο Μαδρίτης). Δανεικός από την Ατλέτικο πήγε ο Λέο Μπαπτιστάο (σ.σ.: της το έβαλε κιόλας το γκολάκι) και ο νεαρός πορτιέρο, Αλφόνς Αρεολά (Παρί), ο οποίος παίζει βασικός, καθώς είναι σοβαρά τραυματίας ο Νο1 Σέρχιο Ασένχο. Σε αυτούς προσθέστε και τον μπαρουτοκαπνισμένο από τη Μίλαν, Ντανιέλε Μπονέρα.

Από τους καινούργιους όλοι συμμετέχουν στο φετινό ξεκίνημα γιορτή. Φυσικά ο Σολδάδο κλέβει την παράσταση (2 γκολ, 3 ασίστ), ενώ ο Μπακαμπού έχει προλάβει να βρει δίχτυα 3 φορές σε μόλις 150 αγωνιστικά λεπτά (έχει τραυματιστεί). Ο Σαμού κάνει όργια στο κέντρο, αλλά είναι και οι παλιοί που βγάζουν τρελή ενέργεια. Βίκτορ Ρουίθ, Ζάουμε Κόστα, Μάριο και ο εκπληκτικός 21χρονος Ιβοριανός σέντερ μπακ, Μπαϊγί (σ.σ.: συγκρατήστε το όνομα του), ο οποίος πέρσι αγοράστηκε από την Εσπανιόλ και βγάζει μάτια, κρατούν συμπαγή μία άμυνα που... ξέρει μπάλα και ανεβαίνει ψηλά. Πίνα και Τριγκέρος αλωνίζουν και ρίχνουν και καμία... ψιλή στη μεσαία γραμμή, όπου δεσπόζει η μορφή του αρχηγού, Μπρούνο που στα 31 του μπορεί να καμαρώνει ότι έχει βιώσει όλη την καριέρα του εκεί και πουθενά αλλού. Στα καλά και στον υποβιβασμό και πάλι στα ψηλά.


Τα αφεντικά της Βιγιαρεάλ με το ίδιο όνομα. Φερνάντο Ροτς, πατέρας και γιος

Το θέμα όμως με τη Βιγιαρεάλ γενικότερα είναι ότι αποτελεί φάμπρικα παραγωγής ταλέντου. Σίγουρα τους αρέσει να αγοράζουν νεαρούς, αλλά στο δηλωμένο ρόστερ εμφανίζονται 11 παίκτες δικής τους παραγωγής. Λίγο πιο κάτω από τους μισούς δηλαδή. Η συγκεκριμένη πολιτική αποτελεί ξεκάθαρη και ανέκαθεν προτεραιότητα της οικογένειας Ροτς. Ο μπαμπάς Φερνάντο ξεκίνησε αυτή την ιστορία, όταν αγόρασε την ομάδα το 1997 και την επόμενη χρονιά την ανέβασε στην Primera. Εναν χρόνο αργότερα ήρθε ο υποβιβασμός και ξανά άμεσα η επιστροφή στα σαλόνια που διακόπηκε μόνο για μία σεζόν (πρόπερσι). Την ίδια ακριβώς λογική λοιπόν συνεχίζει και ο 41χρονος πρωτότοκος του με το ίδιο μάλιστα όνομα. Φερνάντο Ροτς κι αυτός, αλλά με ενδιάμεσο το Νογκερόλες.


Πίστεψαν στον Μαρθελίνο και εκείνος τους δικαίωσε, βγάζοντας την καριέρα του από τη ναφθαλίνη

Του γιόκα επιλογή υπήρξε ο Μαρθελίνο και μάλιστα όταν ο τελευταίος αποχωρούσε διωγμένος και αποτυχημένος από την μεγάλη ευκαιρία της δικής του καριέρας, τη Σεβίλλη και έμενε για κάποιο διάστημα στην ανεργία. «Αυτό που κάνει έναν σύλλογο από μία τόσο μικρή πόλη (σ.σ.: 50.000 κάτοικοι για την Ισπανία είναι πολύ μικρό νούμερο) να είναι τόσο ξεχωριστός, είναι η φιλοσοφία, οι ιδέες, η πίστη στο project ανθρώπων που λατρεύουν το ότι βρίσκονται εδώ. Πρόκειται για ομάδα μοντέλο που διαθέτει ένα απόλυτα συγκεκριμένο πλάνο. Τώρα που είμαι κι εγώ μέλος αυτού του σχεδίου, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι υπέροχο», έλεγε το καλοκαίρι σε συνέντευξη του ο 50χρονος κόουτς, που επίσης βρίσκεται για πρώτη φορά στην ζωή του στην κορυφή.

Αφού λοιπόν είδε ότι θα έχανε τους καλύτερους του, ο Μαρθελίνο επέδειξε εκπληκτικά αντανακλαστικά. Από εκεί που πέρσι η ομάδα του έπαιζε στην κόντρα, αξιοποιώντας την ταχύτητα όσων έφυγαν φέτος, τώρα άλλαξε το αγωνιστικό πλάνο του. Εάν δει κάποιος τη Βιγιαρεάλ, θα διαπιστώσει ότι πηγαίνει σε πολύ πιο «set» παιχνίδι. Πρέπει να χτίζει τις επιθέσεις της, ώστε να μπορέσει να μπαίνει σε αυτές ο Σολδάδο. Επίσης αν και κρατάει λίγο περισσότερο τη μπάλα (φέτος η κατοχή της στο 47%, πέρσι στο 44%), με το που θα σκοράρει, δίνει χώρους και αμύνεται. Αποκορύφωμα της τακτικής και της επίδειξης των δυνατοτήτων αυτής της νεανικής ομάδας (μόνο πέντε 30+ στο ρόστερ) υπήρξε το 1-0 επί της Ατλέτικο την περασμένη Τετάρτη. Όταν οι Ροχιμπλάνκος έκαναν μία και μόνο φάση στο 89’ και τίποτ’ άλλο.

Σίγουρα αυτό το σύνολο έχει αδυναμίες και κυρίως την απειρία. Ωστόσο, σε αυτή την πρώτη στροφή της χρονιάς φαίνεται ότι η πίστη στην υλοποίηση του πλάνου, το απύθμενο ταλέντο και η εμπειρία του Μαρθελίνο μπορούν να αντισταθμίσουν τα μειονεκτήματα. Το γοητευτικό με τη Βιγιαρεάλ είναι ότι παίζει όχι μόνο για το αποτέλεσμα, αλλά και για να αναδείξει παίκτες. Και φέτος λοιπόν αναμένονται αποκαλύψεις νεαρών και το μόνο που απομένει να εξακριβώσουμε, είναι το πόσο θα αντέξουν σε τριπλό ταμπλό. Την Ευρώπη άλλωστε ανέκαθεν την… ζαχαρώνουν, έχοντας στα ιστορικά κιτάπια τους και εκείνον τον ημιτελικό του Champions League (2006). Τι θα κάνουν όμως και με το πρωτάθλημα; Αυτό λογικά δεν μπορούν να το διεκδικήσουν, Αργά ή γρήγορα θα υποχωρήσουν. Ο στόχος τους άλλωστε είναι η τετράδα και εκεί δείχνουν ότι διαθέτουν τα προαπαιτούμενα να παραμείνουν.

* ΥΓ.: Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, που ίσως έχει να κάνει με το ότι είναι μία μικρούλα ομάδα που έχει κάνει υπερβάσεις, η Βιγιαρεάλ βγάζει πολύ συμπάθεια στο ελληνικό κοινό!

Follow me: @jorgekaraman