Κούμαν, πάρτο σπίτι σου, Σιμεόνε... σπίτι σου!
Ήταν 21 Νοεμβρίου. Στη Μαδρίτη, η Ατλέτικο νικούσε 1-0 την Μπαρτσελόνα και την άφηνε εννέα βαθμούς πίσω. Η διαφορά μεταξύ τους έφτασε μέχρι τους δώδεκα, με τον Ρόναλντ Κούμαν να παραδέχεται με ρεαλισμό ότι «αυτή η ομάδα (σ.σ. η Μπαρτσελόνα) δεν είναι για πολλά πράγματα φέτος».
Πέντε μήνες αργότερα, η Μπάρτσα έχει κατακτήσει το Κύπελλο και, αν τη Πέμπτη (29/04) νικήσει τη Γρανάδα σε εξ' αναβολής παιχνίδι, θα ανέβει στη κορυφή της La Liga με 74 βαθμούς, στο +1 από τους Ροχιμπλάνκος (73 β.), οι οποίοι μέχρι πρότινος έμοιαζαν ασταμάτητοι, στον δρόμο προς τον τίτλο.
Τι άλλαξε σε αυτούς τους πέντε μήνες και ήρθαν τα πάνω – κάτω, με την Μπάρτσα να μοιάζει (βάσει) δυναμικής το φαβορί για το πρωτάθλημα, την ώρα που η Ατλέτικο έχει διαρκή σκαμπανεβάσματα και απειλείται ακόμα από Ρεάλ (71) και Σεβίλλη (70);
Έχουν παίξει ρόλο οι τραυματισμοί, οι πολλές και συχνές απουσίες λόγω κορονοϊού, αλλά αν θέλουμε να εστιάσουμε σε πρόσωπα, δύο θα έχουν τη τιμητική τους, για καλό και για κακό: Ρόναλντ Κούμαν από τη μια, Ντιέγκο Σιμεόνε από την άλλη.
Η... πτήση του Ολλανδού
Όταν ανέλαβε το καλοκαίρι, ο Κούμαν θεωρήθηκε (και ενδεχομένως έτσι να είναι) μια μεταβατική, «εύκολη» λύση από τον απερχόμενο πρόεδρο Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου. Μια επιλογή που δεν θα προκαλούσε αντιδράσεις στον κόσμο της Μπάρτσα, αφού είναι ζωντανός θρύλος του συλλόγου και θα αποτελούσε ταυτόχρονα τον... προπομπό της επιστροφής του Τσάβι.
Ο 58χρονος Ολλανδός, όμως, κέρδισε με το σπαθί του τη παραμονή και την επόμενη σεζόν, όπως ουσιαστικά προανήγγειλε ο πρόεδρος Τζουάν Λαπόρτα, μετά την εμφατική κατάκτηση του Κυπέλλου, με το 4-0 επί της Αθλέτικ Μπιλμπάο στον τελικό.
Τι έκανε ο Κούμαν για να κερδίσει και δεύτερο... κανονάκι; Έδωσε αγωνιστική ταυτότητα στην ομάδα, υιοθετώντας μια διάταξη που μπορεί σε κάποιους να φαντάζει αμυντικογενής (3-5-2 ή 3-4-1-2), αλλά είχε δύο ευεργετικές συνέπειες για την ομάδα.
Πρώτον, απελευθέρωσε τα ακραία μπακ, με Σερζίνιο Ντεστ (δεξιά) και Τζόρντι Άλμπα (αριστερά) να προωθούνται χωρίς να φοβούνται μήπως εκτεθούν στα μετόπισθεν, με αποτέλεσμα να είναι καθοριστικοί στη δημιουργία, αλλά ενίοτε και στην εκτέλεση για την Μπάρτσα.
Δεύτερον, έδωσε ελευθερία στον απόλυτο παίκτη Φρένκι Ντε Γιονγκ, ο οποίος προσφέρει σε άμυνα, οργάνωση, δημιουργία και εκτέλεση, όντας ο MVP της σεζόν για τους Μπλαουγκράνα, με την... άδεια βεβαίως του Λιονέλ Μέσι.
Ο Αργεντινός, ο οποίος το καλοκαίρι ήταν φευγάτος και ζήτησε να αποχωρήσει, έμεινε και, αφού ξεπέρασε το αρχικό (εμφανές) ξενέρωμα, κάνει ένα καταπληκτικό 2021, οδεύει ολοταχώς προς έναν ακόμα τίτλου πρώτου σκόρερ και είναι το σημείο αναφοράς της ομάδας, όντας πολύτιμος και στην... εκπαίδευση των μικρών.
Και εκεί παίρνει έναν ακόμα (πολύ μεγάλο) πόντο ο Κούμαν. Ο 18χρονος Πέδρι έγινε βασικός και εξελίσσεται σε έναν παίκτη – σημείο αναφοράς, από τόσο μικρός μάλιστα. Ο Όσκαρ Μινγκέθα και ο Ρόναλντ Αραούχο, προερχόμενοι από τη δεύτερη ομάδα, λογίζονται πλέον ως πολύτιμα γρανάζια της κυανέρυθρης μηχανής.
Όσο για τον (επίσης 18χρονο) Ιλάις Μορίμπα; Εάν στη πορεία δεν προκύψουν στο ρόστερ αχρείαστα «εμπόδια» τύπου Ζορζίνιο Βαϊνάλντουμ, μπορεί να αφήσει εποχή, αφού διαθέτει όλο το πακέτο ενός σύγχρονου κεντρικού μέσου, συνδυάζοντας ποιότητα και φυσική δύναμη. Και μην ξεχνάμε, βεβαίως, τον εξαιρετικό (και τρομερά άτυχο) Ανσού Φατί. Παίκτες - κολόνες για το παρόν αλλά, κυρίως, για το μέλλον.
Βάσει δυναμικής, η Μπαρτσελόνα δείχνει αυτή τη στιγμή να έχει τον πρώτο λόγο για να πάρει το πρωτάθλημα και κατ' επέκταση το νταμπλ. Και, αν τα καταφέρει τελικά, ο Κούμαν φρονώ ότι δικαιούται να πάρει το τρόπαιο στο σπίτι του για μερικές εβδομάδες, μέχρι τουλάχιστον να τοποθετηθεί στο μουσείο.
Ο «Τσόλο» στοιχειώνει τον Σιμεόνε
Αν, βεβαίως, η Ατλέτικο που είχε φτάσει να έχει διψήφιες διαφορές από Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, μείνει εντέλει στο μηδέν στο φινάλε της σεζόν, δεν θα πρέπει να ψάξει δικαιολογίες μόνο στους τραυματισμούς και, κυρίως, τον κορονοϊό, ο οποίος τόσο την έχει ταλαιπωρήσει.
Ο κύριος υπεύθυνος για την αρχική της εικόνα, αλλά και για τη κατάρρευσή της από τα μέσα της σεζόν και μετά, είναι ο άνθρωπος που της άλλαξε στάτους τη τελευταία δεκαετία και την έβαλε για τα καλά στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Μοιάζει σαν ο Ντιέγκο Σιμεόνε να... στοιχειώνεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Υπό την καθοδήγηση του «Τσόλο», η Ατλέτικο έγινε πρώτη δύναμη, κατέκτησε πρωτάθλημα μετά από 18 χρόνια, έφτασε σε δύο τελικούς Champions League, εκτόξευσε τα έσοδά της, έφτασε να κάνει μεταγραφές 130 εκατομμυρίων ευρώ (Ζοάο Φέλιξ), να φτιάξει νέο, υπερσύγχρονο γήπεδο.
Όλα αυτά, ο Αργεντινός τα κατάφερε με ένα συγκεκριμένο μοντέλο παιχνιδιού και αγαπημένο του σκορ το 1-0. Όταν, όμως, το πράγμα στραβώνει και η Ατλέτικο βρίσκεται υπό πίεση, δείχνει να μην έχει εναλλακτικές λύσεις, να μην βρίσκει τρόπους για να βγει ξανά στην επιφάνεια. Αν χαθεί το πρωτάθλημα, ίσως ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι ομάδας και προπονητή, ύστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια.
Στα καλά της, η Ατλέτικο ξέρει να επιβάλλει το παιχνίδι της και να φτάνει στον στόχο της. Εσχάτως, όμως, αυτό το στιλ δεν αποδίδει. Τα προβλήματα τραυματισμού – κορονοϊού του Λουίς Σουάρες στοίχισαν πολύ, ειδικά από τη στιγμή που η βελτίωση του Ζοάο Φέλιξ σε σχέση με πέρυσι έμεινε στου δρόμου τα μισά και η ομάδα εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την εκτελεστική δεινότητα του Ουρουγουανού.
Μην ξεγράφετε Ρεάλ και Σεβίλλη
Μια ομάδα, όμως, πρέπει να είναι αυτό ακριβώς. Και όταν ο προπονητής δεν βρίσκει εναλλακτικές μέσα από το ρόστερ ή τη διάταξη που χρησιμοποιεί, οφείλει να ρισκάρει και να ψάξει αποτελεσματικές λύσεις, όπως ξεκάθαρα έκανε ο Ζινεντίν Ζιντάν σε μια απίστευτα ταλαιπωρημένη Ρεάλ, η οποία ξεπέρασε πλέον τους... 50 (!) τραυματισμούς τη φετινή σεζόν.
Σε λίγες ώρες, η Βασίλισσα θα αντιμετωπίσει τη Τσέλσι στον πρώτο ημιτελικό του Champions League. Και θα το κάνει με πιθανότητες να βρεθεί σε έναν ακόμα τελικό, σε μια σεζόν που, στις αρχές Δεκεμβρίου, έμοιαζε καταδικασμένη σε αποτυχία.
Ο Ζιζού, ο οποίος έχει στερηθεί για μεγάλα διαστήματα τον αρχηγό και κολόνα στην άμυνα, Σέρχιο Ράμος, βγάζει τον καλύτερο εαυτό παικτών που σχεδόν κανείς δεν υπολόγιζε σε αυτούς (Νάτσο, Μιλιτάο, Λούκας Βάθκεθ...), αλλά βεβαίως πληρώνει και το γεγονός ότι στηρίζεται σε ποδοσφαιριστές που, κάποια στιγμή, κλατάρουν από δυνάμεις, όπως ο Τόνι Κρόος ή ο Λούκα Μόντριτς.
Η Ρεάλ, όμως, είναι Ρεάλ. Και, παρ' ότι αυτή τη στιγμή μοιάζει ένα «κλικ» πιο κάτω σε σχέση με Ατλέτικο και Μπαρτσελόνα (βαθμολογικά τουλάχιστον), δεν πρέπει να τη ξεγράψει κανείς. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τον Μάιο έχουμε ένα Μπαρτσελόνα – Ατλέτικο που μπορεί να κρίνει πάρα πολλά, με τη Ρεάλ να έχει, θεωρητικά, το πιο εύκολο πρόγραμμα από τις τέσσερις.
Πιο απαιτητικό παιχνίδι, αναμφίβολα, αυτό με τη Σεβίλλη. Η τέταρτη της παρέας, η οποία φτάνει στη τελική ευθεία με πέντε διαδοχικές νίκες και, κυρίως, χωρίς το άγχος του «πρέπει», σε αντίθεση με τις άλλες τρεις. Η ομάδα του Γιούλεν Λοπετέγκι είναι σκληροτράχηλη, διαθέτει ποιότητα και άγνοια κινδύνου που μπορεί, αν την ευνοήσουν και τα αποτελέσματα, να την βάλουν ακόμα πιο γερά στη μάχη του τίτλου. Ένα πρωτάθλημα που θα ήταν μόλις το δεύτερο της ιστορίας της και το πρώτο μετά από... 75 χρόνια!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μπιλμπάο - Ατλέτικο 2-1: Έπεσε στο «λάκκο» και έδωσε την ευκαιρία για κορυφή στην Μπαρτσελόνα (vid)
Βιγιαρεάλ - Μπαρτσελόνα 1-2: Με Γκριεζμάν ολοζώντανη για τίτλο! (vid)
Ρεάλ Μαδρίτης – Μπέτις 0-0: Γκέλα που στοιχίζει πρωτάθλημα! (vid)