Στιβ Μπρους
Για σχεδόν μια δεκαετία ήταν ο ηγέτης στα μετόπισθεν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Άγγλος αμυντικός διετέλεσε και αρχηγός της ομάδας και ήταν πρωταγωνιστής στο ξεκίνημα της δυναστείας, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Και μπορεί ο παρτενέρ του στους «μπέμπηδες», Γκάρι Πάλιστερ, να φορούσε κανονικά τη φανέλα με το εθνόσημο, ο Στιβ Μπους δεν είχε κληθεί ποτέ στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του. Μέχρι και σήμερα η μη κλήση του παραμένει ένα άλυτο μυστήριο, αφού εκείνη την εποχή θεωρείτο ένας από τους κορυφαίους Άγγλους ποδοσφαιριστές. Έγινε προσπάθεια να φορέσει της Ιρλανδίας (τόπος καταγωγής της μητέρας του) όμως μια παρουσία του με τα μικρότερα κλιμάκια της εθνικής Αγγλίας του στέρησε αυτή την ευκαιρία.

Κάρλο Κουντιτσίνι
Μπορεί στην πατρίδα του να μην κατέφερε σπουδαία πράγματα, όμως βρήκε στην Αγγλία την «Ιθάκη» του. Ο Ιταλός γκολκίπερ έγινε ποδοσφαιριστής της Τσέλσι το 1999 και σιγά σιγά κέρδισε τη θέση του βασικού από τον Ντε Χούι. Με τις εμφανίσεις του μπορεί να κέρδισε το βραβείο του καλύτερου παίκτη της ομάδας για τη σεζόν 2001-02 και να αναδείχθηκε καλύτερος τερματοφύλακας της Πρέμιερ Λιγκ την επόμενη χρονιά, όμως ποτέ του δεν κέρδισε μια θέση στην εθνική Ιταλίας. Η παρουσία του Μπουφόν κυρίως, αλλά και των Τόλντο-Περούτσι καθιστούσε σχεδόν αδύνατη τη συμμετοχή του με τη «σκουάντρα ατζούρα». Κλήθηκε μόνο μία φορά από τον Τζιοβάνι Τραπατόνι, το 2002, όμως δεν αγωνίστηκε ποτέ. Η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία προσπάθησε να τον κάνει «δικό της» για να αγωνιστεί με τα «λιοντάρια», όμως δεν τα κατάφερε.

Πάολο Ντι Κάνιο
Οι φασιστικές του πεποιθήσεις (πολλές φορές πανηγύριζε με ναζιστικό χαιρετισμό) και η γενικότερη προβληματική συμπεριφορά του αποτέλεσαν τροχοπέδη στην καριέρα του. Γιατί μπορεί να αγωνίστηκε σε σπουδαίους ιταλικούς συλλόγους και επί σειρά ετών να βρισκόταν στα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ, όμως ο ίδιος έβαζε εμπόδια στον εαυτό του με τον εκκεντρικό χαρακτήρα του. Όλα τα παραπάνω συν το γεγονός πως αγωνιζόταν σε μια θέση που στην εθνική Ιταλίας υπήρχαν παίκτες όπως ο Ντελ Πιέρο, ο Τότι, ο Βιέρι και ο Ινζάγκι, δεν επέτρεψαν στον Ντι Κάνιο να φορέσει τη φανέλα της «σκουάντρα ατζούρα». Όλοι οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί τον αγνοούσαν επιδεικτικά και ο Ιταλός φορ αγωνίστηκε μόνο με την εθνική ελπίδων της χώρας του, σε έντεκα παιχνίδια.

Μικέλ Αρτέτα
Απέκτησε ποδοσφαιρική παιδεία στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, όμως έφυγε πολύ μικρός από τη Βαρκελώνη, αναζητώντας την τύχη του σε άλλες πολιτείες. Το γεγονός πως δεν αγωνίστηκε στους «μπλαουγκράνα» μπορεί να ήταν και ένας από τους λόγους, που δεν κλήθηκε ποτέ στην εθνική Ισπανίας. Ο Μικέλ Αρτέτα έκανε σπουδαία καριέρα στην Πρέμιερ Λιγκ, με Έβερτον και Άρσεναλ, όμως η παρουσία σπουδαίων παικτών στη μεσαία γραμμή των «φούριας ρόχας» (Τσάβι, Ινιέστα, Μπουσκέτς, Φάμπρεγας, Τσάμπι Αλόνσο και άλλοι) δεν του επέτρεψε ποτέ να χριστεί διεθνής. Μάλιστα, το Φεβρουάριο του 2009, η ατυχία του χτύπησε την πόρτα, αφού είχε κληθεί για πρώτη φορά στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του, όμως τραυματίστηκε σοβαρά και δεν αγωνίστηκε ποτέ. Η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία είχε προσπαθήσει να τον ντύσει στα χρώματα της εθνικής ομάδας της χώρας (διέθετε βρετανικό διαβατήριο), όμως η FIFA είχε απορρίψει αυτό το ενδεχόμενο.

Γκάμπι
Μία περίπτωση που έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτή του Μικέλ Αρτέτα. Για τον Ισπανό χαφ δεν υπήρξε ποτέ χώρος στην εθνική Ισπανίας, αφού στη μεσαία γραμμή της ομάδας υπήρχαν σπουδαία ονόματα από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης. Ο ίδιος ήταν επί σειρά ετών ο ηγέτης στο χώρο του κέντρου για την Ατλέτικο Μαδρίτης και ένας από τους παίκτες της απολύτου εμπιστοσύνης του Ντιέγκο Σιμεόνε. Πρωτάθλημα, κύπελλο, δύο Γιουρόπα Λιγκ και δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ έχει στο παλμαρέ του με τους «ροχιμπλάνκος» ο Γκάμπι, όμως τίποτα από αυτά δε συγκίνησε ποτέ τους ομοσπονδιακούς τεχνικούς της χώρας. «Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω για να κληθώ στην εθνική», είχε πει κάποτε αγανακτισμένος ο Ισπανός μέσος.