«Στη ζωή ο καθένας παίρνει ό,τι αξίζει στο τέλος», λένε. Κι επειδή δεν έχεις όρεξη για φιλοσοφικές αναζητήσεις, το αποδέχεσαι, αν και έχεις ενστάσεις να καταθέσεις, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο. Ο Μπουφόν για παράδειγμα, ο οποίος απόψε (11/4) στο Santiago Bernabeu θα παίξει το τελευταίο του ευρωπαϊκό ματς, προφανώς άξιζε ένα Champions League αλλά δεν το κατέκτησε. Ενδεχομένως επειδή έχει κατακτήσει τόσα (άλλα), γενικά, στην καριέρα του. Ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι, από την πλευρά του, δεν κατέκτησε «τόσα» στην καριέρα του, αλλά όσα χρειαζόταν σαν καλός Ρομανίστα για να αισθάνεται γεμάτος. Και τη βραδιά του 3-0 με την Μπαρτσελόνα, "κατέκτησε" τη δική του μεγάλη, ιστορική, στιγμή ως αρχηγός της ομάδας που πάντα λάτρευε. Και αυτό, επειδή μιλάμε για τον Ντε Ρόσι και τη Ρώμη, θα μπορούσε να αξίζει και όσο «δέκα πρωταθλήματα στο Τορίνο ή στο Μιλάνο»...

Την παραπάνω ατάκα την είπε αρκετές φορές ο Φραντσέσκο Τότι αναφερόμενος στο scudetto του 2001, μια χαρά που ο Ντανιέλε δεν έχει πάρει και είναι αμφίβολο κι αν θα προλάβει να την πάρει ως το τέλος της καριέρας του. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι ο Ντε Ρόσι δεν πήρε στο βαθμό που ήθελε και περίμενε, όσα ήθελε και περίμενε από τους οπαδούς του. Και πάνω από όλα την αγάπη που πίστευε ότι δικαιούται ένας figlio di Roma. Αν αυτό γινόταν λόγω της αδιανόητης λατρείας όλων προς τον Τότι, με αποτέλεσμα έστω ασυνείδητα να "αδικούνται" άλλοι δίπλα του, ή λόγω δικών του λαθών, τα ξέρουν καλύτερα οι άμεσα εμπλεκόμενοι. Αυτό που ξέρουν όλοι οι άλλοι, όσοι δεν είναι οπαδοί των Τζαλορόσι, είναι ότι χαίρονται με τις χαρές του και λυπούνται για τις πίκρες του. Και αυτό είναι κάτι που το έχει κερδίσει ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια.

Το κέρδισε με το να είναι πάντα... 101% τίμιος με την Σκουάντρα Ατζούρα, είτε στα καλά της είτε στα κακά της. Οπως κι αν ήταν η σεζόν του με τη Ρόμα, σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόταν ο ίδιος, είναι δύσκολο να θυμηθείς μεγάλη διοργάνωση που ο Ντε Ρόσι να "πρόδωσε" την εθνική ομάδα της χώρας του. Το κέρδισε με το να αφιερώνει όλη την καριέρα του στην ομάδα που αγάπησε από πιτσιρικάς, έστω παίρνοντας το πιο ακριβό συμβόλαιο της Serie A κάποια στιγμή. Ποιος από όσους δέθηκαν με την ομάδα τους για μια ζωή, δεν υπέγραψε μεγάλο συμβόλαιο κάποια στιγμή; Οι οπαδοί της Ρόμα θα πουν ότι δεν το δικαιολόγησε ποτέ βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα αυτή την ώρα. Το κέρδισε με το να είναι, ή τουλάχιστον έτσι να δείχνει, πιο χαλαρός, άρα και πιο ωραίος τύπος από τον Τότι. Σε αντίθεση με τον αιώνιο Capitano, ο... αιώνιος Capitano Futuro δεν κολλάει να αγοράσει σπίτι στο κέντρο της Ρώμης, δεν έχει πρόβλημα να παραδεχθεί ότι οι καλύτεροι του φίλοι στο ποδόσφαιρο είναι παίκτες της Γιουβέντους, δεν νιώθει και δεν συμπεριφέρεται σαν σταρ.

Από όποια πλευρά κι αν το δεις, σαν «Ιταλός» ποδοσφαιρικά, ως ρομαντικός που αηδιάζει με τους παίκτες που παίρνουν συνεχώς μεταγραφές, ως αντίπαλος που δεν γούσταρες και τόσο πολύ τον Τότι, τον Ντε Ρόσι δεν μπορείς παρά να τον συμπαθείς. Ακόμη και στην... πλάκα να το έπαιρνες το θέμα, πάλι θα τον συμπαθούσες, αφού κάποια στιγμή άρχιζες να πιστεύεις ότι πιο γρήγορα θα γίνει αρχηγός στη Ρόμα ο Αλεσάντρο Φλορέντσι... Λες κι ο άλλος ήταν καταδικασμένος να μείνει πάντα στη σκιά και να παλεύει πάντα για να πείσει τους δικούς του για τα συναισθήματα του, τα πιστεύω του, τις προθέσεις του. Μέχρι που ήρθε αυτή η βραδιά για να "εκδικηθούν" τα όνειρα του και να λυτρωθεί.

Σε όλες τις πανηγυρικές φωτογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει από το 3-0, μα σε όλες, ο 34χρονος χαφ είναι ο ορισμός της φράσης «ευτυχισμένος άνθρωπος». Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ψυχολόγος για να καταλάβει σε ποιον ουρανό πετούσε ο Ντε Ρόσι στο τέλος του ματς, πόσο γεμάτος ένιωθε, πόσο δικαιωμένος ή εξιλεωμένος. Αρκεί μία φωτογραφία του για να καταλάβεις ότι βλέπεις έναν άνθρωπο που το χαίρεται με την ψυχή του και από τη ψυχή του. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι το δικαιούται. «Είναι ένας θρίαμβος! Είναι κάτι το εκπληκτικό! Είμαι χαρούμενος και για μένα, το παραδέχομαι, γιατί στην ηλικία των 34 ετών κατάφερα να ζήσω κάτι πραγματικά σπουδαίο για τη Ρόμα. Είναι μία από τις μεγαλύτερες χαρές μου στο ποδόσφαιρο και γενικά», είπε μετά τη λήξη, την ίδια ώρα που οι ρωμαϊκές ιστοσελίδες έγραφαν για τον «επτάψυχο Ντε Ρόσι, αυτόν που όταν μοιάζει τελειωμένος, υπενθυμίζει ποιος είναι», ενώ οι στατιστικολόγοι του έδιναν το credit για το γεγονός ότι έπιασε, με 57, τον Τότι στις συμμετοχές στην κορυφαία διοργάνωση.

Θα τον ξεπεράσει αγωνιστικά, όχι ιστορικά. Σίγουρα θα ζηλεύει κάποια από τα επιτεύγματα του Φραντσέσκο, αλλά σίγουρα χθες βράδυ (10/4) ο Φραντσέσκο ζήλεψε όσο ποτέ άλλοτε την στιγμή που έπαιρνε φόρα ο διάδοχος του για να εκτελέσει το πέναλτι. Οχι ότι δεν είχε ξαναγίνει, το 2006 ο Ντανιέλε ήταν ένας από αυτούς που εκτέλεσε πέναλτι στο Βερολίνο ενώ ο Τότι όχι, αλλά αυτό τώρα αφορούσε τη Ρόμα, η οποία φέτος αποδεικνύει στο Champions League γιατί τη λένε Magica. Οπως αποδεικνύει στο πρωτάθλημα γιατί δεν μπορείς να της έχεις καμία εμπιστοσύνη. Ικανή να ρίξει 3άρα στην Τσέλσι, να αποκλείσει από τον όμιλο την Ατλέτικο Μαδρίτης, να γράψει πραγματικά ιστορία κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Και μετά να χάσει εύκολα από τη Φιορεντίνα στο Olimpico, να πάει να κάνει γκέλα στη Βερόνα, να αποκλειστεί στο κύπελλο από την Αταλάντα.

Αν το σκεφτείς, κάπως έτσι είναι και ο Ντε Ρόσι. Ικανός να κάνει ματσάρα κόντρα στους Καταλανούς, ικανός και να καταστρέψει την ομάδα του στη Γένοβα κάνοντας κάτι εντελώς αψυχολόγητο, λες και είναι ακόμη ένας άπειρος πιτσιρικάς. Δεν είναι όμως. Απλά είναι... Ρόμα. Κι επειδή είναι Ρόμα, αποδεικνύεται στην περίπτωση του ότι η υπομονή είναι μια αρετή που ανταμείβεται. Ή αλλιώς, παίρνει τελικά αυτό που αξίζει...