Η ιαχή, το σύνθημα στα χείλη των οπαδών του «Δικεφάλου», «Κατσούρης ζεις, για πάντα ΠΑΟΚτσής», κάθε φορά που ακούγεται σχίζει τον ουρανό της Τούμπας.

Ο Παναγιώτης Κατσούρης, το γελαστό παιδί του ΠΑΟΚ, έφυγε σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια για το πιο μακρινό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων.

Ήταν Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου του 1998.

Ο Παναγιώτης, καλή του ώρα εκεί ψηλά που είναι, έφυγε από την περιοχή της Τούμπας, όπου σύχναζε μαζί με άλλους συμπαίκτες του, για να παίξει μπάλα σ’ ένα γήπεδο «5Χ5» στην περιοχή της Θέρμης.

Το ποδόσφαιρο ήταν το μεγάλο πάθος του, το ίδιο όμως και η ταχύτητα. Στα 21 του οδηγούσε ένα “cabrio” Rover 1.600 κυβ. εκ.. Είχε γκάζι κι ο μικρός όπου έβρισκε ευκαιρία «το πατούσε». Στη Θεσσαλονίκη ψιλόβρεχε, ο δρόμος γλιστρούσε, κάτι που ο νεαρός ποδοσφαιριστής δεν υπολόγισε καθόλου, το αυτοκίνητο έπιασε μεγάλη ταχύτητα κοντά στην κεραμοποιία Θέρμης, έφυγε από το δρόμο, προσέκρουσε από το μέρος του οδηγού σε τσιμεντένιο γεφυράκι. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος.

Η εφημερίδα των Συνδέσμων, ο «ΠΑΟΚΤΣΗΣ», τον αποχαιρέτισε αφιερώνοντας του ολόκληρο το πρωτοσέλιδό της. «Στις καρδιές και στο μυαλό μας θα ζει για πάντα το αδικοχαμένο αετόπουλο!», έγραψαν οι οπαδοί στην πρώτη σελίδα, όπου κυριαρχούσε μια λέξη: «ΑΘΑΝΑΤΟΣ».

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου του 1976 και ξεκίνησε την καριέρα του στον Πλάτωνα Αθηνών. Από εκεί τον απέκτησε η Νάουσα, αντί 5.000.000 δραχμών το καλοκαίρι του 1993, στην οποία έπαιζαν ο Βασίλης Τσιάρτας, ο Βασίλης Λάκης, ο Ηλίας Σαπάνης και άλλοι σημαντικοί παίκτες, οι οποίοι την είχαν ανεβάσει στην Α’ Εθνική κατηγορία.

Το καλοκαίρι του 1996 αποκτήθηκε από τον ΠΑΟΚ, αντί 5..000.000 δρχ., με τον Γκίντερ Μπένγκτσον να λέει, ύστερα από ένα φιλικό προετοιμασίας κόντρα στην άσημη γερμανική Ντίσινγκεν, πως «αυτό το παιδί μπορεί να καθιερωθεί πολύ γρήγορα αν συνεχίσει να δουλεύει τόσο σκληρά».

Η φυγή του Σουηδού προπονητή και η έλευση πρώτα του Χρήστου Αρχοντίδη και στη συνέχεια του Αγγέλου Αναστασιάδη, σε συνδυασμό με έναν τραυματισμό και την στράτευσή του, τον άφησαν εκτός ενδεκάδας, με ελάχιστες συμμετοχές μέχρι το καλοκαίρι του 1997, όταν αρκετές ομάδες της Α’ Εθνικής, όπως η Βέροια, ο Πανηλειακός και η Καλαμάτα, να θέλουν να τον αποκτήσουν ως δανεικό.

Ο πεισματάρης και εγωιστής Παναγιώτης είπε «όχι» στο δανεισμό του, κάτι που το επανέλαβε και το χειμώνα του 1998, όταν ο Γιώργος Μπατατούδης έφτασε μια ανάσα από την συμφωνία με τον Πανηλειακό για την απόκτηση του Βασίλη Λάκη. Δεν ήθελε με τίποτα να φύγει ως ένα από αντάλλαγμα και η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ.

Αν και πιτσιρικάς, πρόλαβε να κάνει καριέρα σ’ όλες τις μικρές Εθνικές (από το 1992 μέχρι το 1997 αγωνίστηκε 99 φορές στις ομάδες Παίδων-Νέων-Ελπίδων, πετυχαίνοντας 45 γκολ!), ενώ με τη Νάουσα μέτρησε 13 συμμετοχές κι 1 γκολ στην Α΄ Εθνική.

​

Φορώντας την «ασπρόμαυρη» φανέλα κατέγραψε 29 συμμετοχές (24 αγώνες πρωταθλήματος, 4 κυπέλλου και έναν ευρωπαϊκό, κόντρα στην Ατλέτικο, στο 5-2 της Μαδρίτης) πετυχαίνοντας 3 γκολ. Για τελευταία φορά είχε αγωνιστεί ως αλλαγή (στη θέση του Κώστα Φρατζέσκου), για δώδεκα λεπτά εναντίον του ΟΦΗ, και η μοίρα του, το πεπρωμένο του, τα’ φερε έτσι ώστε απέναντι στην ομάδα του Ηρακλείου να κάνει ντεμπούτο (στις 8 Σεπτεμβρίου του 1996) και φινάλε (στις 25 Ιανουαρίου του 1998) Τι, ειρωνεία κι αυτή…

Ο Θεός ν’ αναπαύσει την ψυχή του Παναγιώτη…