Δεν φαντάζεσαι πόσο ακριβό και αναγκαίο είναι σήμερα το αίμα σου

Αυτό το κείμενο του Νίκου Παπαδογιάννη με βρήκε πάνω σε μια πρωτόγνωρη στιγμή. Η μητέρα μου χρειαζόταν αίμα, προκειμένου να της κάνουν πολλαπλές μεταγγίσεις για να αντιμετωπιστεί το σοβαρότατο πρόβλημα που έχει προκαλέσει στον οργανισμό της ένα εσωτερικό αιμάτωμα στην κοιλιά. Οι πέντε μονάδες που μαζέψαμε στη διάρκεια των δύο πρώτων ημερών από τη στιγμή που βρεθήκαμε μπροστά στο πρόβλημα δεν έφταναν ούτε για να καλύψουν τις ανάγκες των πρώτων δύο ημερών. Και η συνέχεια στο “Λαϊκό” έγινε, μέχρι και σήμερα, πολύ δύσκολη για τη μητέρα μου. Διότι το νοσοκομείο δεν δίνει αίμα στον ασθενή αν προηγουμένως δεν έχει καλυφθεί μια μονάδα αίματος από έναν αιμοδότη. Είναι τέτοιο, τόσο μεγάλο το πρόβλημα έλλειψης αίματος στα νοσοκομεία, που είναι τέτοια, τόσο ωμή η εξήγηση που αναγκάζονται να σου κάνουν οι υπεύθυνοι της αιμοδοσίας: φέρνεις αίμα, έχεις αίμα. Δεν φέρνεις αίμα; Αν ετοιμάζεται για επέμβαση ο άνθρωπός σου, θα περιμένει μέχρι να βρεις αίμα. Κι αν έχει ανάγκη από αίμα για να επιβιώσει, θα του βάζουν τόσο όσο, και όχι όσο χρειάζεται· μέχρι να φέρεις αίμα. Ο αιματοκρίτης και η αιμοσφαιρίνη της μητέρας μου στο πάτωμα, και το αίμα να μην έρχεται, διότι “η αιμοδοσία μας είπε ότι δεν ήρθε σήμερα κανείς και γι’ αυτό δεν μπορεί να μας δώσει αίμα”.

Ακόμη και όταν φίλοι και γνωστοί κινητοποιήθηκαν και κινητοποίησαν τράπεζες αίματος ή πήγαν σε άλλα νοσοκομεία για να δώσουν αίμα στο όνομα της μητέρας μου, η αιμοδοσία του “Λαϊκού” συνέχισε να συμπεριφέρεται λογιστικά: “Ναι, έχετε κάλυψη πολλών μονάδων, αλλά αυτή είναι λογιστική κάλυψη. Δεν το έχουμε εδώ το αίμα για να το δώσουμε”. Ανάγκαζα την υπάλληλο να μου επαναλαμβάνει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, διότι ο εγκέφαλός μου δυσκολευόταν να επεξεργαστεί την πληροφορία. Εκεί έχουμε φτάσει; Ναι, εκεί έχουμε φτάσει, είναι τόσο μα τόσο χαμηλά τα αποθέματα των νοσοκομείων σε αίμα.

Δεν μου αναλογεί να λύσω το πρόβλημα, μακάρι να ήταν τόσο εύκολο και απλό να βοηθήσει κανείς για να αντιμετωπιστεί μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Η εμπειρία μου όμως των τελευταίων περίπου δύο εβδομάδων που μπαινοβγαίνω στο “Λαϊκό” με έχει αφήσει με την αίσθηση ότι σήμερα συμβαίνει το εξής: άνθρωποι υποφέρουν, στην αναμονή μιας μονάδας αίματος. Πηγαίνουν πίσω τις επεμβάσεις, ή ταλαιπωρούνται περισσότερο και για περισσότερο, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους, για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα σαν αυτό που αντιμετωπίζει η μητέρα μου, επειδή δεν υπάρχει αίμα. Επειδή φοβόμαστε να πάμε για να δώσουμε αίμα, επειδή την αντιλαμβανόμαστε αυτή ως μια μεγάλη έκθεση στον κίνδυνο του COVID 19. Ασθενείς παρατείνουν την παραμονή στα νοσοκομεία, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους κινδύνους να προσβληθούν από ιους, επειδή δεν υπάρχει αίμα.

Στο “Λαϊκό”, όπως νομίζω συμβαίνει στην πλειονότητα των νοσοκομείων, η πρόσβαση στην αιμοδοσία δεν περνά μέσα από χώρους του νοσοκομείου. Με άλλα λόγια, αντιμετωπίζει κανείς τον ίδιο ή και μικρότερο κίνδυνο από αυτόν που διατρέχει όταν εισέρχεται σε ένα κατάστημα, στο σούπερ μάρκετ, ή σε έναν κλειστό χώρο στον οποίο βρίσκονται και άλλοι άνθρωποι που φορούν μάσκα. Αυτά ακούω από τους γιατρούς, και αυτό ένιωσα όταν έδινα αίμα.

Η μητέρα μου είναι από τους "τυχερούς". Τα παιδιά της βρίσκουν με κόπο τον τρόπο να καλύψουν τις ανάγκες της σε αίμα. Τι συμβαίνει όμως με όλους αυτούς που δεν έχουν μεγάλο κύκλο, ή δεν έχουν 50αρικα και 100αρικα για να βγουν στο πεζοδρόμιο και να φωνάξουν προς τους περαστικούς ότι πληρώνουν, όπως άκουσα ότι συμβαίνει έξω από τα νοσοκομεία; Πού θα βρουν αίμα για να επιβιώσουν;

Δεν ξέρω πόσους θα ενθαρρύνει αυτό το κείμενο να μπουν αυτή την εποχή στη διαδικασία της εθελοντικής αιμοδοσίας. Ξέρω όμως ότι τούτες τις ημέρες ακόμη και μια μονάδα αίματος κάνει τη διαφορά. Συνεπώς ένας ακόμη που θα δώσει αίμα είναι παραπάνω από πολύτιμη βοήθεια σε κάποιον που δεν μπορεί να βρει έναν άνθρωπο για να δώσει αίμα. Κι είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να ανταποδώσω την ανθρωπιά που παίρνω αυτές τις ημέρες, που βρίσκονται άνθρωποι που δεν έχω συναντήσει ποτέ και πηγαίνουν να δώσουν το αίμα τους για να βοηθήσουν την μητέρα μου.

Image by Ahmad Ardity from Pixabay