Ανταλλάσσοντας εξώδικα τα Χριστούγεννα!

Ήξερα ότι τα Χριστούγεννα είναι ημέρες ανταλλαγής ευχών αλλά οι «ευχές» στο ελληνικό ποδόσφαιρο περνούν μέσα από δικηγορικά γραφεία, εξώδικα, ανακοινώσεις στον Τύπο, πρωτοσέλιδα, non papers. Ειδικά για τα non papers θα ήθελα να απευθυνθώ σε μερικούς συναδέλφους για να τους πω, αν δεν το λάβουν το non paper από τη Διοίκηση, ας μη φάνε γαλοπούλα, να περιμένουν καλύτερα να τους πει ο Πρόεδρος πότε και αν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.

Επειδή μπορεί να πάθουμε ίλιγγο ψάχνοντας το ποιος φταίει ή μάλλον το ποιος έχει το λιγότερο δίκιο στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ας συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα τουλάχιστον. Το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει στην ουσία αυτοδιοίκητο, για να είναι ανεξέλεγκτο. Δεν υπάρχει καμιά κεντρική αρχή του ποδοσφαίρου που να έχει τα άντερα να εκδικάσει, να τιμωρήσει, να επιβληθεί σε πρόσωπα και ομάδες. Δεν υπάρχει κανένα Κράτος που να «αντέχει» να ακουμπήσει τους παράγοντες, παρά μόνο να σέρνεται πίσω τους, πότε πίσω από τον έναν και πότε πίσω από τον άλλον και δεν υπάρχει καμιά Δικαιοσύνη σε καμιά βαθμίδα, που να μπορεί να βάλει ένα τέλος.

Ο καθένας στις ανακοινώσεις του διεκδικεί το δίκιο, το αλάθητο, το αληθές, γιατί πολύ απλά κανείς δε θα επιβάλει τον νόμο, όσο οι εκδικάσεις και οι αποφάσεις θα χάνονται σε δαιδαλώδεις διαδικασίες που τελεσιδικούν μετά το πέρας άπειρου χρόνου, όταν όλοι σχεδόν έχουν ξεχάσει την ουσία της υπόθεσης.

Είναι ένας πολύ μεγάλος οικονομικός κύκλος παραγοντικός, δικηγορικός και δημοσιογραφικός που συντηρείται από όλη αυτή τη βιομηχανία της αντιπαλότητας και δε συμφέρει πολλούς να λήξει ο πόλεμος. Σκεφτείτε μόνο πόσοι άνθρωποι θα έμεναν χωρίς αντικείμενο και μισθό, αν δεν σέρνονταν όλες αυτές οι υποθέσεις στην καθημερινότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου εις το διηνεκές.

Δεν είμαι υπέρ των κόκκινων γραμμών και του «ας τα ξεχάσουμε όλα, να κάνουμε μια νέα αρχή», είμαι υπέρ του γκρεμίσματος όλου του σαθρού οικοδομήματος. Οι ένοχοι πρέπει να πάνε φυλακή, οι μπροστινοί να φύγουν από τη μέση και οι ανήμποροι να αποσυρθούν στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα.

Αντιλαμβανόμαστε προφανώς πως τίποτα από τα παραπάνω δε θα συμβεί χωρίς ένα θαύμα, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε μια βεντέτα να εξελίσσεται για καιρό ακόμα. Επειδή οι βεντέτες πάντα έχουν θύματα, στο δρόμο θα συμβούν «πολλά» σε ποδοσφαιριστές, διαιτητές και δημοσιογράφους αλλά για να μιλήσει κάποιος ανοικτά για αυτά, θα πρέπει ή να έχει οικονομικές πλάτες ή μπράβους να τον φυλάνε ή και τα δύο παραπάνω. Αν δεν έχει τίποτα από τα δύο, είναι πολύ πολύ χλωμά τα πράγματα στο μέλλον του.

Λυπάμαι τη Δικαιοσύνη και λυπάμαι για τη Δικαιοσύνη. Για την εικόνα που δίνει σε όλη την κοινωνία, όχι εξαιτίας του ποδοσφαίρου μόνο, αλλά με αφορμή το ποδόσφαιρο. Είναι η συνθήκη που καταλαβαίνουν και οι πέτρες, ότι η επιλεκτική τυφλότητα διαχέεται σε κάθε σοβαρή οικονομική, κοινωνική και πολιτική υπόθεση. Είναι η φάση που για να βρεις το «δίκιο» σου, καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ενταχθείς σε στρατόπεδο. Έτσι βέβαια και δίκιο να έχεις, μετατρέπεσαι σε στρατευμένο. Αν δεν θες να ενταχθείς σε στρατόπεδο, πρέπει να μην ασχοληθείς με την ουσία, πρέπει να παριστάνεις τον υπεράνω, να περιγράφεις γκολ, να δίνεις βραβεία σε διακριθέντες και να αποδεχθείς, ότι ποτέ στην Ελλάδα ο πρωταθλητής δε θα είναι αποδεκτός από όλους, πάντα θα υπάρχει σκιά, πάντα θα υπάρχει η αμφισβήτηση.

Όσο οφθαλμοφανή κι αν είναι τα πράγματα, ποτέ ο ένοχος δε θα σιωπήσει. Θα υπάρχει πάντα η βιομηχανία της προπαγάνδας με ραδιόφωνα δήθεν αθλητικά, με sites, με εφημερίδες και δελτία ειδήσεων κι όσο θα υπάρχουν ένθεν κι ένθεν πολύ δυνατοί ανεμιστήρες, η λάσπη θα αιωρείται και θα λερώνει τρίτους ενδιάμεσους. Και η ζωή συνεχίζεται και αυτό εννοούμε, όταν λέμε ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά αν πολυασχολούμαστε με αυτό μάλλον δεν έχουμε πολλή ζωή.