Η ΑΕΚ βάζει τα πιο γερά θεμέλια που είχε ποτέ

Ηταν Τετάρτη 7 Μαΐου 2003, η ημέρα της τελευταίας μου μέρας για δουλειά στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Οι ανάγκες του ρεπορτάζ, το οποίο κάλυπτα εκείνον τον καιρό για «Το Βήμα» με έφερναν στη Νέα Φιλαδέλφεια για να παραστώ στην έναρξη των έργων για την κατεδάφιση του σταδίου της ΑΕΚ. Ένα στάδιο που επισκεπτόμουν σε περισσότερο από τακτική βάση στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, που κάλυπτα το ρεπορτάζ της ΑΕΚ.

Πέρασαν 17 χρόνια και 21 ημέρες, ή 6232 ημέρες για να ξαναβρεθώ στο ίδιο σημείο για λόγους επαγγελματικούς. Οι ανάγκες ενός τηλεοπτικού γυρίσματος για την CosmoteTV ήταν η αφορμή για την πρώτη φορά που ξαναπάτησα το σημείο στο οποίο βρισκόταν ο αγωνιστικός χώρος της έδρας της ΑΕΚ μέχρι το 2003. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα πάτησα στο ίδιο έδαφος, σε ένα άλλο γήπεδο, ή υπό ανέγερση γήπεδο. Ηταν σαν ψέμα.

Αν ζεις στην Ελλάδα, δεν σου συμβαίνει συχνά να βλέπεις την κατεδάφιση ενός γηπέδου, και δεν σου συμβαίνει συχνά να βλέπεις την ανέγερση ενός νέου γηπέδου. Από αυτή την άποψη η δική μου γενιά είναι τυχερή. Εζησα, σε ηλικία που να θυμάμαι, από την κερκίδα τον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, το 1983. Εζησα να δω την κατεδάφιση του σταδίου Καραϊσκάκη και να δω την κατασκευή του νέου γηπέδου Καραϊσκάκη, το οποίο επίσης είχε τύχει να επισκεφθώ πριν από την ολοκλήρωσή του. Εζησα από πολύ μακριά την ανέγερση του AEL FC Arena, κι ένιωσα μεγάλη χαρά στην πρώτη μου φορά που το επισκέφθηκα. Τούτη όμως, η σημερινή μου φορά έχει μια μεγάλη ιδιαιτερότητα: επισκέφθηκα ένα γήπεδο, το οποίο δεν πίστευα ότι θα το δω να κατασκευάζεται. Για την ακρίβεια, είχα φτάσει να πιστεύω το αντίθετο, δηλαδή ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ ποτέ γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεκαεπτά χρόνια είναι πολλά, και ειδικά κατά τη διάρκεια των πρώτων δέκα δεν υπήρχε κανένας λόγος για να πιστέψει κανείς ότι η ΑΕΚ θα αποκτούσε ξανά γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Σε όσους το είχαμε ζήσει το παλιό, δεν μας ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι χάνει μια μεγάλη ομάδα όσο είναι άστεγη. Μακριά από την έδρα της, η ΑΕΚ πέρασε μερικά από τα δυσκολότερα χρόνια της. Σήμερα βλέπεις τα τσιμέντα να τοποθετούνται, και καταλαβαίνεις ότι αυτά είναι τα πιο γερά θεμέλια που έβαλε ποτέ η ΑΕΚ στην σύγχρονη ζωή της. Θεμέλια ικανά να την κρατήσουν όρθια και να της εγγυηθούν την προοπτική της, δηλαδή την μακροημέρευσή της, και ίσως όχι μόνο την επιβίωση αλλά και την ανάπτυξή της.

Δεν είναι της παρούσης να αναλύσω την εγκατάσταση που είδα να δημιουργείται. Υπάρχει πολύς χρόνος για αυτό. Το κύριο νόημα αυτού του σημειώματος είναι να επικοινωνήσω αυτό που σήμερα συνειδητοποιούν οι δεκάδες ή και εκατοντάδες, καμιά φορά, φίλοι της ΑΕΚ που βρίσκουν νόημα να επισκεφθούν την περιοχή μόνο για να κοιτάξουν μέσα από τις σχισμές των προστατευτικών τειχών που έχουν σηκωθεί προκειμένου να ρίξουν μια κλεφτή ματιά σε αυτό που δημιουργείται εκεί: αυτό που σήμερα συμβαίνει στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι η αναγέννηση ενός συλλόγου. Δεν πρόκειται για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας ή την ανάπτυξη μιας ποδοσφαιρικής εταιρείας. Δεν γράφω για να αναλύσω μια μακροοικονομική μελέτη σχετικά με τα οφέλη που θα αποκομίσει μια εταιρεία μέσα από την εκμετάλλευση της νέας έδρας της. Γράφω σχετικά με τη σημασία της επανένωσης γενιών που είχαν μεγαλώσει μαζί, στης Φιλαδέλφειας τα στενά, και τώρα θα ξαναβρεθούν, αλλά και για αυτούς που θα βρεθούν εκεί για πρώτη φορά και τους συνεκτικούς δεσμούς που θα αναπτύξουν. Στα γήπεδα γεννιούνται σχέσεις, φιλίες, έρωτες, τα πάντα. Στα γήπεδα μεγαλώνουμε. Στις προσωρινές έδρες απλώς βρισκόμαστε.

Θα άλλαζε το ποδόσφαιρό μας, και μαζί και το κέφι μας όλων των ποδοσφαιρόφιλων αν αύριο ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, ο Αρης, και όλες οι μεγάλες επαρχιακές ομάδες αποκτούσαν νέο γήπεδο. Θα άλλαζε η ψυχαγωγία μας, και μαζί και η κοινωνικοποίησή μας. Θα αλλάζαμε συνήθειες, και τελικά θα βελτιώναμε την ζωή μας με όρους ψυχαγωγικούς και πολιτιστικούς, ίσως και κοινωνικούς.

Προφανώς δεν είναι «της ώρας» μια ανάλυση σαν αυτή. Είναι όμως τόσο μεγάλη η αλλαγή που συντελείται στη ζωή της ΑΕΚ. Και εύχομαι όλο αυτό που πρόκειται να συμβεί τον επόμενο καιρό να λειτουργήσει ως ερέθισμα ενθαρρυντικά προς την αλλαγή της νοοτροπίας· και των φιλάθλων, που πρέπει να πάψουν να ζητούν μεταγραφές και θα πρέπει να ζητούν υποδομές, αλλά και των ιδιοκτητών.

Δεν χρειάζεται το δικό μου σημείωμα για να καταγράψει την ιστορικότητα του επιτεύγματος του Δημήτρη Μελισσανίδη. Το λέει η ιστορία, γίνεται ο δεύτερος που χτίζει γήπεδο για την ΑΕΚ, μετά τους πρόσφυγες το 1930. Γνωρίζω ότι υπήρξαν στιγμές που και ο ίδιος δεν ήξερε αν είναι δυνατόν να ξεπεραστούν όλες οι δυσκολίες, τα δικαστήρια και τα νομικά εμπόδια για την ανέγερση του γηπέδου. Αυτό που καταφέρνει σήμερα είναι να βρίσκεται όλο και πιο κοντά στην ημέρα που θα κόψει την κορδέλα, και θα κρεμάσει στο στήθος του το παράσημο ότι ξαναδίνει στην ΑΕΚ το σπίτι της.

Είκοσι δύο χρόνια πίσω, τον Οκτώβριο του 1998 είχα την τύχη να συναναστραφώ για λίγες ώρες τον Λουκά Μπάρλο, σε μια απολογιστική συνέντευξη της ζωής του στην ΑΕΚ. Στα 78 του, ο Μπάρλος ήταν σαν να επιχειρεί απολογισμό. Γέλασε πολλές φορές με ικανοποίηση, όταν θυμόταν τα μεγαλεία, δηλαδή τις ευρωπαϊκές διακρίσεις και τις κατακτήσεις τίτλων. Καμία άλλη ανάμνηση όμως δεν είχε φωτίσει το πρόσωπο του πιο επιτυχημένου παράγοντα στην ιστορία της ΑΕΚ όσο εκείνες από την ανέγερση της σκεπαστής εξέδρας και του κλειστού γηπέδου μπάσκετ. Για όλα ήταν περήφανος ο Λουκάς Μπάρλος, αλλά για τίποτα περισσότερο από όσο για τις υποδομές που άφησε πίσω. Αυτό καταφέρνει τούτο τον καιρό ο Μελισσανίδης: χτίζει τον λόγο για τον οποίο θα λάμπει για πάντα το πρόσωπό του.