Κλαίμε όλοι

Λειτουργώ στην αθλητική δημοσιογραφία περίπου 11.294 ημέρες. Μπορείτε λοιπόν εύκολα να φανταστείτε πόσες χιλιάδες φορές, δηλαδή πόσες χιλιάδες ημέρες το ελληνικό ποδόσφαιρο με έχει φέρει στη σημερινή μου θέση, να πρέπει να εκφραστώ σε σχέση με γεγονότα βίας. Μετά από χιλιάδες φορές μου είναι δυσάρεστο, λυπηρό και τελικά ανυπόφορο να πρέπει να ξαναπώ ή να ξαναγράψω τα ίδια με άλλα λόγια. Το κάνω μόνο για έναν λόγο - δηλαδή βρίσκω μόνο ένα νόημα: το να μη χάνουμε, εσείς κι εγώ, τα λογικά μας. Να βεβαιωνόμαστε ότι εμείς καλά καταλαβαίνουμε, ότι δεν είναι χαλασμένο το δικό μας μυαλό και απλώς παραμένει χαλασμένο αυτό που μας σερβίρεται για να “καταπιούμε”.

Προκειμένου να ακολουθήσετε τον συλλογισμό μου, ας τον βασίσουμε στην παραδοχή ότι όσοι λειτούργησαν για λογαριασμό της Αστυνομίας στον Βόλο το απόγευμα της Κυριακής έκαναν λάθος, δηλαδή ότι το παράκαναν με τα χημικά. Αυτό είναι ένα μικρότερο πρόβλημα του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Το μεγαλύτερο είναι το σχετικό με το καθεστώς ατιμωρησίας, το οποίο εδώ και δεκαετίες “ανατρέφει” χουλιγκάνους με τη νοοτροπία ότι “όσο κι αν τα σπάσουμε η ομάδα θα καθαρίσει και ούτε εκείνη θα τιμωρηθεί ούτε εμείς”. Η ομάδα θα σβήσει την ποινή της ή θα την βγάλει εντελώς καθαρή, και αυτοί οι λίγοι που θα έχουν συλληφθεί θα αφεθούν ελεύθεροι επειδή η ομάδα θα φροντίσει ασκώντας πιέσεις εκεί που πρέπει.

Αν αυτοί που “μπούκαραν” στο Πανθεσσαλικό γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η ομάδα τους θα εξοντωθεί, δεν θα είχαν μπουκάρει διότι είτε δεν θα τολμούσαν να προκαλέσουν τέτοια ζημιά στην ομάδα τους είτε θα εμποδίζονταν από τους άλλους οπαδούς. Οι οπαδοί όλων των ομάδων έχουν αυτή την βασική αντίληψη. Γι’ αυτό και εκεί που ξέρουν ότι θα προκύψει σοβαρή τιμωρία κάθονται φρόνιμα, όπως συμβαίνει στην συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαϊκών αναμετρήσεων των ελληνικών ομάδων.

Για το σημερινό καθεστώς διεξαγωγής των αγώνων στο ελληνικό πρωτάθλημα την ευθύνη φέρουν αποκλειστικά οι ιδιοκτήτες των ομάδων. Αυτοί έχουν καθορίσει το πλαίσιο διεξαγωγής των αγώνων. Το έχουν φέρει στα μέτρα τους με κύριο όραμα το να μην τιμωρούνται βαριά και να μπορούν να “ξεφεύγουν”. Αν αυτό δεν αλλάξει, η γηπεδική βία δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ότι και αν κάνει η όποια αστυνομική δύναμη.

Φυσικά οι ιδιοκτήτες δεν πρόκειται να αλλάξουν αυτοβούλως το πλαίσιο διεξαγωγής των αγώνων. Μόνο η πίεση μιας κυβέρνησης θα μπορούσε να τους αναγκάσει να το κάνουν, διότι κανείς άλλος δεν μπορεί να τους αναγκάσει.

Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο στον οποίο όλα τα υπόλοιπα ενδιαφερόμενα μέρη θα εκφράζονταν χωρίς φόβο. Οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι εργαζόμενοι στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, τα media, όλοι. Όλοι αυτοί όμως λειτουργούν με τον φόβο των ιδιοκτητών. Διότι βλέπουν ότι οι ιδιοκτήτες δεν “φοβούνται” καμία κυβέρνηση. Όλοι μας έχουμε καταλάβει ότι η - κάθε - κυβέρνηση δεν τα βάζει με αυτούς.

Κάπως έτσι γράφεται ο επίλογος. Κλαίμε όλοι. Κυριολεκτικά, όπως συνέβη σε όλους αυτούς τους άτυχους που βρίσκονταν την Κυριακή στον Βόλο, και μεταφορικά, όπως συμβαίνει σε όλους εμάς που παρακολουθούμε ποδόσφαιρο που είτε μας δημιουργεί αποστροφή είτε μας φοβίζει.