ΠΑΟΚ: Το ευχάριστο σπορ του Λουτσέσκου

Το φίλαθλο κοινό έχει αισθητήριο. Και κριτήριο. Κάποιες φορές το κοινό έχει οξύτατο αισθητήριο και αντίστοιχο κριτήριο. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ μοιάζει φυσικό ότι, εάν με κάποιον μπορούν να ταυτιστούν, αυτός είναι ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Στα μάτια τους μοιάζει σαν ένας υπουργός εξωτερικής πολιτικής, αν και για τον Ρουμάνο τα mind games έπονται του ποδοσφαίρου, εξάλλου, έρχεται από το ποδόσφαιρο, δουλεύει για το ποδόσφαιρο, ζει το ποδόσφαιρο. Οπως το ζουν κι αυτοί.

Όπως το έχω γράψει και επιμένω σ’ αυτό, ο Λουτσέσκου δεν ήταν, ούτε πρόκειται να γίνει, ένας συμβατικός προπονητής. Δε φοβάται να τσαλακωθεί, ειλικρινά δεν του καίγεται καρφάκι, ούτε έχει ανάγκη από δημόσιες σχέσεις, βγαίνει μπροστά και λέει αυτά που πιστεύει, γνωρίζοντας πως τα λόγια του τρελαίνουν τους αντιπάλους, που δεν είχαν συνηθίσει σε τέτοιους είδους επικοινωνιακά παιγνίδια. Ποδόσφαιρο με δραματικές «δημόσιες σχέσεις», δεν υπάρχει για τον Ρουμάνο, που όταν αρχίζει τα mind games σημαίνει ότι αρχίζει να νιώθει καλά, ευχαριστιέται ό,τι παρουσιάζει με την ομάδα του, μα συγχρόνως ευχαριστιέται γνωρίζοντας πως μ’ όσα λέει εκμαιεύει την αντιπάθεια γι' αυτό που (υποτίθεται πως) είναι. Γιατί το κάνει; Είναι το ερώτημα που μένει στο τέλος της ημέρας. Γιατί σπρώχνει την κουβέντα περί κλεμμένων τίτλων και εύνοιας της Αθήνας, την τεντώνει ως τα πιο ακραία όρια ή, καμιά φορά, και πέρα απ' αυτά;

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου αυτός είναι. Ζει στα όρια, φτάνει στα άκρα, δεν είναι απλώς ένας συγκρουσιακός τύπος, που ζει απ' την κόντρα, αναπνέει κόντρα, τη βρίσκει με την κόντρα. Αλλά πάλι κάποιες φορές δεν φτάνει. Δεν αρκεί για να το ερμηνεύει απολύτως. Οχι, ο Λουτσέσκου δεν είναι έρμαιο των παρορμήσεών του. Ο Λουτσέσκου ξέρει πολύ καλά, απ' την αρχή έως το τέλος, τι κάνει. Και το κάνει πάντα όταν ο ΠΑΟΚ είναι σε ανοδική πορεία. Ποτέ όταν είναι στα κάτω του. Δεν ψάχνει αποκούμπι, ούτε δικαιολογίες.

Τι κάνει; Ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα. Και κάθε φορά, κάποιοι βρίσκονται και τα γεμίζουν. Ας πούμε ο Φινλανδός Πέτρι Βιλγιάνεν στη Λεωφόρο, που δεν έκανε το αυτονόητο, να αποβάλει στο 60’ τον Κουρμπέλη, όπως έκανε ο Τζήλος, έστω και όχι με απευθείας κόκκινη, χτες το βράδυ στην Τρίπολη. Βούτυρο στο ψωμί του Λουτσέσκου. Ήρθαν και τα δημοσιεύματα περί «αρχηγικής εμφανίσης», κι «έδεσε το γλυκό». Τα γέμισε χτες κι ο Διαμαντόπουλος. Με το πέναλτι που έδωσε υπέρ του Λεβαδειακού παρότι ο Φωτιάς τον κάλεσε στο VAR να δει μπας και διορθώσει το λάθος του. Δεν το έκανε, δεν άλλαξε γνώμη βγάζοντας τον Ρουμάνο προπονητή απ’ τα ρούχα του και τον επίσημο ΠΑΟΚ να κάνει λόγο για «απόφαση-ντροπή»!

Ο Λουτσέσκου έχει τον τρόπο να σκληραίνει την ομάδα του, της βάζει ατσάλι, την κρατάει τσιτωμένη. Την κατάλληλη στιγμή. Λάτρης του δόγματος ότι, αν τα media είναι γλυκύτατα με την ομάδα σου, δεν βοηθάνε καθόλου και μαλακώνουν το φρόνημα των παικτών. Μαζί με τους «ευγενικούς» τίτλους και τα αντίστοιχα σχόλια.

Το masterplan, λοιπόν, του Λουτσέσκου εμπνευσμένο από την παλαιά «Σχολή Σερ Αλεξ Φέργκιουσον» είναι κάποιες φορές να προκαλείς τα εχθρικά πρωτοσέλιδα και τους τίτλους. Ειδικά όταν αυτό γίνεται από ΜΜΕ εκτός Θεσσαλονίκης. Έτσι, έλεγε ο Φέργκιουσον μαθαίνεις τους ποδοσφαιριστές σου, να ζουν και (στην ιδεατή κατάληξη) ν' απολαμβάνουν αυτή την «us-against-the-world» αίσθηση. Μόνοι μας, και όλοι σας. Ο ασφαλέστερος τρόπος. Αποκλείεται έτσι να χαλαρώσουν ποτέ.

Οι άνθρωποι που αντιδρούν σ’ αυτά που λέει ο Λουτσέσκου υποστηρίζοντας πως «κουράζει με τις γραφικότητες», είναι οι ίδιοι που παίζουν το παιχνίδι του. Ασχολούνται με ότι λέει, πιάνονται απ’ αυτά που λέει. Κοινώς, γεμίζουν τα δίχτυα του. Γιατί δεν γίνεται να τον αποκαλείς γραφικό, αλλά να ασχολείσαι μαζί του. Συνήθως, με τους γραφικούς, δεν ασχολείσαι, δεν αναπαράγεις τα όσα λένε ή κάνουν. Ο Ρουμάνος σέρνει έναν χορό για τον οποίο όλοι λένε «κοίτα να δεις, πάλι τα ίδια κάνει» και οι ίδιοι… χορεύουν.

Το ξαναγράφω μπας και το εμπεδώσουν όσοι επιμένουν να ασχολούνται μαζί του. Ο Λουτσέσκου ξεκινάει το mind games και «επικαλείται» το παρελθόν όταν ετοιμάζεται να πάει σε μάχες. Σ’ αυτή που έρχεται την Κυριακή το βράδυ στην Τούμπα απέναντι στον Ολυμπιακό. Παράδειγμα, χτες είπε ότι «δεν είμαι τρελός να λέω ότι ένας τίτλος εκλάπη όταν έγιναν αυτά που γίνανε, όταν έρχεται ο Ολυμπιακός να παίξει στην Τούμπα με σκοπό να μην αγωνιστεί για να πάρει τους τρεις βαθμούς».

Εδώ το πράγμα μοιάζει έως και συγκεχυμένο. Το τι κατά βάθος κυριαρχεί στον νου. Εν πολλοίς, το τι κυριαρχεί συνήθως το καθορίζει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Και ο Λουτσέσκου το ξέρει πολύ καλά. Όπως ξέρει, γι’ αυτό το λέει, ότι ο Διαμαντόπουλος και ο κάθε Διαμαντόπουλος δε θα τολμούσαν καν να σκεφτούν να δώσουν το χτεσινό πέναλτι εναντίον του Ολυμπιακού μέσα στο Καραϊσκάκης, της ΑΕΚ μέσα στην OPAP Arena και του Παναθηναϊκού μέσα στη Λεωφόρο. Αυτό το δικαίωμα του το έδωσαν τα προηγούμενα χρόνια οι περισσότεροι Έλληνες διαιτητές με τα σφυρίγματά τους.

Αυτό οδήγησε τον ΠΑΟΚ να δώσει αγώνα για να υπάρξει ξένος αρχιδιαιτητής στην ΚΕΔ και να έρθουν ξένοι διαιτητές να σφυρίζουν στην Ελλάδα. Αυτό δεν αλλάζει, ούτε πρόκειται να αλλάξει, όσο κι αν αποτελεί επιδίωξη άλλων ομάδων και έχει μπει στο… πρόγραμμα η αποδόμηση των ξένων διαιτητών. Ο ΠΑΟΚ είναι υπέρ των καλύτερων αμοιβών, θέλει να έρχονται όσο το δυνατόν περισσότεροι «από το πάνω ράφι» και όχι κάτι τύποι σαν τον υπέρβαρο Φινλανδό τις προάλλες, κι όπως πολύ εύστοχα είπε ο Μάκης Γκαγκάτσης απευθυνόμενος στον Τάκη Αγραφιώτη στη χτεσινή Ε.Ε. της ΕΠΟ αναφορικά με το ντέρμπι της Κυριακής «είναι εύλογο το αίτημα για διαιτητή Elite, αν και εγώ νόμιζα πως θέλατε τον… Αρετόπουλο»!