• Ανέτοιμος να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις πρωταθλητισμού
• Ακόμα κι αν πάρει παίκτη, πρέπει να καλύψει μεγάλη απόσταση...

Υπήρξαν σεζόν στις οποίες ο Γιάννης Αλαφούζος «ανοίχθηκε» πολύ. Επί Αντρέα Στραματσόνι. Και το πλήρωσε αργότερα. Οχι γιατί ο Ιταλός είχε φέρει... κακούς παίκτες, αλλά επειδή ο μεγαλομέτοχος δεν ήταν συνεπής στη στρατηγική του. Υπήρξε σεζόν (2017-2018) στην οποία είχε κηρύξει «παύση πληρωμών» και μετά τον αποκλεισμό από την Αθλέτικ Μπιλμπάο (αφού είχαν πωληθεί και οι Mπεργκ – Ζέκα) λίγο έλειψε – λόγω χρεών και των συνεπειών τους - να ρίξει τον Παναθηναϊκό στα βράχια της δεύτερης εθνικής κατηγορίας για πρώτη φορά στην ιστορία του: δεν θα βρισκόταν στη θέση που βρίσκεται σήμερα ασφαλώς αν είχε συμβεί αυτό. Υπήρξε η διετία του σκληρού μνημονίου με Νταμπίζα – Δώνη (2018 - 2020), κατά τη διάρκεια της οποίας ο Παναθηναϊκός άρχισε να συνέρχεται οικονομικά, να πατά γερά στα πόδια του και να πληρώνει τα χρέη και τα δάνειά του.

Πρόπερσι, επί Τσάβι Ρόκα, άρχισε δειλά να ξαναμπαίνει στην αγορά πιο δυναμικά: με Βέλεθ και Μαουρίσιο, με Χουάνκαρ, Αϊτόρ και Βιγαφάνιες: όλοι ελεύθεροι, αλλά τα συμβόλαια άρχισαν σταδιακά να αυξάνονται μαζί με κάποιες ανανεώσεις. Πέρυσι – όταν ελλόχευε ο κίνδυνος για υπερβολές – κρατήθηκαν τα γκέμια. Ο Παναθηναϊκός έκανε την ακριβή μεταγραφή της τελευταίας στιγμής που αναδείχθηκε τελικά μαζί με τον Αϊτόρ και σε MVP της σεζόν (Παλάσιος), πήρε ελεύθερους (Ρουμπέν Πέρεθ, Μπρινιόλι, Σάρλια) και δανεικούς (Γκατσίνοβιτς, Λούντκβιστ, Βιτάλ), αλλά χάρη στο «μάτι», το management, την εργατικότητα και την υπομονή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, κατάφερε και τους τέσσερις στόχους του: α) ταυτότητα ομάδας β) καλό ποδόσφαιρο γ) έξοδος στην Ευρώπη δ) τελικός και κατάκτηση Κυπέλλου.

Ανέτοιμος να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις πρωταθλητισμού

Το εφετινό καλοκαίρι ήταν διαφορετικό. Τα «πρέπει» ήταν πολλά και ο εταιρικός οργανισμός του Παναθηναϊκού ανέτοιμος και ανίκανος να τα υποστηρίξει. Αν ήταν έτοιμος, δεν θα είχε αποκλειστεί απ' αυτή τη Σλάβια Πράγας: θα είχε νικήσει και τη διαιτησία αν δεν είχε καταρρεύσει μετά το 65' και στα δύο ματς. Αν ήταν ικανός να ανταποκριθεί σε μεταγραφική περίοδο για ομάδα πρωταθλητισμού (ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς μίλησε με θάρρος για «πρώτη ή δεύτερη θέση») δεν θα έψαχνε δύο εβδομάδες μετά την πώληση του Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου την τελευταία μέρα της μεταγραφικής περιόδου έναν μέσο που θα έπρεπε να είχε αποκτήσει πριν από την πώληση του νεαρού χαφ. Θα είχε βρει λύσεις για τον Διούδη, τον Καμπετσή, τον Σαβιέρ, όπως βρήκε για τον Μακέντα και τον Καρλίτος, των οποίων τα ονόματα είχε μοιράσει σε ουκ ολίγα μεταγραφικά γραφεία εγκαίρως. Θα είχε κάνει και πολλά άλλα που δεν είναι της ώρας.

Μπορεί την τελευταία μέρα της μεταγραφικής σεζόν ο Παναθηναϊκός «κάπως» να βρει και να πάρει κάποιον μέσο. Μπορεί και να μην πάρει κανέναν και να πάει στα επόμενα εννιά ματς μέχρι την... επόμενη μεταγραφική περίοδο, με τους Ρουμπέν, Κουρμπέλη, Τσέριν και Μπερνάρ. Και μπορεί μ' αυτή την τετράδα (παρότι ο Κουρμπέλης δυο φορές και ο Ρουμπέν μία έχουν ήδη αντικατασταθεί στα πρώτα τέσσερα ματς πρωταθλήματος) να τερματίσει στην πρώτη θέση στη λήξη του α' γύρου και να κάνει σωστές, διορθωτικές κινήσεις τον Ιανουάριο.

Ακόμα κι αν πάρει παίκτη, πρέπει να καλύψει μεγάλη απόσταση...

Ομως ακόμα και σ' αυτή την περίπτωση, δυο δεδομένα δεν αλλάζουν. Οτι αυτό το καλοκαίρι το club δεν... αξιοποίησε τη διάθεση του μεγαλομετόχου να δαπανήσει «δυνατό» ποσό για την ενίσχυση του Τριφυλλιού και ότι παρότι δείχνει ικανός να κάνει πρωταθλητισμό, δεν διαθέτει το μεταγραφικό μηχανισμό και το τμήμα scouting που «αντιστοιχεί» σε τέτοιο επίπεδο. Θα είναι κρίμα γι' αυτό το σύνολο του Γιοβάνοβιτς να «πληρώσει» αυτή την αδυναμία του κλαμπ, αλλά όταν μια ομάδα έχει φτάσει σχεδόν στα πατώματα, είναι δύσκολο να κάνει άλματα ταυτόχρονα σε όλα τα επίπεδα.

Με τη διαφορά ότι δεδομένης της δύναμης του χρήματος για δύο κινήσεις, δεν ήταν «άλμα» να έχει αποκτήσει ο Παναθηναϊκός δύο χαφ, ακόμα κι αν (λέμε αν...) ο προπονητής του δεν ενθουσιαζόταν στη ιδέα. Ηταν το στοιχειώδες.