Η πρώτη εμφάνιση του ΠΑΟΚ για τίτλο

Έχω γράψει αρκετές φορές ότι οι φετινές εμφανίσεις του ΠΑΟΚ, είτε καλές, είτε κακές, είχαν ένα σοβαρό έλλειμμα.

Είχαν απόσταση από τις εμφανίσεις της ομάδας του Λουτσέσκου που κατέκτησε το αήττητο πρωτάθλημα. Με εξαίρεση ίσως το ματς στην Κρήτη και σε κάποια σημεία του το ντέρμπι με την ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ δεν έβγαζε την σιγουριά και την ανωτερότητα της μεγάλης ομάδας που πάει για πρωτάθλημα. Στην Τρίπολη νίκησε χωρίς χαρακτήρα και χωρίς να είναι καλός, στο Αγρίνιο μάλλον δεν έπρεπε να νικήσει βάση εικόνας και απόδοσης του, στην Κοπεγχάγη έπεισε, αλλά κόντρα σε ομάδα που έπαιζε με 10 από το 10’, στο Καραϊσκάκη ήταν κακός και στα περισσότερα εντός έδρας ματς σε Ελλάδα και Ευρώπη αναιμικός (βλέπε ΠΑΣ και Σλόβαν) ή επιπόλαιος (βλέπε Βόλος και Κοπεγχάγη).

Στη Λεωφόρο όμως έκανε εμφάνιση ομάδας που φώναξε «πάω για πρωτάθλημα». Και ήταν και τρίποντο τέτοιας υφής αυτό στη Λεωφόρο, διότι ας μην γελιόμαστε με ήττα ο ΠΑΟΚ θα έμενε στο -7 από τον Ολυμπιακό και αυτό θα προκαλούσε μεγάλη απογοήτευση και μία δύσκολη κατάσταση για να την διαχειριστεί. Πώς το κατάφερε αυτό ο ΠΑΟΚ; Ο βασικότερος λόγος είναι η σιγουριά που δείχνει ο Λουτσέσκου στην διαχείριση του ρόστερ του και στη σημασία που δίνει σε κάθε παίκτη του. Όταν ανακοινώθηκε η ενδεκάδα, οι φίλοι του ΠΑΟΚ είτε σιχτίρισαν, είτε θεώρησαν ότι ο Λουτσέσκου πετάει λευκή πετσέτα. Ο Ρουμάνος τεχνικός δεν έκλεισε τα μάτια και διάλεξε τον Εσίτι, ή τον Τέιλορ, ή τον Μουργκ, κάνοντας τον σταυρό του, αλλά τους έριξε στη μάχη γιατί τους πίστευε και τους πιστεύει. Στον Εσίτι έδωσε την δυνατότητα να πάρει μία ρεβάνς για τα όσα (υπερβολικά όπως είχα γράψει και τότε) άκουσε για την απόδοσή του στο Καραϊσκάκης. Και ο Εσίτι την πήρε την ρεβάνς με την καλή απόδοσή του.

Ο Τέιλορ ακόμη περισσότερο, διότι δεν ήταν καλός μόνο στο δημιουργικό, αλλά και στο ανασταλτικό κομμάτι. Ο Μουργκ ήταν μέρος του συνόλου και σε καμία περίπτωση ο παίκτης που αναρωτιέσαι γιατί παίζει και ο Ακπομ μάλλον στην καλύτερη εφετινή εμφάνισή του.

Ο ΠΑΟΚ την έβγαζε την σιγουριά και την αυτοπεποίθηση της μεγάλης ομάδας σε όλο το ματς. Αλλοτε κυριαρχούσε και άλλοτε διαχειριζόταν την κατάσταση με τον τρόπο που ήθελε, αλλά μονίμως ήταν η ομάδα που είχε τον έλεγχο του ματς στα πόδια της. Και στο 0-0 και στο 0-1 και στο 1-1 και στο 1-2, ο ΠΑΟΚ ήξερε τι να κάνει και πώς να το κάνει. Δεν θα μπορούσε να χάσει θα αναρωτηθεί κάποιος και η απάντηση είναι ότι θα μπορούσε, αλλά όχι επειδή δεν θα ήταν καλύτερος, απλώς γιατί αυτός δεν θα ήταν το ίδιο αποτελεσματικός όσο ο Παναθηναϊκός.

Η αντίδρασή του όμως μετά το 1-1 σε μία Λεωφόρο που βράζει, είναι η αντίδραση της ομάδας που πάει για πρωτάθλημα, που οι φιλοδοξίες της δεν έχουν ταβάνι, που δεύτερες σκέψεις δεν γίνονται. Δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα από τον πάγκο ο Λουτσέσκου, ήξεραν οι παίκτες που ήταν μέσα στο χόρτο τι να κάνουν μετά το γκολ του Παναθηναϊκού και πώς να διαχειριστούν την κατάσταση. Ούτε πανικός, ούτε μοιρολατρία, ούτε δεύτερες σκέψεις ότι και ο βαθμός καλός είναι ας τον κρατήσουμε. Η αυτόματη αντίδραση ήταν τόσο απλή, που έκρυβε όλο το μεγαλείο της νοοτροπίας του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο και μας έδειξε ότι δεν είχε πάει για να μείνει όρθιος εκεί, αλλά για να νικήσει. Και νίκησε πρώτα και πάνω από όλα χάρη στον Λουτσέσκου, τη νοοτροπία και το σχέδιο του και μετά με τις προσωπικότητες που διαθέτει στο τερέν. Μπίσεσβαρ, Ζίφκοβιτς κατά κύριο λόγο και ο Κούρτιτς είχαν την συμπεριφορά «δεν σας βλέπω…», αλλά όχι λόγω υπεροψίας και υποτίμησης του αντιπάλου…

Την ίδια ώρα στον Παναθηναϊκό καταλάβαινα ότι είχαμε έναν προπονητή με δικό του σχέδιο και πλάνο. Λειτουργικό και αυτό, αλλά θα πρέπει να σημειώσω, χωρίς την ποιότητα να το εφαρμόσουν καλά οι παίκτες του. Δεν μου αρέσει να γενικεύω και φυσικά δεν θα το κάνω και τώρα. Αλλά αν από την μία υπάρχει Μπίσεσβαρ και Ζίφκοβιτς για να κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν και από την άλλη Παλάσιος και Βιτάλ. Νομίζω ότι η πλάστιγγα δεν γέρνει απλώς, αλλά τινάζεται στον αέρα. Οι Λατίνοι θέλουν χρόνο για να μας δείξουν τι μπορούν να κάνουν, πιθανόν δεν έχουν προσαρμοστεί, ίσως δεν έχουν συγχρονιστεί με τους υπόλοιπους, αλλά αυτή τη στιγμή η διαφορά ποιότητας τους από τον Ζίφκοβιτς και τον Μπίσεσβαρ είναι τεράστια σε όλα τα επίπεδα. Ο Λουτσέσκου ακουμπούσε με το σχέδιο του τη μπάλα στα πόδια του Μπίσεσβαρ και του Ζίφκοβιτς και η δουλειά ήξερε ότι θα γίνει, ο Γιοβάνοβιτς δεν είχε που να την ακουμπήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι με την εμφάνιση στο χόρτο του Χατζηγιοβάννη και του Μαουρίσιο ο Παναθηναϊκός ανέβηκε. Ο πρώτος κατέθεσε την (καλή) τρέλα του, το πάθος του και την ταχύτητα του στο χορτάρι και ο δεύτερος την εμπειρία και την κλάση για το πώς διαχειριζόμαστε τέτοια ματς. Ο Παναθηναϊκός βρήκε προσωπικότητα στο παιχνίδι του και παίκτη για να ακουμπήσει την μπάλα και να περιμένει πράγματα. Μέχρι τότε έπρεπε να τα κάνει όλα, ο καταπληκτικός αλλά πολύ μόνος Χουάνκαρ.

Ο Γιοβάνοβιτς το πάλεψε πολύ το ματς και για αυτό το διεκδίκησε μέχρι το τέλος του, προσπαθώντας άλλοτε να το πάρει και άλλοτε να μην το χάσει. Δεν ήταν αρκετό, ότι κι’ αν έκανε. Πήρε όμως επιτέλους πράγματα από τον πάγκο του και ίσως πρέπει να αρχίζει να τον εμπιστεύεται περισσότερο ακόμη και σε επίπεδο πρώτης ενδεκάδας. Παίκτες όπως οι Μαουρίτσιο και Μακέντα (κυρίως), αλλά και ο Βιγιαφάνες έχουν να δώσουν στον Παναθηναϊκό και πρέπει να βγουν μπροστά και με την ποιότητά τους και με την προσωπικότητά τους.