Ο μαχητής Σίνισα Μιχαΐλοβιτς πέρασε δύο πολέμους, καρκίνο κι επί μήνες ήταν κλεισμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Ο ιός του Covid-19 μπορούσε να του προκαλέσει επιπλοκές, καθώς ο ίδιος ανήκει στις ευπαθείς ομάδες μετά τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας του, αλλά δεν στάθηκε ικανός, καθώς σημείωσε άλλη μία νίκη ζωής στο ενεργητικό του.

Μιλώντας στο «Sky Sport», ο τεχνικός της Μπολόνια μίλησε για τη μάχη που έδωσε προκαλώντας ρίγη συγκίνησης...

«Η ζωή είναι υπέροχη και ειδικά όταν περνάς από αυτό που πέρασα, τότε απολαμβάνεις τα πάντα στο έπακρο, κάθε λεπτομέρεια. Εγώ γεννήθηκα δύο φορές. Η πρώτη στις 20 Φεβρουαρίου, του 1969 και η δεύτερη στις 29 Οκτωβρίου 2019, 50 χρόνια αργότερα. Το να βλέπεις έναν σκληρό άντρα να κλαίει είναι τρυφερό. Με αυτήν την ασθένεια έχω μάθει να βγάζω συναισθήματα, έχω μάθει να κλαίω και δεν ντρέπομαι να το κάνω. Κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται να το κάνει. Πριν κρατούσα τα πάντα μέσα μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι το κλάμα είναι καλό πράγμα, καθώς έδειχνα τα συναισθήματά μου στους ανθρώπους που αγαπώ...

Ήθελα να ζήσω, να πολεμήσω. Δεν μπορούσα να φύγω. Δεν μπορούσα να το αντέξω για τη γυναίκα μου, για τα παιδιά, για τη μητέρα μου. Αυτός δεν είναι ο σωστός κύκλος. Γι 'αυτό ξυπνάω πάντα χαρούμενος. Ακόμα και στο νοσοκομείο το έκανα. Φόβος? Φυσικά, φοβόμουν. Το όνειρο, ακόμη και αρκετές φορές, της κηδείας κάποιου είναι παράξενο. Αλλά δεν έχασα ποτέ την ελπίδα, που συνδέεται με την επιθυμία μου να πολεμήσω. Τρεφόμουν από το θάρρος μου. Βέβαια εάν δεν υπήρχαν οι γιατροί μου και οι θεραπείες, το θάρρος δεν θα ήταν αρκετό...

Η αγάπη των ανθρώπων προκάλεσε δύο συγκρουόμενα συναισθήματα μέσα μου: Ήμουν χαρούμενος όταν τους είδα να μαζεύονται από το μπαλκόνι, που είχαν έρθει με σκοπό να με χαιρετήσουν, για να δω πόσα άτομα με αγάπησαν. Αλλά ένιωσα επίσης λυπημένος που δεν μπορούσα να είμαι εκεί μαζί, μαζί με τους ανθρώπους. Αλλά βασικά δεν είχα ποτέ αμφιβολίες, ήξερα ότι θα το έκανα κάποια στιγμή, όταν θα ήμουν καλά».