Εάν αποσυναρμολογήσεις το παζλ με την ιστορία της Λίβερπουλ θα βρεις μεγάλα κομμάτια με τα πρόσωπα των Σάνκλι, Πέισλι, Νταλγκλίς, τα 18 πρωταθλήματα, τα 6 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Champions League, ποδοσφαιριστές όπως οι Κίγκαν, Σούνες, Λίντελ, Τόμι Σμιθ, Ρας, Μπαρνς, Τζέραρντ, το «Άνφιλντ» και την σχεδόν μυστικιστική αύρα του «boot room» με ηχητική υπόκρουση του «You' ll never walk alone».

Κοινός παρονομαστής στα παραπάνω τουβλάκια που σχηματίζουν το Tetris της Λίβερπουλ αποτελεί ο larger than life ρεπόρτερ της ομάδας και συγγραφέας Τζον Κιθ.

Πρόκειται για τον άνθρωπο που παρακολούθησε διά ζώσης τον πρώτο ευρωπαϊκό αγώνα της Λίβερπουλ στο «Άνφιλντ» το 1964 κόντρα στη Ρέικιαβικ και έναν από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που εμπιστεύονταν οι Σάνκλι και Πέισλι. Ο Κιθ κέρδισε με το σπαθί του μια θέση στο άβατον του boot room απολαμβάνοντας τα ποτά του με την ηγεσία των «Reds».

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως ο βετεράνος δημοσιογράφος έζησε σχεδόν τα πάντα στο μεγάλο Λιμάνι της Αγγλίας. Βίωσε μέχρι τα μπούνια την εποχή της παντοκρατορίας της Λίβερπουλ, της αμφισβήτησης, την παρατεταμένη ύφεση, τις τραγωδίες που συγκλόνισαν την ομάδα, αλλά και την αγωνιστική ανάκαμψη με τον Κλοπ στον πάγκο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ SUPER ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ GAZZETTA.GR ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ

Με προϋπηρεσία άνω των 30 ετών στην Daily Express και έχοντας γράψει 9 βιβλία τα οποία μεταξύ άλλων αφορούν τους Πέισλι, Σάνκλι, Ντίξι Ντιν, Μπίλι Λίντελ ο Κιθ θεωρείται μια από τις πιο σεβαστές φιγούρες στο Λίβερπουλ. Πρόκειται για τον απόλυτο expert σε θέματα που αφορούν τους πρωταθλητές Αγγλίας.

Το gazzetta.gr είχε την τιμή να συνομιλήσει με τον πολύπειρο ρεπόρτερ, ο οποίος αποκάλυψε ιστορίες από το ένδοξο παρελθόν του συλλόγου φτάνοντας μέχρι την σημερινή εποχή. Απολαύστε τον!

Πως θυμάστε το τελευταίο πρωτάθλημα της Λιβερπουλ πριν από 30 χρόνια; Ήταν κάτι που περιμένατε;

«Δεν ήταν έκπληξη, η αλήθεια είναι πως τότε το περιμέναμε. Η Λίβερπουλ εκείνη την εποχή διεκδικούσε κάθε χρόνο τον τίτλο και είχε ήδη κατακτήσει δύο πρωταθλήματα με τον Κένι Νταλγκλίς στον πάγκο της».

Φαντάζομαι πως δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό σας πως θα φτάναμε στο 2020 για να ξαναπανηγυρίσετε ένα πρωτάθλημα;

«Το ότι θα ακολουθούσε μια ζωή για το επόμενο πρωτάθλημα μετά το 1990, η αλήθεια είναι πως αυτό δεν θα μπορούσαμε να το προβλέψουμε. Οι οπαδοί εκείνης της εποχής έκαναν παιδιά και εγγόνια μέχρι η ομάδα να φτάσει πλέον στο σημείο να διεκδικεί το πρωτάθλημα. Είναι κάτι καινούργιο για τη νέα γενιά οπαδών, κάτι το αξιοσημείωτο. Αυτά που ζούσαν οι γονείς τους, μπορούν να χαρούν και οι ίδιοι πλέον. Με τον κορονοϊό υπήρξε μια ανησυχία για το τι θα συμβεί με την διεξαγωγή της Premier League, αλλά ευτυχώς ξεπεράστηκε αυτό».

Εξαιρετική ομάδα του 1990 έτσι;

«Η Λίβερπουλ διέθετε τρομερή ομάδα. Ο γκολκίπερ Γκρόμπελαρ ήταν εξαιρετικός, Μπαρνς, Ρας, Μπίρντσλι συνέθεταν μια εκπληκτική τριάδα μπροστά. Υπήρχε σωστό πλάνο, η ομάδα λειτουργούσε αποτελεσματικά και έφτασε στον τίτλο».

Γιατί όμως χρειάστηκαν 30 χρόνια για να ξαναφτάσει στην κορυφή η Λίβερπουλ;

«Νομίζω η Λίβερπουλ επηρεάστηκε με την τραγωδία του Χίλσμπορο και όσα τραγικά συνέβησαν στο Χέιζελ. Ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός πήγε πίσω την ομάδα και χάθηκε το DNA που διέθετε αφού ο σύλλογος αγωνίζονταν για 20 συνεχόμενα χρόνια στα ευρωπαϊκά Κύπελλα. Ήταν λόγικο να επηρεαστεί, αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος. Την ίδια εποχή εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που πορεύθηκε με τον ίδιο προπονητή για 27 χρόνια, τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Η Λίβερπουλ είχε για 24 χρόνια μόλις δύο προπονητές, αλλά μετά τον Νταλγκλίς έκανε συνεχώς αλλαγές. Ο καθένας είχε διαφορετικές ιδέες για το τι πρέπει να γίνει. Η σταθερότητα και η αγωνιστική συνέπεια πήγαν περίπατο. Επίσης άλλαξε η ιδιοκτησία με την Λίβερπουλ να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Έπρεπε να έρθει ο Ράφα Μπενίτεθ για να κατακτήσει και πάλι έναν μεγάλο τίτλο με δραματικό τρόπο η Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη (Champions League). Μυστηριωδώς κάτι συνέβαινε στην Premier League και η ομάδα συνέχιζε να μένει μακριά από την κατάκτηση του, αφού υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός».

Θεωρείτε πως ο Νταλγκλίς βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τους Σάνκλι και Πέισλι;

«Ο Νταλγκλίς ήταν ένας φανταστικός ποδοσφαιριστής και τρομερός προπονητής. Στη σκιά του Χέιζελ και μετά την αποχώρηση του Φάγκαν ανέλαβε χρέη παίκτη-προπονητή φέροντας στη Λίβερπουλ το πρώτο νταμπλ της ιστορίας της. Έκανε απίστευτα πράγματα μολονότι δεν είχε την απαιτούμενη εμπειρία.

Μαζί με τον Μπίλι Λίντελ ήταν οι καλύτεροι παίκτες που είδα ποτέ στην ομάδα. Ο Νταλγκλίς απέδειξε πόσο σπουδαίος ήταν και ως προπονητής με τους τίτλους που έφερε. Δίχως αμφιβολία αξίζει να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τους Σάνκλι και Πέισλι. Είναι ασφαλώς από τους κορυφαίους προπονητές στην ιστορία της ομάδας».

Είχατε προσωπική σχέση τόσο με τον Σάνκλι, όσο και με τον Πέισλι. Πως θα χαρακτηρίζατε τον τελευταίο;

«Ο Πέισλι είναι ο σπουδαιότερος προπονητής όχι μόνο στην ιστορία της Λίβερπουλ, αλλά συνολικά στο αγγλικό ποδόσφαιρο με βάση τους τίτλους που κατέκτησε. Μια απίστευτη προσωπικότητα για το αγγλικό γήπεδο. Ήταν ο πιο ταπεινός άνθρωπος έχω γνωρίσει».

Ποιο ήταν το στοιχείο που έκανε τον Πέισλι να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους προπονητές;

«Ο Πέισλι είχε το σπουδαιότερο ποδοσφαιρικό μυαλό που έχω δει στη ζωή μου. Απίστευτο ποδοσφαιρικό μυαλό, κοφτερό. Θυμάμαι εμπιστευόταν τέσσερις δημοσιογράφους και μας ζητούσε να ολοκληρώνουμε τις προτάσεις του. Ξέρετε, ενώ ήταν ιδιοφυία δεν μπορούσε κάποιες φορές να εκφράσει όσα γνώριζε γύρω από το ποδόσφαιρο. Στο ημίχρονο ενός αγώνα είχε σκανάρει τα πάντα.

Ήξερε τι αλλαγές έπρεπε να κάνει, τι τακτική να ακολουθήσει, πως να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του. Διέθετε την ικανότητα να χτίσει μια ομάδα. Συνήθιζε να λέει πως δεν χρειάζεται να κάνεις τις πιο ακριβές μεταγραφές για να φέρεις διακρίσεις.

Ήταν επίσης πολύ καλός προπονητής ιπποδρομιών. Όπως τα καθαρόαιμα άλογα συνυπήρχαν στον στάβλο με έναν γάιδαρο ή μια κατσίκα, έτσι και οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές χρειάζονταν τους λιγότερο προβεβλημένους για να τους βοηθήσουν και να ενισχύσουν την προσπάθεια τους. Οι ομάδες του δεν ήταν όλες αποτελούμενες από σούπερ σταρ. Ο ίδιος έφτιαχνε σούπερ σταρ.

Θαυμάσιος άνθρωπος. Δεν ξανάδα τέτοια προσωπικότητα. Επίσης λειτουργούσε ως φυσιοθεραπευτής. Μπορούσε από τον πάγκο να αντιληφθεί και να διαγνώσει κάθε τραυματισμό που συνέβαινε στον αγωνιστικό χώρο. Διέθετε το ένστικτο και την εμπειρία. Κατέκτησε 6 πρωταθλήματα σε 9 χρόνια, αυτό τα λέει όλα».

Ήσασταν ένας από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που είχατε πρόσβαση στο boot room του Άνφιλντ. Θα θέλατε να μας πείτε την ιστορία πίσω από τον θρυλικό χώρο;

«Ουσιαστικά ο Μπομπ Πέισλι με τον Τζο Φάγκαν δημιούργησαν το περίφημο boot room του Άνφιλντ. Είχα το προνόμιο να συγκαταλέγομαι στους ελάχιστους ρεπόρτερ της Λίβερπουλ που μπορούσαν να πιουν ένα-δυο ποτά στο boot room του 'Άνφιλντ'. Ήταν ένα στενό δωμάτιο, ένας μυθικός χώρος δίχως παράθυρα. Πρόκειται για το μέρος που εκπονήθηκαν τα σχέδια για τις σπουδαίες διακρίσεις της Λίβερπουλ από την δεκαετία του '60 μέχρι εκείνη του '80. Ουσιαστικά εκεί σύχναζαν τα μέλη του backroom της ομάδας. Μόνο εάν σε προσκαλούσαν είχες θέση εκεί. Και σκέψου όλα ξεκίνησαν κατά τύχη στη δεκαετία του 1960.

Ο Πολ Ορ που ήταν τότε προπονητής της τοπικής ομάδας του Μέρσισαϊντ, Guinness Export, συνήθιζε να στέλνει τους τραυματίες παίκτες για θεραπεία στο Άνφιλντ και συγκεκριμένα στον Μπομπ Πέισλι, ο οποίος εκτελούσε χρέη φυσιοθεραπευτή τότε, αλλά και στον Τζο Φάγκαν που ήταν υπεύθυνος για την Β΄ ομάδα της Λίβερπουλ. Μια μέρα ο Πολ για να ευχαριστήσει τους Πέισλι και Φάγκαν έστειλε με ένα φορτηγάκι πολλά κιβώτια με μπίρες, αλλά δεν υπήρχε χώρος για να αποθηκευτούν.

Αναρωτιώντουσαν πως να στοιβάξουν όλα και έλεγαν πως πρέπει κάπου να τα τοποθετήσουν για να πίνουν τις μπίρες μετά τα παιχνίδια. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το boot room, αλλάζοντας την ιστορία της ομάδας!

Έτσι ο συγκεκριμένος χώρος εξελίχθηκε σε ένα δωμάτιο συναντήσεων για το προσωπικό του back room, με τους Πέισλι, Φάγκαν, Μπένετ, Σόντερς, Μπένισον, Μοράν αλλά και τον Ρόι Έβανς να συγκεντρώνονται εκεί για να αναλύουν αγώνες, αλλά και να πινουν τις μπύρες τους.

Η φήμη του Boot Room ήταν τέτοια που οι αντίπαλοι προπονητές ανυπομονούσαν να εισέλθουν εκεί θεωρώντας τον χώρο ιερό. Το 1982 μάλιστα ο Έλτον Τζον ως πρόεδρος της Γουότφορντ ήρθε εκεί έπειτα από πρόσκληση του Φάγκαν και δήλωνε αγχωμένος για το γεγονός πως μπήκε στο boot room».

Το 2015 ανέλαβε την Λίβερπουλ ο Γιούργκεν Κλοπ. Τι πιστεύετε έκανε καλύτερα σε σχέση με τους προκατόχους του;

«Το βασικότερο πλεονέκτημα του Γιούργκεν Κλοπ και της επιτυχίας του στη Λίβερπουλ είναι πως κατάλαβε τους οπαδούς. Ήξερε από την αρχή που βρίσκεται και πως σκέφτονται οι οπαδοί. Νομίζω πως τον βοήθησε το γεγονός πως οι οπαδοί της Λίβερπουλ μοιάζουν με εκείνους της Ντόρτμουντ. Οι περισσότεροι την τελευταία 20ετία δεν το αντιλαμβάνονταν αυτό. Ήταν το πρώτο πράγμα που κατάφερε.

Είναι χαρισματικός γιατί μπορεί να καταλάβει τι λείπει από την ομάδα, τι χρειάζεται και πως μπορεί να της δώσει ώθηση. Δεν με εκπλήσσει το γεγονός που οδήγησε την Λίβερπουλ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, αν και ίσως η ταχύτητα που το έκανε είναι μια μικρή έκπληξη. Το κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια. Παρουσιάζει αξιοσημείωτο έργο. Ήμουν στο Άνφιλντ το 1964 στο πρώτο ευρωπαϊκό ματς της ομάδας κόντρα στη Ρέικιαβικ και είμαι χαρούμενος για όσα έχει πετύχει στην πορεία των χρόνων».