Η Bundesliga παίζει με Live Streaming* και προσφορές* | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Ένα κοινό θέμα στις συζητήσεις γύρω από τον αθλητισμό είναι το αν έννοιες όπως ποδόσφαιρο και πολιτική θα πρέπει να συνδέονται. Και όμως παρότι οι δύο αυτές έννοιες είναι τελείως αντίθετες στην πορεία της εξέλιξης έχουν βρει σημείο επαφής. Κάτι απολύτως λογικό άλλωστε, αφού και τα δύο απευθύνονται σε μάζες. Η σκέψη και η ιδέα πως το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να πολιτικοποιείται είναι εντελώς λανθασμένη αν σκεφτεί κανείς τόσο τις ρίζες του ίδιου του παιχνιδιού όσο και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες των ίδιων των φιλάθλων, η πλειονότητα των οποίων ανήκει στην εργατική τάξη.

Αν και το αγγλικό ποδόσφαιρο αρχικά απευθυνόταν στην ελίτ, έχει τις ρίζες του στην κουλτούρα της εργατικής τάξης και η εξάπλωσή του σε όλη την χώρα έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα από τις κοινότητες της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας στα μέσα του 18ου αιώνα συντέλεσε στην μαζική μετανάστευση στις νέες ακμάζουσες πόλεις. Οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες, με τους εργάτες να απασχολούνται για πάνω από 15 ώρες με μοναδικό διάλειμμα τις Κυριακές και τις εκκλησίες. Το κράτος όμως σε συνεργασία με την εκκλησία σε μια προσπάθεια να πειθαρχήσουν την εργατική τάξη προς όφελος της βιομηχανίας και του κέρδους είχαν απαγορεύσει διάφορες μορφές ψυχαγωγίας, όπως το ποδόσφαιρο. Υπήρξαν μέχρι και καμπάνιες κατά του αθλητισμού και ειδικότερα κατά του ποδοσφαίρου στους εργάτες.

Οι άθλιες συνθήκες ζωής έκαναν τους εργάτες να ξεσηκώνονται αυθόρμητα και με την άνοδο του συνδικαλισμού και την οργάνωση των συνδικάτων άρχισαν να διεκδικούν οργανωμένα την ικανοποίηση αιτημάτων, όπως λιγότερες ημέρες εργασίας και οκτάωρο. Για αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως πολλοί από τους πρώτους αγγλικούς συλλόγους δημιουργήθηκαν στις βιομηχανικές και συνδικαλιστικές περιοχές του Σέφιλντ, του Λανκασάιρ, των Μίντλαντς και της Γλασκώβης. Και μπορεί οι πρώτοι κανόνες του παιχνιδιού μπορεί να συντάχθηκαν από Πανεπιστήμια (οι κανόνες του Cambridge του 1848), αλλά η κινητήρια δύναμη πίσω από την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου σε μια οργανωμένη μορφή, προήλθε από τις βιομηχανικές εργατικές τάξεις της Αγγλίας και της Σκωτίας.

Το ποδόσφαιρο ενώνει τους ανθρώπους και αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη του. Προάγει την αλληλεγγύη και την προσφορά σε όσους έχουν ανάγκη. Από την φύση του είναι ένα άθλημα εργατικής τάξης δίνοντας φωνή σε όσους βρίσκονται στο περιθώριο. Για την εργατική τάξη, το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι, αλλά ένα εργαλείο για την κοινωνική αλλαγή. Χαρακτηριστικά είναι τα λεγόμενα του Λέων Τρότσκι στο βιβλίο του Kuda Idet Angliia (Where Is Britain Going) στο οποίο ο μεγάλος μαρξιστής υποβάλει σε κριτική τις βασικές αντιλήψεις του ρεφορμισμού τονίζοντας πως η προλεταριακή επανάσταση στο Νησί θα έρθει μέσα από μηχανισμούς όπως είναι και το ποδόσφαιρο.

«Ο σοσιαλισμός στον οποίο πιστεύω σημαίνει, όλοι να εργάζονται για τον ίδιο στόχο και όλοι να έχουν μερίδιο στην ανταμοιβή». Μπιλ Σάνκλι.

Η Λίβερπουλ θεωρείται διαχρονικά ένας αριστερός σύλλογος. Με καταβολές από την εργατική τάξη της πόλης, ο σύλλογος κατατάσσεται σε μια κλειστή κάστα κλαμπ με αριστερές καταβολές όπως είναι η Λιβόρνο, η Σεντ Πάουλι, η Χάποελ Τελ Αβίβ και η Σέλτικ. Η πόλη του Λίβερπουλ αποτελούσε προπύργιο του εργατικού κόμματος και την δεκαετία του 80' η τροτσκιστική ομάδα Militant είχε την πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου του Λίβερπουλ καθορίζοντας την πολιτική της πόλης. Με το σύνθημα: Better to break the law than break the poor (καλύτερα να παραβιάσετε το νόμο παρά τους φτωχούς) ξεκίνησαν ένα νέο πρόγραμμα ενίσχυσης της πόλης με την κατασκευή σπιτιών, αθλητικών κέντρων, πάρκων, νηπιαγωγείων. Παράλληλα ακύρωσαν τις απολύσεις που είχε προγραμματίσει η προηγούμενη φιλελεύθερη δημοτική αρχή δημιουργώντας περίπου 1000 νέες θέσεις εργασίας.

Ο ποδοσφαιρικός σύλλογος δεν πήγαινε πίσω. Με τον Μπιλ Σάνκλι στον πάγκο άλλαξε η μοίρα της. Στα 15 χρόνιας παρουσίας του στον πάγκο των «reds» ο ριζοσπάστης Σκωτσέζος τεχνικός έβαλε τις βάσεις για την δημιουργία του μύθου της Λίβερπουλ. Έχοντας δουλέψει από μικρό παιδί στην εξόρυξη κάρβουνου ήξερε καλά πως οι σοσιαλιστικές του ιδέες θα ταίριαζαν απόλυτα σε αυτή την ομάδα και σε αυτή την πόλη.

«Ο σοσιαλισμός στον οποίο πιστεύω σημαίνει, όλοι να εργάζονται για τον ίδιο στόχο και όλοι να έχουν μερίδιο στην ανταμοιβή. Αν ο καθένας κάνει όλες τις μικρές δουλειές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τότε ο κόσμος αλλά και το ποδόσφαιρο θα ήταν καλύτερο», τόνιζε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του και τα λεγόμενά του έγιναν συνθήματα και τραγούδια στα χείλη όλων των λιβερπούλιανς όταν την δεκαετία του 80' οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ προκάλεσαν κύμα απολύσεων στην πόλη. Το να έχει ένας σύλλογος αριστερές ή σοσιαλιστικές ιδέες ειδικά τα τελευταία χρόνια με την εισροή τεράστιων ποσών και την παγκοσμιοποίηση του αθλήματος όπου οι σύλλογοι πλέον δεν αποτελούν εκπρόσωποι μιας τοπικής κοινότητας, αλλά ένα εμπορικό σήμα, ένα brand name, μια ιδιωτική επιχείρηση θεάματος, είναι δύσκολο, κάτι που παραδέχεται και ο ίδιος ο CEO της Λίβερπουλ, Πίτερ Μουρ.

​

On the first anniversary of our sixth European Cup triumph, we revisit the story of five young Kopites as they reflect on a memorable campaign with their beloved club pic.twitter.com/XNbCVHDJBR

— Liverpool FC (at) (@LFC) June 1, 2020

«Το να λέμε ότι η Λίβερπουλ είναι κάτι το ξεχωριστό από μόνο του δεν λέει κάτι. Ο σύλλογος είχε μια τεράστια ιστορική φιγούρα. Τον Μπιλ Σάνκλι. Ενας σοσιαλιστής από την Σκωτία ο οποίος έβαλε τις βάσεις για τον χαρακτήρα του κλαμπ. Ακόμα και τώρα, που το άθλημα αντικατοπτρίζει τις τάσεις του
καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, όταν μιλάμε για οικονομικές συμφωνίες θέτουμε στους εαυτούς μας την εξής ερώτηση. Τι θα έκανε ο Σάνκλι σε αυτή την περίπτωση; Ήταν ένας αυθεντικός σοσιαλιστής που πίστευε ότι ποδόσφαιρο θα ήταν αληθινά πετυχημένο μέσα από την συλλογική προσπάθεια. Και αυτό προσπαθήσαμε να αναδείξουμε, ότι η Λίβερπουλ είναι κάτι παραπάνω από μια νίκη ή μια ήττα (το γνωστό motto This means more). Ο Σάνκλι με την λέξη σοσιαλισμός ήθελε να αναδείξει την έννοια της αλληλεγγύης. Υπάρχει ένα πανό στο Kop που λέει: «η ενότητα είναι δύναμη» (το σλόγκαν που χρησιμοποιήθηκε από τους παίκτες για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ)», ανέφερε στην El Pais τον Οκτώβριο του 2019.

Και ο Γιούργκεν Κλοπ, νυν τεχνικός των πρωταθλητών Ευρώπης όμως δεν πάει πίσω. Στο βιβλίο του Ραφάελ Χόνιγκσταϊν, μιλώντας για τις πολιτικές του ιδέες τόνιζε: «Είμαι στην Αριστερά, φυσικά. Πιστεύω στο Κράτος Πρόνοιας. Δεν έχω ιδιωτική ασφάλιση. Δεν θα ψήφιζα ποτέ ένα κόμμα, επειδή υποσχέθηκε να μειώσει τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή. Το βασικό πολιτικό μου πιστεύω, είναι το εξής: Αν πηγαίνω καλά, θέλω και οι άλλοι να πηγαίνουν καλά. Αν υπάρχει κάτι που δεν θα κάνω ποτέ στη ζωή μου, αυτό είναι να ψηφίσω υπέρ της Δεξιάς».

Σε μια από τις μεγάλες του συνεντεύξεις στον Guardian είχε αναλύσει την κοσμοθεωρία του: «Πάσχω από αυτό το σύνδρομο βοήθειας. Νοιάζομαι πραγματικά για τους ανθρώπους και αισθάνομαι υπεύθυνος σχεδόν για τα πάντα».Ο Κλοπ δεν προσπαθεί να γίνει ο νέος Σάνκλι, απλώς αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πως η αλληλεγγύη σε έναν σύλλογο μπορεί να φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα. Με απλά λόγια; Ο ιδανικός άνθρωπος για τον σύλλογο.

Βέβαια, τι γίνεται όταν οι διοικήσεις διαβρώνουν την ταυτότητα και τον χαρακτήρα του κλαμπ; Η απόφαση των ιδιοκτητών να μπει στο πρόγραμμα στήριξης της κυβέρνησης για τους υπαλλήλους της πληρώνοντας μόνο το 20% και αφήνοντας το υπόλοιπο 80% για το κράτος, προκάλεσε την αντίδραση όλων.

Άλλωστε, τέτοιες ενέργειες δεν συνάδουν με το DNA και την φιλοσοφία της. Η Ένωση των φίλων της Λίβερπουλ, το «Πνεύμα του Σάνκλι», ζήτησε από τον σύλλογο να δώσει εξηγήσεις για την απόφασή του. Το «You'll never walk alone», το τραγούδι – ύμνος της Λίβερπουλ, λέει ότι «δεν θα περπατάς ποτέ μόνος» και αναφέρεται στον κόσμο, στους εργάτες του λιμανιού, σε όσους βίωσαν, βιώνουν και θα βιώνουν εσαεί κάθε οικονομική κρίση, όπως αυτή που προκαλεί ο κορονοϊός.

«Ο σύλλογος αποκαλεί οικογένειά του τους εργαζόμενος του, αλλά εγώ δεν νιώθω πλέον ως μέλος μιας οικογένειας» ήταν το χαρακτηριστικό σχόλιο ενός υπαλλήλου των Κόκκινων στο δίκτυο «BBC», όπου αναρωτήθηκε «γιατί ένας σύλλογος με τέτοιους τζίρους, χρησιμοποιεί μια κυβερνητική βοήθεια για τους εργαζόμενους του, όταν άλλες επιχειρήσεις το χρειάζονται πολύ περισσότερο;».

Κι εδώ έρχεται για άλλη μια φορά να φανεί πως το ποδόσφαιρο μπορεί να αποτελέσει την φωνή για την αλλαγή. Η αντίδραση των ΜΜΕ, των παλαιμάχων, αλλά κυρίως των φιλάθλων, οι οποίοι ένιωσαν ότι η ομάδα του λαού γύρισε την πλάτη στον λαό της, έφερε την άμεση αντίδραση της ιδιοκτησίας η οποία ανακοίνωσε πως δεν θα έκανε χρήση της κυβερνητικής βοήθειας.

Η Λίβερπουλ μπορεί να μην είναι πια σοσιαλιστική επιχείρηση, άλλωστε σε ένα άκρως καπιταλιστικό περιβάλλον δεν γίνεται να μην προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ένα λάθος σε χαρακτηρίζει. Τα λάθη δε σε μικραίνουν, η παραδοχή και η διόρθωση σε γιγαντώνουν. Ο σύλλογος δεν ορίζεται από τον εκάστοτε ιδιοκτήτη της, αλλά από τον απλό κόσμο που την ακολουθεί, την ιστορία της, τον Σάνκλι και την αλληλεγγύη του. Και η ιστορία δεν ξεγράφει: Η Λίβερπουλ means more.