Αλέξανδρος Ευθυμίου: Ο Έλληνας προπονητής που προοδεύει σε Τσέλσι, Γιουβέντους και το ποδόσφαιρο γυναικών

Μια απόφαση φυγής από την πατρίδα δεν είναι ποτέ εύκολη. Κι όμως, όταν είναι για το κυνήγι ενός ονείρου, τότε όλα κάπως γίνονται πιο εφικτά. Και ο Αλέξανδρος Ευθυμίου ήξερε ακριβώς με τι ήθελε ν' ασχοληθεί.

Από το Κόβεντρι και τη Διοίκηση Αθλητισμού ως πρώτος... σταθμός, μέχρι το πτυχίο στην προπονητική με την αγγλική Ομοσπονδία, τα μεγάλα ποδοσφαιρικά κλαμπ, αλλά και το κομμάτι της ραγδαίας ανάπτυξης των γυναικείων τμημάτων.

Πλέον, εργάζεται ως πρώτος προπονητής σε κέντρα αναπτηξιακών ηλικιών (Foundation and Youth advanced development Coach), στην κ-18 της Γιουβέντους, τις κ-8, κ-12 της Τσέλσι από το Development Centre και την κ-14 απο το Advanced Development Centre.

Έχοντας εμπειρίες και από το ποδόσφαιρο γυναικών με το Πανεπιστήμιο Kings College αναφέρει πως «είναι το ταχύτερα αναπτυσσόμενο άθλημα στο Ηνωμένο Βασίλειο και με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εντός έδρας, θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο».

Αυτό στο οποίο θα ήθελε να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία, είναι πως «δεν πρέπει τα παιδιά να είναι “στρατιωτάκια” στην προπόνηση. Πρέπει να δώσουν ελευθερία στους νέους ποδοσφαιριστές να εξερευνήσουν, να κάνουν λάθη, να μάθουν», ενώ, τονίζει ότι «Βελτίωση δεν έρχεται μόνο διαβάζοντας βιβλία, θεωρώ ότι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι είναι να μπορείς να δεις και να συναναστραφείς με διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικές προπονητικές φιλοσοφίες».

Αναλυτικά η συνέντευξή του στο Gazzetta:

Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω, πότε ήρθε η απόφαση της επαγγελματικής ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο; Η αρχική σκέψη ήταν ως αθλητής ή ήρθε τόσο σύντομα το θέμα της προπονητικής στο μυαλό σου;

Αρχικά ξεκίνησα ως ποδοσφαιριστής στις ακαδημίες του Ολυμπιακού Βόλου και την ομάδα του Μαγνησιακού. Περνώντας στο Πανεπιστήμιο και αφού μετακόμισα στην Αθήνα, συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο εκτός του αθλητισμού. Έτσι, με το που ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, πήρα την απόφαση να φύγω στο εξωτερικό.

Όνειρό μου ήταν να γίνω ένας ολοκληρωμένος προπονητής, με γενικές γνώσεις γύρω από το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτόν τον λόγο επέλεξα να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Αθλητισμού στην πόλη του Κόβεντρι και ταυτόχρονα ξεκίνησα το πρώτο μου πτυχίο στην προπονητική με την αγγλική Ομοσπονδία. Ελπίζω να μπορέσω να ενθαρρύνω περισσότερα άτομα να ασχοληθούν με το κομμάτι του αθλητισμού γενικότερα, επειδή πιστεύω ότι η κοινωνία μας το χρειάζεται.

Πόσο χρειάστηκε να περιμένεις για να ωριμάσει η σκέψη στο μυαλό σου και πόση υπομονή χρειάστηκε μέχρι να βρεις τελικά το δρόμο και να αρπάξεις τις ευκαιρίες;

Κάθε αρχή και δύσκολη που λένε. Χρειάστηκε πολλή εθελοντική εργασία, να δουλεύω εδώ και εκεί για να μπορώ να καλύψω τα έξοδα μου, αλλά όταν έχεις έναν στόχο και θες να τον κυνηγήσεις, καλό είναι να είσαι προσηλωμένος σε αυτόν. Δούλεψα σε αρκετές ακαδημίες και γνώρισα πολλούς προπονητές μέχρι να πάρω τις εμπειρίες που χρειάζεται για να κάνω το επόμενο βήμα.

Πώς προέκυψε η πρώτη σου δουλειά στο Λονδίνο και μάλιστα σε γυναικείο τμήμα;

Έχοντας δουλέψει εθελοντικά σε ακαδημίες και ενήλικες, ήθελα να ολοκληρώσω τις γνώσεις μου προπονώντας μία γυναικεία ομάδα. Επικοινώνησα με το Πανεπιστήμιο Kings College, όπου είχε ανοίξει μια θέση για πρώτο προπονητή. Μετά από συνεντεύξεις με προσέλαβαν για να προπονήσω την γυναικεία ομάδα του Πανεπιστημίου. Με την ομάδα αυτή συμμετείχαμε σε δύο κολεγιακά πρωταθλήματα.

Θεωρείς πως ένας κόουτς οφείλει να γνωρίζει μονάχα το ποδόσφαιρο και θέματα φυσικής κατάστασης ή επεκτείνεται και στο κομμάτι της σωματικής/ψυχικής υγείας;

Ένας προπονητής οφείλει να γνωρίζει πολλά περισσότερα σε σχέση με αυτά που πιστεύουν οι περισσότεροι. Στην αγγλική ομοσπονδία αναλύουν τον ποδοσφαιριστή σε 4 διαφορετικά κομμάτια, τα οποία αποκαλούν «γωνίες»: τεχνική/τακτική, φυσική κατάσταση, ψυχολογία και κοινωνικοποίηση.

Ιδιαίτερα στις αναπτυξιακές ηλικίες, είναι σημαντικό να αναπτύσσονται οι νέοι ως άνθρωποι. Οι αλληλεπιδράσεις και οι σχέσεις που δημιουργούν, εντός και εκτός γηπέδου, δεν θα πρέπει να υποτιμούνται. Η θετική γλώσσα στην επικοινωνία του προπονητή με τους ποδοσφαιριστές θα δείξει τον δρόμο για ένα περιβάλλον στο οποίο οι νέοι θα χτίσουν σχέσεις μεταξύ τους σε σωστές βάσεις και με σωστές συμπεριφορές.

Πόσο εύκολο είναι να προπονείς παιδιά και ειδικά ηλικιών κ-5, κ-8; Πόσο εύκολο είναι να πειθαρχήσουν και να μυηθούν σε αυτό που προσπαθείς να τους περάσεις στο μυαλό;

Αρχικά ας το δούμε από άλλη οπτική. Δεν υπάρχει παιδί που δεν θα πειθαρχήσει, ειδικά στις κ5 που έχω δουλέψει σε σχολές της Τσέλσι. Τα παιδιά αυτά σε βλέπουν ως ένα πρότυπο, ένα άτομο που ναι μεν δεν είναι στην ίδια ηλικία αλλά χαίρονται να παίζουν μαζί σου. Το πρώτο και βασικό πράγμα που θα λάβουν αυτά τα παιδιά είναι η αγάπη για τον ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Μέσα από παιχνίδια μαθαίνουν τη βασική τεχνική όπως την πάσα και το σουτ, αλλά βελτιώνουν επίσης και τα φυσικά τους χαρακτηριστικά με αλλαγές κατεύθυνσης, τρέξιμο και άλλα.

Στην κ-8 το σενάριο αλλάζει αρκετά επειδή τα παιδιά 6-7 χρονών έχουν καλύτερη αντίληψη του χώρου. Συνήθως δουλεύουμε το 1 εναντίον 1 ή το 2 εναντίον 2, ώστε να αποκτήσουν τη σιγουριά ότι μπορούν να κάνουν πράγματα με την μπάλα και ότι δεν θα φοβηθούν. Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στους προπονητές των κ-8 κυρίως. Δεν πρέπει τα παιδιά να είναι “στρατιωτάκια” στην προπόνηση. Πρέπει να δώσουν ελευθερία στους νέους ποδοσφαιριστές να εξερευνήσουν, να κάνουν λάθη, να μάθουν.

Η Γιουβέντους και η Τσέλσι πως προέκυψαν στην καριέρα σου και πως αντιμετώπισες αυτές τις πολύ μεγάλες προκλήσεις;

Γενικά ως προπονητής θέλω να δω και να δουλέψω σε διαφορετικές ομάδες επειδή πιστεύω ότι η κάθε ομάδα σου δίνει ένα κομμάτι του παζλ της φιλοσοφίας που θέλεις να χτίσεις. Η Γιουβέντους έχει διαφορετικό τρόπο λειτουργίας της προπόνησης από την Τσέλσι και είναι ωραίο να βλέπεις την διαφορετική οπτική που έχουν στον τρόπο που προπονούν τους ποδοσφαιριστές τους.

Αρχικά για να τα πάρω απο την αρχή, όλα ξεκίνησαν πριν 1 μιση χρόνο όταν και άνοιξε μια θέση στην Γιουβέντους για προπονητή στην κ-10 και περνώντας αρκετές συνεντεύξεις μου έδωσαν την θέση. Έχοντας δουλέψει 6 μήνες, μου προσφέρθηκε η θέση για την κ-16, την οποία και άφησα πριν μια εβδομάδα όταν και προωθήθηκα στην κ-18 που θα πάρει μέρος στο πρωτάθλημα της Junior Premier League της νεας σεζον.

Η θέση της Τσέλσι ήρθε περυσι το καλοκαίρι όταν και ζητούσαν προπονητές για να καλυψουν κάποια παραρτήματα που είχαν στο Λονδίνο. Ένα απο αυτα ήταν και η κ-8 του development centre που έχουν στο βόρειο Λονδίνο. Ξεκινώντας απο εκεί και δουλεύοντας σκληρά μέσα σε 6 μήνες οι υπεύθυνοι με εμπιστεύτηκαν αρκετά για να μου δώσουν άλλες δυο θέσεις, μια στην κ-12 του development centre στο Νότιο Λονδίνο και μια στο Advanced Development Centre που βρίσκεται κοντά στο κέντρο της πόλης προπονώντας την κ-14.

Όπως μπορείς να φανταστείς το πρόγραμμα μου είναι πολυ βεβαρημένο δουλεύοντας πάρα πολλές ώρες κάθε μέρα, παρόλα αυτά αισθάνομαι προνομιούχος που έχω έρθει σε επαφή με προπονητές με μεγάλη εμπειρία και γνώση και στα δύο αυτά σωματεία. Άλλωστε όσες και να είναι οι προκλήσεις, όταν επισκέπτεσαι την “arena” του Cobham και βλέπεις απο κοντά τι ταλέντο υπάρχει σε κάνει να θες να δουλέψεις 10 φορές πιο σκληρά μηπως και μπορέσεις κάποια στιγμή να εργαστείς στο πάνθεoν των ακαδημιών.

Κάνε μας μια περιγραφή των καθηκόντων σου και της δουλειάς που κάνεις σε καθημερινή βάση στους τομείς των ακαδημιών αυτών των μεγάλων κλαμπ...

Σε ακαδημίες όπως η Τσέλσι και η Γιουβέντους υπάρχει πολλή δουλειά πριν και μετά από κάθε προπόνηση. Οι μέρες εκείνες έχουν 3 (parts).

Αρχικά η μέρα ξεκινάει δημιουργώντας το πλάνο της προπόνησης (θεματολογία, ασκήσεις, πού θα πρέπει να εστιάσουμε σε κάθε άσκηση και άλλα πολλά). Το πλάνο θα σταλεί για έλεγχο στον υπεύθυνο και εάν όλα είναι καλά θα εγκριθεί.

Έπειτα έρχεται η ώρα της προπόνησης. Πρέπει ο εξοπλισμός να είναι προσεγμένος και έτοιμος για να χρησιμοποιηθεί, επειδή εκείνη την στιγμή είσαι η εικόνα της ακαδημίας στους νέους ποδοσφαιριστές και στους παρευρισκόμενους. Τελειώνοντας την προπόνηση, πολλή βασική είναι η ανατροφοδότηση. Τι πήγε καλά, τι θα πρέπει να βελτιώσουμε, ποιες αλλαγές θα μπορούσαν να γίνουν στο ασκησιολόγιο ώστε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα σε μια επόμενη προπόνηση.

Τέλος, μια φορά την εβδομάδα υπάρχει τεχνική συνάντηση με τον υπεύθυνο ακαδημιών και τους υπόλοιπους προπονητές ώστε να συζητήσουμε διάφορα θέματα πάνω στην προπονητική.

Ασχολείσαι και με το γυναικείο ποδόσφαιρο. Ειδικά αυτά τα τελευταία χρόνια είναι ένα κομμάτι που γνωρίζει τρομερή ανάπτυξη και ο κόσμος αρχίζει και το βάζει στις συνήθειές του. Πως αντιλαμβάνεσαι εσύ όλη αυτή την αλλαγή και την εξέλιξη στις γυναίκες στη Βρετανία;

Το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι το ταχύτερα αναπτυσσόμενο άθλημα στο Ηνωμένο Βασίλειο και με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εντός έδρας, θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο. Σε μια κοινωνία η οποία καταργεί τα έμφυλα στερεότυπα και προάγει την κοινωνική ισότητα των δύο φύλων, το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί με γοργούς ρυθμούς τα τελευταία 10 χρόνια.

Η Ομοσπονδία έχει συμβάλει αρκετά σε αυτό, δημιουργώντας αντίστοιχα γυναικεία πρωταθλήματα και τα αθλητικά σωματεία με τη σειρά τους το έχουν εκλάβει θετικά δημιουργώντας τις δικές τους ομάδες.

Η Ελλάδα και το ποδόσφαιρο της χώρας είναι κάτι που έχεις σκεφτεί ή ο επαναπατρισμός είναι ακόμα κάτι πολύ μακρινό για σένα; Θεωρείς ότι για όσα έχεις κάνει στο εξωτερικό υπάρχουν βάσεις για να εκτιμηθούν και στη χώρα μας στο άθλημα;

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε θέμα ταλέντου ποδοσφαιριστών και προπονητών και αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Η διαφορά είναι ότι δεν υπάρχουν σωστές υποδομές ώστε οι προπονητές να βελτιωθούν και να εξελιχθούν.

Βελτίωση δεν έρχεται μόνο διαβάζοντας βιβλία, θεωρώ ότι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι είναι να μπορείς να δεις και να συναναστραφείς με διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικές προπονητικές φιλοσοφίες.

Δεν θα έλεγα όχι σε μια πρόταση επαναπατρισμού, απλώς θα γυρνούσα υπο πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Δεν είμαι από τα άτομα που θα γυρνούσαν για τα χρήματα και μόνο, αν αυτό που έκανα δεν μπορούσε να με βοηθήσει να βελτιωθώ ως προπονητή και ως άνθρωπο.