Η Ρεάλ είναι το παρόν της La Liga, η Μπαρτσελόνα (ίσως) το μέλλον

Προτού ο Σέρχιο Αγουέρο σπρώξει από κοντά την μπάλα στα δίχτυα του Τιμπό Κουρτουά, στο πρώτο του γκολ με την Μπαρτσελόνα και στην τελευταία φάση (επί της ουσίας) του πρώτου «Clasico» της σεζόν, είχα έτοιμο τον τίτλο για το άρθρο που ακολουθεί: «Τρεις μέρες να έπαιζαν, η Μπάρτσα γκολ δεν έβαζε!».

Γιατί αυτή την εντύπωση έδιναν οι Μπλαουγκράνα, οι οποίοι σε γενικές γραμμές ήταν «συμπαθητικοί» έως και καλοί, με σημείο αναφοράς βεβαίως τις απογοητευτικές εμφανίσεις που έχουν προηγηθεί. Πολύ μέλι και από τηγανίτα τίποτα, κόντρα σε μια Ρεάλ Μαδρίτης πολύ πιο σοβαρή, κυνική και αποτελεσματική.

Το στοιχείο, δηλαδή, που είναι απαραίτητο για τα μεγάλα ματς. Στοιχείο που διαχρονικά η Ρεάλ έχει σε περίσσευμα, αλλά λείπει ξεκάθαρα από την τωρινή, νεανική και ενθουσιώδη Μπάρτσα, η οποία στερείται ενός ηγέτη.

Ο Ανσού Φατί, στα 18 του χρόνια, δεν είναι έτοιμος ακόμα για να σηκώσει αυτό το βάρος, αν και δείχνει ότι μπορεί να τιμήσει το (βαρύτατο) «10» στην πλάτη. Ο Μέμφις Ντεπάι, παρά το θετικό του ξεκίνημα, δείχνει ότι στα μεγάλα και απαιτητικά παιχνίδια, δεν είναι σε θέση να κάνει την διαφορά.

Αυτή, δηλαδή, που κάνει στην Ρεάλ ο Καρίμ Μπενζεμά, παρ’ ότι δεν σκόραρε στη δίκαιη νίκη της Βασίλισσας στο «Καμπ Νόου». Ο Γάλλος είναι το σημείο αναφοράς μιας ομάδας που βρίσκει νέο παίκτη - κλειδί στο πρόσωπο του «φουριόζου» Βινίσιους Ζούνιορ και, αυτή την στιγμή τουλάχιστον, είναι ένα σκαλοπάτι πάνω από την Μπάρτσα.

Γιατί; Επειδή το κενό του Σέρχιο Ράμος καλύφθηκε από έναν ποδοσφαιριστή στην απόλυτη ωριμότητά του (Νταβίντ Άλαμπα), ο οποίος μπορεί να παίξει ως κεντρικός αμυντικός, ως αριστερό μπακ - χαφ και ως κεντρικός μέσος, αλλά απέδειξε ότι τα καταφέρνει μια χαρά και ως σέντερ φορ.

Η γκολάρα του Αυστριακού κατέδειξε την διαφορά ουσίας μεταξύ των δύο ομάδων, αφού λίγα λεπτά νωρίτερα οι Μπλαουγκράνα έχασαν μια απίστευτη ευκαιρία με τον Σερζίνιο Ντεστ, η οποία επί της ουσίας σημάδεψε και το παιχνίδι.

Ο (πάντα φοβικός στα ντέρμπι) Κάρλο Αντσελότι πανηγύρισε την πρώτη νίκη της καριέρας του στο «Καμπ Νόου» γιατί η ομάδα του είχε υπομονή στα μετόπισθεν, δεν είχε κανένα πρόβλημα να δώσει την μπάλα στην ανούσια αντίπαλό της και να την τιμωρήσει στην κόντρα, τόσο με τα γκολ των Άλαμπα και Λούκας Βάθκεθ (εξτρέμ που παίζει μια χαρά και ως δεξί μπακ), όσο και με τις χαμένες ευκαιρίες των Βινίσιους και Μπενζεμά.

Τόνι Κρόος και Λούκα Μόντριτς, όσο τα πόδια τους αντέχουν στα χαφ, δίνουν το απαραίτητο τέμπο σε μια ομάδα που δεν βγάζει μάτια με την απόδοσή της, αλλά έχει ουσία και, στον πρωταθλητισμό, αυτό αποτελεί το Α και το Ω.

Η Ρεάλ, η οποία μετράει μόλις μια ήττα στις τελευταίες εννέα επισκέψεις της στο «Καμπ Νόου» (με τέσσερις νίκες και τέσσερις ισοπαλίες), συνδυάζει εμπειρία και νιάτα, θα ήταν ακόμα καλύτερη αν Εντέν Αζάρ και Γκάρεθ Μπέιλ... θυμόντουσαν ότι είναι ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής.

Και, αν φανεί όσο σοβαρή ήταν στο γήπεδο της Μπάρτσα, έχει τον πρώτο λόγο για να κατακτήσει φέτος την La Liga, με την άδεια της πρωταθλήτριας Ατλέτικο, αλλά και ομάδων που δείχνουν ικανές να είναι ψηλά μέχρι τέλους, τύπου Ρεάλ Σοσιεδάδ ή Σεβίλλη.

Όσο για την Μπαρτσελόνα; Από την στιγμή που επιμένει να στηρίζει τον Ρόναλντ Κούμαν, θα πορευθεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στην σεζόν, με βασικό στόχο την εξασφάλιση μιας θέσης στην πρώτη τετράδα (και όμως...) για να ανανεώσει το εισιτήριο για το Champions League.

Από εκεί και πέρα, έχει υλικό για να ποντάρει για μια επόμενη, καλύτερη μέρα, φρονώ με τον Τσάβι στο τιμόνι αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο). Ο Γκάβι έκανε ντεμπούτο σε «Clasico» στα 18 του και δεν έδειξε να φοβάται τίποτα και κανέναν, ο Φατί έχει την ποιότητα για να γίνει ο επόμενος ηγέτης, ο (απόντας) Πέδρι έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του, ο Φρένκι Ντε Γιονγκ στα καλά του είναι παίκτης - κλειδί (φέτος, πάντως, παραπαίει...) και παίκτες όπως ο Έρικ Γκαρθία ή ο Ντεστ, περιθώρια για βελτίωση και καθιέρωση.

Αυτή την στιγμή, όμως, η Ρεάλ είναι το παρόν στο ισπανικό πρωτάθλημα (έχω τις αμφιβολίες μου για το Champions League) και η Μπάρτσα ίσως εξελιχθεί στο μέλλον αυτού...

Υ.Γ.: Στο πρώτο «Clasico» χωρίς Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο στα ρόστερ των ομάδων μετά από 15 χρόνια, η εικόνα του «Καμπ Νόου» πριν από την σέντρα, με το μωσαϊκό, μας πήγε στην εποχή προ πανδημίας. Και μπορεί η προσέλευση να ήταν η χαμηλότερη σε «Clasico» εδώ και 28 χρόνια (από τον Δεκέμβριο του 1993, στο πρωτάθλημα από τον Απρίλιο του... 1988!), αλλά αποτέλεσε «ανάσα» για τα μάτια και την (ποδοσφαιρική) ψυχή μας.