Αφού άντεξε, τώρα θα προκριθεί

Ξεκινώντας από την αγωνιστική εικόνα του Άρη, σ’ ένα παιχνίδι υψηλής πίεσης όπου το διακύβευμα είναι τόσο ισχυρό, είναι απολύτως λογική η απαίτηση, αν όχι για μια σπουδαία εμφάνιση, τουλάχιστον να γίνουν τα αυτονόητα. Ο Άρης δεν έκανε ούτε αυτά και το τελικό αποτέλεσμα είναι προϊόν της αναποτελεσματικότητας των επιθετικών της ΑΕΚ και της μη αξιοποίησης μιας ντουζίνας ευκαιριών οι οποίες μετουσιώθηκαν σε τελικές προσπάθειες ή επιπολαιότητας στη μία τελική πάσα που θα δημιουργούσε ευκαιρία.

Για τον Άρη, τίποτε δεν λειτούργησε σωστά. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο όπου με εξαίρεση με τον Γιώργο Δεληζήση, οι υπόλοιποι της αμυντικής γραμμής ήταν… αλλού γι’ αλλού, χάνοντας συνεχώς τους παίκτες τους. Δεν υπήρξε ούτε μία φάση με χτίσιμο παιχνιδιού από πίσω και την μπάλα στα πόδια του Ματίγια, ανασταλτικά ο Άρης δεν μπορούσε να ανακόψει τη φόρα της ΑΕΚ και με εξαίρεση τον Ντάνι Λάρσον, η ομάδα του Μίκαελ Ένινγκ ήταν εκτός γηπέδου. Ο Άρης κρατήθηκε στο παιχνίδι επειδή ο Σβάρνας έκανε κακό υπολογισμό (στον βηματισμό του), ανέτρεψε τον Λάρσον κι έτσι ο Άρης βρήκε ένα γκολ από το πουθενά. Τόσο απλά.

Πάμε στο δεύτερο. Καταρχήν, μπήκε στο γήπεδο άλλος διαιτητής. Πριν το παιχνίδι είχα μιλήσει με τον φίλο Μιγκέλ Κορέιρα (εργάζεται στην πορτογαλική Abola) και σκιαγραφώντας τον Ντίαζ (μου) είχε πει ότι είναι δίκαιος διαιτητής ο οποίος, συνήθως, δεν αφήνει το πλεονέκτημα γιατί νιώθει περισσότερο ασφαλής. Ο Μιγκέλ επιβεβαιώθηκε στη διάρκεια του αγώνα. Ο Ντίαζ πράγματι δεν έπαιξε με το πλεονέκτημα αλλά το καρπούζι κόπηκε στη μέση. Κι αν έχασε 1-2 φάσεις, δεν επηρέασε την εξέλιξη του αγώνα. Όταν όμως έχεις κατά νου τη διαιτησία του Καραντώνη (στο Κλ. Βικελίδης), τότε είναι λογικό να μην καταφέρεις να συμβιβαστείς με το 50-50.

Δεν γνωρίζω τι έγινε στα αποδυτήρια και το επίπεδο επιρροής των… ευαίσθητων περιοχών, προφανώς όμως οι διαδοχικές επισκέψεις που δέχθηκε ο Πορτογάλος διαιτητής δεν είχαν εδέσματα. Δεν ξέρω επίσης αν όντως ο Ντίαζ ήταν αποφασισμένος να φύγει από το γήπεδο μετά τις διαδοχικές ενοχλήσεις που δέχθηκε από τους ανθρώπους της ΑΕΚ κι αν τον παρακάλεσε να μην το κάνει ο Μέλο Περέιρα. Είδα όμως ότι η φάση του Ματίγια εξελίχθηκε ως εξής. Αρχικά δόθηκε απλό φάουλ. Μετά κοντοστάθηκε ο Ντίαζ, κάτι ειπώθηκε προφανώς στην ενδοεπικοινωνία κι έβγαλε την κίτρινη κάρτα, για να ακολουθήσει νέα συζήτηση με το VAR και να μετατραπεί σε κόκκινη. Κοινώς, τρεις διαφορετικές αποφάσεις σε περίπου 45 δευτερόλεπτα. Αυτό σημαίνει ότι το bullying έπιασε τόπο. Ο Ισπανός τρελάθηκε γιατί δεν είναι βλάκας. Κατάλαβα πολύ καλά τι έγινε. Τα περί… απέλασής του, είναι τουλάχιστον αστειότητες.

Η αποβολή του Ματίγια προκάλεσε ανισορροπία και σύγχυση στον Άρη. Ειδικά στον Μίκαελ Ένινγκ. Προσωπική άποψη, οι παρεμβάσεις του Γερμανού ήταν λανθασμένες και εξηγούμε:

-Διαφωνώ με την αντικατάσταση των Γιάννη Φετφατζίδη, Ντάνι Λάρσον σ’ ένα παιχνίδι στο οποίο είναι οφθαλμοφανές ότι ο Άρης θα βρει φάσεις στο transition παιχνίδι. Ο Φετφατζίδης δεν ήταν καλός, παραμένει όμως ο παίκτης ο οποίος με μία φάση μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες του αγώνα. Ο δε Λάρσον ήταν ό,τι καλύτερο είχε ο Άρης. Από τη στιγμή που απέσυρε τους δύο ποδοσφαιριστές, ακόμη κι αν ένιωθε κίνδυνο η ΑΕΚ, αυτό το συναίσθημα εκμηδενίστηκε γιατί στη συνέχεια έπαιξε μόνη της.

-Στο ίδιο μήκος κύματος, δεν είδα την παραμικρή χρησιμότητα στη διατήρηση του παιχνιδιού των Μπράουν Ιντέγε, Μπρούνο Γκάμα. Εκτός κι αν ο πρώτος παρέμεινε για να βοηθήσει στις στημένες φάσεις του αντιπάλου. Γιατί στο υπόλοιπο μέρος του παιχνιδιού, μια φιγούρα περιφερόταν στο γήπεδο. Ο δε Γκάμα δεν έχει πλέον την έκρηξη για να παίξει στα άκρα, ειδικά όταν δεν υπάρχουν άλλοι παίκτες για να απασχολήσουν την αντίπαλη άμυνα. Και οι Λάρσον, Φετφατζίδης ήταν στον πάγκο.

Καταλήγοντας για τα αγωνιστικά. Στη συγκεκριμένη γωνιά, το κρέας δεν βαφτίζεται ψάρι. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ χειρότερα για τον Άρη και η πρόκριση να είχε κριθεί χθες μ’ ένα ευρύ σκορ για την ΑΕΚ. Δεν έγινε, η ομάδα του Ένινγκ στάθηκε τυχερή και σε περίπου ενάμιση μήνα έχει τη δυνατότητα της πρόκρισης. Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς αυτό το παιχνίδι. Το σίγουρο είναι ότι, αν ο Άρης θέλει να προκριθεί στον τελικό θα πρέπει να παίξει μπάλα και να μη φοβηθεί. Να νιώσει τη σημασία του παιχνιδιού και να βγάλει το πάθος που δεν είχε χθες.

Πάμε στα υπόλοιπα. Ο Θόδωρος Καρυπίδης κατεβαίνει στα αποδυτήρια της ομάδας στο ημίχρονο σχεδόν όλων των αγώνων. Δεν θα απολογηθεί σε κανέναν γιατί το έκανε και στο Ολυμπιακό Στάδιο στης Αθήνας. Το ότι έτυχε να πέσει πάνω στις επισκέψεις των διοικητικών ηγετών της ΑΕΚ και αντέδρασε βλέποντας το σκηνικό που στήθηκε, είναι ότι πιο φυσιολογικό μπορεί να συμβεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΑΕΚ καταφεύγει αυτήν την πρακτική, τις είδαμε και σε άλλες δεκαετίες.

Επίσης. Φτάνει με τις ομάδες περιφρούρησης οι οποίες λειτουργούν σαν φρουρά. Να τελειώσει αυτό το παραμυθάκι. Βάλτε τους εαυτούς σας στις θέσεις των ποδοσφαιριστών. Θα μπορούσατε να κάνετε ζέσταμα έχοντας σε απόσταση 5-6 μέτρων κι εντός του γηπέδου οργανωμένους οπαδούς του αντιπάλου; Επίσης, δεν υπάρχει καμία εξύβριση στον οπαδό της ΑΕΚ, ούτε ασφαλώς «συγνώμη». Είναι προφανές ότι έπρεπε με κάποιο τρόπο (επικοινωνιακά) να καλυφθεί το βίαιο σπρώξιμο στον γυμναστή του Άρη. Ούτε μ' αυτό ασχολήθηκε ο Πορτογάλος στο δεύτερο ημίχρονο. Να φύγει ήθελε ο άνθρωπος, το συντομότερο δυνατό. Πιθανότατα, μετάνιωσε που ήρθε.

Και κάτι τελευταίο. Με το πολεμικό κλίμα που δυστυχώς δημιούργησε η ΑΕΚ, το μόνο θετικό στην όλη ιστορία είναι ότι ο δεύτερος αγώνας θα γίνει σε ενάμιση μήνα. Ευτυχώς δεν γίνεται σε μία εβδομάδα…