Η Αγγλία ξεκίνησε το Euro διχασμένη με το αν πρέπει ή όχι να γονατίζουν οι παίκτες της πριν από τη σέντρα. Στο φιλικό προετοιμασίας με τη Ρουμανία, η μεγάλη μερίδα του «Γουέμπλεϊ» χειροκροτούσε, όσο μια μικρή, αλλά αισθητή μειονότητα γιούχαρε τους ίδους τους παίκτες της. Το BLM, το οποίο η Premier League και οι Άγγλοι ποδοσφαιριστές προάσπισαν όσο καμία άλλη ποδοσφαιρική λίγκα, γύρισε «boomerang», χαρακτηριστικό για την έριδα που ενυπάρχει στο αγγλικό κοινό.

Ο τερματισμός της διοργάνωσης τη βρήκε για πρώτη φορά μετά από 55 χρόνια σε τελικό. Μέσα στο σπίτι της, μπροστά σε 65.000 (και παραπάνω) φιλάθλους στο κατάμεστο «Γουέμπλεϊ». Ανήμπορη να φέρει το τρόπαιο στο σπίτι, αυτό που ονειρευόταν εδώ και δεκαετίες και πίστεψε όσο ποτέ ότι θα το πετύχει.

Στιγματισμένη από νέα φαινόμενα online ρατσισμού, προς τους «μοιραίους» της διαδικασίας των πέναλτι. Για κάθε χτύπημα που απέκρουσε ο Ντοναρούμα ή κατέληξε εκτός στόχου, εκατοντάδες emoji με τη φιγούρα ενός πιθήκου, στο προφίλ του Τζέιντον Σάντσο, του Μάρκους Ράσφορντ και προπάντων, του Μπουκάγιο Σάκα που ανέλαβε αποτυχημένα την 5η και καθοριστική εκτέλεση.

Saka’s Instagram, Absolutely disgusting. 3 successful black footballers missing the penalty which will also mean the media is going to inevitably attack them. Fuck racism pic.twitter.com/jU0i2mLtAV

— B (@BrandonAFC_) July 11, 2021

Οι υπαίτιοι φυσικά αψήφησαν τις επιλογές του προπονητή, το πνευματικό βάρος της στιγμής, πολύ περισσότερο τον σεβασμό, την περηφάνεια και την ποιότητα που επέδειξαν καθ' όλη τη διάρκεια του τουρνουά. Και έδωσαν βάση στην καταγωγή, το χρώμα και το δικό τους μίσος, που εντάθηκε μετά την απώλεια της κούπας.

Αυτή είναι και η πιο δυστυχής αντίφαση. Να μισείς και να επιβαρύνεις ψυχολογικά μετά από μία έτσι κι αλλιώς φορτισμένη και απαιτητική περίσταση,

τρεις νέους ανθρώπους που είναι πολλά παραπάνω από απλοί ποδοσφαιριστές. Τρία άξια role-models της σύγχρονης βρετανικής κοινότητας, φορείς της πολυπολιτισμικότητας και της πραγματικής υπόστασης της εγχώριας κοινωνίας. Αυτή που ορισμένοι αρνούνται να αποδεχτούν εν έτει 2021.

Μιλάμε για έναν 23χρονο που έχει ήδη τιμηθεί με βαθμό ΜΒΕ. Για τον Μάρκους Ράσφορντ, ο οποίος από το καλοκαίρι του 2020 ξεκίνησε τον αξιέπαινο ακτιβισμό του υπέρ των παιδιών και ένα καλοκαίρι αργότερα έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πάνω από 200 εκατ. λίρες για την παροχή δωρεάν γευμάτων από την κυβέρνηση προς όλα τα παιδιά. Τον μικρό Μάρκους που οι προπαππούδες του μετανάστευσαν στην Αγγλία από το νησάκι St. Kitts της Καραϊβικής και που με μοναδική ασπίδα τη μητέρα του, στερήθηκε πολλά και μετέτρεψε τη δική του εμπειρία ως εφαλτήριο για να μη στερηθεί κανένα άλλο παιδί τα στοιχειώδη.

Μιλάμε για τον Τζέιντον Σάντσο, τον παίκτη που άφησε την Αγγλία στα 17 του για να κυνηγήσει το όνειρό του στην Ακαδημία της Μπορούσια Ντόρτμουντ, μα δεν ξέχασε τον τόπο του. Δεν ξέχασε το streetball, τις «ποδιές», τους φίλους του στα προάστια του Νοτιοανατολικού Λονδίνου. Την περιοχή που μεγάλωσε και την οποία ευεργέτησε χτίζοντας σε συνεργασία με τη Nike μερικά ολοκαίνουρια γηπεδάκια ώστε κανένα παιδί σαν τον μικρό Τζέιντον από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο να μην χρειάζεται να παίζει στον δρόμο.

Jadon Sancho and Nike have teamed up to build a new pitch in South London that would not look out of place on FIFA Street pic.twitter.com/tEXOQgZvsS

— football.london (@Football_LDN) October 14, 2019

Μιλάμε για τον Μπουκάγιο Σάκα, τον 19χρονο γεννημένο στο Λονδίνο από Νιγηριανούς γονείς, το πιο αξιαγάπητο άτομο στην αποστολή των Τριών Λιονταριών, όπως περιγράφουν όλοι οι συμπαίκτες του. Τον πιτσιρικά που δεν ξέχασε την κοινότητά του, το σχολείο του «Greenford High School», το οποίο τον στήριξε δημόσια μετά τον τελικό και το χαμένο πέναλτι.

«Τόσο, μα τόσο περήφανοι για σένα και την εθνική Αγγλίας. Μπουκάγιο, αυτό δεν πρόκειται να σε καθορίσει, ούτε την εθνική ομάδα. Τα λέμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο».

Είναι δυνατόν, άραγε, αυτοί που βρήκαν νόημα να αποδοκιμάσουν την εθνική τους πριν από την έναρξη ενός φιλικού, να είναι οι ίδιοι που εκτοξεύουν τον ρατσιστικό «εμετό» σε υγιή πρότυπα; Κι είναι δυνατόν η αφορμή να είναι ένα χαμένο πέναλτι, ανεξαρτήτως αν σ' αυτό βασίζονταν οι τύχες μιας ιστορικής επιτυχίας; Οι τοξίνες των online ρατσιστών, άλλωστε, έχει αποδειχθεί πως δεν προσβάλλουν επιλεκτικά, ανάλογα τη διοργάνωση και τη σημασία ενός αγώνα. Μέσα στη χρονιά, υπήρξαν θύματα ρατσιστικής επίθεσης μέσω σχολίων και DM's ο Φρεντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Ραχίμ Στέρλινγκ, ο Ρις Τζέιμς, μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα με τους συλλόγους τους.

Το ποδόσφαιρο λοιπόν, επέστρεψε στη Ρώμη και όχι στο «παραδοσιακό» του σπίτι. Σίγουρα, αν επέστρεφε δεν θα κολακευόταν με το είδωλο στον καθρέφτη. Στο θετικό σενάριο της κατάκτησης, τα ανεγκέφαλα trolls και οι haters του διαδικτύου θα είχαν αχρωματοψία και όλα θα έβαιναν καλώς, το μίσος θα κρυβόταν απλά κάτω από το χαλί. Μέχρι το φάσμα της αποτυχίας να ξυπνήσει και πάλι το κοιμώμενο «τέρας» και να πάρει σβάρνα τον όποιον αθλητή, νεαρό άνθρωπο, σύγχρονο «σούπερ-ήρωα» για εκατομμύρια παιδιά τολμήσει να χάσει το πέναλτι, να βάλει το αυτογκόλ, να κάνει το λάθος. Κι αυτός είναι ο λόγος που τα Τρία Λιοντάρια και οι παίκτες στο Νησί θα συνεχίσουν να γονατίζουν, μέχρι να επέλθει η ουσιαστική αλλαγή...