Το εμφύλιο κράξιμο δεν είναι ελληνικό προνόμιο

125 ευρώ. Τόσο έφτανε η τιμή ενός εισιτηρίου για να μπορεί κάποιος να δει από κοντά το πρώτο 0-0 του 16ου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αυτό μεταξύ της ανούσιας Ισπανίας με την κατοχή μπάλας της τάξεως του 80% και της Σουηδίας που έπαιξε προκλητικό κατενάτσιο (και κατηγορούσατε την Ελλάδα το 2004…), αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πάρει τη νίκη – μισή πρόκριση.

Πολλά λεφτά για ένα εισιτήριο, όχι μόνο τώρα στην εποχή της (νέας) οικονομικής κρίσης λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά και οποιαδήποτε στιγμή, αφού με αυτά τα χρήματα μπορείς κάλλιστα να γεμίσεις, σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό, το ψυγείο για μια τετραμελή οικογένεια.

Και όμως, ανάμεσα στους 16.000 φιλάθλους που βρέθηκαν στο «Λα Καρτούχα», υπήρξαν ανεγκέφαλοι που δεν λυπήθηκαν τα λεφτά που έδωσαν και, αντί να στηρίξουν την εθνική τους ομάδα στην πρεμιέρα της σε μια μεγάλη διοργάνωση, προτίμησαν να αποδοκιμάσουν έναν συμπατριώτη τους (!), απλά και μόνο επειδή έχασε μια μεγάλη ευκαιρία για να ανοίξει το σκορ για την ομάδα του.

Ο Άλβαρο Μοράτα δεν υπήρξε ποτέ χαρισματικός γκολτζής και δεν θα γίνει τώρα στα 28 του χρόνια. Αντίθετα, δείχνει μια μοναδική… ικανότητα να βγαίνει (ή όχι;) οφσάιντ και του έχουν ακυρώσει δεκάδες γκολ, αρκετές φορές άδικα, ακόμα και μέσω VAR.

Κόντρα στην Σουηδία, η οποία επέλεξε να παίξει με τριπλή ζώνη άμυνας στο μισό της γήπεδο και παρ’ όλα αυτά έχασε δύο απίστευτες ευκαιρίες για γκολ νίκης με Αλεξάντερ Ίσακ και Μάρκους Μπεργκ (ρε Μάρκους, σοβαρά τώρα;), ο επιθετικός της Γιουβέντους έχασε μια απίθανη ευκαιρία για να γίνει ήρωας.

Και, επειδή δεν έγινε, κάποιοι (όχι λίγοι) στις εξέδρες του Ολυμπιακού Σταδίου της Σεβίλλης είπαν να τον μετατρέψουν σε αποδιοπομπαίο τράγο, στον μεγάλο ένοχο για την «γκέλα» της ομάδας του Λουίς Ενρίκε.

Όταν ο «Λούτσο» τον έκανε αλλαγή, ο Μαδριλένος επιθετικός άκουσε αποδοκιμασίες από τους συμπατριώτες του, απλώς και μόνο επειδή έχασε εκείνη την ευκαιρία στο πρώτο ημίχρονο.

Το εμφύλιο κράξιμο, για όσους τυχόν είχατε ακόμα αυτή την εσφαλμένη εντύπωση, δεν αποτελεί ελληνικό προνόμιο. Η Ισπανία έχει πρόβλημα στο γκολ και γι’ αυτό δεν ευθύνεται (μόνο) ο Μοράτα, ο οποίος όμως ήταν αυτός που τα άκουσε, σε μια ενέργεια που προκάλεσε την οργή των συμπαικτών του, αλλά και μερίδας του Τύπου.

«Ίσως στο επόμενο ματς ο Μοράτα να πετύχει χατ – τρικ και να κλείσει τα στόματα σε όλους» έλεγε ενοχλημένος ο Αϊμερίκ Λαπόρτ, παραδεχόμενος όμως ότι «το να τον αποδοκιμάζουν, δεν είναι κάτι καινούργιο». Το ότι γίνεται συνήθεια είναι θλιβερό, οφείλω να παρατηρήσω.

Ο Λουίς Ενρίκε υποστήριξε ότι άκουσε χειροκροτήματα και όχι αποδοκιμασίες (μάλλον μας τρολάρει…) και είναι δεδομένο ότι τώρα θα στηρίξει ακόμα περισσότερο τον Μοράτα. «Είναι ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής που κάνει πολλά πράγματα στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα» αποφάνθηκε ο ομοσπονδιακός προπονητής της Ισπανίας για τον βασικό του σέντερ φορ.

Ήταν τέτοια η δυσαρέσκεια του Τύπου για την σκληρή (έως άδικη) αντιμετώπιση του Μοράτα από μερίδα του κόσμου που υπήρξαν άρθρα στα οποία δημοσιογράφοι δεν δίστασαν να υποστηρίξουν πως «αν έχεις τέτοιους φιλάθλους, σχεδόν είναι καλύτερο να παίζεις κεκλεισμένων των θυρών»!

Όχι αγαπητοί συνάδελφοι, ποτέ δεν ήταν και δεν θα είναι καλύτερες οι άδειες εξέδρες, οι οποίες μας συνοδεύουν εδώ και ενάμισι χρόνο λόγω του καταραμένου Covid-19. Ο κόσμος είναι απαραίτητος στα γήπεδα, γιατί δίνει χρώμα στους αγώνες και επιπλέον κίνητρο στους αθλητές (ανεξαρτήτως αθλήματος), ακόμα και με τις αποδοκιμασίες του.

Αυτό το γνωρίζει καλά και ο Άλβαρο Μοράτα, ο οποίος δεδομένα θα ξεκινήσει στην κορυφή της επίθεσης των Ισπανών και στο (καθοριστικό πλέον) παιχνίδι του Σαββάτου (19/06) με την Πολωνία του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι.

Του κορυφαίου σέντερ φορ στον κόσμο την τελευταία διετία (και βάλε), ο οποίος διαπίστωσε και πάλι ότι η εθνική του ομάδα δεν είναι Μπάγερν (πως θα μπορούσε άλλωστε…). Ήταν επί της ουσίας άφαντος, ο Μίλαν Σκρίνιαρ τον «κατάπιε» στη νίκη της Σλοβακίας επί των Πολωνών και δέχθηκε και αυτός κριτική από τον Τύπο της χώρας του (και όμως!).

Είπαμε/γράψαμε, το εμφύλιο κράξιμο δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Και η κοντή μνήμη είναι επίσης όλο και πιο σύνηθες φαινόμενο σε κάθε έκφανση της ζωής. Το ποδόσφαιρο, βεβαίως, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, έτσι δεν είναι αγαπητέ «Λέβα»;