Η Μπαρτσελόνα «λιώνει», πιο γρήγορα κι’ από το χιόνι…

Μελετώντας την πτώση της Μπαρτσελόνα από την περσινή σεζόν, είχα γράψει εδώ στο gazzetta, μετά από εκείνη την εφιαλτική βραδιά και τα 8 γκολ που δέχτηκε από την Μπάγερν, ότι κακώς πιστεύουν οι περισσότεροι ότι σε εκείνο το ματς, έπιασε πάτο.

Εξηγούσα ότι είναι τόσο μεγάλη η ζημιά που έχει κάνει ο Μπαρτομέου στην Βαρκελώνη, που είναι πιθανόν να χρειαστούν χρόνια για να συνέλθει η ομάδα και ότι όποιος κι’ αν κάθονταν στον πάγκο της, ακόμη και ο Κούμαν που ξέρει το dna της καλά, το πράγμα μοιάζει μη αναστρέψιμο…

Μέσα σε όλα αυτά, ακολούθησε ένα καλοκαίρι που έγιναν ακόμη περισσότερα λάθη από όλους και σε αγωνιστικό και σε διοικητικό επίπεδο και μετά είχαμε την πανδημία να συνεχίζεται με τέτοιο ρυθμό, που η έτσι και αλλιώς χρεωμένη οικονομικά Μπαρτσελόνα, έφτασε στο επίπεδο της κατάρρευσης και της χρεοκοπίας.

Κόντρα στην Παρί, την Τρίτη το βράδυ, επιβεβαιώθηκε από μία καλή ομάδα, με έναν εξαιρετικό προπονητή στον πάγκο (Ποτσετίνο) και έναν σπουδαίο αστέρα στο χόρτο (Μπαπέ), ότι η Μπαρτσελόνα και αγωνιστικά απέχει πολύ πλέον από το κορυφαίο επίπεδο. Δεν είναι καν μία ομάδα που το πλησιάζει. Σήμερα η Μπάρτσα είναι μία ομάδα που πρέπει να παλεύει για την τετράδα στην Ισπανία και για την πρόκριση από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η Μπαρτσελόνα τα έδωσε όλα για να πάρει το Σούπερ Καπ φέτος και το έχασε στον τελικό από την Μπιλμπάο, ξεκούρασε τον Μέσι από το πρωτάθλημα για να παίξει στον ημιτελικό του Κυπέλλου με τη Σεβίλλη (το μοναδικό τρόπαιο που πραγματικά μπορεί να πάρει φέτος) και έχασε στην Ανδαλουσία με κάτω τα χέρια 2-0, θα τα κατάφερνε κόντρα στην Παρί; Γιατί; Επειδή είναι η Μπαρτσελόνα. Επαψε να είναι αυτή που ήταν. Τελεία. Και αυτό το μαρτυρά εκτός από την ψυχολογία και την οικονομία της και το ρόστερ της.

Ας αφήσουμε στην άκρη τον Μέσι που είναι μία κατηγορία μόνος του και τον Τερ Σέγκεν που ήταν, είναι και θα είναι, ένας από τους δύο τρεις καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο. Ας μην μιλήσουμε σε πρώτο χρόνο για όλα αυτά τα ταλέντα που βγαίνουν, βγήκαν ή θα βγουν από τη Μασία κι’ ας πάμε στους έτοιμους παίκτες της Μπαρτσελόνα. Ποια ομάδα πρώτης ταχύτητας (Μπάγερν, Σίτι, Λίβερπουλ, Παρί, Γιουβέντους) θα πλήρωνε για να βάλει στην ενδεκάδα της κάποιον από τους Πικέ (τον σημερινό), Μπουσκέτς (τον σημερινό), Λανγκλέ, Ντεμπελέ, Πιάνιτς, Ουμτιτί, Μπρεθγουέιτ, Φίρπο, Ματέους Φερνάντες; Αυτοί ήταν εννιά έτοιμοι ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα και τον πάγκο της Μπάρτσα στο ματς με την Παρί. Οι άλλοι τρεις έτοιμοι ήταν ο Μέσι (μία κατηγορία μόνος του), ο Ντε Γιονγκ (θα πλήρωναν όλοι για να τον έχουν) και ο Γκριεζμάν (που δεν ξέρω όταν θα φύγει από την Μπαρτσελόνα τι θα κάνει, αλλά όσο φορά τη φανέλα της, από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα, είναι ένας παίκτης της σειράς).

Αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια από αυτούς τους εννιά συν τον Γκριεζμάν δέκα, προσωπικά στην 10^η της βαθμολογίας στην Αγγλία, Αρσεναλ, δεν θα ήθελα κανέναν, πόσο μάλλον στο κορυφαίο επίπεδο των ομάδων της διεκδίκησης του Τσάμπιονς Λιγκ. Με τον Τερ Στέγκεν λοιπόν, τον Ντε Γιονγκ, τον Μέσι και κάποια σπουδαία ή απλά καλά ταλέντα, δεν έχει σημασία, η Μπαρτσελόνα τόσο θα μπορεί. Ο δρόμος θα είναι δύσκολος, τα κυβικά πλέον είναι διαφορετικά και δεν υπάρχει άλλη λύση με δεδομένη την οικονομική κατάσταση του club από την υπομονή. Υπομονή για να διαπιστώσουμε που μπορούν να φτάσουν ταλέντα σαν τον Φάτι (λείπει αφού είναι τραυματίας), σαν τον Πέδρι, τον Τρινκάο, τον Ντέστ, αλλά και τα αμούστακα που έρχονται από την Μασία. Ως τότε η Μπαρτσελόνα δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμβιβαστεί με την ιδέα για τον σημερινό εαυτό της. Προφανώς και είναι δύσκολο, ακόμη και σε εμένα που παρακολουθώ τα πράγματα από μακριά, πριν από το ματς με την Μπαρτσελόνα, δεν μου έβγαινε να γράψω ή να πω, ότι είναι δύο ομάδες διαφορετικών κυβικών κι’ ας λείπουν από την Παρί ο Νέιμαρ και ο Ντι Μαρία, διότι ξέρεις ότι απέναντι υπάρχει ο Μέσι. Αλλά ο Μέσι δεν μπορεί πλέον να κάνει θαύματα, δεν ξέρω κι’ αν στα καλύτερά του θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε με αυτή την Μπαρτσελόνα, πόσο μάλλον τώρα που ασφαλώς τα καλύτερα χρόνια του είναι πίσω του και όχι μπροστά.

Αν ο Μέσι μείνει, θα πρέπει να το κάνει με συναίσθηση, ότι δεν θα μείνει για να κάνει ένα τρεμπλ πριν φύγει ή πριν σταματήσει το ποδόσφαιρο, αλλά για να στηρίξει, να βοηθήσει και να αναδείξει τα νέα παιδιά. Αν η νέα διοίκηση της Μπαρτσελόνα, τον κρατήσει, θα πρέπει να ξέρει το γιατί και κυρίως θα πρέπει να προσλάβει έναν προπονητή ή να κρατήσει τον Κούμαν (γιατί όχι), με σκοπό, όχι να σαρώσει τους τίτλους την επόμενη σεζόν, αλλά να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία νέα ομάδα από την αρχή, με προσεκτικές κινήσεις και βήματα. Η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί πλέον να κρίνεται με το μέγεθος που ήταν, ή που θα ξαναγίνει, αλλά με το μέγεθος που είναι. Αν προκύπτει κρίση επειδή αποκλείστηκε από την Παρί στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ ή γιατί είναι μακριά από την κορυφή στην Ισπανία, τότε η Μπάρτσα θα είναι μονίμως σε κρίση. Αν η στόχευση είναι διαφορετική και δουλέψει με επιμονή και υπομονή για την επόμενη ομάδα, τότε σε δύο τρία χρόνια, μπορεί να είναι ξανά το μέγεθος που ήταν. Αν η Μπαρτσελόνα δεν το πάρει απόφαση στο σύνολο της και δεν αποχαιρετήσει αυτό που ήταν και να αρχίσει να ζει με το δικό της σήμερα, τότε θα ζει μονίμως μέσα σε μία ακατανόητη εσωστρέφεια.

Με απόλυτο σεβασμό, σε ότι προσέφερε και στο club και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως σε αυτούς που το πέτυχαν, σε αυτή τη γενιά, ο κύκλος πρέπει να κλείσει και η ομάδα να πάει στην επόμενη ημέρα, η οποία λόγω των οικονομικών προβλημάτων θα χρειαστεί πολύ χρόνο και υπομονή για να της προσφέρει αποτελέσματα.

Οσο για την Παρί θυμίζω, ότι πρόκειται για την ομάδα που είναι φιναλίστ του θεσμού. Εφτασε μέχρι τον τελικό πέρυσι και κόντραρε την πλέον υπερηχητική Μπάγερν Μονάχου που είδαμε ποτέ, συνεπώς δεν αποτελεί έκπληξη, καμία για την ακρίβεια, τα όσα έκανε στο «Καμπ Νόου» απέναντι σε αυτή την Μπαρτσελόνα. Ούτε αποτελεί έκπληξη η δουλειά του Ποτσετίνο. Αλλωστε το πόσο καλή δουλειά κάνει και πόσο καλός προπονητής είναι, φαίνεται τώρα στην Τότεναμ του Μουρίνιο, η οποία σε απόδοση όλο αυτό το διάστημα δεν πλησίασε καν τη δική του Τότεναμ.

Για τον Μπαπέ δε, το όποιο ψυχολογικό πρόβλημα πήγε να του δημιουργηθεί, κυρίως πέρυσι, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα το ξεπερνούσε με την ποιότητα και το ταλέντο του.

Ισως η βραδιά και το χατ τρικ στο «Καμπ Νόου», να ήταν αυτό που χρειάζονταν και ο ίδιος, αλλά και ο πλανήτης ποδόσφαιρο για να τον βάλει στη θέση του θρόνου, του κορυφαίου παίκτη που έρχεται και υπό αυτή την έννοια, αυτό το 4-1 της Παρί στη Βαρκελώνη ίσως να αποδειχτεί και ιστορικό…