Παναθηναϊκός: Ξύπνησαν μνήμες… Λα Κορούνια

Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα πολύ για να φέρω στο μυαλό μου έναν αντίστοιχο αποκλεισμό του Παναθηναϊκού, αλλά και γενικότερα ελληνικής ομάδας, στα Κύπελλα Ευρώπης. Μία σειρά, δηλαδή, στην οποία η ομάδα που υπερτερεί τόσο «καθαρά» της αντιπάλου της, να μένει εκτός συνέχειας. Κάποιος που θα δει το συνολικό σκορ του ζευγαριού και μόνο αυτό, δεν γίνεται να ταυτιστεί με την άποψη του υπογράφοντος. Το «ταμείο» έγραψε Παναθηναϊκός 1, Ρέιντζερς 3. Ο ορισμός της μαγικής εικόνας. Τόσο το 2-0 του πρώτου αγώνα, για τον οποίο συζητήσαμε αρκετά την προηγούμενη εβδομάδα, όσο και το 1-1 της Τετάρτης στην Καλογρέζα.

Στο χορτάρι του Ολυμπιακού Σταδίου ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που κυριάρχησε. Η ομάδα που μπήκε για να παίξει ποδόσφαιρο, που έδειξε να το θέλει περισσότερο. Ήταν, όμως και η ομάδα που απώλεσε τις ευκαιρίες. Η στατιστική στο φινάλε έγραψε πως οι ποδοσφαιριστές του Ρουί Βιτόρια είχαν 13 τελικές, εκ των οποίων οι 4 στην εστία, ενώ οι Σκωτσέζοι 6 εκ των οποίων μόλις οι 2 στην εστία. Ακόμα, όμως και αν επιχειρήσουμε να ξεχωρίσουμε τις στιγμές των δύο ομάδων, ο Παναθηναϊκός σπατάλησε 5-6 κλασικές ευκαιρίες, ενώ οι Σκωτσέζοι μέχρι και το 92’ όταν ο Ντραγκόφσκι έσωσε την ισοπαλία για τους πράσινους, δεν είχαν δημιουργήσει πέραν του γκολ άλλη «καθαρή» ευκαιρία.

Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, η υπεροχή του Παναθηναϊκού ήταν καθολική και δεδομένα κάποιο από τα τελειώματα των πράσινων, θα έπρεπε να έχει στείλει την μπάλα στο πλεκτό. Στο φινάλε της βραδιάς, η καλύτερη ομάδα δεν ήταν αυτή που προκρίθηκε, με το τριφύλλι να γνωρίζει έναν πέρα για πέρα άδικο αποκλεισμό. Οι Σκωτσέζοι έπεσαν από την Ακρόπολη και βρήκαν… χρηματοκιβώτιο.

Με τον Ιταλό διαιτητή, λοιπόν, να έχει σφυρίξει τη λήξη του επαναληπτικού και μετά από αρκετή σκέψη, ένα ματς μου ήρθε στο μυαλό και ξαφνικά αισθάνθηκα πως αυτό το «έργο» το έχω ξαναδεί. Πολλά χρόνια πίσω, (σχεδόν) 26, για την ακρίβεια. Ήταν Δεκέμβριος του 1999, ο Παναθηναϊκός στο πλαίσιο του τρίτου γύρου του Κυπέλλου UEFA, υποδεχόταν και πάλι τότε στο Ολυμπιακό Στάδιο, την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια. Έχοντας χάσει με 4-2 στο πρώτο ματς, έψαχνε ανατροπή ήττας με δύο τέρματα, όπως και κόντρα στους Ρέιντζερς. Μοναδική διαφορά πως τότε ίσχυε ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ.

Οι πράσινοι του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα, είχαν πραγματοποιήσει μία εκπληκτική εμφάνιση. Είχαν «σφυροκοπήσει» ανελέητα τους μετέπειτα πρωταθλητές Ισπανίας και είχαν χάσει σωρεία μεγάλων ευκαιριών. Το 1-0 έγινε αργά και συγκεκριμένα στο 78’ με ένα πέναλτι του Ασάνοβιτς, όμως, το τριφύλλι δεν κατάφερε κάτι παραπάνω και λίγο πριν το φινάλε ισοφαρίστηκε με γκολ του Ρόι Μακάι. Μετά το φινάλε εκείνης της αναμέτρησης, μάλιστα, ο Γιάννης Κυράστας είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ότι «έπρεπε να κερδίσουμε με 4-0».

Να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν επιχειρώ μέσω αυτών εδώ των γραμμών να συγκρίνω εκείνη την ομάδα του Παναθηναϊκού, που τις σεζόν που ακολούθησαν, πραγματοποίησε εκπληκτικές πορείες στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και όχι μόνο. Θέλω, μονάχα, να σταθώ στο γεγονός πως είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις στις οποίες κατά το παρελθόν ένας ελληνικός σύλλογος έχει γνωρίσει έναν ευρωπαϊκό αποκλεισμό, έχοντας εμφανιστεί τόσο ανώτερος της αντιπάλου του, εντός των τεσσάρων γραμμών.

Ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Τετάρτης απώλεσε μία σπουδαία ευκαιρία. Αφενός για να απαλλαγεί από το άγχος της εξασφάλισης της συνέχισης του ευρωπαϊκού του ταξιδιού σε κάποια League Phase και αφετέρου για να κυνηγήσει τις πιθανότητες του για το όνειρο της συμμετοχής στο κυρίως πιάτο του Champions League. Από την άλλη, όμως, άφησε και πολλές υποσχέσεις στους φίλους του πως τα καλύτερα είναι μπροστά. Άλλωστε, το χειροκρότημα των 40.000, που βρέθηκαν μέσα στο κατακαλόκαιρο στην εξέδρα του ΟΑΚΑ, αποτελεί και το καλύτερο μήνυμα ενόψει της (πολύ) απαιτητικής συνέχειας.