Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ: Μεταξωτά βρακιά μας περισσεύουν, οι επιδέξιοι πισινοί μας λείπουν…

Κάθε φυσιολογικό καλοκαίρι (προ κορονοϊού και με αυτόν υπό… σχετικό έλεγχο πλέον), οι μεταγραφές είναι η καθημερινή (σας – μας) τροφή και τα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια των ελληνικών ομάδων το… παντεσπάνι, το ξεχωριστό επιδόρπιο, το παγωτό που πάντα μας συνοδεύει τέτοιες θερμές βραδιές.

Όπως, όμως, συμβαίνει δυστυχώς όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, αυτό το παγωτό δεν έχει πλέον γλυκιά γεύση. Έχει καταντήσει δύσπεπτο και η γεύση του δεν παραπέμπει σε σοκολάτα, καϊμάκι ή στρατσιατέλα, αλλά σε κάτι που αρχίζει από σκά- και τελειώνει σε -τα.

Ζητώ συγνώμη για την… μυρωδιά του σχολίου μου, αλλά βλέποντας Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ να ταπεινώνονται από Μακάμπι Χάιφα και Λέφσκι Σόφιας αντίστοιχα, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η κλασική έκφραση «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κω@@@@». Ελεύθερη μετάφραση; Κάποιος δεν πρέπει μόνο να θέλει και να ζητάει κάτι, αλλά να δείχνει ότι το αξίζει κιόλας.

Και, προς μεγάλη μου απογοήτευση (και δική σας φαντάζομαι), οι δύο πιο δυνατές ομάδες της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, πιθανότατα ήθελαν (και μάλιστα πολύ) και οι δύο να προχωρήσουν σε Champions League και Europa Conference League αντίστοιχα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έδειξαν να το αξίζουν κιόλας.

Το καλοκαίρι σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη ξεκίνησε με βαρύγδουπες μεταγραφές όπως αυτή του δευτεραθλητή κόσμου Σίμε Βρσάλικο στον Ολυμπιακό και με πολλές προσδοκίες για κάτι καλύτερο σε σχέση με πέρυσι, όπου ο ΠΑΟΚ έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Europa Conference League.

Βαρύγδουπες μεταγραφές, πολλές προσδοκίες αλλά, και πάλι, μια… τρύπα στο νερό. Με προετοιμασία ενός μηνός, η εικόνα των Ερυθρόλευκων και του Δικέφαλου ήταν αποκαρδιωτική και, σε καμία περίπτωση, δεν έδειξαν να διαθέτουν τους επιδέξιους πισινούς για να φορέσουν τα περιζήτητα μεταξωτά (ευρωπαϊκά) βρακιά.

Θρύλε κάνε μια ευκαιρία

Το κλασικό σύνθημα που δονεί το «Καραϊσκάκης» όταν ο κόσμος ψάχνει την αντίδραση του Ολυμπιακού, είναι «Θρύλε βάλε ένα γκολ». Για να βάλεις ένα γκολ, όμως, πρέπει πρώτα να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις για να φτάσεις σε αυτό.

Σε 180 λεπτά και κόντρα σε μια νοικοκυρεμένη, αλλά δευτερότριτης ταχύτητας ομάδα, ο πρωταθλητής Ελλάδας πέτυχε ένα γκολ αλλά, πέραν αυτού, «nada», όπως λένε στην πατρίδα του συμπαθέστατου κατά τα άλλα Πέδρο Μαρτίνς. Nada, ήτοι τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Χωρίς τις πολλές αλλαγές στο ρόστερ σε σχέση με προηγούμενες σεζόν (μήπως, όμως, ήταν απαραίτητες;), ο Ολυμπιακός ήταν ανύπαρκτος δημιουργικά – επιθετικά. Και έτσι, ακόμα και απέναντι σε μια ομάδα μετρίου αναστήματος, δεν πας πουθενά. Πουθενά όμως.

Το κερασάκι ήταν το πολύ βαρύ (προσοχή, όμως, όχι και απαραίτητα άδικο) 0-4, στην πιο ντροπιαστική εντός έδρας ευρωπαϊκή ήττα εδώ και σαράντα χρόνια. Φρονώ ότι θα ακούνε «Ισραήλ» στον Πειραιά και θα τρέχουν...

Για πρώτη φορά από το (πολύ μακρινό πλέον) 1997, οι Ερυθρόλευκοι συμπληρώνουν δύο διαδοχικές σεζόν χωρίς παρουσία στους ομίλους του Champions League. Και, αν δεν αλλάξουν πολλά (σε προπονητή, ρόστερ, αγωνιστικό πλάνο και νοοτροπία), μπορεί να κάνουν πολλές ακόμα σεζόν να δουν ξανά το χρυσό σεντόνι που τόσο είχαν συνηθίσει να καμαρώνουν στο γήπεδό τους.

Ο Μαρτίνς δεν εμπνέει πλέον τους ποδοσφαιριστές, δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής να κάνει την ατομική ενέργεια που θα προκαλέσει αριθμητική υπεροχή στην επίθεση και ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα και ο κόσμος, όσο και αν στηρίζει, είναι λογικό να έχει αρχίσει να ξενερώνει. Και πολύ μάλιστα.

Αν αυτή η εικόνα δεν αλλάξει δραματικά σε λιγότερο από μια εβδομάδα (αλήθεια, πως μπορεί να γίνει αυτό;), ο Ολυμπιακός θα τα βρει σκούρα και με τη Σλόβαν Μπρατισλάβας. Ακόμα, όμως, και αν ξεπεράσει την πρωταθλήτρια Σλοβακίας, αυτός ο Ολυμπιακός δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη ότι θα περάσει αλώβητος από τα πλέι οφ του Europa League, με το Europa League Conference να είναι, σε μια τέτοια περίπτωση, το τελευταίο σωσίβιο.

Μια ιστορική αποτυχία

Ο ΠΑΟΚ, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, δεν είχε τόσα σωσίβια. Και το μοναδικό που είχε, το αχρήστευσε με ένα… αποκρουστικό πρώτο 20λεπτο στη Σόφια, το οποίο και τον καταδίκασε σε ταπεινωτικό αποκλεισμό από μια ομάδα που πριν από ενάμισι χρόνο βρέθηκε μια ανάσα από την πλήρη κατάρρευση.

Αυτή, δηλαδή, που έδειξε ο Δικέφαλος, λίγους μήνες μετά την καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία της ιστορίας του. Πέρυσι, η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου έπαιξε 16 αγώνες, στον δρόμο μέχρι τα προημιτελικά και τον αποκλεισμό από την Μαρσέιγ.

Φέτος, περιορίζεται σε μόλις δύο παιχνίδια, πληρώνοντας τις ελλείψεις στο ρόστερ, την «υπόθεση Κούρτιτς», τις μεταγραφές που δεν πρόλαβαν (;) να κάνουν την διαφορά και, για κερασάκι, την (έως και) αντί – επαγγελματική συμπεριφορά των Ντάγκλας Αουγκούστο και Αντελίνο Βιεϊρίνια, οι οποίοι αποβλήθηκαν όταν υπήρχε μια αχτίδα (και μόνο τέτοια) ελπίδας για ανατροπή, μετά την ισοφάριση του Τιάγκο Ντάντας.

«Ένα σπίτι δεν χτίζεται σε μια μέρα» αποφάνθηκε ορθά ο Λουτσέσκου, ο οποίος πλέον έχει όσο χρόνο… θέλει για να χτίσει έναν ΠΑΟΚ που θα επιδιώξει να γίνει πρώτος στο χωριό. Γιατί στη πόλη… πάπαλα.

Ο ΠΑΟΚ δεν έχει το ευρωπαϊκό υπόβαθρο του Ολυμπιακού και τις επιτυχίες των Ερυθρολεύκων, αλλά αυτός ο αποκλεισμός μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ιστορικός, ελέω αντιπάλου, εικόνας και προσδοκιών που αποδείχθηκαν… ουτοπικές.

Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα

Η πολύ καλή συγκομιδή της περυσινής σεζόν μας άνοιξε την όρεξη για… εκτόξευση στην βαθμολογία της UEFA και την διεκδίκηση του χαμένου εισιτηρίου για τα προκριματικά του Champions League και της χαμένης θέσης στο Europa League. Συγνώμη κύριοι, αλλά τι να τα κάνουμε αυτά τα εισιτήρια, αν τα πετάμε (κυριολεκτικά) στα σκουπίδια προτού μπει καν ο Αύγουστος;

Από εδώ και πέρα, λοιπόν, θα συνεχίσουμε στο άγνωστο με βάρκα στην ελπίδα (ως συνήθως δηλαδή). Ελπίζουμε ο Ολυμπιακός να διορθωθεί σημαντικές με τις όποιες αλλαγές (προλάβει να) κάνει.

Ο Άρης να φανεί ανταγωνιστικός κόντρα στην σαφώς πιο ζόρικη (σε σχέση με τη Γκόμελ) Μακάμπι Τελ Αβίβ και ο Παναθηναϊκός, μια πενταετία μετά τα τελευταία ευρωπαϊκά του παιχνίδια, να θυμηθεί ότι υπήρξε Panathinaikos και να κοιτάξει… βαθιά στα μάτια την Σλάβια Πράγας, η οποία έβαλε έντεκα γκολ σε δύο ματς στους ταλαίπωρους ημί – επαγγελματίες της Σεντ Τζόσεφς από το Γιβραλτάρ.

Γιατί, αν δεν τα δούμε όλα αυτά, κινδυνεύουμε τον Σεπτέμβριο να παρακολουθούμε τα ευρωπαϊκά κύπελλα μόνο με το ενδιαφέρον της δουλειάς (οι δημοσιογράφοι) και της αγάπης για το άθλημα (οι φίλαθλοι). Όπως, δηλαδή, μας συμβαίνει εδώ και οκτώ χρόνια με τις διεθνείς διοργανώσεις, από τις οποίες απέχει σταθερά η εθνική μας ομάδα, η οποία μας είχε καλομάθει...