Ο Τσουκαλάς και οι τσουκαλάδες

Υπάρχουν τα λεγόμενα mainstream αθλητικά Μέσα, ελάχιστα πολυφωνικά, τα περισσότερα χρωματισμένα, υπάρχουν και τα καφενειακά οπαδικά εντευκτήρια ηλεκτρονικά, ραδιοφωνικά ή άλλα. Στα τελευταία παρεπιδημούν πρόσωπα του ύφους και του ήθους του γνωστού ερυθρόλευκου τηλεοπτικού «ήρωα» αλλά όλοι μα όλοι αυτοί οι επαγγελματίες spokesmen έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Είναι λίγο ασαφές πως βιοπορίζονται, ποιοι τους έδωσαν σωσίβιο να επιπλεύσουν στην κερκίδα των φανατικών, ποιοι τους καλύπτουν νομικά και με άλλους τρόπους, όταν έχουν θεματάκια με τη Δικαιοσύνη. Άλλοι επιδιώκουν να είναι λίγο αστείοι σε εμφάνιση κι εκφορά λόγου, άλλοι πιο θεσμικοί κατέχουν θέσεις με εταιρικές κάρτες και βαρύγδουπους τίτλους. Συμβαίνει χρόνια τώρα, σε πολλά σωματεία.

Το να παρεμβαίνει ένα θεσμικό όργανο αυτεπάγγελτα για να παύσει το δημόσιο λόγο του μίσους θα ήταν το ιδεατό. Το να κινούνται νομικά πολίτες ή ομάδες πολιτών το κρίνω υγιές και θεμιτό, λέγεται ατομική ευθύνη και πρωτοβουλία. Τη δημόσια αγανάκτηση και κατακραυγή μεταξύ σωματείων και σωματειακών εργαλείων, επιτρέψτε μου να τη χαρακτηρίσω στάχτη στα μάτια. Μήπως να ξεκινούσαμε τη γενική καθαριότητα από το σπίτι μας;

Δεν έχει περάσει και τόσος πολύς χρόνος για να δικαιούμαστε να παριστάνουμε πως ξεχάσαμε τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Μια δολοφονία με φυσικούς αυτουργούς, που ανατράφηκαν σε μια κοινωνία οπαδικού μίσους, συγκαλύψεων και προστασίας. Αν σε όλη αυτή την κοινωνία οπαδικού μίσους εμείς επιλέγουμε να σηκώσουμε το χέρι και να δείξουμε με το δάχτυλο τον έναν, ώστε να τον καταγγείλουμε και να τον κυνηγήσουμε μετά δικαστικά, μοιραία όσοι δεν φοράμε τόσο μασίφ οπαδικά γυαλιά αναρωτιόμαστε: παριστάνετε τους ανήξερους ή μας περνάτε για τόσο αφελείς;

Δεν ακούτε αθλητικό ραδιόφωνο κάθε μέρα με γνωστούς αστέρες να «κάνουν χαβαλέ», δεν διαβάζετε sites και αθλητικές εφημερίδες με ανυπόγραφες ύβρεις, δεν περιηγείστε στα official και λιγότερο official social media accounts, δεν κοιτάτε τι γράφουν τα πανό στις κερκίδες σας;

Έπειτα έρχονται και οι πιο «ψαγμένοι» αρθρογράφοι να διατυπώσουν άρθρα γνώμης, όπου μεταξύ άλλων εξισώνουν Μέσα που πρόσφεραν βήμα σε κάθε είδους κάφρο, εκπομπές που τους κάφρους τους έκαναν αξιόλογες συνεντευξιαζόμενες προσωπικότητες και σατιρικές εκπομπές που τους κάφρους τους γλεντάνε, όπως παλιότερα έκαναν με φασιστοειδή εκλεγμένα ναζιστοπροϊόντα. Θα χαρακτήριζα την εξίσωση αυτή ανόητη αν δεν ήταν ηθελημένα παραπλανητική.

Έχει κόστος αγαπητοί να σατιρίζεις και να ξεφτιλίζεις τον κάθε Μιχαλολιάκο, όταν αναφωνεί το «αυτά τα χέρια είναι καθαρά» και να τον μετατρέπεις σε αυτό που είναι, μια λούμπεν φιγούρα του υποκόσμου, όταν οι πολιτικοί μας ηγέτες και επιτυχημένοι δημοσιογράφοι τον μετέτρεψαν σε ισότιμο συνομιλητή. Πιστεύετε ότι οι ναζί τα καλοδέχονται κάτι τέτοια;

Έχει επίσης κόστος να περνάς πριονοκορδέλα τον κάθε τσουκαλά με τα «αμπελαλέ» του υπογραμμίζοντας αυτό που ακριβώς είναι, ένας κραυγάζων με τιποτιστικό και μισάνθρωπο υβριστικό λόγο, που κάποιοι τον τοποθέτησαν στη μαρκίζα του μαγαζιού τους. Κι αντί να αναρωτιόμαστε ποιοι τοποθετούν ποιους στις μαρκίζες όλων των ποδοσφαιρικών μαγαζιών με ή χωρίς τίτλους κι αξιώματα, θα αναρωτηθούμε αν πρέπει να τους εξαφανίσουμε από το σατιρικό προσκήνιο; Να σας θυμίσω ότι μια χαρά έκαναν τις δουλίτσες τους στο παρασκήνιο οι ναζί, ώσπου να γίνουν τρίτο κόμμα με κοστούμια στο ελληνικό κοινοβούλιο;

Όπως έγραφα και παλιότερα ασχοληθείτε οι έγκριτοι με τους ανθρώπους των προέδρων της δικής σας ομάδας, καθαρίστε τη μπουγάδα σας και μετά κοπιάστε στο δημόσιο διάλογο να συζητήσετε με όλους εμάς, που από αυτοσεβασμό αυτοεξοριστήκαμε από τα ελληνικά γήπεδα χρόνια τώρα, γιατί δεν θέλουμε να βρίζουμε τη μάνα, την πατρίδα και τη σημαία κανενός.

Αντί να θυμάστε με πάθος τον κάθε Τσουκαλά που 40 χρόνια ίδιος είναι, μην ξεχάσετε να θυμάστε συχνότερα τον 19χρονο Άλκη Καμπανό, τους δολοφόνους του και τον τρόμο που σκορπά η ερώτηση, «εσύ τι ομάδα είσαι;»