Αναλυτικά η συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Πάτρικ Μπάουμαν στο gazzetta.gr και τον Βασίλη Σκουντή τον Αύγουστο του 2017, μιλώντας μεταξύ άλλων για το σχίσμα στο χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Νίκο Γκάλη και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

- Για να βάλουμε μερικές νοσταλγικές πινελιές σε αυτή την κουβέντα, θα ήθελα να μάθω με ποια μπασκετικά είδωλα μεγαλώσατε. Ποιοι ήταν οι παιδικοί ήρωες σας;

«Θέλει και ρώτημα. Όπως κάθε πενηντάρης στην εφηβεία του μεγάλωσε με τον Μάικλ Τζόρνταν, που εκείνη την εποχή ήταν το απόλυτο είδωλο. Αλλά και στην Ιταλία είχαμε ήρωες, όπως ο Ντίνο Μενεγκίν, ο Αντονέλο Ρίβα, ο Μάικ Ντ’ Αντόνι και ο προπονητής Νταν Πίτερσον».

- Ο Γκάλης ήταν μέσα στο κάδρο;

«Θέλει και ρώτημα. Ο Νίκος έγινε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή για το ελληνικό, αλλά και για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θυμάμαι πάντοτε τις απίθανες εμφανίσεις του στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και βεβαίως τον απρόσμενο θρίαμβο της Ελλάδας, που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας».

- Τώρα υπάρχει ο Αντετοκούνμπο...

«Σε παρακαλώ μη μου ζητήσεις να πω το όνομα του, μου φαίνεται πολύ δύσκολο (ΣΣ: γελάει). Ξέρεις, αυτός ήταν ο φόβος και ο τρόμος του κομισάριου του ΝΒΑ, Ανταμ Σίλβερ στο All Star Game της Νέα Ορλεάνης. Καθόμασταν δίπλα δίπλα και κάποια στιγμή γύρισε και με ρώτησε πανικόβλητος, "πώς θα πω το όνομα του εάν βγει ΜVP;". Δεν βγήκε τελικά, αλλά ήταν ο μόνος απ’ όλους που έδειξε από την αρχή του αγώνα ότι ήθελε να παίξει μπάσκετ και όχι να κάνει πλάκα. Ο Γιάννης αποτελεί πραγματική ευλογία για την Ελλάδα. Τα ταλέντα, οι δυνατότητες και οι προοπτικές του ξεπερνούν τη φαντασία και πέρα από την επιτυχία του και ό,τι θα κάνει στο μέλλον, είναι πολύ σπουδαία η επίδραση που ασκεί στα παιδιά ως πρότυπο. Ελπίζω ότι θα κρατήσει για πολλά χρόνια ζωντανό αυτό τον ενθουσιασμό και θα μείνει ταπεινός όπως δείχνει ότι είναι».

- Δεν ρωτώ τι σας έφερε ξανά στη μέρη μας, αλλά θα ήθελα να μάθω τι σας ενδιαφέρει να παρατηρείτε σε διοργανώσεις μικρών Εθνικών ομάδων;

«Βλέπεις παίκτες 16 έως 20 χρονών που είναι ήδη ή θα γίνουν οι σταρ της επόμενης ημέρας. Παρατηρείς τις αλλαγές που συντελούνται και συνειδητοποιείς πώς θα παίζεται το μπάσκετ του μέλλοντος. Ε, αυτή η αίσθηση έχει μεγάλη ίντριγκα...».

- Η Ελλάδα και κυρίως η Κρήτη δείχνουν πολύ μεγάλη προθυμία στη φιλοξενία αυτών των διοργανώσεων τα τελευταία χρόνια....

«Μα η Ελλάδα είναι εξ ορισμού μια πολύ φιλόξενη χώρα και η Κρήτη ένας θαυμάσιος τόπος. Ξέρεις, τα νησιά έχουν μια διαφορετική κουλτούρα από τα υπόλοιπα μέρη και ο κόσμος είναι πιο φιλικός και πιο ζεστός. Είχα ξαναέλθει στην Κρήτη πριν από δυο χρόνια για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων και έμεινα ενθουσιασμένος από την πρώτη στιγμή με τον καιρό, με τη διάθεση των ανθρώπων, με το ιδιαίτερο φαγητό και φυσικά με τη ρακή»!

- Να περιμένουμε άραγε μια διοργάνωση μεγαλύτερου βεληνεκούς εδώ στην Ελλάδα; Εννοώ, σε επίπεδο ανδρών, όπως τα Ευρωμπάσκετ 1987 και 1995, το Μουντομπάσκετ 1998 και το Προολυμπιακό Τουρνουά 2008...

«Η Ελλάδα είναι μια ακραιφνώς μπασκετική χώρα. Ενας δημοφιλέστατος μπασκετικός προορισμός, ακόμη και τώρα που η χώρα υποφέρει από την οικονομική κρίση. Σε αυτές τις πιεστικές συνθήκες είναι δύσκολο να ζητήσει μια ομοσπονδία χρήματα από την κυβέρνηση και να αναλάβει μια μεγάλη και δαπανηρή διοργάνωση, αλλά στη ζωή όλα απορρέουν και εξαρτώνται από το momentum. Εξάλλου τα τελευταία χρόνια έγιναν της μόδας οι συνδιοργανώσεις στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και αυτή η πρακτική μπορεί να ανοίξει ορίζοντες, Σε κάθε περίπτωση πάντως η Ελλάδα έχει γήπεδα, διαθέτει τεχνογνωσία, είναι φιλόξενη, παράγει μπάσκετ σε όλα τα επίπεδα, το αγαπά και το περιβάλλει με μια ξεχωριστή κουλτούρα».

- Ε, φαντάζομαι πως εάν κι εφόσον δημιουργηθούν κάποιες προϋποθέσεις, θα παίξει ρόλο και η παρουσία του φίλου σας, του Γιώργου Βασιλακόπουλου...

«Ο Γιώργος είναι ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, με άποψη για το μπάσκετ, με μεγάλη διαδρομή στον χώρο και με σημαντική προσφορά και ιστορία. Εχω μάθει αρκετά πράγματα συζητώντας και συνεργαζόμενος μαζί του, όπως άλλωστε είχα την τύχη να μαθητεύσω δίπλα στον Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς. Συν τοις άλλοις ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι ένα πολιτικό πρόσωπο, κάτι που δεν είμαι εγώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις εξελίσσεται μια εκπαιδευτική διαδικασία από την οποία όλοι μαθαίνουμε. Βεβαίως στην πολιτική, στον αθλητισμό και στη ζωή δεν είναι όλα ή άσπρο ή μαύρο και γι αυτό πρέπει να είσαι πάντοτε έτοιμος και διατεθειμένος, να παραμερίσεις τον εγωισμό σου, να κάνεις τις πρέπουσες κινήσεις και να βάζεις τέλος σε μια διαμάχη. Κανείς μας δεν βρίσκεται πάνω από το μπάσκετ και αυτό πρέπει να το έχουμε ως βασικό κανόνα και ως στάση ζωής».

- Μου δίνετε την καλύτερη ασίστ για την επόμενη ερώτηση, που προφανώς την υποψιάζεσθε. Αφορά τη μεγάλη διαμάχη, τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στη FIBA και στην Euroleague, που μαίνεται αυτή τη στιγμή με αφορμή τα «παράθυρα» των Εθνικών ομάδων.

«Κοίτα, οι λογικές και οι πρακτικές του Τζόρντι Μπερτομέου είναι ίδιες και απαράλλακτες εδώ και δέκα επτά χρόνια. Σήμερα συμβαίνει αυτό που είχαμε προβλέψει το 2000. Δυστυχώς υπάρχουν ευρωπαϊκοί σύλλογοι που δεν νοιάζονται για το γενικότερο όφελος του μπάσκετ, παρά μόνο για τα στενά συμφέροντα τους. Ενδεχομένως η Euroleague εκτιμά ότι θα μετατρέψει τη διοργάνωση της σε μια μορφή ευρωπαϊκού ΝΒΑ που εν συνεχεία θα το αγοράσει και θα το απορροφήσει το ΝΒΑ. Σε αυτή την υπόθεση υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις, αλλά η FIBA πιστεύει κατηγορηματικά - και υπερασπίζεται αυτή τη θέση της - ότι δεν είναι δυνατόν να θίγονται και να υποβαθμίζονται τα Εθνικά πρωταθλήματα και οι Εθνικές ομάδες προς χάριν κάποιων λίγων συλλόγων. Η κουλτούρα και η λογική του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι διαφορετική από την αμερικάνικη και επιμένω ότι πρέπει να τηρούμε το μοντέλο και να σεβόμαστε τις αρχές της ανάδειξης και της εξέλιξης των ταλέντων. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με εξέπληξε η στάση που κράτησε η Euroleague στο θέμα των "παραθύρων", την περίμενα διότι απλούστατα αποτελεί την αναμενόμενη κατάληξη των πραγμάτων...».

- Δεδομένης λοιπόν της κατάστασης αυτή τη στιγμή, η καυτή πατάτα βρίσκεται στα χέρια των παικτών, που ωστόσο πληρώνονται από τους συλλόγους τους...

«Ναι, αυτό είναι άδικο για τους παίκτες που αγαπούν την εθνική ομάδα της πατρίδας τους και θέλουν να αγωνισθούν με αυτήν, αλλά παράλληλα στο τέλος του μήνα κοιτάζουν τον λογαριασμό τους στην Τράπεζα! Για παράδειγμα οι παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού θα πιεστούν περισσότερο και εφόσον δεν αγωνισθούν τότε οι αντίπαλοι τους που δεν αγωνίζονται σε ομάδες της Euroleague θα είναι χαρούμενοι γιατί θα έχουν μια ευκαιρία παραπάνω να νικήσουν την Ελλάδα».

- Στ’ αλήθεια τώρα, ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο επιμένετε τόσο πολύ στα «παράθυρα»;

«Μα είναι προφανής και αυτονόητος; Εκτιμάμε ότι το επίπεδο πέφτει και επίσης στο προσκήνιο βρίσκονται πάντοτε οι ίδιες ομάδες. Πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες διεθνών εμπειριών στους παίκτες όλων των χωρών και κυρίως πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στους φιλάθλους να βλέπουν από κοντά τις Εθνικές ομάδες των χωρών τους σε επίσημα ματς. Για παράδειγμα η Εθνική Ελλάδος δεν έχει ξαναπαίξει επίσημο αγώνα στην έδρα της μετά το Προολυμπιακό Τουρνουά του 2008 και ο κόσμος τη βλέπει μόνο στο Τουρνουά Ακρόπολις. Το ελληνικό μπάσκετ γνώρισε τη μεγάλη έκρηξη και εκτοξεύθηκε μετά το Eurobasket του 1987 και ο κόσμος το αγάπησε παράφορα χάρη στον θρίαμβο της Εθνικής ομάδας σε εκείνη τη διοργάνωση. Δες τι συμβαίνει στα άλλα σπορ και πόσο ωφελήθηκαν από τους επίσημους αγώνες που δίνουν μεσούσης της σεζόν οι Εθνικές ομάδες στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ, στο γουότερ πόλο,σ το ράγκμπι κοκ. Να το πω και διαφορετικά; Είναι άλλο πράγμα να φωνάζει ο κόσμος ‘’Παναθηναϊκός’’ και ‘’Ολυμπιακός’’ και άλλο να ζητωκραυγάζει ‘’Ελλάς, Ελλάς’’. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά».

- Ναι, αλλά την ίδια στιγμή οι σύλλογοι έχουν υποχρεώσεις στο κορυφαίο επίπεδο...

«Εάν αγαπάς την πατρίδα σου και αντιλαμβάνεσαι τη σημασία και τον ρόλο της Εθνικής ομάδας, δεν υπάρχει άλλο επιχείρημα. Ακόμη και στις ΗΠΑ, άλλαξε σημαντικά η νοοτροπία από τη στιγμή που οι παίκτες του ΝΒΑ στρατεύθηκαν μέσω της USA Basketball, στην Εθνική ομάδα. Δημιουργήθηκε και εκεί ένα διαφορετικό ρεύμα σε ό,τι αφορά την εθνική εκπροσώπηση».

- Σε κάθε περίπτωση το διακύβευμα είναι σοβαρό...

«Ναι, αλλά τίποτε δεν επιτυγχάνεται χωρίς ρίσκο. Πράγματι κάποιες Εθνικές ομάδες που θα πληγούν από τις απουσίες βασικών παικτών και θα διατρέξουν κίνδυνο αποκλεισμού από τις μεγάλες διοργανώσεις, αλλά η απόφαση είναι ειλημμένη και θα εφαρμοσθεί. Εάν τώρα κάποιοι σύλλογοι επιμένουν ότι πρέπει να κάνουν κουμάντο και να ορίζουν τις τύχες του παγκοσμίου μπάσκετ, αυτό ας το κρίνει ο καθένας...».

- Εκεί εντέλει έγκειται η ουσία του ζητήματος;

«Από τη μια υπάρχουν οι θεσμικοί και οι πατροπαράδοτοι φορείς του αθλήματος και από την άλλη μια ιδιωτική διοργάνωση, η οποία δεν σέβεται και δεν αναγνωρίζει την αξία των Εθνικών πρωταθλημάτων, με αποτέλεσμα να εξελίσσεται λοιπόν ένα σκληρό bras de fer. Ανατρέχοντας στην Ιστορία, διαπιστώνουμε ότι την αναρχία δεν την προκαλούν ποτέ οι πολλοί, αλλά πάντοτε οι λίγοι. Εγώ δεν εθελοτυφλώ, ούτε υποστηρίζω ότι η FIBA διαθέτει το αλάθητο, αλλά ο στόχος και το όραμα μας είναι να αναπτύξουμε το μπάσκετ σε ολόκληρο τον κόσμο και σε όλες τις βαθμίδες του».

- Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Τζόρντι Μπερτομέου;

«Δεν θέλω να προσωποποιήσω τις καταστάσεις και ειδικότερα αυτή την υπόθεση, όπως το πράττει η Euroleague. Οφείλω όμως να τονίσω ότι είμαι πολύ απογοητευμένος από τη στάση τους. Συζητούσαμε για τα ‘’παράθυρα’’ από το 2010, αλλά ο Τζόρντι Μπερτομέου υπήρξε από την αρχή αντίθετος και ουσιαστικά δεν λάβαμε ποτέ μια συγκεκριμένη απάντηση με εξαίρεση εκείνη την επιστολή στην οποία η Ευρωλίγκα υποσχόταν ότι δεν εμποδίσει τους παίκτες να αγωνισθούν με τις Εθνικές ομάδες. Κρίμα...».

- Δεν αποφασίζει ωστόσο μόνος του, αλλά εκφράζει την άποψη των συλλόγων που συμμετέχουν στην Euroleague...

«Δεν νομίζω ότι γενικώς οι σύλλογοι αντιτίθενται στις Εθνικές ομάδες, πολύ δε περισσότερο οι παίκτες. Οι παίκτες θέλουν να αγωνίζονται, τρέφονται από τη δράση και θεωρώ ότι είναι χαζό και άδικο να μπαίνουν στη μέση αυτής της αντιπαράθεσης...».

- Γνωρίζετε βεβαίως ότι στην Ελλάδα μπήκαν σε καραντίνα οι διαιτητές που σφυρίζουν στην Euroleague...

«Δεν είναι μόνο οι διαιτητές, οι παίκτες και οι σύλλογοι, αλλά όλο το μπάσκετ που πληρώνει τις συνέπειες της αντιπαράθεσης και τελεί σε καθεστώς σύγχυσης».

- Παρ’ όλα αυτά αισιοδοξείτε ότι μπορεί να βρεθεί μια λύση προσεχώς;

«Η FIBΑ και εγώ προσωπικά είμαστε πάντοτε ανοικτοί να συζητήσουμε και να καταλήξουμε σε μια καθαρή και τίμια συμφωνία, όχι σε μια προσωρινή συμβιβαστική λύση και μάλιστα εις βάρος των αρχών του μπάσκετ. Επαναλαμβάνω ότι συνιστά αδικία προς τα Εθνικά Πρωταθλήματα, προς τις Εθνικές ομάδες και προς όλο το οικοδόμημα του παγκόσμιου μπάσκετ να υποτάσσεται στις αποφάσεις των ολίγων».

- Ποιες εντυπώσεις σας άφησε η παρθενική διοργάνωση του Basketball Champions League;

«Πολύ καλές με την προοπτική να γίνουν ακόμη καλύτερες. Αποδείχθηκε ότι και άλλοι μπορούν να διοργανώσουν ένα ενδιαφέρον πρωτάθλημα στην Ευρώπη, το οποίο μάλιστα καθρεφτίζει και επιβραβεύει με δικαιοσύνη την κατάταξη στα Εθνικά πρωταθλήματα. Η Ευρωλίγκα τώρα δεν είναι ένα όνειρο, αλλά λόγω του συστήματος μοιάζει ακόμη με χίμαιρα».

- Θεωρείτε λοιπόν ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, η Euroleague μπορεί να διεξάγεται υπό την αιγίδα της FIBA;

«Οι πόρτες μας παραμένουν ανοικτές, εφόσον οι ομάδες επιθυμούν να βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα μας. Ωστόσο από τη στιγμή που δεσμεύονται με ένα συμβόλαιο δέκα ετών με την Ευρωλίγκα, αυτή είναι μια υπόθεση που αφορά το απώτερο μέλλον».

- Η Κίνα μπορεί να γίνει μια νέα μεγάλη δύναμη στο παγκόσμιο μπάσκετ; Θεωρείτε ότι πρόκειται για τον ο κοιμώμενο γίγαντα, που άρχισε να ξυπνάει σιγά σιγά;

«Πρώτα απ όλα η Κίνα είναι μια τεράστια χώρα, με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο. Έχουν αναλάβει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 και προσπαθούν με κάθε τρόπο να αυξήσουν την ισχύ και την ανταγωνιστικότητα τους. Αγάπησαν το μπάσκετ και μπήκαν στον χάρτη χάρη στον Γιάο Μινγκ και τα τελευταία χρόνια επενδύουν πολύ και σε όλα τα επίπεδα. Διαθέτουν πολλές πηγές πλούτου, υπάρχουν χορηγοί με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και δίνουν μεγάλες αμοιβές στους ξένους παίκτες. Για να κάνω έναν παραλληλισμό, είμαι σίγουρος πως εάν σήμερα ήταν διαθέσιμος ο Ντομινίκ Γουίλκινς, με τον οποίο προκάλεσε πάταγο το 1996 ο Παναθηναϊκός, θα τον είχαν αρπάξει αυτοί».

- Σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι σχέσεις της FIBA με το ΝΒΑ;

«Έχουν περάσει ήδη τριάντα χρόνια από τότε που αρχίσαμε να αναπτύσσουμε τις σχέσεις και τη συνεργασία μας. Δουλεύουμε μαζί σε πολλά θέματα, αλλά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης ή ανταγωνισμού, καθώς το ΝΒΑ είναι μια μπίζνα επτάμισι δισεκατομμυρίων δολαρίων. Εμείς από την πλευρά μας θα πρέπει να επιδιώκουμε να ισχυροποιούμε το περιβάλλον μας και να προστατεύουμε με κάθε τρόπο το προϊόν μας».

- Ποια είναι αυτή τη στιγμή η βασικότερη προτεραιότητα σας;

«Να διοργανώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με όλα τα εχέγγυα το νέο σύστημα πρόκρισης στις μεγάλες διοργανώσεις, τόσο από απόψεως ομάδων, όσο και σε επίπεδο γηπέδων και λοιπών υποδομών. Προσπαθούμε να προωθήσουμε το μπάσκετ σε όλο τον κόσμο και ταυτόχρονα να ανανεώσουμε τα κύτταρα του».

- Με αιχμή του δόρατος το 3x3 να υποθέσω;

«Ναι το 3x3 είναι πλέον τόσο δημοφιλές και εξαπλώνεται με τέτοια ταχύτητα που επιφέρει μια επανάσταση στο μπάσκετ. Ήδη εντάχθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων και κάνει θραύση σε ολόκληρο τον πλανήτη».

-Τι άλλο βρίσκεται στην ατζέντα σας;

«Το ίδιο το παιχνίδι και πώς θα επιταχυνθεί, θα βελτιωθεί, θα εκσυγχρονισθεί. Βγαίνουν λιγότερα ταλέντα απ’ ό,τι στο παρελθόν και γι αυτό πρέπει να δώσουμε έμφαση στις σχολές προπονητών και στη διδασκαλία των ατομικών επιδεξιοτήτων. Να μάθουν δηλαδή οι παίκτες από πολύ μικροί να πασάρουν, να ντριμπλάρουν και να σουτάρουν σωστά. Να μη χάνουν ελεύθερες βολές επίσης, διότι αυτό είναι επίσης ένα πολύ σοβαρό ζήτημα»!

- Μπορεί με κάποιον τρόπο να εναρμονισθεί το παιχνίδι σε ό,τι αφορά τους κανονισμούς παιδιάς. Θα συμφωνείτε, φαντάζομαι, ότι η πολυγλωσσία προκαλεί σύγχυση σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα άλλα σπορ, όπου οι κανόνες είναι σχεδόν οι ίδιοι παντού...

«Οι κανονισμοί αποτελούν όντως ένα ζήτημα. Υπάρχουν αρκετές διαφορές ανάμεσα στην Ευρώπη και στο ΝΒΑ αλλά δεν ξέρω εάν μπορούμε να τις αμβλύνουμε, άλλωστε εκεί το παιχνίδι είναι πιο ατομικό. Στην παρούσα φάση αναπροσαρμόσαμε τους κανονισμούς των βημάτων και του αντιαθλητικού φάουλ, που συχνά προκαλούν αντιδράσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι προσεχώς θα πρέπει να αλλάξουμε και τον κανονισμό στα σουτ τριών πόντων, χαράζοντας τη γραμμή στα 7μ.25, όπως συμβαίνει και στο ΝΒΑ».

- Είναι ουτοπία ακόμη και ως σκέψη η δυνατότητα του μπάσκετ να ανταγωνισθεί το ποδόσφαιρο;

«Αυτό το όραμα υπάρχει ανέκαθεν και το υποστήριξαν τόσο ο Γουίλιαμ Τζόουνς, όσο και ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς. Το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο σπορ στον κόσμο και εγώ ομολογώ πως το παρακολουθώ στενά, αλλά και το μπάσκετ δεν αποτελεί αμελητέα ποσότητα. Εκτιμώ ότι η ακαριαία και αλματώδης εξάπλωση του 3x3 θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στο άθλημα μας. Στο κάτω κάτω –και για να κάνω ένα λογοπαίγνιο-εάν το ποδόσφαιρο έχει τη Βραζιλία, το μπάσκετ μπορεί να αντιτάξει κοτζάμ Κίνα»!