Βράζουν ακόμα στην Ισπανία πλήθος αίματα από πολυποίκιλες ράτσες. Ακόμα δεν έχουν καταφέρει να χωνευτούν και να πλάσουν έναν σταθερό τύπο, μήτε ψυχικά μήτε ιδεολογικά. Ο Νίκος Καζαντζάκης, ο σπουδαιότερος Έλληνας πεζογράφος δίνει την ακριβέστερη περιγραφή για τους Ισπανούς και τις διαφορές τους:

«Οι Βάσκοι πεισματάρηδες, δυνατοί, με την αλαζονική τους πεποίθηση πως είναι οι πρώτοι μυστηριώδεις κάτοικοι της ισπανικής γης... Οι Καταλανοί, πραχτικοί και εργατικοί, οι κάτοικοι της Γαλικίας με την απαλή ονειροπόλα ψυχή και οι Καστιγιάνοι αρχόντοι, γενναίοι, φτωχοί, υπερήφανοι, δημιουργοί της μεγάλης ισπανικής δόξας. Οι Ανδαλουσιανοί, με το γλυκό θερμό κλίμα τους φιλήδονοι σαν Άραβες, τεμπέληδες, μα συνάμα άγριοι αναρχικοί όλο φλόγα και οι ράτσες που κατοικούν στα ακρογιάλια της Βαλένθιας, εύθυμοι, φιλόκερδοι και επιπόλαιοι».

ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

Τουλάχιστον συμφωνούν σε ένα πράγμα. Ο Ισπανός δεν είναι μελοδραματικός, δεν κλαίγεται, δεν φωνάζει. Δεν καταδέχεται να ξεπέσει σε μάταια παράπονα αλλά αντρειεύεται στις συμφορές όπου η ψυχή σφυροκοπιέται. Πάθος και τίποτα! Αυτοί είναι οι δυο πόλοι και γύρω τους περιστρέφεται η ισπανική ψυχή: Το πάθος, η λαχτάρα, ο θερμός εναγκαλισμός της ψυχής και συγχρόνως το συναίσθημα πως όλα αυτά είναι ένα τίποτα, πως ο θάνατος είναι ουσιαστικά ο μέγας κληρονόμος.

Τούτες τις μέρες οι σημαίες στην Puerta del Sol κυματίζουν μεσίστιες και τηρείται ενός λεπτού σιγή... Η Μαδρίτη, η υψηλότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης, η πιο… κοντινή στον ουρανό έγινε το επίκεντρο της πανδημίας στη χώρα και οι Ισπανοί, αυτός ο περήφανος λαός που έχει ως ύψιστο αγαθό την τιμή, δεν μπορεί να θρηνήσει τους νεκρούς του.

Con las banderas a media asta,un minuto de silencio en homenaje a todos los fallecidos por Coronavirus, desde La Puerta Del Sol en Madrid, en una plaza vacía, con el “Adagio tor Strings”.#QuedateEnCasa #StayHome #EvdeKal @canyaman1989 pic.twitter.com/D86tBTRqAE

— Sandra (@MSplendor) March 31, 2020

Αγαπώ την Ισπανία. Απολαμβάνω την επιστροφή από το γραφείο με συνοδηγό τον Αλέξανδρο Λοθάνο ακούγοντας τον να μιλάει για τη Βαρκελώνη όπου μεγάλωσε, να λέει ιστορίες για τον Μίτσελ και τον Γκράθια, να του κάνω ηλίθιες ερωτήσεις όπως αν ήταν υποχρεωμένος να μάθει καταλανικά όταν ήταν μικρός, αν όντως ο Φράνκο κυνήγησε την Μπαρτσελόνα ή αν όλο αυτό είναι ένα… παραμύθι των Καταλανών.

Περιμένω με λαχτάρα κάθε Φεβρουάριο το Copa del Rey, το Final 8 του μπάσκετ μετρώντας αντίστροφα και κάνοντας πλάνα σχεδόν δυο μήνες πριν ώστε να μην ξεγλιστρήσει δευτερόλεπτο! Να μην πάει μέρα χαμένη που λέμε… Ό,τι συνέβη και φέτος στη Μάλαγα της Ανδαλουσίας, όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα κρούσματα του κορονοϊού στην Ισπανία που γονάτισε τη χώρα και έχει βυθίσει τους Ισπανούς στο πένθος.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΠΠΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΑ

Φαίνεται κάθε στιγμή το βάρος που κουβαλούν οι Ισπανοί συνάδελφοι τούτες τις ημέρες, οι μαύρες σκέψεις και τα συναισθήματα τους. Στις 24/3 ο Νταμιά, ο υπεύθυνος Τύπου της Μανρέσα δεχόταν ευχές για τα γενέθλια του κι έπειτα από τρεις μέρες αποχαιρετούσε τον παππού του που πέθανε από κορονοϊό με ένα tweet και μια φωτογραφία, ευχαριστώντας τον που τον έμαθε να αγαπάει την Μπαρτσελόνα.

«Η θεία μου πεθαίνει…Έδωσε μάχη 14 χρόνια με τον καρκίνο όμως το χειρότερο σε αυτό το τέλος είναι ότι δεν θα μπορέσουμε να την αποχαιρετήσουμε όπως πρέπει» έγραψε στο Twitter o Τσέμα από τη Μαδρίτη ενώ ο Χουάν Κάρλος από τη Βαλένθια παρέμεινε στο νοσοκομείο από τις αρχές Μαρτίου μαζί με τους γονείς του! Άνθρωποι που πριν από έναν μήνα η έγνοια τους ήταν ένας αγώνας μπάσκετ και όχι το πώς θα επιβιώσουν.

Το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στη Μάλαγα κατεγράφη στις 28 Φεβρουαρίου. Ήταν ένας άνδρας 62 ετών, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Λίγες μέρες νωρίτερα, για την ακρίβεια στις 16 Φεβρουαρίου, το Copa del Rey έφτανε στην κορύφωση του, με τον Φελίπε Ρέγιες να σηκώνει το Κύπελλο του Βασιλιά πριν δει τον αδελφό του, Αλφόνσο να λυγίζει από τον Covid-19 κι εν τέλει να βγαίνει νικητής έπειτα από πολυήμερη μάχη στο νοσοκομείο!

Ουδείς μπορούσε να διανοηθεί εκείνες της μέρες τι επρόκειτο να ακολουθήσει, ουδείς μπορούσε να μυριστεί τον φόβο που ερχόταν, ουδείς το έβλεπε να έρχεται. Μια ψυχή γεμάτη αντινομία, ένας λαός που δεν χορταίνει να βλέπει, να αγγίζει και να αγκαλιάζει, πλέον αποχαιρετάει τους δικούς του ανθρώπους σε απόσταση… άνω των δυο μέτρων. Όλα αυτά έμοιαζαν με αστείο το βράδυ της 16ης Φεβρουαρίου.

Grandpa Miquel Teixidó (84) passed away due to COVID19

Thank you for many things, 'avi'. above all,thank you to teach us love family,football,Barça, basketball, and to live life with humor,common sense,joy.We won’t forget this cruel ending that didn't allow us to be by your side https://t.co/SDD6L04Swa

Dam (@DamBadiaTeixido) March 27, 2020

ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΡΟΥΣΜΑ

Οι Ισπανοί έχουν εμπεδώσει για τα καλά το «Ζείτε, η ζωή περνάει». Το διαπιστώσαμε ξανά στο εφετινό ταξίδι στην Ανδαλουσία με τον Κυριάκο, τον Θανάση και τον Νίκο. Εκεί στον νότο. Στο πιο ωραίο κομμάτι της χώρας. Το φλαμένκο, οι ταυρομαχίες, η φιέστα και η σιέστα, όλα έχουν τις ρίζες τους εκεί.

Μια εβδομάδα πριν από το πρώτο κρούσμα, λοιπόν….

- Η Αλάμπρα στη Γρανάδα, το μνημείο των μνημείων, το σημαντικότερο αξιοθέατο της Ισπανίας, το κάστρο της Αλκαθάμπα και το ανάκτορο των Νασρίδων, οι ανθισμένοι κήποι και τα σιντριβάνια έστεκαν εκεί και υποδέχονταν χιλιάδες τουρίστες. Κανένα κατώφλι στη γη δεν χωρίζει τόσο απότομα δυο κόσμους τόσους διαφορετικούς, το πέτρινο Άσμα Ασμάτων εκεί όπου μπερδεύεσαι ανάμεσα στον αληθινό κόσμο, το παραμύθι και την αληθινή ζωή…

- Οι τσιγγάνοι της Γρανάδας και της Σεβίλλης ήταν έξω στα στενά, στους δρόμους και τα σοκάκια… Μπορούσες να ακούσεις από μακριά τα τακούνια να χτυπούν ρυθμικά στο έδαφος και καταλάβαινες ότι κάπου χορεύουν φλαμένκο. Αυτός ακριβώς ο ήχος από τα τακούνια και τις καστανιέτες μάς οδήγησε μπροστά σε μια μελαχρινή γυναίκα ντυμένη με ένα μακρύ κόκκινο μεταξωτό φόρεμα που χόρευε με απίστευτο πάθος, με ένα πρόσωπο που έλαμπε κι ένα σώμα που είχε παραδοθεί στους ρυθμούς του φλαμένκο.

- Η Plaza de España στη Σεβίλλη, μια από τις πιο ωραίες και ατμοσφαιρικές πλατείες στην Ευρώπη με μια όψη εξωπραγματική, έσφυζε από ζωή. Ένα τεράστιο ημικύκλιο με κτίρια από άκρη σε άκρη που ενώνονται με γέφυρες επάνω από μια τάφρο - λίμνη. Το ίδιο και το μεγαλοπρεπέστατο ανάκτορο Αλκάθαρ, εκεί όπου περνάς το κατώφλι του και νιώθεις σαν να ανοίγουν οι πόρτες του αραβικού παραμυθιού. Παρεμπιπτόντως, είναι το μέρος όπου γυρίστηκαν επεισόδια του Game of Thrones, ως Water Gardens της Dorne!

- Οι Ισπανοί συνέχιζαν να κάνουν αυτό που κάνουν καλά. Να υπερηφανεύονται που μιλούν ωραία και σε κάθε λόγο να βρίσκουν πάντα τον πιο πετυχημένο αντίλογο. Συνέχιζαν να γυρνούν από μπαρ σε μπαρ, να μιλούν δυνατά λες και τους γεμίζει να ακούν τη φωνή τους, να μοιράζονται τις ίδιες έγνοιες, να διασκεδάζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, να επιπλέουν σε αυτό το περίεργο πράγμα που λέγεται ζωή. Όχι απλώς με το να υπάρχουν, αυτό είναι βαρετό…

- Ο Καθεδρικός Ναός στη Μάλαγα ήταν το σημείο αναφοράς στο κέντρο της πόλης, μιας πόλης που έχει πάντα καλοκαίρι, οι πιτσιρικάδες έπαιζαν ποδοβόλεϊ στον άδειο ποταμό Γκουαδαλμεδίνα και ο… Ελσίνκι του Casa de Papel που βρέθηκε εκεί για το Copa del Rey σεργιάνιζε στα καλντερίμια και το ιστορικό κέντρο. Οι Ισπανοί συνάδελφοι είχαν τις ίδιες ανησυχίες, με τον Νάτσο από τη Marca να μας εξηγεί τις απίστευτες εμπνεύσεις της εφημερίδας του με τα πρωτοσέλιδα και τον Εμίλιο από την Opinión de Málaga να παραδέχεται ότι «το… χαρτί έχει πεθάνει» και ότι «το site μας κρατάει ακόμα όρθιους».

Η Ισπανία έχει αυτό το… καλό ως χώρα. Πνίγεσαι και ξαφνικά ένα χρώμα, μια μυρωδιά ή ένα τραγούδι κάνουν την καρδιά σου να χτυπάει ξανά και όλα ξεχνιούνται. Όλα θα γίνουν όπως πριν.