Ο καιρός των ινδιάνων

Ακριβώς δέκα μέρες πριν το τζάμπολ του Προολυμπιακού τουρνουά, η Εθνική ομάδα δίνει την εντύπωση ότι χρειάζεται 1-2 μήνες πρόσθετη προετοιμασία, χιλιάδες ανάσες, μερικά εμβόλια και μία σειρά από βουντού των ινδιάνων της Μπρίτις Κολούμπια για να πάει αισιόδοξη στον Καναδά.

Ή απλώς για να μείνει όρθια. Να μη της πάρουν το σκαλπ.

Μετράω τους έμπειρους και ετοιμοπόλεμους παίκτες στα δάχτυλα του ενός χεριού και πάλι μου περισσεύουν ένα-δύο. Δάχτυλα, όχι παίκτες.

Πού πάμε, μπάρμπα Ρικ; Μήπως είναι προτιμότερο να ζητήσουμε νέα αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων ή να εισηγηθούμε αλλαγή της προκριματικής διαδικασίας;

Αν κριτήριο ήταν η Ειδική Βαθμολογία της FIBA, αντί για την απύθμενη γελοιότητα των Προολυμπιακών τουρνουά, θα είχαμε τσεκάρει από τώρα τα εισιτήρια για το Τόκιο και θα στέλναμε τους παίκτες διακοπές, για να πάρουν τις ανάσες που τόσο χρειάζονται.

Και τότε θα ήταν διαφορετική η ατμόσφαιρα. Κανένας παίκτης δεν θα έκανε κοπάνα (όπως ο Ντόρσεϊ) και κανένας δεν θα σκεφτόταν τις ιατρικές εξετάσεις που θα κληθεί να περάσει μεθαύριο σε ξένο τόπο.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες λένε όλοι «ναι», διότι γουστάρουν Ολυμπιακό Χωριό και τζέρτζελο, αρκεί να μη χρειαστεί να σπαταλήσουν όλο το καλοκαίρι τους στο γήπεδο.

Σε αυτή την περίπτωση, προθυμοποιούνται μόνο εκείνοι που έχουν κάνει μαύρα μάτια για να δουν πορτοκαλί μπάλα και γενικώς οι στερημένοι. Α, και μερικοί που νιώθουν υποχρέωση.

Πού θα βρισκόταν σήμερα η Εθνική, αν δεν είχε μεσολαβήσει το διαβόητο «μέχρι τέλους»;

Εάν υπάρχει κάποιου είδους αισιοδοξία, αυτή οφείλεται στην έγκαιρη παρουσία των παικτών του Ολυμπιακού και ιδίως του Βασίλη Σπανούλη, που για τους δικούς του λόγους αποφάσισε να ξαναφορέσει τα μπλε.

Ο τραυματισμός του Γιώργου Πρίντεζη κεραυνοβόλησε τον Πιτίνο, αλλά ο κόκκινος πυρήνας που απαρτίζεται από τους Σπανούλη, Σλούκα, Λαρεντζάκη την έκανε την ομάδα να μοιάζει εξαρχής πιο ισχυρή από την απλώς αξιόμαχη «Εθνική των παραθύρων».

Ναι, μέχρι να τελειώσει το πρωτάθλημα-κωμωδία του ΕΣΑΚΕ, που κόντεψε να μας φέρει στον Ιούλιο, για να έλθουν οι υπόλοιποι. Ποιοι υπόλοιποι; Οι όποιοι υπόλοιποι.

Από την Εθνική ομάδα του Μουντομπάσκετ 2019, που μπορεί να απέτυχε αλλά ήταν σχεδόν πλήρης, φαίνεται ότι θα απουσιάσουν οι Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Πρίντεζης, Μάντζαρης, Μπουρούσης, Βασιλόπουλος.

Οχτώ στους δώδεκα. Έμειναν μόνο τέσσερις, που και αυτοί δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα παίξουν όλοι: Καλάθης, Σλούκας, Παπαγιάννης, Λαρεντζάκης.

Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, που θα ήταν σχεδόν αναντικατάστατος, προτίμησε τις διακοπές, για να είναι φρέσκος στα καμπ που θα ξεκινήσουν σε μερικές εβδομάδες.

Ο ευλογημένος Σπανούλης και ο Ντίνος Μήτογλου είναι οι μοναδικές προσθήκες επιπέδου Εuroleague. Oι άλλες θέσεις θα καλυφθούν εκ των ενόντων.

Ο μοναδικός από τους υπόλοιπους υποψήφιους που έχει αγωνιστεί σε μεγάλη διοργάνωση στην Εθνική είναι ο παγκίτης του 2013 Καββαδάς. Α, και ο Αθηναίου, που αγωνίστηκε στο προηγούμενο Προολυμπιακό!

Από τους Γιαννόπουλο, Κατσίβελη, Χρυσικόπουλο, Μποχωρίδη, Λούντζη, Μουράτο, Ρογκαβόπουλο, Γκίκα και σία είναι άδικο να ζητηθεί οτιδήποτε πέρα από μία ευπρόσωπη παρουσία.

Ομοίως και από τον Κώστα Αντετοκούνμπο, (Adetokunbo, γράφει, σωστά, η φανέλα του) που παραμένει άγουρο ταλέντο και όχι έτοιμος μπασκετμπολίστας.

Όχι ότι αποκλείεται κάποιος από αυτούς να γίνει στην πράξη ισότιμο μέλος, ε; Είναι όλοι τους ικανοί και διψασμένοι.

Ειδικά ο Χάρης Γιαννόπουλος ταιριάζει πολύ σε αυτό που έχει στο μυαλό του ο Πιτίνο και έχει και χώρο για να παίξει, αφού τραυματίστηκαν σχεδόν όλοι οι ανταγωνιστές του.

Ο Μήτογλου θα κατέβαινε στο «3» (όπως ο Πρίντεζης του 2009), αλλά τώρα επιστρέφει αναγκαστικά στην κανονική του θέση.

Τόσο αυτός όσο και ο Παπαγιάννης θα πρέπει να παίζουν 30-35 λεπτά στη Βικτόρια. Δεν γίνεται διαφορετικά.

Ο Νικ Καλάθης θα φτάσει στην Αθήνα κατάκοπος και ταλαιπωρημένος, αλλά τουλάχιστον συνεννοείται με τηλεπάθεια με τους δύο άλλοτε συμπαίκτες του.

Για τον Σλούκα και τον Σπανούλη δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση, ενώ στα κοντά σχήματα ο Λαρεντζάκης μπορεί να γίνει παίκτης κλειδί, όπως στην Κίνα.

Η ομάδα θα πάει όπου την πάνε οι τρεις εμβληματικοί γκαρντ, οι δύο ψηλοί του Παναθηναϊκού και όποιος άλλος αποδειχθεί αντάξιος της πρόκλησης.

Ωστόσο, μοιάζει μαλακή και εύθραυστη σαν τσιγαρόχαρτο, ιδίως στη μπροστινή γραμμή της.

Ίσως ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξει στάτους η ομάδα είναι να έρθουν από το Μιλγουόκι απ'ευθείας στη Βικτόρια οι δύο Αντετοκούνμπο.

Καλύτερα όμως να το αποκλείσουμε αυτό το ενδεχόμενο, αφού η μαραθώνια σειρά με τους Νετς είναι -για τον Γιάννη τουλάχιστον- εξοντωτική. Πιστεύω άλλωστε ότι απόψε οι Μπακς θα κερδίσουν.

Υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο αξίζει να τονιστεί, διότι έχει σημασία. Το Προολυμπιακό τουρνουά δεν είναι Ευρωμπάσκετ, αλλά ένα μίνι τουρνουά τεσσάρων, ουσιαστικά τριών, αγώνων.

Χοντρικά, η Εθνική μας θα προκριθεί στο Τόκιο εάν νικήσει σε διαδοχικές νοκ-άουτ αναμετρήσεις την Κίνα, μία από τις Τουρκία-Τσεχία και τον Καναδά.

Αυτό σημαίνει ότι ο προπονητής θα ποντάρει σε σφιχτό «ροτέισιον» 7-8 παικτών. Όχι παραπάνω. Με οκτώ διακριθέντες, η Εθνική μας θα περάσει. Θα τους βρει όμως;

Η παρουσία πολλών καλών και έμπειρων γκαρντ είναι πολύ σημαντικό πλεονέκτημα σε μία τόσο σύντομη σειρά. Το ίδιο και η ομοιογένεια.

Ένα ενοχλητικό κομμάτι του εαυτού μου φοβάται περισσότερο την Τσεχία παρά τον Καναδά. Φοβάται, όμως, και την Κίνα.

Μπορεί να πάνε όλα καλά, μπορεί να πάνε και όλα στραβά. Με αυτή τη σύνθεση, δεν έχουμε σίγουρη νίκη στο τσεπάκι.

Ο Ρικ Πιτίνο μπορεί να αποδειχθεί «X-factor», παρ’ όλο που ορισμένους παίκτες της Εθνικής δεν τους ήξερε ούτε κατ’ όνομα όταν κάλεσε το πρώτο προσκλητήριο.

Στο χθεσινό φιλικό με το Μεξικό είδα κάποια ενθαρρυντικά σημάδια, ιδίως στην επιθετική λειτουργία.

Πόσοι περίμεναν ότι η ελληνική ομάδα θα έβαζε 101 πόντους έτσι, αποδεκατισμένη, ενάντια σε οποιονδήποτε;

Η ταχύτητα της εκτέλεσης ήταν ασυνήθιστα υψηλή, όπως και ο ρυθμός.

Θα χρειαστεί όμως και άμυνα και γρήγορες περιστροφές και ξύλο και αμυντικό ριμπάουντ και σκληράδα και πολλά άλλα που προς το παρόν λείπουν.

Και τεχνάσματα. Ινδιάνικο μπάσκετ. Το small-ball είναι ωραίο, αλλά δεν θα φτουρήσει για πολύ απέναντι στα θηριώδη κορμιά των Καναδών.

Για κάποιον λόγο που δεν κατανοώ, έχω καλό προαίσθημα εν όψει Βικτόρια. Ίσως επειδή δεν περιμένω τίποτα.