Για τον Ντράζεν. Για τον Κένι. Για τους Νετς. Ο Κένι Άντερσον συνηθίζει να λέει πως «το μπάσκετμπολ είναι εύκολο, η ζωή είναι δύσκολη...».

Δεν έχει άδικο. Η δική του ζωή άλλαξε στο άκουσμα μιας τραγωδίας. Αυτή ήταν το ερέθισμα για την προσέγγιση στο Νο2 του Draft του 1991.

Ο θάνατος του Ντράζεν Πέτροβιτς. Και ένας παλιός συμπαίκτης του να μιλήσει για τον «Μότσαρτ».

Μόνο που ο βίος του Κένι Άντερσον είναι ικανός να προσφέρει άπειρες σελίδες σε ένα καλογραμμένο βιβλίο. Προς το παρόν, ο Άντερσον αρκείται σε ένα ντοκιμαντέρ. Για τη ζωή του. Ωμό, δίχως επεξεργασία.

Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη. Το μπάσκετμπολ είναι.

Ο Κένι Άντερσον μεγάλωσε στα playgrounds της Νέας Υόρκης. Η διαδρομή του μέχρι το Λύκειο του Archbishop Molloy ήταν εντυπωσιακή. Εκεί έμαθε τα πάντα. Και μολονότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από εκείνη τη ρομαντική εποχή, εκείνος βουρκώνει ακόμη.

Μετά ήρθε το κολέγιο. Και το ΝΒΑ. Το All Star Game και ο Ντράζεν. Και ξαφνικά, όλα χάθηκαν.

Οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς εκείνης της γενιάς απέκτησαν ένα πελώριο «what if», με τον χαμό του Πέτροβιτς. Και ο ίδιος συνέχισε. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς

Έμαθε να τα... βάζει με τον Μάικλ Τζόρνταν. Και ας μην τον κέρδισε ποτέ. Έμαθε να παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Μία χρεωκοπία, ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας. Όμως ο ζερβοχέρης γκαρντ έμαθε να ξεφεύγει από τέτοιες καταστάσεις. Επιβίωσε για 14 χρόνια στο ΝΒΑ. Στη ζωή θα κολλούσε;

Μέτρησε 858 παιχνίδια και κάτι παραπάνω από 10.000 πόντους. Και ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του και του Ντράζεν στο gazzetta.gr.

O Kένι Άντερσον με τα δικά του λόγια...

«Ήταν ήσυχος και έκανε τη δουλειά του. Ήρθε από το Πόρτλαντ στο Νιου Τζέρσεϊ, ήθελε να ανήκει κάπου, ήθελε να ανήκει στο ΝΒΑ. Ήρθε και... μπουμ! Η προσωπικότητα του... εξερράγη στο Νιου Τζέρσεϊ. Δούλευε σκληρά, αυτό είναι σίγουρο.

Τον ήξερα καλά στο παρκέ, αλλά θα ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα έξω απ' αυτό.

Ήταν στο απόγειο, ήταν ελίτ εκεί που ήθελε να ανήκει.

Όταν πέθανε στο αυτοκινητιστικό ήταν μία τραγωδία για όλους μας. Ήταν καταπληκτικός άνθρωπος. Και η μητέρα του το ίδιο. Πρόσφατα μέσα στην πανδημία της covid-19 έλαβα πολλά μηνύματα για τον Ντράζεν.

Και είναι εκπληκτικό, δεν το ήξερα, αυτός και η μαμά μου έχουν τα ίδια γενέθλια, στις 22 Οκτωβρίου. Μόλις το διαπίστωσα, αναρωτιόμουν τι είχε συμβεί! Μόλις το ανακάλυψα μετά από τόσα χρόνια».

Ήταν ένας τύπος που ήρθε για να κάνει το ΝΒΑ δικό του. Πώς το βλέπατε εσείς, οι συμπαίκτες του;

«Θα θυμάμαι πάντα να παίζω με τον Ντράζεν και τον Ντέρικ (σ.σ.: Κόουλμαν). Ήταν ένας από τους πρώτους ξένους στο ΝΒΑ. Αυτό ζητούσε η λίγκα, να απλωθεί, να αποκτήσει διαφορετικότητα. Αυτός ήταν που το άρχισε. Ήταν ο «the man»! Δεν βρήκε χρόνο συμμετοχής στο Πόρτλαντ, εμείς δεν είχαμε δυάρι, ήρθε και... μπουμ!».

Έχεις σκεφτεί τι θα γινόταν αν ο Ντράζεν ζούσε και έμενε στους Νετς;

«Θα ήταν ενδιαφέρον. Αυτό είναι σίγουρο. Παίξαμε στην εποχή του Μάικλ Τζόρνταν και των Σικάγο Μπουλς, του Πάτρικ Γιούινγκ, του Άντονι Μέισον. Το Κλίβελαντ είχε τον Μαρκ Πράις και τον Μπραντ Ντόχερτι, το Ορλάντο τον "Σακ" και τον Πένι. Και εμείς ήμασταν εκεί!

Μια καλή ομάδα που είχε πάρει τον δρόμο της. Όταν πέθανε ο Ντράζεν, όλοι ήθελαν να φύγουν και αυτό συνέβη».

Θυμάσαι μία χαρακτηριστική ιστορία του;

«Αυτό που θυμάμαι, είναι ένα βράδυ που ο Ντράζεν είχε παραπάνω από 40 πόντους, κόντρα στους Χιούστον Ρόκετς. Τον μάρκαρε ο Βέρνον Μάξγουελ, ένας καταπληκτικός αμυντικός, ο οποίος μιλούσε πάρα πολύ και έπαιζε με το μυαλό του αντίπαλου με την άμυνά του. Και σε εκείνο το ματς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ο Ντράζεν ήταν on fire».

Τι ξέρατε για τον Ντράζεν πριν έρθει στους Νετς;

«Γνωρίζαμε πόσο εκπληκτικός είναι. Τον αντιμετώπισα στο Παγκόσμιο του 1988. Ήμουν στην τελευταία ομάδα παικτών από το κολέγιο, μαζί με τον Αλόνζο Μόρνινγκ. Παίξαμε κόντρα στη Γιουγκοσλαβία, του Κούκοτς και του Πέτροβιτς και μας νίκησαν.

Ήταν ένας εξαιρετικός σουτέρ, έβγαινε από τα σκριν και εκτελούσε. Ήταν σούπερ ταλαντούχος».

Μιλάς ακόμη για τη συνύπαρξή σου με τον Ντράζεν;

«Μιλάω στη γυναίκα μου πολύ και στον γιο μου, ο οποίος παίζει μπάσκετ. Του λέω τι έκανε στο παρκέ ο Ντράζεν. Αυτός ο μήνας είναι δικός του. Ένα τραγικό γεγονός.

Η σύντροφός του, τότε, επέζησε από το αυτοκινητιστικό δυστύχημα και επικοινώνησε μαζί μου μέσω του instagram. Είναι περίεργο να μιλάμε γι αυτό. Ήταν σπουδαίος, αλλά μόλις είχα αρχίσει να τον γνωρίζω. Είχε την προοπτική να γίνει μεγάλος».

Έπαιξες μπάσκετ στην εποχή του Μάικλ Τζόρνταν. Πώς ήταν η διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης;

Ήταν μία πρόκληση. Πάντα ήθελες να τον κερδίσεις. Λατρεύω να παίζω αντίπαλος Είμαι από τη Νέα Υόρκη! Όσο μεγαλύτερο είναι το κοινό, τόσο μεγαλύτερη η στιγμή. Ξέραμε ότι σε κάθε ματς απέναντι στον Τζόρνταν και στους Μπουλς, το γήπεδο θα ήταν sold out.

Έπρεπε να παίξεις άριστα. Έπαιξα απέναντί του με καλές ομάδες, όπως το Νιου Τζέρσεϊ και το Πόρτλαντ, πλησιάσαμε να τον κερδίσουμε, αλλά δεν θυμάμαι να το έχω κάνει.

Θυμάμαι, μία φορά, όταν ήμουν στο Πόρτλαντ, ήμασταν μπροστά στο σκορ με 10 πόντους. Και ο συμπαίκτης μου, ο Τζέι Αρ Ράιντερ άρχισε να μιλάει. Και ο MJ μας διέλυσε.

Χάσαμε με δύο πόντους και όλοι στο τέλος λέγαμε στον Τζέι Αρ, “σταμάτα να μιλάς, μην τον προκαλείς”.

Ήταν ένα μεγάλος παίκτης με έξι πρωταθλήματα. Είχε τον Κούκοτς μαζί του, τον Πίπεν. Είχαν δημιουργήσει μία ομάδα γύρω του και λειτούργησε».

Λένε πως στα 90s το μπάσκετμπολ ήταν πιο δύσκολο. Ποια είναι η γνώμη σου;

«Είναι εύκολο να παίξεις τώρα, με τους κανόνες που υπάρχουν. Έπαιξα σε ελίτ επίπεδο για 14 χρόνια, δεν μετανιώνω για τίποτα. Έμαθα πολλά για τον εαυτό μου και για άλλους. Συνεργάστηκε με μεγάλους προπονητές. Δεν έχω παράπονο. Και μόνο που έπαιζα στο ΝΒΑ ήταν ευλογία».

Είσαι ένας από τους θρύλους των playgrounds της Νέας Υόρκης. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;

«Παίζω μπάσκετμπολ από... πάντα! Την πρώτη φορά με πήγε στα ανοικτά γήπεδα η αδερφή μου.

Ήμουν πιτσιρίκας και έκλαιγα όταν δεν μπορούσα να παίξω. Μέχρι που απέκτησα τη δική μου μπάλα. Στα 8 ξεκίνησα να παίζω καθημερινά.

Τότε ήταν που γνώρισα τον μέντορά μου, Βίνσεντ Σμιθ. Ήξερα να παίζω, αλλά δεν γνώριζα το ταλέντο μου. Και έπρεπε να το βγάλω, όχι να είμαι κάποιος που έτρεχε γύρω γύρω. Με ενδιέφερε ο εαυτός μου. Έβλεπα αρκετά πράγματα. Όταν μιλάω για την παιδική μου ηλικία πάντα συγκινούμαι.

Είχα το ταλέντο, αλλά δεν το έπιανα. Όταν πήγα στο Λύκειο Archbishop Molloy... Πάντα φοράω το καπέλο μου! Εκεί γνώρισα τον Τζακ Κάρεντ, αυτός μου έμαθε το παιχνίδι. Αλλά μου έμαθε και τη ζωή. Να καταλάβω τι συμβαίνει, τι σου φέρνει η ζωή.

Το Archbishop Molloy με διαμόρφωσε. Όλα ξεκίνησαν εκεί. Ευχαριστώ τον Θεό που ήμουν εκεί. Είχα υποτροφία στο Λύκειο, Αλλιώς δεν θα μπορούσα να πάω. Ήταν ένα καθολικό σχολείο. Και ένας ιερέας στη γειτονιά μου, μου πλήρωνε τα δίδακτρα. Και πάντα μου ζητούσε να είμαι καλός στο σχολείο, αλλιώς...

Όλα μπήκαν σε μία ευθεία τότε. Έπαιζα στο Λύκειο και πάντα είχα ανθρώπους να με προσέχουν. Και το έκαναν για τους σωστούς λόγους, όχι για να εκμεταλλευτούν. Ήταν ευλογία. Οι δάσκαλοι μου ενδιαφέρθηκαν για εμένα. Και τα πήγαινα καλά στα μαθήματα. Πήγαινα στο σχολείο από τις 7 το πρωί και έφευγα στις 9 το βράδυ, για τέσσερα χρόνια,. Κάτι έπρεπε να “δουλέψει” για εμένα. Και δούλεψε.

Απ' αυτό το Λύκειο μεγάλωσα και έγινε αυτό που είμαι σήμερα. Χωρίς αυτό δεν ξέρω αν η ζωή μου θα ήταν η ίδια».

Αλήθεια, πως ήταν η ζωή σου;

«Ήταν δύσκολη, μεγάλωσα μόνο με τη μητέρα μου. Δεν ήμασταν ακριβώς φτωχοί. Με τάιζε και είχα πάντα ρούχα. Βρέθηκε σε μία εκπληκτική κατάσταση όταν όλοι όσοι ενδιαφέρθηκαν να με βοηθήσουν. Ήταν τρελό.

Είδα τα πάντα να συμβαίνουν. Και η μητέρα μου, μου είπε να σέβομαι τους καθηγητές και τους προπονητές, γιατί αλλιώς θα τις... έτρωγα.

Λειτούργησε για εμένα, δεν ξέρω αν θα γινόταν και για άλλα παιδιά. Το εκμεταλλεύτηκα. Δεν ξέρω αν θα το έκαναν τώρα τα νέα παιδιά».

Έχεις το παρατσούκλι του Mister Chibbs. Πώς προέκυψε;

«Είναι ένα παρατσούκλι που το έδωσε η μαμά μου. Ήμουν για τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο, αφού γεννήθηκα. Με πήρε στην αγκαλιά της, έτρωγε και με αποκάλεσε Chibbs. Και το κράτησε.

Το όνομά μου είναι Κένεθ, αλλά μέχρι το νηπιαγωγείο δεν το ήξερα. Τότε μου το είπε η μητέρα μου. Όσοι με ξέρουν με λένε Mister Chibbs. Όλοι στο ΛεΦρακ Σίτι, στη γειτονιά μου με φωνάζουν έτσι. Είναι ξεχωριστό για εμένα.

Έτσι λένε και το ντοκιμαντέρ μου. Το αγαπάω, και το παρατσούκλι και το ντοκιμαντέρ.

Η μητέρα μου πέθανε 15 χρόνια πριν, ήθελα να της δώσω την αγάπη που μου έδωσε πίσω με αυτό το εγχείρημα.

Μιλούσαμε για ντοκιμαντέρ και η Τζιλ Κάμπελ, η σκηνοθέτις, με ρώτησε αν θέλω πραγματικά να κάνω ένα ντοκιμαντέρ. Να είναι “ωμό” και αληθινό.

Με είδε, ήξερε τι περνάω. Αν κάνουμε κάτι για τη ζωή σου, πρέπει να είσαι ειλικρινής. Ήμουν σε μία διαδικασία να γίνω καλύτερος μπαμπάς και σύντροφος. Το κάναμε, πήρε αγάπη και καλές κριτικές. Όποιος θέλει, μπορεί να το δει. Το μπάσκετ είναι εύκολο, η ζωή είναι δύσκολη.

Για εμένα ήταν έτσι. Η ζωή ήταν σκληρή.

Πλέον με ενδιαφέρει πως να γίνω καλύτερος μπαμπάς. Ήμουν εγωιστής, με ενδιέφερε μόνο ο εαυτός μου. Όταν έχεις παιδιά, πρέπει να νοιάζεσαι γι' αυτά. Στο Λύκειο ΔΕΝ ήμουν εγωιστής. Ούτε στο κολέγιο. Ακόμη και στο ΝΒΑ, όντας το Νο2 του Draft.

Μετά συνέβη. Πάντα ήθελα να δίνω στην κοινότητα μου, επί 11 χρόνια έκανα το “Kenny Anderson classic”, ένα τουρνουά μπάσκετ. Η μαμά μου, μου έλεγε να δίνω πάντα. Είχε ελαττώματα, έχω και εγώ. Ζω και μαθαίνω.

Μου δίνει μία αίσθηση περηφάνιας. Λατρεύω το ΛεΦρακ Σίτι. Όταν γυρίζω και βλέπω τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν είναι εκπληκτικό. Δεν θα το ξεχάσω πότε. Αυτός είμαι...».

Πώς χάθηκε ο έλεγχος;

«Δεν έχασα τον έλεγχο στο γήπεδο. Τον έχασα οικονομικά. Δεν ήξερα τι έκανα με τα λεφτά μου. Και το lifestyle χάθηκε. Ζεις και μαθαίνεις. Έχω πλέον 8 παιδιά με 4 γυναίκες. Ήταν τρελό! Κατάφερα όμως να επανέλθω. Η ζωή μου ήταν δύσκολη, τώρα είναι εύκολη...».