Oι λύκοι στην εξώπορτα

O κυνικός θα πει, και όχι άδικα, ότι η επανεκκίνηση του ΝΒΑ είχε ως βασικό κριτήριο τον περιορισμό της χασούρας. Τα λεφτά που χάθηκαν από την πανδημία είναι πραγματικός πακτωλός και οι Αμερικανοί δεν παίζουν με τέτοια πράγματα.

Η «φούσκα» του Ορλάντο θα μειώσει τις απώλειες και ταυτόχρονα θα προσφέρει έναν τυφλοσούρτη για την επόμενη σεζόν, καθώς και για τις υπόλοιπες διοργανώσεις που αναζητούν ασφαλές modus operandi. Με πρώτη, τη ΔΟΕ εν όψει Τόκιο.

Κάθε νοκ-ντάουν στον κορονοϊό των 690.000 νεκρών είναι μία μικρή νίκη για την ανθρωπότητα. Ιδίως όταν περιλαμβάνει επιχειρησιακή και υγειονομικά πρωτόκολλα, αντί για γελοίες επικλήσεις στην ατομική ευθύνη και προσευχές στο έλεος του παντελεήμονα.

Ωστόσο, υπάρχει και παράλληλη στόχευση στα έγκατα του Disney World, πέρα από την οικονομική και από την en passant αθλητική.

Το κυρίαρχο στοίχημα για το ΝΒΑ δεν είναι να αποφύγει την παύλα στη Χρυσή Βίβλο του, ούτε καν να ξορκίσει την αναπόφευκτη σε καιρούς πανδημίας οικονομική αστοχία.

Πάνω απ’ όλα, θέλει να διώξει τους πεινασμένους λύκους από το κατώφλι της εξώπορτας.

Σε καιρούς κοινωνικής και πολιτικής καταβαράθρωσης, όπως αυτή που εκπορεύεται από την Αμερική και φτάνει στις «πολιτισμικές αποικίες» των ΗΠΑ ανά τον πλανήτη, το αίτημα για αλλαγή σκεπάζει όλα τα υπόλοιπα.

Η δυστοπία ευνοεί τα φαινόμενα εκμαυλισμού, η κοινωνία χάνει εντελώς τον μπούσουλα και η χώρα του Τραμπ βαδίζει σε ιδιαίτερα ολισθηρό μονοπάτι.

Το ίδιο ισχύει και για τις «αποικίες» που λέγαμε, αλλά τουλάχιστον αυτές δεν έχουν την κουλτούρα των όπλων κορώνα και απειλή στο κεφάλι τους.

Στην Αμερική, ο «θυμωμένος» πολίτης που αισθάνεται ότι του κλέβουν το δίκιο πρώτα θα σου την ανάψει και μετά θα κάνει ερωτήσεις. Το θέμα είναι, ότι ο κίνδυνος βρίσκεται συχνά στη φαντασία του.

Όταν ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας -και πλανητάρχης- ενθαρρύνει με τον τρόπο του την αστυνομική βία και τις ανισότητες, το χέρι του αγράμματου ψηφοφόρου οπλίζεται.

Τα 63 εκατομμύρια των πεφωτισμένων πολιτών που έστειλαν στον Λευκό Οίκο έναν επικίνδυνο τυχοδιώκτη με αμφίβολη ψυχική υγεία είναι, ντε φάκτο, ίδιοι με δαύτον. Δεν είναι να πεις ότι δεν τον ήξεραν.

Αδιαφορώ πλήρως για το τόπι, αλλά θαυμάζω ανυπόκριτα το ΝΒΑ (όπως και το WNBA) για την πολιτικοποιημένη του ταυτότητα. Και για την καρδιά του, που βρίσκεται στη σωστή πλευρά του στήθους.

Ο Άνταμ Σίλβερ δεν είναι δα κανένας Μαδούρος, πόσο μάλλον ο μακαρίτης Ντέιβιντ Στερν. Πολλοί από τους ιδιοκτήτες των ομάδων είναι μαικήνες από τον σκληρό πυρήνα της παγκόσμιας πλουτοκρατίας.

Ωστόσο, το ΝΒΑ και το WNBA βρίσκονται διαρκώς στην πρωτοπορία των κοινωνικών εξελίξεων και αγκαλιάζουν κάθε κίνημα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων.

Η τακτική των ίσων αποστάσεων, που τόση ζημιά προκαλεί σε λαούς πολιτικά αναλφάβητους όπως οι Αμερικανοί (και οι Έλληνες), είναι νεκρό γράμμα για το ΝΒΑ.

Η πραγματική δύναμη εκπορεύεται από τους παίκτες και βρίσκεται στα δικά τους χέρια. Ο ισχυρότερος άνδρας του παγκόσμιου μπάσκετ δεν είναι ο Άνταμ Σίλβερ, αλλά ο ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Τώρα που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποφάσισε να ανοίξει το στόμα του αφήνοντας κατά μέρος τους δισταγμούς, ανεβαίνει δέκα-δέκα τους ορόφους της άτυπης ιεραρχίας.

Κατάλαβε ο άνθρωπός μας (ίσως και με την παρότρυνση του Θανάση), ότι η φωνή του έχει τεράστια δύναμη και ότι ο ίδιος οφείλει να τη χρησιμοποιεί προς όφελος του συνανθρώπου.

Κατά τη γνώμη μου, ο Γιάννης είναι σήμερα στα 25 του ο ισχυρότερος Έλληνας παγκοσμίως, έστω και αν αφετηρία του είναι η soft power του αθλητισμού και όχι τα σαφώς σημαντικότερα γήπεδα της επιστήμης, της πολιτικής και της τέχνης.

Οι σκόρπιες φωνές αυτών που αμφισβητούν την ελληνικότητά του, ή εκείνων που τον χαρακτηρίζουν ξέρω γω αχάριστο, μάλλον γελοιοποιούν τους αμφισβητίες παρά πτοούν τον ίδιο.

Το πρόβλημα για την κοινωνία, αμερικανική και μη, δεν είναι οι covidiots που θεωρούν τον κορονοϊό παγκόσμια συνωμοσία ούτε οι αγράμματοι τραμπούκοι της ακροδεξιάς.

Αυτοί μπορεί να έχουν δυνατή φωνή, αλλά είναι λίγοι, μία θλιβερή και ασήμαντη μειοψηφία. Το πρόβλημα είναι οι Τζόναθαν Άιζακ.

Αντιμέτωπος με ένα ζήτημα τόσο κραυγαλέα αιχμηρό και επείγον όσο η καταπίεση των μαύρων και η τύφλωση της δικαιοσύνης, ο νεαρός σέντερ των Ορλάντο Μάτζικ αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ομαδική διαμαρτυρία.

Θεωρεί, εξήγησε, ότι μοναδικός κριτής στη ζωή του είναι ο Ιησούς Χριστός.

Ο Άιζακ είναι ένας νέος 22 χρονών μεγαλωμένος στη Φλόριντα, μαύρος, μορφωμένος, ευαίσθητος, έξυπνος και κοινωνικά δραστήριος. Δεν μιλάμε για κάποιον αστοιχείωτο 80άρη μπάρμπα από τα βάθη του νότου.

Ωστόσο, η θρησκοληψία που αποτελεί ευαγγέλιο και τελικά μάστιγα για τη μέση Αμερική τον κάνει να κυκλοφορεί με παρωπίδες και να αναθέτει τη λύση των προβλημάτων του σε μυθικά πλάσματα που ζουν στον ουρανό.

Πώς είναι δυνατόν; Ποιός θεός και ποιος μεσσίας προστάτευσε τον Τζορτζ Φλόιντ από τους δολοφόνους του;

Πλανάται πλάνη οικτρά, όποιον θεωρεί τον Άιζακ μεμονωμένη περίπτωση και ακραίο παράδειγμα. Στη μέση Αμερική, οι Τζόναθαν Άιζακ είναι πολλοί και κατά κανόνα ψηφίζουν τους Τραμπ.

Θα θυμάστε, ίσως, ότι ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος ισχυριζόταν ότι παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις του μετά από brainstorming με τον Θεό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο καλός Θεός μας προστάτευσε, όσους τέλος πάντων προστάτευσε.

Οι αγιογδύτες με τις γραβάτες και τις καρφίτσες-εθνόσημα δεν βρέθηκαν τυχαία στον Λευκό Οίκο, ούτε άρπαξαν μόνοι τους το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά. Τους ψήφισαν 60 εκατομμύρια άνθρωποι.

O Ντόναλντ Tραμπ μιλάει τώρα ανοιχτά για αναβολή των εκλογών της 3ης Νοεμβρίου, δηλαδή για συνταγματικό πραξικόπημα. Για λόγους, λέει, ασφαλείας και αξιοπιστίας. Ο Τραμπ.

Μπορεί να τον αποκηρύσσουν πια ακόμη και πολλοί συνεργάτες του, αλλά τέτοιες κορώνες περί …νοθείας βγάζουν τους αιμοσταγείς οπλαρχηγούς της alt-right στους δρόμους. Τους “very fine people”, όπως είπε κάποτε ο ίδιος ο Τραμπ.

Ευτυχώς για όλους, ο πρόεδρος δεν έχει τη δικαιοδοσία να καθυστερήσει την εκλογική διαδικασία δίχως την έγκριση του -ελεγχόμενου από τους Δημοκρατικούς- Κονγκρέσου.

Εάν δικαιωθούν αυτή τη φορά οι δημοσκοπήσεις, αυτές που γελοιοποιήθηκαν το 2016, η αξιοθρήνητη θητεία του θα ολοκληρωθεί σε τέσσερις μήνες.

Αλλά ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτό το τετράμηνο θα κυλήσει σε συνθήκες ομαλότητας; Ο Τραμπ είναι ικανός να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις και τις πορείες, όπως έπραξαν κάτι άλλοι λεβέντες παρομοίου φυράματος.

Προσπαθώ να πω, ότι το ΝΒΑ βγήκε στις επάλξεις για να συμμετάσχει στον προεκλογικό αγώνα, όχι τόσο για την εκλογή του νερόβραστου αλλά τουλάχιστον συμπαθητικού Τζο Μπάιντεν, όσο για την ανατροπή του Ντόναλντ Τραμπ.

Η κοινωνική αλλαγή ξεκινάει από τους δρόμους και από τις γειτονιές, αλλά περνάει οπωσδήποτε από τις κάλπες.

Σημειωτέον, ότι η συμμετοχή των Αμερικανών στις εκλογές του 2016 έμεινε στο χαμηλότατο 55%, αφού το δόγμα «τι Τραμπ τι Χίλαρι» έκανε θραύση και τελικά προκάλεσε την τερατογένεση.

Εάν η τακτική του ΝΒΑ αφυπνίσει συνειδήσεις, έστω σερβίροντας στους φιλάθλους τροφή μισομασημένη, το πείραμα της φούσκας θα έχει δικαιωθεί.

H κατάργηση της υποχρεωτικής ανάκρουσης του εθνικού ύμνου (με τις στρατόκαυλες εκδηλώσεις που συχνά τον συνοδεύουν στα γήπεδα) θα είναι ένα θαυμάσιο επόμενο βήμα.

Το ΝΒΑ, το NFL, το NHL και οι άλλες επαγγελματικές λίγκες δεν είναι διοργανώσεις εθνικών ομάδων. Σε καιρό ειρήνης, ο εθνικός ύμνος ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου.

Όταν με το καλό πέσει ο Τραμπ και (ιδανικά) αναλάβει αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ο Γκρεγκ Πόποβιτς δίπλα στον Μπάιντεν, το ΝΒΑ θα φωταγωγηθεί.

Και ας πάρει το πρωτάθλημα ο Τζόναθαν Άιζακ, που λέει ο λόγος.