Όλα τα φώτα έπεσαν πάνω στον Μάικλ Τζόρνταν με το «The Last Dance», αλλά οι Μπουλς εκείνης της εποχής κατάφεραν και θύμισαν σε άπαντες τι έκαναν βήμα βήμα για να φτάσουν στην κορυφή. Αφήνοντας στην άκρη τον MJ και τον μύθο του και γυρνώντας τον χρόνο πίσω για τους τρεις παίκτες που ήταν στο πλευρό του, παρατηρεί κάποιος ότι τίποτα δεν ήταν εύκολο γι' αυτούς.

Ο Ντένις Ρόντμαν, που στάθηκε επάξια στο πλευρό των Τζόρνταν και Πίπεν, ήταν συνέχεια στον πάγκο στο λύκειο. Είχε ελάχιστες προοπτικές μετά την αποφοίτηση του και δεν πήγε ποτέ σε κάποιο φανταχτερό κολέγιο, αλλά αντίθετα πήγε στο δημόσιο και κάπως έτσι έπρεπε να φτιάξει μόνος του το μονοπάτι του, μέχρι την κορυφή και την οποία έφτασε.

Ο Στιβ Κερ με το ζόρι βρέθηκε στην ομάδα στο λύκειο και πήρε μόνο μια προσφορά από το κολέγιο της Αριζόνα, όταν του έστειλαν ένα μήνυμα τελευταία στιγμή. Και ο Κερ άντεξε και ξεπέρασε σπουδαία προβλήματα, για να βρεθεί στο πλευρό αυτών των παικταράδων και τελικά να γίνει σημαντικό μέλος μιας ομάδας όνειρο.

Και ο Σκότι Πίπεν όμως δεν είχε εύκολη διαδρομή και αυτό φαίνεται και από την τρελή επιλογή του να υπογράψει συμβόλαιο 7 ετών με τους Μπουλς, αφού φοβόταν για το μέλλον του, με τελικό αποτέλεσμα να είναι από τους πιο υποτιμημένους παίκτες των Μπουλς. Ο Πίπεν έπρεπε να πείσει το κολέγιο του Αρκάνσας, δουλεύοντας μόνος του και ζητώντας τον εξοπλισμό από τον μάναταζερ για να γυμναστεί.

Οι τρεις αυτοί παίκτες πολύ πιθανόν να μην είχαν καταφέρει να γίνουν καν επαγγελματίες και αυτοί έγιναν πολύτιμα μέλη σε μια ομάδα που έμελλε να γράψει ιστορία.

Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα αρκεί κάποιος να πιστεύει και να δουλεύει γι' αυτά.