Βυθισμένος στο βάραθρο
Η ομάδα του ενός ημιχρόνου, αυτή που αδικεί τον εαυτό της περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Euroleague, χτύπησε ξανά. Το ίδιο βάραθρο που κατάπιε τον Παναθηναϊκό στον αγώνα με τη Μονακό έχασκε κάτω από τα πόδια του και στο πρώτο μισό του αγώνα με την Παρτίζαν: 11-29 τότε, 13-31 απόψε. Ένα βαθύ χάντικαπ που δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Το ίδιο ένστικτο επιβίωσης που τον ώθησε τότε να αντεπιτεθεί και να φέρει το ματς στα μέτρα του λειτούργησε και απόψε. Τα ίδια κουσούρια που τον χαντάκωσαν στις προηγούμενες δύο εντός έδρας αναμετρήσεις τον άφησαν και απόψε με άδεια χέρια: 68-71 από τη Ρεάλ, 80-83 από τη Μονακό, 89-91 από την Παρτίζαν.
Τρεις ήττες, με συνολική διαφορά 8 πόντων, μέσα στο ΟΑΚΑ που είναι, υποτίθεται, ο πιο αξιόπιστος σύμμαχός του. Ό,τι και αν μαρτυρήσουν τα analytics, όσες μπασκετικές αδυναμίες και αν φανερώσει η αυριανή ενδοσκόπηση, η πραγματική λυπητερή έχει να κάνει με άυλα μεγέθη: δεν υπάρχει μπροστάρης στο παρκέ, δεν υπάρχει καθοδήγηση από τον πάγκο, δεν υπάρχει μία σταθερά που να γίνεται εχέγγυο ισορροπίας πάνω στο τεντωμένο σχοινί.
Στις κρίσιμες κατοχές του, απόψε, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με ακέφαλο κοτόπουλο και οι παίκτες του έψαχναν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τις άδειες φανέλες του Διαμαντίδη ή του Καλάθη. Ακόμα και όταν βγήκαν 2-3 άμυνες απέναντι στους κατάκοπους ψηλούς της Παρτίζαν, τον Λεσόρτ των 38:18 και τον ΛεΝτέι των 36:48, προκοπή δεν γινόταν δίχως μία επίθεση με υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο.
Ο υγιής πλέον Νέιτ Ουόλτερς νοικοκύρεψε κάπως την εικόνα, αλλά παραχώρησε ένα φάουλ για κάθε ασίστ και παραμέρισε όταν όφειλε να βγει μπροστά. Το σχέδιο των «πρασίνων», στο φινάλε, ήταν να πάρει τη μπάλα ο νεοφερμένος Ντουέιν Μπέικον και να παίξει ένας εναντίον πολλών, ξανά και ξανά.
Ο Αμερικανός έχει το ταλέντο για να γεμίσει τα αντίπαλα καλάθια, το απέδειξε δα με τους 17 πόντους στο ντεμπούτο του, αλλά το μυαλό του είναι ακόμη κάπου αλλού. Η απόφασή του να δοκιμάσει κάρφωμα-πόστερ μπροστά στον αθλητικότατο Έξουμ στο 68-74, όταν ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν ένα σίγουρο καλάθι για να νιώσουν ξανά την ανάσα του οι Σέρβοι, έγραψε την τελευταία σελίδα στην ιστορία του αγώνα.
Απέμεναν ακόμη 4 λεπτά, αλλά η εξέδρα εκτροχιάστηκε με τις διαμαρτυρίες, δίκαιες ή άδικες δεν έχει πια σημασία. Το σουαρέ εκτραχύνθηκε, το παρκέ γέμισε αντικείμενα και ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει πλέον με τιμωρία της έδρας του. Όχι ότι του χρησίμευσε ιδιαίτερα το ΟΑΚΑ σε αυτό το πρώτο δίμηνο της σεζόν.
Φοβάμαι ότι το τρένο έφυγε προς το Βελιγράδι με άδεια καθίσματα όχι στο 36ο – 37ο λεπτό, αλλά νωρίτερα, όταν οι «πράσινοι» μετέτρεψαν το βαρύ 41-54 της ανάπαυλας σε 57-58 στο άψε σβήσε. Αναζητώντας το σχήμα που θα έπαιζε κάτι σαν άμυνα για να βραχυκυκλώσει τους καυτούς γκαρντ της Παρτίζαν (Πάντερ και Μαντάρ, 20+10 πόντοι στο πρώτο μέρος), ο Ντέγιαν Ράντονιτς ξεκίνησε από το προφανές, με τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη πάνω στον Κέβιν Πάντερ, και τράβηξε στον πάγκο τους αρνητικούς του εναρκτήριου εικοσαλέπτου: Γκριγκόνις, Λη, Γκουντάιτις, Πονίτκα.
Αμέσως μετά το τάιμ-άουτ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ωστόσο, σχεδόν όλοι οι ήρωες αυτού του συναρπαστικού πενταλέπτου βρίσκονταν καθισμένοι στον πάγκο: ο Ουόλτερς, ο Π. Καλαϊτζάκης, ο Μπέικον, ο Παπαγιάννης. Ο πελαγωμένος Ράντονιτς έκανε rotation για χατίρι του rotation ή ίσως προσπάθησε να κρατήσει την πεντάδα του φρέσκια.
Γιατί, όμως; Ομάδα που ρολάρει δεν αλλάζει. Ο Ομπράντοβιτς άφησε τρεις παίκτες στο παρκέ επί 35-38 λεπτά, ενώ έδωσε σερί 15λεπτα στους Παπαπέτρου, Μαντάρ στο πρώτο μέρος και στον Έξουμ στο δεύτερο. Οι ασυνάρτητες αλλαγές του Ράντονιτς έκαναν ζημιά στον Παναθηναϊκό και τον ξεχαρβάλωσαν, άσχετα αν κάποιες από αυτές υπαγορεύτηκαν από τα φάουλ (των Μπέικον, Ουόλτερς).
Πολύ φοβάμαι, ότι ο Σέρβος τεχνικός του «τριφυλλιού» μιλάει διαφορετική γλώσσα από τους παίκτες του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η Παρτίζαν έχει ήδη τη σφραγίδα του Ομπράντοβιτς στο παιχνίδι της, ενώ ο Παναθηναϊκός δεν είναι σε καμία περίπτωση ομάδα του Ράντονιτς ή οποιουδήποτε άλλου. Την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, ειδικά, δεν υπάρχουν πολλοί προπονητές με το ειδικό βάρος που απαιτείται για να την αντέξουν.
Τώρα που ο Παναθηναϊκός είναι πια πλήρης, χωρίς αναγκαστικές απουσίες και χωρίς βόλτες στο παζάρι, θα πρέπει να αποφασίσει τι μπάσκετ θέλει να παίξει, ποιοι από τους ίσαμε 15 παίκτες του θα κληθούν να το υποστηρίξουν και ποιος θα αναλάβει την απόλυτη ευθύνη του εγχειρήματος. Εάν δεν έχει το κουράγιο, ας αποδεσμεύσει και αυτός τους ιθαγενείς παίκτες του για το χατίρι της «επίσημης αγαπημένης», όπως θα κάνει από την πλευρά της η Παρτίζαν, για να κερδίσει τουλάχιστον το χειροκρότημα των ουδέτερων.