Τρελό φορτηγό με τα φρένα σπασμένα

Ο Αύγουστος του 1995 ήταν για τους φίλους του μπάσκετ αλησμόνητος. Λίγες μέρες μετά τη λήξη του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ανδρών, όπου η Εθνική μας κατέλαβε την 4η θέση και πιστή στις συνήθειες της εποχής την κοίταζε στα δόντια, ένα τρελό φορτηγό με γαλάζιες πινακίδες ξεχύθηκε με τα φρένα σπασμένα στους έρημους δρόμους της Αθήνας και τσαλαπάτησε ό,τι βρήκε στο διάβα του.

Η φανέλα της Εθνικής Εφήβων στολίστηκε με χρυσό σιρίτι από το Μουντομπάσκετ Κ20, αλλά περισσότερο και από τις νίκες θαυμάστηκε η ισοπεδωτική κυριαρχία της. Ακόμα και αν αφαιρεθεί από το κλάσμα το 133-53 επί της Ανγκόλα στην πρώτη φάση (η οποία έγινε στη Θεσσαλονίκη), η μέση διαφορά των επτά νικών της ήταν +25,7 πόντοι.

Στον τελικό οι μικροί νίκησαν την Αυστραλία με 91-73 και λέγαμε ότι πιάστηκαν ντεφορμέ, επειδή ήταν ισόπαλοι στο ημίχρονο. Ο ημιτελικός με την Ισπανία τελείωσε με 80-57. Με τους Αμερικανούς, που είχαν Βινς Κάρτερ και Στεφόν Μάρμπερι, το κοντέρ έγραψε 98-78. Τα κρίσιμα ματς στο ΟΑΚΑ τα παρακολούθησαν 20 χιλιάδες κόσμος, Δεκαπενταύγουστο, σε μία Αττική που φλεγόταν από τεράστια πυρκαγιά στην Πεντέλη. «Μη με ξυπνάτε», ήταν το σλόγκαν στα δημοσιογραφικά θεωρεία.

Τον σκληρό πυρήνα εκείνης της ομάδας απάρτιζαν (με προπονητή τον Γιώργο Προεστό) ο MVP Ευθύμης Ρεντζιάς και οι κ.κ. Δημήτρης Παπανικολάου, Μιχάλης Κακιούζης, Γιώργος Καράγκουτης, Νίκος Χατζής, Παναγιώτης Μπαρλάς, Γιώργος Καλαϊτζής και ο Βασίλης Σούλης, πατέρας του εφεδρικού σέντερ της σημερινής Εθνικής Νέων.

Η σημερινή Εθνική Νέων (Κ20) μου θυμίζει την Εφήβων (Κ19) του 1995 επειδή ακριβώς είναι ερωτεύσιμη, μια κούκλα, να την πιείς στο ποτήρι. Δεν ξέρω αν θα φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου, ούτε στοιχηματίζω ότι θα ανεβεί στο βάθρο. Άλλωστε τα καλοκαιρινά μετάλλια δεν είναι παρά μία μπαλαφάρα, μία ωραία μέρα στη λιακάδα.

Ωστόσο, μου αρέσει πολύ αυτό που βλέπω στο παρκέ και δεν είμαι από τους εύκολους στα λόγια. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, αισθάνομαι ότι υπάρχει ελπίς. Ότι το ελληνικό μπάσκετ –σε επίπεδο Εθνικής ομάδας- μπορεί να έχει στα χέρια του κάτι που μοιάζει με μέλλον, τώρα που ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει τη γενιά των τριανταφεύγα.

Τα ατομικά χαρακτηριστικά πολλών παικτών είναι ασυνήθιστα για ελληνάκια: μακρόστενα κορμιά, αθλητικότητα, τρέξιμο, γρήγορη εκτέλεση, καλούτσικο σουτ, μοντέρνο μπάσκετ, σε μία χώρα που (ορθώς) έχει μάθει δεκαετίες τώρα να καμουφλάρει τα κουσούρια της με διάβασμα του παιχνιδιού και με ομαδικό πνεύμα. Σε αυτή την ομάδα που όλοι μοιάζουν με δυαροτριαροτεσσάρια, εάν καταλαβαίνετε τι εννοώ, κλείνεις για μια στιγμή τα μάτια και νομίζεις ότι βλέπεις σερβάκια ή λιθουανάκια ή γερμανάκια.

Και υπάρχουν κι άλλα ωραία. Παίκτες με έφεση στο σουτ και στο σκοράρισμα. Ημίψηλοι που ξέρουν να παίξουν με πλάτη. Καλές επιδόσεις στα ριμπάουντ. Τρεχάλα στον αιφνιδιασμό χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, σαν να μην υπάρχει αύριο. Ωραία κυκλοφορία της μπάλας με πολλές ασίστ. Και ά-μ-υ-ν-α. Χωρίς αυτήν και χωρίς έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας, δεν γίνεται δουλίτσα ούτε ωφελούν σε κάτι τα σπασμένα φρένα.

Κλασσικός «άσος» δεν υπάρχει τώρα που ο Καρακώστας ξεπέρασε το ηλικιακό όριο, αλλά οι πόιντ γκαρντ τη σήμερον ημέρα είναι σαν τον Αβδάλα (που κάνει τα πάντα και τα κάνει καλά) ή σαν τον Λιοτόπουλο (που δημιουργεί για τον εαυτό του και εκτελεί χωρίς δεύτερη σκέψη). Κλασσικό «πεντάρι» δεν υπάρχει τώρα που ο Ζούγρης ξεπέρασε το ηλικιακό όριο, αλλά οι σέντερ τη σήμερον ημέρα είναι σαν τον Σαμοντούροφ, που ξεκινάει απ’ έξω με βλέμμα στο καλάθι και κερδίζει τις μονομαχίες στα πόδια.

Η οφθαλμοφανής πρόοδος των τριών είναι το καλύτερο σημάδι, αφού συνέπεσε με την περίοδο της μπασκετικής ενηλικίωσης και συντελέστηκε με τρία διαφορετικά μοντέλα. Ο Σαμοντούροφ έμαθε να χρησιμοποιεί το κορμί του στις προπονήσεις του Παναθηναϊκού απέναντι σε θεριά όπως ο Λεσόρ, ο Αβδάλας ξεπετάχτηκε μόλις βρήκε ζωτικό χώρο στο Περιστέρι, ενώ ο Λιοτόπουλος δούλεψε με το τιμ του Ρικ Πιτίνο (με μικρή συμμετοχή στους αγώνες) ως freshman σε αμερικάνικο κολέγιο.

Η επόμενη σεζόν θα βρει έξι από τα στελέχη της Εθνικής Νέων στο NCAA, οχτώ εάν συνυπολογίσουμε τους απόντες Αμπόσι και Χιτικούδη, δέκα με τους κατά τι μεγαλύτερους Ζούγρη και Μαντζούκα. Θα εκπλαγώ πάρα πολύ αν είναι λιγότεροι οι τρεις οι γεννημένοι μεταξύ 2004-6 παίκτες στο προσεχές προσκλητήριο του Βασίλη Σπανούλη για την Ανδρών.

Eλπίζω μόνο να αντιλαμβάνονται οι μικροί Ηρακλείς του Ηρακλείου ότι –με πρώτο τον Νεοκλή Αβδάλα- έχουν ακόμη πάρα πολλά να μάθουν, ξεκινώντας από τις ελεύθερες βολές. Και να γίνουν πνευματικά ισχυροί μέσα από τις δυσκολίες. Πριν τους βαφτίσουμε Ντόντσιτς και Βάγκνερ και Γκασόλ, θα πρέπει να γίνουν άνδρες στα παρκέ της Basket League, της Euroleague, του NCAA.

Ναι, και του Ευρωμπάσκετ Νέων, όπως έγινε πριν από αυτούς ο Βαγγέλης Ζούγρης. Και ας φάνε τα μούτρα τους αύριο απέναντι στα γαλλάκια. Που δεν αποκλείεται καθόλου.

Στη χώρα που τρώει τα παιδιά της, στην Ομοσπονδία που νοιάζεται κυρίως για την εικόνα της, στο μπάσκετ που ψάχνει τον δρόμο για τη μεθεπόμενη μέρα, δεν υπάρχει η πολυτέλεια για να χαθεί κανείς.

Και η γενιά των Εφήβων του 1995, άλλωστε, δεν θάμπωσε δα το σύμπαν με την εξέλιξή της. Ο Μιχάλης Κακιούζης, αρχηγός των Ανδρών τη διετία που γεννήθηκαν οι σημερινοί Νέοι, ήταν ο μοναδικός που οδήγησε και τη μεγάλη Εθνική σε τίτλους. Οι υπόλοιποι, όλοι μαζί, μετρούν ακριβώς 0 μετάλλια με την «επίσημη αγαπημένη».

Δείτε και το χθεσινό Old School για περισσότερες λεπτομέρειες, σας υπόσχομαι ότι θα σας αρέσει. Εγώ σας αφήνω, πάω να αναζητήσω πτήσεις για το Ηράκλειο.