Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε...

Cash Out* - πάρε τον απόλυτο έλεγχο των στοιχημάτων σου! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

O Oυμπέρτο Εκο έγραψε ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο, αλλά τούτο συνέβη εκ παραδρομής. Επλανήθη πλάνην οικτράν ο συχωρεμένος Ιταλός διανοούμενος διότι οι (αθλητικές) ειδήσεις που βγαίνουν είναι πιο παχιές κι από τις μύγες οι οποίες σύμφωνα με μια δοξασία, κυκλοφορούν στα πέριξ αυτό τον μήνα!

Άλλες είναι ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες. Άλλες ανεβάζουν το φρόνημα μας κι άλλες το καταβαραθρώνουν. Τις προάλλες με αφορμή τις συσσωρευμένες επιτυχίες στον στίβο, στο γουότερ πόλο, στη γυμναστική, στην κολύμβηση και στην κωπηλασία έγραφα «Καλομελέτα κι έρχεται κι άλλο» και να ‘το που μας κλείνει το μάτι. Τι εννοώ; Το μετάλλιο το οποίο αχνοφαίνεται στον ορίζοντα από το Σομπάτελι της Ουγγαρίας, όπου διεξάγεται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων του γουότερ πόλο, ένα άθλημα για το οποίο γενικώς, αδιακρίτως και ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, ισχύει μια άλλη παροιμία...

Καλόμαθε, λέει, η γριά στα σύκα!

Εμφορούμενος από τη λαϊκή θυμοσοφία, ολοκληρώνω την τριλογία της με μια παροιμιώδη έκφραση, που δυστυχώς επιβεβαιώνεται στα εθνικά μπασκετικά δρώμενα...

Με τον ήλιο τα μπάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε!

Ψόφησαν λοιπόν οι αμνοί και τα ερίφια που βγάλαμε αυτό το καλοκαίρι από το μαντρί και τα στείλαμε να βοσκήσουν άλλα στο Χέμνιτζ (Νέοι) άλλα στο Βέντσπιλς (Έφηβοι) και άλλα στο Νόβισαντ (Παίδες).

Οι πρώτοι που είχαν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης πέρυσι στο Ηράκλειο κατρακύλησαν στη 13^η θέση...

Οι δεύτεροι, τρία χρόνια μετά το χρυσό μετάλλιο στο Βόλο, βρέθηκαν ένα σκαλί πιο κάτω (14^η θέση) και απέφυγαν τον υποβιβασμό χαριστικά, μόνο και μόνο η επόμενη διοργάνωση διεξάγεται στο Βόλο...

Όσο για τους νεοσσούς του ελληνικού μπάσκετ, ελόγου τους με τους 41 πόντους που σκόραραν προχθές, όχι την Ισπανία, αλλά ούτε την Εθνική Παμπαίδων δεν θα μπορούσαν να νικήσουν και πλέον στην καλύτερη περίπτωση θα βγουν πέμπτοι.

Βεβαίως το ζητούμενο σε αυτές τις διοργανώσεις και τις ηλικίες δεν (πρέπει να) είναι τα μετάλλια, αλλά η παρακαταθήκη για το μέλλον. Δυστυχώς όμως η ακατάσχετη ... μεταλλιοθηρία προκαλεί μια ψύχωση που παγιδεύει τα παιδιά και τα στρέφει προς μια εξ ορισμού λανθασμένη κατεύθυνση.

Για διαφόρους λόγους που έχουν να κάνουν όχι μονάχα με την περιρρέουσα ιδεοληψία σε ό,τι αφορά την άγρα της διάκρισης, αλλά και με τη δική τους ενδόμυχη επιθυμία να δείξουν ότι αξίζουν μεγαλύτερη προσοχή και περισσότερες ευκαιρίες στις ομάδες τους, εκτρέπονται σε ατομικές ενέργειες και καταστρατηγούν την έννοια της ομαδικότητας.

Ασφαλώς σε αυτές τις καινούργιες γενιές του ελληνικού μπάσκετ ενυπάρχουν (λιγότεροι πάντως σε σχέση με το παρελθόν) παίκτες με ταλέντο, προσόντα, ποιότητα και προοπτικές, οι οποίοι ωστόσο παρασύρονται στη δίνη μιας στρεβλής λογικής και αδικούν κατάφωρα τόσο τις ομάδες, όσο και τους εαυτούς τους.

Αυτή η στρεβλή λογική αφορά κυρίως την κακή νοοτροπία με την οποία εκόντες άκοντες μπολιάζονται από το περιβάλλον τους. Οι γονείς που βλέπουν στα πρόσωπα των βλαστών τους μια μελλοντική επένδυση και οι ατζέντηδες οι οποίοι τους πλευρίζουν εξ απαλών ονύχων τους βάζουν σε ένα επικίνδυνο τριπάκι.

«Κάποια από αυτά τα παιδιά πιστεύουν ότι είναι παικταράδες προτού καν γίνουν παίκτες» μου έλεγε χθες ένας προπονητής που έχει φάει με το κουτάλι τις μικρές εθνικές ομάδες. «Εμφανίζονται ψιλωμένοι, με φουσκωμένα μυαλά και προσπαθούν να μπουν στο κάδρο με λανθασμένο τρόπο: αντί δηλαδή να δώσουν έμφαση στην άμυνα και στην ομαδικότητα, προσπαθούν να διακριθούν ατομικά και αυτό αποβαίνει εις βάρος της ομάδας, αλλά και των εαυτών τους».

Ο δεύτερος ανασχετικός παράγων είναι καθαρά μπασκετικός και έχει να κάνει με το έλλειμμα αθλητικότητας που παρουσιάζεται γενικώς στα καθ’ ημάς. Ως γνωστόν προσηλυτισθήκαμε από σειρά ετών στο λεγόμενο «σκεπτόμενο μπάσκετ» το οποίο μπορεί να απέβη προσοδοφόρο, αλλά έχει πλέον ξεπερασθεί από τις διεθνείς τάσεις που αναδεικνύουν σε εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο τα αθλητικά προσόντα.

Αυτά τα προσόντα αποτελούν πλέον τα προαπαιτούμενα στο μπάσκετ. Όλες οι ομάδες αναζητούν παίκτες που διαθέτουν δύναμη, ταχύτητα, αλτική ικανότητα και τα συναφή με αποτέλεσμα όσοι υστερούν σε αυτούς τους τομείς να θεωρούνται παρείσακτοι.

Εδώ βεβαίως τίθεται και το ζήτημα της πρακτικής και της πολιτικής που ασκούνται. Προφανώς όλοι επιθυμούμε διακαώς τα μετάλλια, που ωστόσο δεν αποτελούν το άπαν, ούτε προεξοφλούν τη δια βίου ευημερία των παικτών και του εθνικού οικοσυστήματος.

Τα σωματεία ως πρωτογενές κύτταρο του μπάσκετ, έχουν αναγάγει την καλλιέργεια των φυτωρίων και τις ακαδημίες τους σε επικερδή μπίζνα, που έχει ξεφύγει από τον βασικό στόχο της ανάπτυξης του μπάσκετ. Ως επί το πλείστον δεν νοιάζονται για την παραγωγή παικτών, αλλά για την παραγωγή νικών.

Το αποτέλεσμα; Θυσιάζουν παίκτες με προοπτική στον βωμό του εφήμερου αποτελέσματος και αντί να εντρυφήσουν στη διδασκαλία των βασικών του μπάσκετ επιδίδονται στο βιομηχανοποιημένο μπάσκετ.

Αντί και πάντως προτού μάθουν να πασάρουν, να ντριμπλάρουν και να σουτάρουν, τα παιδιά μπαίνουν πρόωρα, αβασάνιστα και άσκοπα (σε αυτή την ηλικία και στη φάση της καριέρας τους) στη λογική των συστημάτων.

Τα fundamentals για τα οποία ωρύονταν κάποτε στα σεμινάρια ο Φαίδων Ματθαίου και ο Θέμης Χολέβας πήγαν περίπατο και πάντως πέρασαν σε δεύτερο πλάνο. Πρόπερσι στην Εθνική Παμπαίδων οι προπονητές αποφάσισαν να επιμείνουν στα βασικά και περιορίσθηκαν στη διδασκαλία ενός συστήματος motion, αλλά τα παιδιά, ηλικίας 14 και 15 ετών παραξενεύτηκαν!

Μετά από δυο μέρες ένα από τα παιδιά τόλμησε να ρωτήσει «πότε θα μας βάλετε κι άλλα συστήματα;». Ο προπονητής κατάλαβε το νόημα και κυρίως το υπόβαθρο της απορίας του πιτσιρικά και τον ρώτησε με τη σειρά του....

«Πόσα συστήματα έχετε στην ομάδα σας;»

Η απάντηση του παιδιού τον σόκαρε: «Έντεκα»!

Όλες αυτές οι (κατά το μάλλον ή ήττον) παθογένειες του ελληνικού modus lavorandi είναι σοβαρές και κανονικά θα έπρεπε να τεθούν σε μια δημόσια διαβούλευση, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...

Σε κάθε περίπτωση, είτε ο γιαλός είναι στραβός είτε εμείς στραβά αρμενίζουμε, υπάρχει και μια αναπόδραστη πραγματικότητα: δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτό τον κόσμο!

Εννοώ ότι δεν παίζουμε μόνοι μας στις διοργανώσεις, χώρια που αναπτύσσονται ραγδαία σε επίπεδο διάφορες χώρες τις οποίες κάποτε θεωρούσαμε τριτοκοσμικές! Συν τοις άλλοις σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι δυνατόν να κτίζονται δυναστείες, διότι κάθε δυο χρόνια αλλάζουν οι φουρνιές και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι όλες θα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο και θα παράγουν εφάμιλλα αποτελέσματα.

• ΥΓ-1: Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα κάτι διαφορετικό στην υπόθεση του Αντετοκούνμπο. Θεωρούσα εκ προιμίου δύσκολο και μάλλον απίθανο να εμφανισθεί ακόμη και δίκην one night stand στις 13 Σεπτεμβρίου κόντρα στη Σερβία, οπότε η προχθεσινή είδηση της απουσίας του ήταν αναμενόμενη. Από εκεί και πέρα ο Θεός κι η ψυχή μας, διότι μπορεί ο Θανάσης Σκουρτόπουλος να είχε θέσει πριν από δυο μήνες τον όρο «της τουλάχιστον μιας παρουσίας στα παράθυρα για κάθε παίκτη που θα στελεχώσει την Εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο», αλλά κάθε κανόνας έχει την εξαίρεση του!

• ΥΓ-2: Εκτιμώ ότι ο Γιάννης και οι Μπακς θα είναι πιο πρόθυμοι το καλοκαίρι του 2019 για πολλούς και διαφόρους λόγους, μηδέ των εμπορικών εξαιρουμένων. Έτερον το βεληνεκές του Eurobasket και των «παραθύρων» του Παγκοσμίου Κυπέλλου, εκάτερον η τελική φάση και μάλιστα στην τεράστια αγορά της Κίνας. Α , για να μην το ξεχάσω: του χρόνου αναμένεται να κυκλοφορήσει το παπούτσι που θα φέρει το όνομα του!