Μην κοιτάτε το αποτέλεσμα, δείτε την προοπτική!

Αν κάποιος δεν παρακολούθησε (μέσω live streaming) καθόλου τις προσπάθειες των Ελλήνων διεθνών στην πατρίδα του Κρίσταπς Πορζίνγκις και απλά αρκέστηκε στην ανάγνωση των τίτλων, που σημαίνει ότι στις νίκες, άντε το πολύ να διάβασε τα εισαγωγικά κείμενα και να έριξε μία ματιά στο φύλλο της στατιστικής, τότε ο αποκλεισμός της Εθνικής εφήβων από την οκτάδα του Eurobasket, είναι πιθανό να του «γέννησε» την κλασσική «αφοριστική» προσέγγιση του στυλ «πολύ κακό για το… τίποτε» ή «άλλη μία υπερτιμημένη φουρνιά παικτών»…

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι σε καμία περίπτωση έτσι ή είναι αν έτσι… νομίζετε! Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι… Ευθύς εξαρχής, αυτή η Εθνική εφήβων δεν ταξίδεψε στην μακρινή χώρα της Βαλτικής με στόχο το μετάλλιο! Απλά στην πορεία του τουρνουά, η απόδοση των παικτών του Γιώργου Βλασσόπουλου φανέρωσε αρετές που δεν ήταν αναμενόμενες και μοιραία δημιούργησε προσδοκίες για μία διάκριση, που πριν την έναρξη των αγώνων, δεν περνούσε καν από το μυαλό των υπευθύνων του αναπτυξιακού προγράμματος της ομοσπονδίας.

Τι έκανε η Ελλάδα στα τέσσερα ματς που έδωσε στο γραφικό λιμάνι του Βένστπιλς;

Νίκησε με χαρακτηριστική άνεση (81-65) την Ιταλία στην πρεμιέρα, έχασε στις λεπτομέρειες (74-80) από την γηπεδούχο και φαβορί για μετάλλιο Λετονία, νίκησε «καθαρά» (76-67) την Κροατία (είχε νικήσει τη Λετονία στην πρεμιέρα) και στο νοκ-άουτ για την είσοδο στην οκτάδα, έπεσε πάνω στην άκρως αθλητική Γαλλία, που μαζί με την Σερβία, τη Λιθουανία και την διοργανώτρια χώρα, θεωρούνταν οι ομάδες με το καλύτερο υλικό.

Κοινώς, η ελληνική ομάδα κλήθηκε να δώσει τέσσερα ντέρμπι μέσα σε πέντε ημέρες, διεκδίκησε επί ίσοις όροις τη νίκη σε όλους τους αγώνες και στο τελευταίο και πιο κρίσιμο ματς, προδόθηκε από δικά της λάθη, χάνοντας την ευκαιρία να πάρει το εισιτήριο για τα προημιτελικά, να κάνει ακόμη περισσότερο «θόρυβο» και να αναγκάσει περισσότερο κόσμο να την προσέξει.

Για να μη νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, να επισημάνω απλά ότι οι Έλληνες παίκτες ξεπέρασαν πολύ γρήγορα την «ψυχρολουσία» των πρώτων λεπτών, όταν για κάποια λεπτά δεν μπορούσαν να περάσουν το κέντρο και βρέθηκαν να χάνουν με 18 πόντους διαφορά (6-24 στο 7^ο λεπτό) κι απέναντι σε μία ομάδα, που ήταν δύο ταχύτητες πάνω σε αθλητικά προσόντα, έκλεισαν το ημίχρονο προηγούμενοι με +4 (44-40)!

Στη συνέχεια, ήλεγξαν απόλυτα το ρυθμό στην 3^η περίοδο, περνώντας ακόμη και με +9 (55-46 στο 25’) και έμειναν ανενόχλητοι στην «θέση του οδηγού» μέχρι και το ξεκίνημα του 4^ου δεκαλέπτου, όταν προηγήθηκαν με 70-63. Δεν το λες και λίγο πράγμα αυτό, κόντρα σε αθληταράδες υψηλοτάτου επιπέδου όπως οι Γάλλοι, που μέχρι εκείνο το σημείο, έδειχναν έξω από τα νερά τους…

Τι επακολούθησε; Ένα σερί 0-15 και συνολικά επιμέρους 2-19 των «τρικολόρ», που έστειλε την διαφορά στο -10 (72-82 στο 38’21”) και ουσιαστικά έδωσε τέλος στις όποιες ελπίδες. Το θέμα μας, όμως, έχει να κάνει με το που οφείλεται αυτή η καθίζηση και πως μία διαφαινόμενη πρόκριση, μέσα σε 5-6 λεπτά, εξελίχθηκε σε… βατερλώ!

Το κακό για την Εθνική εφήβων άρχισε από τις επιλογές στην επίθεση και τα φθηνά λάθη στα οποία υπέπεσε. Από το 70-63 έως το 72-82, οι Έλληνες διεθνείς «πούλησαν» πέντε φορές την μπάλα (τρεις εξ’ αυτών ο Ρογκαβόπουλος) και το χειρότερο επιχείρησαν επτά πολύ μακρινά σουτ (2 δίποντα στα όρια του τριπόντου και 5 τρίποντα εκ των οποίων τα τρία από 7,5 μέτρα), αντί να πάνε κοντά στο καλάθι και να εκμαιεύσουν το φάουλ. Κοινώς η ευκαιρία χάθηκε από την έλλειψη καθαρού μυαλού και εμπειρίας (πολύ λογικό) στις κρίσιμες στιγμές και όχι λόγω έλλειψης ικανοτήτων!

Δεν ξέρω με ποια θέση θα επιστρέψει από το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και ίσως να μην έχει και καμία σημασία, εν προκειμένω… Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η φουρνιά πρέπει να προσεχθεί γιατί είναι μία από τις λίγες των τελευταίων ετών που διαθέτει αρκετά παιδιά με πραγματικά αξιόλογα στοιχεία, τα οποία συνδυάζουν σε υψηλό επίπεδο την αθλητικότητα και τα σωματικά προσόντα με το ταλέντο.

Ποιος είναι ποιος και που μπορεί να φτάσει

Από τους 18άρηδες (γεννηθέντες το 2000) ξεχωρίζει ο Νίκος Αρσενόπουλος του Ολυμπιακού, που είναι ένα παιδί με πραγματικά σπάνια επαφή με το καλάθι, ο οποίος όμως αν δεν δουλέψει για να βελτιώσει το σώμα του και να επιδιώξει να γίνει πιο δυνατός κι αθλητικός, σε επίπεδο ανδρών δύσκολα θα ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες που απορρέουν από το ταλέντο του. Θυμίζει αρκετά τον Παππά, με την μόνη διαφορά ότι ο Νίκος ήταν από μικρός πιο δυνατός κι αθλητικός και πήγαινε περισσότερο και με μεγάλη ευκολία στην διείσδυση. Πρέπει να δοθεί άμεσα δανεικός και φέτος να παίζει μέσο όρο 20 λεπτά στην Basket League.

Μεγάλο επιθετικό ταλέντο με περίσσιο θράσος και ηγετικές ικανότητες, έχει ο Χρυσόστομος Σανδραμάνης, που θυμίζει “old school” ψηλό guard (1,95) κι αν δουλέψει στο κομμάτι της εκγύμνασης, μπορεί να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Καλύτερος απ’ ότι ήταν ο Μάντζαρης στην ηλικία του, πρέπει να πάρει άμεσα σεβαστό χρόνο συμμετοχής στον Προμηθέα. Αν δεν τον έχει, τότε ο δανεισμός του σε ομάδα που θα τον χρησιμοποιεί μόνιμα, θα του κάνει πολύ καλό.

Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση δείχνει ο Βασίλης Γάργαλης του Πρωτέα Βούλας, που είναι μία σύγχρονη έκδοση δυναμικού power-forward (2,04), που παίζει με πρόσωπο και με πλάτη στο καλάθι, έχει αξιόλογο μακρινό σουτ και το σημαντικότερο, είναι αριστερόχειρας. Πρέπει άμεσα να παίξει σε μικρή ομάδα της Α1 Κατηγορίας και να έχει ρόλο ή σε ομάδα που θα στηριχτεί πάνω του στην Α2.

Τα ίδια ισχύουν και για τον «επιστήμονα» της ομάδας, τον Κώστα Τσιρογιάννη, που είναι ένα ψηλό play-maker (1,95) με αξιοσημείωτες οργανωτικές και αμυντικές ικανότητες, που όταν χρειαστεί όμως, μπορεί να σκοράρει με διείσδυση αλλά και με σουτ. Ο combo-guard του Πιερικού Αρχέλαου, πρέπει να «ανέβει» άμεσα επίπεδο και να παίξει σε ομάδα της Basket League, καθώς δεν υπάρχουν πολλοί «εγκέφαλοι» με το δικό τους ύψος, τον χειρισμό της μπάλας αλλά και το μπασκετικό του IQ.

Αξιόλογες περιπτώσεις δείχνουν ο Στράτος Βουλγαρόπουλος, ο Μανώλης Χατζηδάκης και ο Νίκος Χουγκάζ. Ο πρώτος βλέπει τον κόσμο από τα 2,17 και μοιάζει άτεχνος, ωστόσο, το ύψος δεν «αγοράζεται», ειδικότερα όταν συνδυάζεται με διάθεση για μάθηση και βελτίωση, η οποία χαρακτηρίζει τον σέντερ του Άρη. Οι ψηλοί άλλωστε, θέλουν τον χρόνο τους και συνήθως αρχίζουν να βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό, μετά την ηλικία των 25 ετών.

Ο δεύτερος κέρδισε την θέση του στην 12άδα της Εθνικής εφήβων, χάρη στην αξιοσημείωτη βελτίωση που παρουσίασε τη σεζόν που μας πέρασε με την εφηβική ομάδα της ΑΕΚ, γεγονός που του «άνοιξε την πόρτα» για προπονήσεις και με την αντρική ομάδα. Ήταν εμφανές ότι στερείται αυτοπεποίθησης, αλλά αν βελτιώσει το σουτ και τα τελειώματά του κοντά στο καλάθι και επικεντρωθεί σε καθήκοντα «τεσσαριού» (2,08), τότε πραγματικά δείχνει ικανός να γίνει ένας ψηλός, που θα μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μέσα στο παρκέ.

Ο τρίτος είναι ο γιος του παλαίμαχου παίκτη και νυν προπονητή, Κρις Χουγκάζ, που είναι ένα παιδί με ύψος 2,07 και τεράστιο άνοιγμα χεριών και αγωνίζεται play-maker! Το σημαντικότερο είναι ότι άρχισε να ασχολείται με το μπάσκετ, πριν από μόλις 3 χρόνια, έχει υψηλό IQ και πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Από τους 17άρηδες (γεννηθέντες το 2001), ο Νίκος Ρογκαβόπουλος (μ.ο. 20,3π., 6,8ρ. & 3,0ασ.) συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες αυτής της Εθνικής εφήβων, για να κάνει καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο. Με ύψος 2,03, μεγάλο άνοιγμα χεριών, ταχύτητα, έκρηξη, άλμα αλλά και σπουδαία επαφή με το καλάθι από μέση και μακρινή απόσταση, ο ταλαντούχος small-forward της ΑΕΚ έχει στον υπερθετικό βαθμό όλα τα προσόντα που απαιτούνται στο σύγχρονο μπάσκετ.

Έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση στην επίθεση, βάζει σωστά τα χέρια του στην άμυνα, θα πρέπει όμως να δουλέψει πολύ με τον εαυτό του στο κομμάτι της πιο ορθολογιστικής λήψης αποφάσεων στην επίθεση και να αρχίσει να πηγαίνει περισσότερο κοντά στο καλάθι (γιατί έχει την αθλητικότητα να κυριαρχήσει και να «φθείρει», πηγαίνοντας στην γραμμή), από το να αναλώνεται σε συνεχή μακρινά τρίποντα. Αν πάρει χρόνο συμμετοχής από τον Μπάνκι στη νέα σεζόν (έστω στο ελληνικό πρωτάθλημα), προβλέπω ότι στα επόμενα δύο χρόνια, θα επιλεγεί στο ντραφτ του ΝΒΑ.

Ενδιαφέρουσα περίπτωση, δείχνει και ο Ανδρέας Τσουμάνης του Ολυμπιακού, που είναι ένα “τριαροτεσσάρι” (2,03), που αν βελτιώσει το μακρινό σουτ, μπορεί να παίξει, γιατί διαθέτει τσαγανό, ξέρει μπάσκετ, παίζει με πρόσωπο και με πλάτη, πάει στο επιθετικό ριμπαουντ και το σημαντικότερο, έχει εξαιρετικές κινήσεις χωρίς την μπάλα αλλά και καλές τοποθετήσεις μακριά απ’ αυτήν.

Yγ.: Η απουσία ειδικής αναφοράς στα υπόλοιπα τρία παιδιά (Κουρτίδης, Καματερός και Καράμπελας) οφείλεται στον μικρό χρόνο συμμετοχής που πήραν και ο οποίος δεν μας επέτρεψε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.