Έλενα Μποσγανά: Το Stanford, ο ρατσισμός και το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα
Γυρνάς το χρόνο πίσω και θυμάσαι τον 17χρονο εαυτό σου. Την ζωή που ήταν μπροστά σου, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που είχες και τα «φτερά» που ετοιμαζόσουν να ανοίξεις.
Θυμάσαι την χαρά και τον ενθουσιασμό που σε διακατείχε, με κάθε μικρό ή μεγάλο κατόρθωμα. Ας σταθούμε στο πιο κοινό παράδειγμα: την επιτυχία στις Πανελλήνιες Εξετάσεις και την εισαγωγή στη σχολή που είχες «κυκλώσει» από πολύ νωρίς.
Τι γίνεται, όμως, όταν σε θέλει ένα από τα κορυφαία Πανεπιστήμια των ΗΠΑ; Τότε, αν μη τι άλλο, η λέξη «έκσταση» είναι μικρή, για να περιγράψει τα πολλά, όμορφα συναισθήματα.
Η Έλενα Μποσγανά, η 17χρονη φόργουορντ του Κρόνου Αγίου Δημητρίου και κόρη των πρώην παικτών Γιώργου Μποσγανά και Λίζας Προδρομίδου, πήρε υποτροφία - ένα χρόνο νωρίτερα - στο Stanford University και σε λίγους μήνες θα ετοιμάσει βαλίτσες για Καλιφόρνια. Εκεί, θα βρεθεί σε ένα από τα πιο ιστορικά Πανεπιστήμια της Αμερικής - ιδρύθηκε το 1885 - το οποίο δεν είναι φημισμένο μόνο για το υψηλό ακαδημαϊκό του επίπεδο, αλλά και για το αθλητικό. Διαθέτει 16 ομάδες αγοριών και 20 κοριτσιών, οι οποίες είναι γνωστές ως «Stanford Cardinal» και ο... αιώνιος αντίπαλός τους είναι το Berkeley.
Το κατόρθωμα αυτό δεν θα ερχόταν, αν η ίδια δεν τα πήγαινε καλά με την Εθνική Ομάδα - έχει κληθεί και στην Γυναικών και μάλιστα ήταν από τις νεαρότερες που το καταφέρνει αυτό - κι αν δεν την παρακολουθούσαν «μάτια» από τις ΗΠΑ. Οι προπονήτριες (Τάρα, Κέιτ, Κέιτι, Μπρίτνεϊ), τις οποίες ευχαρίστησε και στην ανάρτησή της στο instagram, καθώς εκείνες ενδιαφέρθηκαν για την περίπτωσή της και μιλούσαν μαζί της διαρκώς.
Και φυσικά, αν δεν τα πήγαινε καλά και με τα μαθήματά της, καθώς το Stanford δίνει βάση τόσο στην εκπαίδευση, όσο και στον αθλητισμό. Δεν θέλει να βγάλει μόνο καλούς παίκτες και μεγάλες παίκτριες, αλλά σωστούς και μορφωμένους ανθρώπους στην κοινωνία. Ο συνδυασμός αυτός μπορεί να προσφέρει πολλά σε ένα παιδί, όπως και μεγάλη εξέλιξη φυσικά. Κάτι, που επισημαίνει κι η ίδια η Έλενα στο gazzetta.gr.
«Είμαι πολύ ενθουσιασμένη! Νιώθω ότι οι κόποι μου ανταμείβονται ως ένα βαθμό», λέει με μια φωνή γεμάτη χαρά και ζωντάνια στο τηλέφωνο. «Ξέρω ότι ο ανταγωνισμός εκεί θα είναι τεράστιος, και στο ακαδημαϊκό κομμάτι, και στο αθλητικό. Πιστεύω, όμως, ότι αυτό θα με κάνει ακόμα καλύτερη, οπότε χαίρομαι!». Φυσικά και οι γονείς της, Γιώργος και Λίζα, που την μύησαν στην πορτοκαλί μπάλα, «ξετρελάθηκαν», όπως τονίζει!
Η ίδια εξηγεί πως έφτασε στο σημείο να πάρει μια τόσο σπουδαία υποτροφία σε αυτό το διακεκριμένο Πανεπιστήμιο. «Οι προπονητές με εντόπισαν από την Εθνική Ομάδα. Το Stanford, επειδή είναι πολύ καλό ακαδημαϊκά, λειτούργησε κάπως διαφορετικά... Μού μιλούσαν όλη τη χρονιά και πριν από 2-3 μήνες μού ζήτησαν να κάνω κάποιες εκθέσεις, κάποια applications, όπως λέγονται. Αυτό, σε συνδυασμό με τους βαθμούς μου - γιατί πρέπει να έχεις και καλούς βαθμούς, ειδικά σε τόσο καλά Πανεπιστήμια. Έπειτα, με δέχτηκαν. Υπήρχαν και άλλα Πανεπιστήμια, που δεν μου ζητούσαν βαθμούς και έβλεπαν μόνο τι είχα κάνει με την Εθνική Ομάδα. Είναι πολύ βοηθητικό τα παιδιά να έχουν προβολή από τις ομάδες. Μετά με βοήθησε και το σχολείο μου πολύ στην όλη διαδικασία».
Τόσο οι αγωνιστικές υποχρεώσεις, όσο και οι φοιτητικές, δεν φοβίζουν την Έλενα, η οποία δηλώνει έτοιμη για αυτή την... πρόκληση. «Θα είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός, αλλά πιστεύω ότι με την σωστή οργάνωση θα γίνουν όλα. Μαθήματα και αθλητισμός, βοηθάει το ένα το άλλο σε μεγάλο βαθμό. Έχεις να πάρεις πράγματα και από τα δύο και να εξελιχθείς. Με την οργάνωση, όλα γίνονται».
Και παρά την χαρά και το νεαρό της ηλικίας της, η Έλενα γνωρίζει καλά πως αυτό είναι μια επιτυχία της στιγμής και δεν σταματά στην διάρκεια της κουβέντας να επαναλαμβάνει την λέξη «δουλειά». Αυτό είναι κάτι που της το έχουν μάθει, άλλωστε, οι γονείς της, οι οποίοι «μού έλεγαν από μικρή να χαίρομαι ό,τι κάνω και να δουλεύω πολύ, γιατί όλα μόνο με δουλειά και θέληση μπορούν να γίνουν! Έχω κρατήσει αυτό και πως αν δεν χαίρεσαι αυτό που κάνεις, δεν έχει νόημα να το κάνεις», και προσθέτει: «Βλέπω πολλά παιδιά που δεν τους αρέσει τόσο και δεν βγάζουν πάθος, αλλά την ίδια στιγμή περιμένουν καλά αποτελέσματα. Αυτό δεν γίνεται να συμβεί. Αν δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις, δεν μπορείς να γίνεις και καλός».
Και την θετική πλευρά αυτών των λεγόμενων την θυμάται ειδικά σε δύσκολες στιγμές. Γιατί τίποτα καλό δεν έρχεται, αν πρώτα δεν περάσεις και ζόρικα. «Φυσικά και υπάρχουν δύσκολα. Σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνει. Αλλά εκείνη τη στιγμή πρέπει να κοιτάξεις τη θετική πλευρά. Πάντα από τέτοιες συνθήκες κάτι έχεις να πάρεις. Δηλαδή, όταν εγώ είμαι σε μια τέτοια κατάσταση, που είμαι στεναχωρημένη για τον οποιονδήποτε λόγο, την επόμενη ημέρα πρέπει να το ξεχάσω, γιατί η ζωή συνεχίζεται. Πάντα μαθαίνω κάτι από την προηγούμενη ημέρα και είμαι καλύτερη την επόμενη. Έτσι πιστεύω, τουλάχιστον...», λέει και σου φαίνεται ότι μιλάς με ένα κορίτσι που είναι πολύ μεγαλύτερο από την ηλικία του, από το πόσο συνειδητοποιημένη είναι.
Στις ΗΠΑ μπορεί να μην πάει... σύντομα, ωστόσο παρακολουθεί τις εξελίξεις, αφού βρίσκονται σχεδόν καθημερινά στο επίκεντρο της επικαιρότητας, εξαιτίας της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό, αλλά και των διαδηλώσεων, στις οποίες κατέβηκαν και αρκετοί ΝΒΑers, μεταξύ αυτών και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Η Έλενα δηλώνει κάπως αγανακτισμένα, αλλά απολύτως δικαιολογημένα: «Θεωρώ τραγικό το γεγονός ότι στον 21ο αιώνα υπάρχει ρατσισμός! Είναι πολύ απογοητευτικό ότι ακόμα "μετράει" το χρώμα του δέρματος. Στο δικό μου το μυαλό δεν μπορώ να διανοηθώ το λόγο που ξεκίνησε όλο αυτό. Είναι απογοητευτικό πραγματικά κι ελπίζω με τις δράσεις που γίνονται, ο κόσμος να αλλάξει».
Στην διάρκεια της θητείας της με τις Εθνικές Ομάδες δεν ήταν λίγοι εκείνοι που την χαρακτήριζαν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του γυναικείου μπάσκετ πως θα είναι «η επόμενη Μάλτση». Η Έλενα σχολιάζει επ' αυτού: «Είναι τιμή μου που τα λένε αυτά, αλλά δεν θέλω να δίνω ιδιαίτερη βάση, γιατί τώρα αυτό που έχει σημασία είναι να δουλεύω και να εξελιχθώ όσο περισσότερο μπορώ. Τα αποτελέσματα τα θετικά θα έρθουν στο μέλλον μα δουλειά».
Για την ώρα, η ίδια κοιτάει το παρόν, καθώς «έχω ένα Πανελλήνιο που θα γίνει τον Αύγουστο», με τον κορονοϊό, ωστόσο, να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού της. «Όσον αφορά από τον Σεπτέμβριο και μετά, όντως ανησυχώ πολύ. Δεν ξέρω τι θα γίνει και ως, τι θα γίνει με τις ξένες παίκτριες, αν θα αρχίσουν τα πρωταθλήματα. Φυσικά η υγεία προέχει, οπότε θα δούμε τι θα γίνει».
Έπειτα, θα επικεντρωθεί στις υποχρεώσεις της με τον Κρόνο, αφού τη σεζόν 2020-21 θα αγωνιστεί στην Α1 Γυναικών πρώτα και μετά θα αναχωρήσει για ΗΠΑ. Και, μεταξύ άλλων, συμπληρώνει για το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα: «Πιστεύω ότι περνάει μια μεγάλη κρίση. Βλέπουμε ότι η Α1 δεν είναι επαγγελματικό πρωτάθλημα και με την επιτυχία που έκανε η Εθνική Γυναικών, περίμενα ότι ο κόσμος θα ασχοληθεί λίγο περισσότερο. Αυτό, όμως, διήρκησε πολύ λίγο. Δεν έχει την απαραίτητη προβολή που τού αξίζει το άθλημα. Ακόμα και στα γήπεδα είναι λίγος ο κόσμος που πάει και παρακολουθεί, δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται. Δεν θέλω, όμως, να είμαι μίζερη και πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια, γιατί βλέπω παιδιά που τους αρέσει το μπάσκετ, θα αλλάξει το πράγμα», καταλήγει με μια αισιοδοξία.
Όσο για αυτό που εύχεται; Η γαλανόλευκη και ο στόχος των Ολυμπιακών Αγώνων - η Εθνική έχει να βρεθεί στην μεγάλη διοργάνωση του καλοκαιριού από το 2004 - δεν φεύγουν από το μυαλό της. «Θέλω να είμαι υγιής. Να πάω στο Πανεπιστήμιό μου και να τα πάω καλά, μπασκετικά και ακαδημαϊκά, να διακριθώ και στο μέλλον θέλω να πάω σε Ολυμπιακούς Αγώνες με την Εθνική Γυναικών. Και πολλές άλλες επιτυχίες γενικά. Όλα με δουλειά και υπομονή θα γίνουν!».
