Η παρέα που με έκανε πειρατή

Ας πάρουμε, όμως, την ιστορία από την αρχή. Από όταν ήμουν μικρός, αυτή η παρέα με συνοδεύει και σε ένα βαθμό με καθορίζει. Το Κομφούζιο δεν το πρόλαβα πολύ. Την αγάπη, όμως, του Αντώνη για τον Αντώνη που έφυγε νωρίς την κουβαλάω μέσα μου.

Ένα γυμνασιόπαιδο βλέπει Α.Μ.Α.Ν.

Πολλές φορές επιστρέφω και βλέπω βίντεο από την εποχή του Κομφούζιου. Για να δω το ξεκίνημα εκείνης της παρέας. Η εκπομπή, όμως, που με χάραξε όσο καμία άλλη εκπομπή στη ζωή μου είναι το Α.Μ.Α.Ν. Το sketch show που είχε τρεις πρωταγωνιστές, τον Αντώνη, τον Σωτήρη και τον Γιάννη. Εγώ μέσα από το Α.Μ.Α.Ν. έγινα καλύτερος άνθρωπος.

Αρχικά γιατί συνειδητοποίησα ότι η ευτυχία βρίσκεται στο γέλιο. Τι υπέροχο συναίσθημα. Το ωραιότερο συναίσθημα στον κόσμο. Ύστερα γιατί μου έδειξαν την αξία που έχει η φιλία. Η φιλία που βρίσκει δημιουργικό τρόπο να περνάει χρόνο μαζί.

Προσέξτε να δείτε τι μεγάλη σημασία έχει αυτό. Δείτε το τώρα που ίσως είστε λίγο μεγαλύτεροι. Όταν είμαστε παιδιά κάνουμε πολλά πράγματα με τους φίλους μας. Ύστερα μας παίρνει η μπάλα. Βρισκόμαστε με τους φίλους μας αλλά δεν κάνουμε πράγματα μαζί. Βρισκόμαστε για να μοιραστούμε τι κάνουμε σε μία ζωή που πλέον δεν είναι κοινή. Θυμηθείτε το αυτό. Αν δεν θέλετε να χάσετε τους φίλους σας, κάνετε πράγματα μαζί.

Εγώ, λοιπόν, έβλεπα τον Σωτήρη κλειδαρά, τον Αντώνη με κίτρινο σακάκι και κίτρινα πλυντήρια πίσω του, τον Γιάννη να ρίχνει πάνω του μια πρόχειρη αλεπού, τον Εικοσιδυό να τρώει το ξύλο της αρκούδας και τα μάτια μου έβλεπαν μια παρέα που έχει βρει το νόημα της ζωής. Είναι φίλοι. Αγαπιούνται. Γελάνε. Περνάνε χρόνο μαζί.

Έτσι από το γυμνάσιο εγώ και οι κολλητοί μου φίλοι κλεινόμασταν χειμώνα, καλοκαίρι για μέρες μέσα στο σπίτι μου και γυρίζαμε Α.Μ.Α.Ν. Η κάμερα γέμιζε με κασέτα, οι περούκες έβρισκαν θέση στα κεφάλια μας και ο ήχος από τα τρανταχτά μας γέλια ακόμα ζεσταίνει τους τοίχους του πατρικού μου.

Ο δικός μας Μαέβιους Παχατουρίδης πριν 20 και χρόνια

Τότε και εξαιτίας των Α.Μ.Α.Ν. έπιασα την κάμερα στα χέρια μου. Από τότε και εξαιτίας τους αγάπησα τη σκηνοθεσία. Μία φλόγα τόσο δυνατή που ήταν το έναυσμα ώστε πολλά χρόνια μετά να γραφτώ στη Σταυράκου για να σπουδάσω την τέχνη που λατρεύω και να προσπαθήσω να γίνω σκηνοθέτης. Σε λίγους μήνες αποφοιτώ και όλα ξεκίνησαν τότε.

Η διαδικασία είχε ως εξής. Έγραφα σε βιντεοκασέτες όλα τα επεισόδια Α.Μ.Α.Ν. Ύστερα βαθμολογούσα όλα τα σκετς. Διάλεγα τα καλύτερα και αυτά τα γυρίζαμε με την παρέα μου. Ύστερα το «μοντάζ» έπρεπε να γίνει με εγγραφή της κασέτας της κάμερας στη βιντεοκασέτα στα σωστά δευτερόλεπτα. Το αγαπημένο μου μέρος φυσικά ήταν τα παρασκήνια. Όπως και στο κανονικό Α.Μ.Α.Ν. Γιατί εκεί έβλεπες αυτήν τη μαγεία της φιλίας. Τα γέλια, τις αγκαλιές, τα παιδικά χαμόγελα.

Ένας φοιτητής βλέπει Ράδιο Αρβύλα και ακούει Imagine

Το σχολείο τελείωσε, το YouTube είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω του. Η παρέα μας είχε ενηλικιωθεί και ήταν έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της και να υπογράψει το σενάριο της σε ό,τι σκετσάκι φτιάχνει. Δεν θα γυρίζαμε πλέον Α.Μ.Α.Ν. Θα γυρίζαμε τα δικά μας κωμικά σκετς. Την ίδια στιγμή, ως φοιτητής στην Πάντειο καλούμαι να διαχειριστώ κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Το Α.Μ.Α.Ν. τελείωσε. Η ζωή μου δεν θα είχε άλλο Α.Μ.Α.Ν. Και το κυριότερο; Εγώ, ένας άνθρωπος που διαμορφώθηκα από αυτήν την παρέα, την είδα να σπάει. Μπορεί να σας φαίνεται απίστευτο, αλλά μέσα μου υπάρχει ένα κενό που δεν θα καλυφθεί ποτέ αν δεν δω τον Αντώνη και τον Σωτήρη πάλι μαζί. Δεν μπορούσα τότε να διαχειριστώ ότι τα πρότυπα μας δεν είναι τέλεια. Είναι κι αυτοί άνθρωποι. Τώρα μπορώ και θα επιστρέψω σε αυτό αργότερα. Το ότι είναι ακόμα, όμως, χώρια με πονάει μέχρι σήμερα.

Τελείωσε το Α.Μ.Α.Ν. Ξεκίνησε, όμως, το Ράδιο Αρβύλα. Και στη ζωή μου μπήκαν δύο νέα μέλη της παρέας. Ο Χρήστος και ο Στάθης. Και η Σαρδέλα. Είχα τόση χαρά που τους έβλεπα ξανά ακόμα και με διαφορετική μορφή. Ακόμα κι αν ήξερα ότι αυτό το concept δεν είναι σε καμία περίπτωση όσο δημιουργικό ήταν το Α.Μ.Α.Ν. Είχε ακόμα μια ξεχωριστή παιδικότητα που λάτρευα.

Το Ράδιο Αρβύλα στα πρώτα του χρόνια προσκαλούσε τους τηλεθεατές να στείλουν βιντεάκια με συγκεκριμένο concept. Ήμασταν καλοί. Δύο βίντεο φτιάξαμε και τα δύο έπαιξαν στην εκπομπή. Και σιγά, σιγά γεννήθηκαν οι dudezz. Το δικό μας κωμικό δημιούργημα. Αυτό που κρατούσε τη δική μας παιδικότητα ζωντανή. Ήμασταν φοιτητές, ήμασταν μετά εργαζόμενοι, κάναμε σχέσεις, μεγαλώναμε αλλά γυρίζαμε ακόμα σκετσάκια. Γελάγαμε ακόμα δυνατά, δημιουργούσαμε ακόμα ενωμένοι.

Τα παραπάνω βίντεο τα φτιάξαμε πριν 3 χρόνια. Όταν πλέον ήμασταν 30. Όλα μας τα 20s η παρέα μας γελούσε με μια κάμερα στο χέρι. Κάτι ακόμα. Κάποιοι άνθρωποι από τις ζωές μας δεν είναι σήμερα μαζί μας. Ο χρόνος που περάσαμε φτιάχνοντας βιντεάκια με κάποιους από αυτούς ήταν ευτυχία. Και τίποτα δεν απαλύνει τον πόνο μας περισσότερο από το να τους βλέπουμε σε αυτά τα σκετσάκια να μας χαρίζουν τη ψυχή τους.

Παράλληλα με την Αρβύλα, η παρέα που τόσο πολύ επηρέασε τη ζωή μου έφτιαξε ραδιοφωνικό σταθμό. Τον Imagine. Ο Αντώνης, ο Γιάννης και ο Χρήστος έκαναν μαζί ραδιοφωνική εκπομπή τα μεσημέρια. Και υπήρχε ένα τραγούδι, το Ma Quale Idea του Pino D'Angiò, που το έβαζαν συνέχεια. Και τους άκουγα να το διασκεδάζουν τόσο πολύ. Και να γελάνε. Άκουγα τη ψεύτικη λεπτή φωνή του Χρήστου και χαμογελούσαν τα μάτια μου.

Ένας τριαντάρης βλέπει Βινύλιο

Επιστροφή στην αρχή του κειμένου. Χθες στο Βινύλιο έκαναν βραδιά disco. Και κάποια στιγμή το Ma Quale Idea έπαιξε ξανά. Ενθουσιάστηκα. Περίμενα τον Χρήστο να κάνει τη λεπτή εκείνη φωνή. Ήταν λίγο πιο μαγκωμένος, έχουν περάσει και κάποια χρόνια. Αλλά το χαμόγελο ήταν ακόμα εκεί. Ο Αντώνης είναι πλέον 50 και ακόμα έχει όλη τη νιότη πάνω του. Οι ατάκες του Γιάννη που μπορούν να σε ρίξουν κάτω είναι ακόμα εκεί. Κάποιος έστειλε φωτογραφία από το Κομφούζιο και έβλεπα τη συγκίνηση στα μάτια τους. Το πιο ξεχωριστό χαμόγελο απ’ όλα ο Αντώνης το φυλούσε για τη στιγμή που ο Στάθης είχε να του πει μια ιστορία για τον μπαμπά του που έχασε πριν λίγα χρόνια. Με συγκινεί τόσο να βλέπω στα πρόσωπα τους ότι το παιδί είναι ακόμα εκεί. Γιατί και στο δικό μου πρόσωπο το παιδί προσπαθώ να είναι ακόμα εκεί.

Το παλεύω. Έχουμε καιρό να κάνουμε σκετς. Έχουμε, όμως, το Shake n' Bake. Και ως σκηνοθέτης μπορώ να δημιουργήσω κι άλλες συνθήκες. Σε όλη μου τη ζωή θα παλεύω με όσες δυνάμεις έχω να κάνω τους ανθρώπους που αγαπάω να χαμογελάνε. Να βρίσκω αφορμές να βρισκόμαστε, όχι για να πούμε τα νέα μας, αλλά για να φτιάξουμε κάτι δικό μας. Να γελάμε σαν παιδιά. Μέχρι το τέλος.

Επίλογος από έναν πειρατή

Λοιπόν, αυτήν την εβδομάδα που ο κόσμος καταρρέει εγώ τον Αντώνη τον βλέπω ευτυχισμένο. Και ξέρω πολύ καλά γιατί. Το Βινύλιο βγαίνει στον αέρα με τη μορφή μίας εικονοποιημένης πειρατικής εκπομπής. Έτσι ξεκίνησε μικρός ο Αντώνης. Πειρατής του ραδιοφωνικού αέρα. Και τώρα για λίγες μέρες το έχει αυτό ξανά. Τραγούδια που λατρεύει, γραμμές στον αέρα, γέλια, συναισθήματα. Για όσο κρατήσει κι αυτό.

Ο καθηγητής μας στο σενάριο μας λέει ότι όλοι έχουμε ένα core. Μία επιθυμία, ένα ρήμα που καθορίζει ό,τι κάνουμε στη ζωή μας. Είναι πολύ δύσκολο να το αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας. Στον Αντώνη είναι ότι θέλει να είναι πειρατής. Η ευτυχία του βρίσκεται εκεί.

Κατά κάποιον τρόπο και η δική μου ευτυχία εκεί βρίσκεται. Ένας πειρατής έχει μία νιότη, έχει ζωντάνια, έχει την παρέα του, βρίσκει λύσεις να μην ξεπέφτει σε μία μίζερη ρουτίνα.

Με αυτήν την παρέα μεγάλωσα και ξέρω ότι δεν είναι τέλεια. Δεν είναι καν ολόκληρη. Το κενό που μου αφήνει ότι ο Σωτήρης δεν είναι εκεί δεν θα κλείσει ποτέ. Κι όταν βλέπω εκπομπές με τον Μαστοράκη καλεσμένο πονάω περισσότερο από τον καθένα που θα βρει ευκαιρία να μιλήσει άσχημα. Γιατί αυτήν την παρέα την αγαπάω. Και δεν πειράζει που δεν είναι τέλεια. Κανείς άνθρωπος δεν είναι. Ξέροντας τις ατέλειες κάποιου γίνεται και πιο ανθρωπινός, πιο αληθινός. Έχω μάθει τα πρότυπα μου να τα αγαπάω και με τα ελαττώματα τους. Εγώ ως μαθητής, ως έφηβος, ως φοιτητής, ως εικοσάρης, ως τριαντάρης έχω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα καλό κομμάτι του εαυτού μου έχει γεννηθεί μέσα από την παρέα σας. Και αυτές τις δύσκολες μέρες, το βράδυ παίρνω την κοπέλα μου αγκαλιά, σας κοιτάζω να χορεύετε το Ma Quale Idea και χαμογελάω μέσα από τη ψυχή μου.

Δομήνικος

Υ.Γ. Το 2020 έχασα τη γιαγιά μου. Ο κολλητός μου ο Νίκος έχασε τη δικιά του. Ο κολλητός μου και ταίρι μου στο Shake n' Bake Μάνος έχασε τον παππού του. Δείτε τη γιαγιά του Νίκου, την τρομερή γιαγιά Παναγιωτίτσα και θα νιώσετε γιατί αυτές οι στιγμές είναι ανεκτίμητες.

Shake n' Bake Social Media

facebook | twitter | instagram

Shake n' Bake Podcast

spotify | itunes | mixcloud | youtube