Στο τέλος, όμως, κερδίζουν οι Ισπανοί...

Έβλεπες τον ημιτελικό της ΑΕΚ με τη Μάλαγα και νόμιζες ότι ξανάβλεπες τον τελικό του ΠΑΟΚ με τη Μπιλμπάο, στην οικονομική συσκευασία 40 λεπτών. Μέγα πλήθος, μέγα πάθος, ηρωική ανατροπή με μπάσκετ που κυμαινόταν ανάμεσα στο ελληνικό, στο σέρβικο και στο κολοκοτρωνέικο, αλλά στο τέλος κερδίζουν οι Ισπανοί.

Οι δύο «Δικέφαλοι» έφτασαν ν’ αγγίξουν ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά από χρόνια, ανέβασαν τον έκτο παίκτη στο παλκοσένικο για να υπερκαλύψουν το αντικειμενικό χάντικαπ, αλλά έμειναν αμφότεροι με άδεια χέρια και με πολλή σκασίλα.

Μεθαύριο θα υποχρεωθούν να αποχαιρετήσουν ξανά τους ενθουσιώδεις οπαδούς, που θυμούνται το μπάσκετ μόνο όταν μυρίζονται γλέντι και για να περάσει η ώρα μέχρι το επόμενο ποδοσφαιρικό ντέρμπι. «Ελπίζουμε να έρθετε την Κυριακή, για να μας δείξετε την αγάπη σας», παρακάλεσε ο Ρεϊκουάν Γκρέι. Aκούει κανείς;

Συγχωρήστε μου τον κυνισμό, αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές και ίσως να το ξαναδούμε και στο εγγύς μέλλον. Οι χαμένες ευκαιρίες, ομολογουμένως κραυγαλέες, θα ξεχαστούν μόλις σβήσουν τα φώτα στα Λιόσια και στην Πυλαία, όπως ξεχάστηκε ήδη στο στρατόπεδο της ΑΕΚ το παρ’ ολίγον διπλό επί του Ολυμπιακού στο Φάληρο.

Που, όπως λέγαμε και στο προχθεσινό Old School με τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη, μπορεί να ήταν και πιο βαρύ, εάν φορέσουμε τα παπούτσια των «Ενωσιτών» για να ζυγίσουμε τα δύο «γαμώτο» αυτής της εβδομάδας...

Πέρα από τις γενικεύσεις, η ΑΕΚ γέννησε απόψε με τον ιδρώτα της μία μεγάλη ευκαιρία και την άφησε να ξεψυχήσει μέσα στα χέρια της, απέναντι σε έναν αντίπαλο (την κάτοχο του τροπαίου την τελευταία διετία Ουνικάχα), που δεν κατέθεσε τίποτε στο παρκέ πέρα από την πείρα της.

Όταν το σκορ έγινε 58-50 στις αρχές της τέταρτης περιόδου, με το πρώτο και τελευταίο τρίποντο της αποψινής ΑΕΚ (1 στα 10), οι παίκτες του Ντράγκαν Σάκοτα βάλθηκαν να πανηγυρίζουν τη νίκη που ερχόταν και λησμόνησαν τα στοιχεία που τους έφεραν σε θέση ισχύος.

Κάτι τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, κάτι τα φτηνά λάθη απέναντι στην πίεση μίας ομάδας που είχε φάουλ για ξόδεμα, κάτι η εξαφάνιση των σκόρερς (Χέιλ, Χαμπ) που πίστεψαν ότι έκαναν το καθήκον τους με ένα καλό δεκάλεπτο, η ΑΕΚ έπαιξε το τελευταίο δεκάλεπτο στον ρυθμό των Ισπανών, τους χάρισε άπλετα δεύτερες ευκαιρίες, ξεχαρβαλώθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.

Στο τελευταίο δεκάλεπτο, η πελαγωμένη σε μία βαθιά κουταλιά νερό «Ένωση» έγραψε μόλις 10 πόντους με παθητικό 9 λάθη, τα περισσότερα από τα οποία ήταν πάσες στα χέρια των Ανδαλουσιάνων. Οι παίκτες της Μάλαγα έστριψαν το τελικό βιράζ με ηρεμία και με μοναδικό στόχο να πειράξουν το μυαλό -και το κουρασμένο κορμί- των αντιπάλων τους.

«Προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι που ήταν παραπάνω από τα όριά μας», ομολόγησε ο Ντράγκαν Σάκοτα. Η ΑΕΚ πήρε πολλά από τους ψηλούς της (Γκόλντεν, Τάκερ, Γκρέι, λιγότερο Κουζμίνσκας), αλλά σχεδόν τίποτε από τους περιφερειακούς και από τους Έλληνες ρολίστες της.

«Το κοινό έβαλε απόψε ίσαμε 20 πόντους», πρόσθεσε ο «Σάλε», για να ευχαριστήσει τους φιλάθλους που γέμισαν το γήπεδο των Λιοσίων. «Ειδάλλως μπορεί να χάναμε πολύ πιο εύκολα».

Οι παίκτες της ΑΕΚ κατόρθωσαν να καμουφλάρουν με τίμιο ιδρώτα το έλλειμμα ποιότητας, δικαιώθηκαν σε κάποιες προπονητικές αμυντικές επιλογές (αφού η Μάλαγα σούταρε άσχημα από το τρίποντο και σκόραρε ελάχιστα), αλλά χρειάζονταν υπερβάσεις από όλα τα μήκη και πλάτη της δωδεκάδας για να νικήσουν μία από τις καλύτερες ισπανικές ομάδες.

Την έκανε, βεβαίως, να μοιάζει πολύ μικρότερη απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι, σχεδόν κομπάρσο στην παράσταση όπου, δύο χρόνια τώρα, υποδύεται η ίδια τη βασίλισσα. Και αυτό είναι το πιο λαμπρό γαλόνι στην αποψινή, αδειανή τελικά, κιτρινόμαυρη στολή.